Henry zat met de andere koningen ( behalve Rhyne) aan de tafel terwijl de sheriffs, raadsheren, jonkvrouwen en andere hoge heren aan het dansen waren. Henry bestudeerde de andere koningen en ging ze een voor een af. Koning Leonard had donkerblond haar en droeg een rode mantel de kleur van zijn koninkrijk. Leonard was aan het praten met de kleine mollige koning Cherry. Cherry ging met zijn hand door zijn korte zwarte haar en sloeg zijn roze mantel naar achter. Koning George mengde zich in hun gesprek. George had rood haar en een groene mantel. Ze waren allemaal minstens 10 jaar ouder dan hij. 'Heb ik iets van je aan?' vroeg George geërgerd. 'Uhm nee hoor.' zei Henry en hij friemelde onhandig aan zijn blauwe mantel. Henry keek een beetje beschaamt naar de dansvloer waar druk gedanst werd. 'Ja we zoeken nog een prins of een koning of desnoods een edelman voor haar.' Henry ving een gesprek op tussen Leonard en Cherry. 'Je kan haar voorstellen aan Henry. Ze schelen maar een paar jaar.' antwoordde Cherry. Henry keek verbaasd op. 'Goed idee.' zei Leonard. 'Henry, wat dacht je ervan om mijn dochter, Leonore te ontmoeten.' Henry keek Leonard verward aan. 'Uhm nou nee- ja. Misschien want-. Nee.' stamelde Henry. 'Henry! Denk erover na.' zei Leonard. 'Laten we wat drinken.' Leonard wenkte een ober die Henry niet herkende. De ober bood Henry een drankje aan. Henry pakte het aan en nam een slok. 'Henry probeer het nou. Jullie kunnen elkaar toch gewoon ontmoeten en dan kijken we of het wat wordt. Henry keek op. 'Oke, is goed.' zei Henry opeens vrolijk. 'Mooi, dan is dat geregeld.' zei Leonard met een glimlach. 'Wanneer kan ze komen?' 'Ze kan meteen komen, als je terug bent stuur haar dan maar meteen.' zei Henry met een lach. 'Oke, mooi.' zei Leonard verbaasd. Henry wenkte Guy die druk aan het dansen was met een van de jonkvrouwen van Leonard. 'Guy! Guy!' Guy zei iets tegen de vrouw die knikte als antwoord en Guy liep naar Henry. 'Guy over een tijdje-' begon Henry maar hij werd onderbroken door Leonard. 'Ik schat ongeveer een weekje.' 'Ja, over een week krijgen we het beste bezoek ooit. Er komt een prachtige prinses naar ons kasteel. Ze heet Leonore en ze is prachtig.' Guy keek Henry verbaasd aan. 'Oke.' zei hij onzeker. Henry leunde met zijn hoofd op zijn hand en dacht zo te zien aan iets heel anders. Guy keek hem ongemakkelijk aan. 'Uhm..Hen? Moet ik even wat drinken voor je halen? Je ziet pips.' Henry keek hem dromerig aan. 'Wat zei je?' vroeg hij met een zangerige stem. Guy staarde hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Of je wat drinken wilt.' zei hij. Maar Henry schudde zijn hoofd. 'Nee hoor. Ik- ik geloof dat ik verliefd ben..' voegde hij eraan toe. Hij bloosde. Guy's mond zakte open. Nog nooit had hij Henry emotioneel zien doen, behalve toen hij het nieuws van Will moest vertellen. Maar nu staarde hij echter verstrooid naar het plafond. Guy schudde zijn hoofd en deed zijn mond weer dicht. 'Uhm. Moet ik een dokter halen?' vroeg hij angstig. Henry antwoordde niet.

Henry ging bijna huppelend naar de poort om Leonore te onthalen. Guy, die de hele week had geprobeerd normale gesprekken te houden met Henry, stond al bij de poort. Guy had zijn mooiste kleren aan gedaan en streek zijn mantel recht. Hij keek om toen hij Henry aan hoorde rennen. Henry ging naast hem staan. 'Mooie dag he!' zei hij vrolijk. Guy keek naar Henry's iets te vrolijke gezicht en zuchtte. 'Ja.' mompelde hij. Niet veel later kwamen er een aantal ruiters door de poort. Henry maakte een sprongetje toen hij in het midden de beeldschone Leonore zag zitten in een koets. Leonore droeg een lange zeiden witte jurk en haar lange krullende blonde haar tot haar heupen. Ze leek een beetje op een elf. Guy zag Roger James aantikken en hij iets fluisteren en knikte naar Leonore. James lachte maar probeerde het in te houden. Guy zuchtte en keek weer naar Leonore. Een dienstmeisje van Leonore hielp haar uit de koets. Guy keek met schitterende ogen naar het dienstmeisje dat steil bruin haar tot haar middel had. Lowis keek van Guy, naar de dienstmeid en keek droevig voor zich uit. 'Neem haar paard aan en stop met lachen.' fluisterde Henry tegen Roger die geschrokken op keek en snel rechtop ging staan. John was Roger voor en liep naar het witte paard van Leonore. Roger staarde verbluft naar de prachtige koets. Roger had altijd al een zwak voor koetsen. Henry liep vrolijk naar voren en kuste de hand van Leonore, die knikte en door haar knieën ging. 'Het is me een eer.' zei ze en ze stond weer op. Leonore lachte en omhelsde Henry. Henry schrok maar omhelsde haar toen ook. Iedereen keek verbluft naar het tafereel aangezien het erg ongebruikelijk was. James begon te lachen. 'Nou Roger.' hij moest even stoppen omdat hij zo hard lachte. 'Ik denk niet dat je nog een kans maakt.' Zowel Roger als Guy keek hem boos aan. 'Ik ga John en Brian helpen met de paarden en de koets schoonmaken.' zei Roger nors en hij liep boos weg van James. Lymbryl, die bij de jongens stond lachte nu ook. 'Geen zorgen ze heeft zo te zien nog vele dienstmeisjes.' riep hij naar Roger die zich boos omdraaide. James lachte nu nog harder. Henry, die niks door had liep nu met Leonore naar binnen en de meeste volgde. Lowis liep naar een strobaal en ging erop zitten. Het dienstmeisje van Leonore stond te praten met Roger. Lowis keek naar links en zag Guy richting het meisje lopen. 'Hallo! Welkom!' riep hij. Roger rolde met zijn ogen en het meisje keek verlegen naar Guy. 'Hallo ik ben Guy.' zei hij vriendelijk. 'ik ben Malou.' zei het meisje verlegen en ze frunnikte aan haar haren. Roger stond er ongeduldig bij. Hij gebaarde, zonder dat Malou het zag, naar Guy dat hij weg moest gaan. Lymbryl en James stonden aan de andere kant van de binnenplaats en lachten om Roger. 'Ik ben de sheriff van dit kasteel.' zei Guy trots. Malou glimlachte. 'Malou, heb je zin om met mij te ETEN. Hij draaide zijn hoofd boosaardig naar Guy. 'Aangezien wij niet bij de hoge heren mogen zitten.' voegde hij er venijnig aan toe. 'Is goed!' zei Marlou vrolijk. Guy keek met een waarschuwende blik naar Roger. 'Volgens mij probeert hij zichzelf te redden.' zei Lymbryl en hij deed zijn lange witte haar achter zijn oor. James barstte weer in lachen uit. Lymbryl lachte, dit was de eerste keer in tijden dat hij James weer zag lachen. Roger zag James. Nu en werd alleen maar bozer. 'Ik zie je straks.' zei Roger gemaakt vrolijk en hij liep naar Lymbryl en James. 'Will zou dit vast ook heel grappig vinden.' zei hij chagrijnig en hij liep lang James. James keek Roger verdrietig na. 'Dat kan hij echt niet maken!' zei Lymbryl boos en hij ging achter Roger aan. 'Roger! Roger, dat kan je echt niet maken! Roger!' en hij begon te rennen. James bleef verdrietig achter en veegde de tranen uit zijn ogen, hij liep naar binnen naar zijn kamer.

Roger en Marlou liepen naar de hooizolder. Roger zat aan zijn haar en probeerde het fatsoenlijk te doen. Dat was moeilijk omdat zijn haar altijd alle kanten op stond en leek op stro. Henry had gezegd dat hij alleen met Leonore wilde eten dus verder moest iedereen maar een ander plaatsje zoeken. Roger was eerst met Marlou naar de tafels gegaan, die waren neergezet in de balzaal, maar die zaten vol. Roger zette de ladder tegen de plank van de hooizolder en pakte de mand met eten aan van Marlou. 'Gaat u voor.' zei Roger en hij wees naar de zolder. Marlou klom naar boven en zocht een plekje in het stro. Roger kwam naar boven en zette de mand met eten in het stro. Marlou pakte de mand uit en zette het eten op het stro. Ze pakte een broodje en begon te eten. Roger ging in het stro liggen en pakte een wortel en nam een hap. 'Je bent net en paard.' giechelde Marlou. Roger lachte ongemakkelijk. Er volgde een lange stilte je kon alleen maar Roger zijn wortel horen eten. 'Jullie hebben een mooie koets.' zei Roger om de stilte te verbreken. Roger begon een heel gesprek over de koets en andere rijtuigen. Hij wist er veel over omdat hij werkte met de paarden en hij altijd rijtuigen wilde schoonmaken. Marlou luisterde niet echt, het boeide haar eigenlijk helemaal niks welke koets nou mooier was dan de ander. John liep de trap op. 'Oh uhm stoor ik?' hij zag Marlou ongemakkelijk zitten en Roger in het stro liggen en praten over wagens. Roger ging rechtop zitten. 'Wat doe jij hier?' zei hij met allemaal stro in zijn haar. Hij haalde het stro uit zijn haar. 'Ik kom stro halen.' zei John alsof Roger zojuist de domste vraag ooit had gesteld. 'Voor de paarden.' John klom de zolder op en vulde een mand met stro. 'Er zit nog stro in je haar.' zei hij. Roger ging vliegensvlug met zijn handen door zijn haar. 'Nee het zit daar.' John wees naar links. Roger ging weer door zijn haar, maar er kwam geen stro meer uit. Marlou giechelde en Roger glimlachte beschaamd. 'Nou dan ga ik maar weer.' zei John en hij klom de ladder weer af. Roger ging recht zitten en vertelde weer verder met zijn verhaal, maar Marlou lette niet op. Ze dacht ergens aan, aan een geheim. Ze wilde het dolgraag aan iemand vertellen omdat ze het gemeen vond waar Leonore en Leonard mee bezig waren. Zou ze het aan Roger vertellen? Nee, hij is daar niet echt goed in, dacht ze. Aan wie kon ze het dan vertellen. John misschien? Hij leek wel betrouwbaar. Marlou dacht na. Nee! ze zou het aan Guy vertellen. Guy leek haar het aardigst en het betrouwbaarst. Straks zou ze het aan Guy vertellen, dacht ze. Eerst moest ze op een aardige manier van Roger af zien te komen. 'Roger?' onderbrak ze zijn verhaal. 'Ja?' antwoordde hij nieuwsgierig. 'Wat je vanochtend tegen die jongen zei leek niet erg aardig.' zei ze verlegen. Het was misschien gemeen dat ze van Roger af wilde, maar ze vond hem nou eenmaal niet leuk. Veel te egoïstisch en teveel bezig met meisjes en koetsen. 'Oh dat.' Roger pakte wat stro en begon er onhandig aan te frunniken. 'Dat was ook helemaal niet aardig.' hij stopte even met praten.' Oh wat ben ik een gemene klootzak.' zei hij en hij liet zichzelf achterover vallen. 'Ik zei iets gemeens over iemand die is overleden. Hij was een goede vriend van me, maar James en hij waren onafscheidelijk. Net broers. James kwam terug van een reis en toen moest Henry het hem vertellen. En nou kan James het niet zo goed verwerken.' Roger zuchtte. 'Wat erg om te horen.' zei Marlou meelevend. 'Misschien moet je sorry gaan zeggen tegen James en die andere jongen.' 'Lymbryl.' zei Roger. 'Zo heet de andere jongen. Hij is een soort elf ofzo.' zei hij vaag. 'Maar bedankt, ik denk dat ik dan maar eens ga.' Hij stond op en veegde het stro van zijn kleren. Marlou stond op en liep naar Roger. 'Er zit hier wat stro. Ze trok het uit zijn haar. 'AU!' schreeuwde Roger. 'Dat is mijn haar!!' 'Oh sorry!' zei Marlou met een hoog stemmetje. 'Maakt niet uit, sorry.' Roger glimlachte pijnlijk en liep naar de ladder. 'Doei Marlou.' zei hij en toen klom hij de trap af. 'Jezus, wat was dat boven? Waarom schreeuwde je zo? Heeft ze je getrapt of geslagen? Was je zo slecht?' John lachte. Roger keek hem strak aan. 'Serieus John.' zei hij met zijn hoofd schuddend. 'Ze trok aan mijn haar.' John proestte het uit. 'Was je zo verschrikkelijk dat ze aan je haar trok?' Roger zuchtte. 'Nee ze dacht dat er stro in mijn haar zat.' John probeerde zijn lach in te houden. 'Ze haalde je ehm.." oh zo prachtige haar" in de war met stro?' lachte John sarcastisch. Roger keek hem waarschuwend aan. 'Hou je mond!' en hij wilde naar de deur van de stal lopen. 'Waar ga jij heen? Ik kan wel wat hulp gebruiken? Heb jij enig idee waar Brian is?' vroeg John. 'Ik ga naar James en nee ik heb geen idee waar Brian is. Ik denk bij Moryn. Waarschijnlijk praten ze weer over blaadjes en kruiden.' hij liep door de deur. 'Ik moet hier ook alles zelf doen.' mompelde John. Marlou kwam beneden. 'Kan jij mij helpen met de stallen uitmesten?' vroeg John bijna smekend. 'Ik wilde eigenlijk net naar Guy gaan.' zei Marlou. John zuchtte. 'Het maakt niet uit.' Marlou liep naar John. 'Je moet eens wat meer voor jezelf opkomen tegen Roger en Brian. Anders moet je alles alleen doen.' zei Marlou. 'Je bent te aardig voor ze.' John keek naar de grond. 'Misschien heb je wel gelijk. De volgende keer mogen zij de stal uitmesten.' zei hij met een glimlach. Marlou liep de stal uit.

Marlou was opweg naar Guy's kamer maar ze had eigenlijk geen idee waar die kamer was en waar Guy was. 'Zoek je iemand?' Lymbryl liep naar haar toe. 'Ik zoek Guy.' zei ze. 'Oh hij is bezig met het geld innen. Hij is waarschijnlijk zo terug.' zei Lymbryl. 'Oke dankje.' 'Je kan kijken of een van de stalknechten je gezelschap kan houden terwijl je wacht. Desnoods houd ik je gezelschap.' lachte Lymbryl. 'Volgens mij zijn de stalknechten druk.' 'Oh ja ik was helemaal vergeten dat je net bij Roger was.' zei Lymbryl. 'Ik houd je wel gezelschap. Volgens mij zijn Henry en Leonore aan het picknicken dus die hebben ons ook niet nodig.' Lymbryl liep met Marlou door het kasteel. Lymbryl vertelde hoe hij hier was gekomen en hoe hij bij Henry was ingetrokken. Marlou vertelde hoe haar gefaalde afspraakje met Roger was verlopen. Ze kwamen beneden toen Guy aankwam rijden met een aantal ridders en een grote zak geld. John pakte het paard van Guy aan. Guy zwaaide naar Lymbryl en Marlou en liep naar ze toe. 'Hallo, deze dame wilt u graag spreken.' zei Lymbryl met een lach. 'Oke.' zei Guy zenuwachtig. 'Guy, ik moet je wat vertellen.' zei Marlou serieus. 'Ik ga dan maar.' zei Lymbryl. 'Zullen we anders een stukje gaan wandelen?' vroeg Guy. 'We hebben hier een mooi meer in het dal.' stelde Guy voor. 'Oke.' zei Marlou en ze glimlachte onzeker.

'Wat wilde je eigenlijk vertellen?' zei Guy. Hij had met Marlou al een eindje gelopen. Hij ging zitten aan de rand van het enorme meer. 'Nou het gaat over Leonore.' Guy keek haar vriendelijk aan. Marlou frunnikte zenuwachtig aan het gras. 'Oke nou. Leonore en haar vader hebben Henry iets gegeven. Iets waardoor hij verliefd op haar wordt.' Guy staarde haar met open mond aan. 'Wat?! Nee! Nee, dat kan niet. Waarom? Ze kan vast wel iemand krijgen. Waarom?' stamelde Guy verbluft. 'Oh geloof me er staan enorm veel mannen voor haar in de rij.' 'Waarom neemt ze dan niet een van hen?' vroeg Guy. 'Die zijn niet zo rijk en machtig als Henry. Ze willen het land en de macht van Henry.' zuchtte ze. Guy staarde haar verbluft aan. 'Dit moet Henry weten!' zei Guy angstig. 'Henry is nog steeds onder invloed van het drankje ik weet niet of hij je zal geloven.' piepte Marlou. 'Nooit geschoten is altijd mis.' zei Guy zelfverzekerd. 'Laten we maar gaan.' Guy wilde net opstaan toen hij Henry en Leonore zag lopen. Hij duwde Marlou in het riet en sprong er zelf achterna. 'Zullen we hier gaan zitten.' zei Leonore. Henry knikte afwezig. Henry en Leonore gingen zitten. 'Henry als we gaan trouwen-' Guy maakte van schrik een piepgeluid. Leonore keek richting het riet. 'Als we gaan trouwen dan word ik toch de baas van dit koninkrijk samen met jou.' zei Leonore en ze keek Henry met puppie-ogen aan. 'Tuurlijk Leonoortje.' zei hij met een lach. 'Jezus!' Guy schrok en keek door het riet naar de plek waar het geluid vandaan kwam. John raapte een aantal dingen bij elkaar die uit de picknickmand waren gevallen. 'Ik moet ook alles zelf doen. Eerst de stallen en dan dit. Dit hoort Guy te doen als ik hem te pakken krijg he.' mompelde hij boos. 'Niet zo zeiken geef ons gewoon het eten. Zeg er eens wat van Henry. Ik denk dat je hem moet ontslaan.' John stond abrupt stil en staarde haar boos aan. Guy had John nog nooit echt boos gezien maar op dit moment spoten John's ogen vuur. Leonore lachte nep naar hem. 'Ja jij doet je werk niet goed jongen.' Henry keek van haar naar John. 'Henry.' Guy herkende de stem van Lymbryl. 'Henry, waarom zou je John ontslaan? Hij is een goede werker.' Henry keek naar Lymbryl. 'Klopt! John je mag gewoon blijven.' 'Laten we maar gaan eten.' zei Leonore met een boze blik naar Lymbryl en John. John keek Lymbryl niet begrijpend aan. Lymbryl haalde zijn schouders op als antwoord. Marlou die de hele tijd muisstil had gelegen nieste zacht. Guy schrok en schreeuwde. Iedereen keek in de richting van het riet. 'Hallo?' vroeg John angstig. 'We doen je geen pijn.' Guy stond op en trok Marlou en hij rende richting het kasteel. 'Staan blijven luistervinken.' schreeuwde Leonore.

Guy stond bij de poort en wachtte op Henry. Marlou liep heen en weer. 'Oke nog een keer het plan. Ik zorg dat Leonore afgeleid is dan vertel jij het tegen Henry.' zei Guy gespannen. 'Oke.' zei Marlou. Na een tijdje wachten kwamen ze aanrijden. Guy had expres dezelfde mantel aan als in het riet. Hij hoopte dat Leonore hem zou herkennen en achter hem aan zou gaan. Guy begon te rennen en het werkte. 'Grijp hem!!' schreeuwde Leonore tegen Lymbryl en John. 'Oke.' zei Lymbryl en hij tikte John aan en fluisterde iets. John begon enorm langzaam achter Guy aan te lopen en Lymbryl deed hetzelfde. 'Sneller! Idioten!' zei Leonore boos. 'Waarom ga je er zelf niet achteraan.' zei Lymbryl. Hij keek Leonore gemeen aan en fluisterde: 'Rith.' Leonore keek hem geschrokken aan. 'Wat - Wat? Jij kan toveren?! Lymbryl zwaaide zijn witte haar over zijn schouder zodat je zijn elfen oren kon zien. Leonore wilde iets zeggen toen haar benen ineens begonnen te rennen.'AAAAH!'schreeuwde ze en ze rende achter Guy aan. 'Geniaal.' zei John. 'Maar denk je niet dat het pijn doet? Straks loopt ze tegen een boom op ofzo.' zei hij geschrokken. 'Je bent te lief voor mensen John. Oh en je bederft de pret.' John zuchtte en liep met Lymbryl naar de stallen. Ondertussen trok Marlou Henry aan zijn arm de poort door. 'Henry! Henry je moet me geloven. Vertrouw Leonore niet! Ze heeft je een liefdesdrankje gegeven.' Henry keek boos naar Marlou. 'Hoe durf je de aardigste vrouw van de wereld te beschuldigen voor zoiets. Verrader!' Marlou keek hem geschrokken aan. 'Wachter!!' een aantal wachters renden naar Marlou en grepen haar vast. 'Hang haar op. Morgen bij zonsopgang voor verraad.' zei Henry kil. De wachters namen haar Marlou mee naar de cellen en gooide haar in de cel die eerst tot de schipper behoorde. 'Marlou! Marlou dat ging beter dan verwacht zeg. met dank aan Lym-.' Guy stopte met praten toen hij Marlou niet zag op de plek waar ze hadden afgesproken. Lowis rende naar Guy. 'Guy ze hebben Marlou in de gevangenis gezet.' hijgde Lowis. 'Nee! Nee, dat kan niet.' Guy keek Lowis geschrokken aan. 'Waarom?' vroeg Guy sip. 'Ik heb het gehoord. Ze vertelde Henry iets over een of ander drankje ofzo, maar hij geloofde haar niet en beschuldigde haar van verraad.' Guy staarde verdrietig naar Lowis. 'Het komt wel goed.' zei Lowis om Guy op te fleuren. 'Wat gaan ze met haar doen?' vroeg Guy. Lowis slikte en keek angstig naar Guy. 'Ophangen.' fluisterde hij. 'Morgen.' Guy omhelsde Lowis. 'Dan heb ik nog 1 nacht en avond om haar te helpen.' Lowis keek ongemakkelijk naar Guy maar omhelsde hem toen terug. 'Dan moet je nu maar gaan.' zei Lowis.

'Moryn! Moryn! Moryn!' schreeuwde Guy hobbelend richting het verblijf van Moryn.Guy klopte hard en snel op de deur. 'Doe open!! Moryn doe open.' Brian opende de deur maar kreeg een klap van Guy die nog steeds klopbewegingen maakte. 'Au!' riep hij. 'Oh sorry.' zei Guy en hij deed zijn hand voor zijn mond. 'Moryn zit daar.' zei Brian en hij wees naar de tafel in de kamer. Moryn keek Guy geschrokken aan. 'Is er iets?' zei hij en hij keek Guy met opgetrokken wenkbrauwen aan. Guy duwde Brian opzij. 'Ja!! Weet jij iets om liefdesdrankjes ongedaan te maken?' vroeg Guy wanhopig. 'Guy, er bestaat niet zoiets als liefdesdrankjes.' zei Brian. 'Brian, dat is natuurkundig gezien waar, maar hoe verklaar je Lymbryl? Dat is een elf, en het zwaard, Cassandra en zijn nog heel veel andere dingen in dit kasteel wat best wel vreemd is.' zei Moryn met een lach. 'Weet je dit is niet echt mijn gebied. Magie enzo. Mij interesseren de sterren meer. Guy weet je bijvoorbeeld waarom Orion zo heet? Dat is een prachtige mythe. De godin Artemis wordt verliefd op een jongen genaamd Orion. Alleen haar tweelingbroer Apollo is het hier niet mee eens en wil de twee uit elkaar halen. Op een dag bedenkt hij een pl-' Brian stopte toen hij het opgefokte gezicht van Guy zag. 'Ik vertel het wel een andere keer.'zei hij en hij ging aan de tafel zitten. 'Ik weet wel wat. We hebben bladeren van een paardenkastanje nodig peterselie en citroensap. Alleen het kan wel een paar dagen duren totdat het af is.' zei Moryn. Brian keek hem geïnteresseerd aan. 'Ga ze halen dan.' zei Guy die van de zenuwen van been op been sprong. Moryn rende de kamer uit. 'Ik ben naar het bos.' hoorde Brian en Guy hem nog schreeuwen.

Guy zag geen andere oplossing dan zichzelf op te offeren voor Marlou. Het was zijn idee om Marlou tegen Henry te laten praten. Hij klopte op de deur van de werkkamer van Henry. Guy liep binnen. De kamer werd zwak verlicht door kaarsen en het kleine licht van de sterren. Henry zat aan zijn grote donkerbruine houten tafel. Hij was druk aan het schrijven. Guy las de naam Marlou boven op het papier en begreep dat het ging over Marlou. Leonore keek Guy onderzoekend aan. 'Wat wil je?' zei ze op een gemene toon. 'Ik kom voor de zaak over Marlou. Ik offer mezelf op. Het was mijn idee. Marlou heeft er niets mee te maken. Hang mij maar op.' Henry keek dromerig voor zich uit. 'Hennie, hang ze maar gewoon allebei op.' zei Leonore. Het leek wel of Henry ontwaakte uit een lange winterslaap. 'Huh. Wat? Nee! Ik ga Guy niet ophangen wat denk je wel niet?' Leonore keek hem verbaasd aan. 'Je gelooft toch zeker niet wat hij zegt?' 'Nee, dat doe ik niet. Ik denk dat hij gewoon verward is, maar ik ga hem daar niet voor ophangen.' Henry pakte het papier van Marlou en gooide het in de haard. 'Laat Marlou vrij.' riep hij naar een wachter bij de deur. De wachter knikte en liep weg. 'Hennie dat was erg aardig van je.' zei Leonore met een boze blik naar Guy. Henry keek weer dromerig voor zich uit en glimlachte verliefd naar Leonore. Guy walgde en liep de kamer uit. 'Idioot!' riep Lowis die buiten op Guy had gewacht. 'Ben jij gek ofzo! Je had wel dood kunnen zijn.' zei hij bezorgd. Guy lachte. 'Maar dat ben ik niet.'