De lunch werd op onze kamer geserveerd, net zoals het avondeten. Luana dwong mij om het rustig aan te doen en mijn lichaam was het daarmee eens. Ze gaf me diverse boeken, om ze vervolgens af te pakken en me er een stukje uit voor te lezen. Ik werd altijd kalm van haar gelijkmatige stemgeluid en ook in deze onbekende omgeving was dat het geval.

Ze bleef me zelfs voorlezen terwijl ik mezelf in een rijkelijk van badschuim voorzien bad liet weken, en daarna gaf mijn tweelingzus me een van haar jurkjes en een schoonheidsbehandeling. Hoe ze aan al die parfums en lekker ruikende poeders kwam, wist ik niet, maar ik liet het me heerlijk aanleunen. Ik begreep best dat ze op deze manier een echt gesprek trachtte te ontwijken, maar vandaag was ik ook van het uitstellen, dus dat vond ik prima.

Mijn haren krulden zacht over mijn rug en ik voelde me dermate rozig dat ik een goede nacht voorzag.

De stemmen op de begane grond waren nauwelijks hoorbaar, met af en toe een flinke uithaal waaruit bleek dat ze nog steeds driftig aan het discussiëren waren. Luana vond het niet leuk dat ze werd buitengesloten, al zat het luisteren naar orders haar meer in het bloed dan bij mij, maar persoonlijk had ik daar geen problemen mee. Ik was heel wat minder politiek ingesteld dan mijn tweelingzus en het kon me simpelweg niet zoveel schelen.

Er was de afgelopen dagen zoveel met mij gezeuld dat er een afgestompt gevoel over me heen kwam en ik merkte vaag op dat mijn ledematen steeds zwaarder aanvoelden.

'...oïse.' Ik schrok op en besefte dat ik voor de spiegel in slaap was gevallen. 'Eloïse,' herhaalde Luana en ze keek me strak aan. 'Ik ga naar beneden om wat informatie op te vragen. Ga je mee?'

Ik keek met een schuin oog naar haar bed, dat er zo verleidelijk uitzag, en zei: 'Ga jij maar, ik wacht hier wel op je.'

'Wil je anders naar je eigen bed?' vroeg ze en ik dacht aan de kamer aan de overkant, die voor mij was gereserveerd.

'Nee, nee, ik blijf wel wakker,' zei ik overtuigend, want hoe moeilijk kon dat zijn?

Ik zou alleen mijn ledematen enige rust geven, want die voelden zo heerlijk loom aan.

Luana lachte, het leek wel alsof ze me niet geloofde, en zei: 'Desnoods ga ik wel in jouw bed liggen,' en verliet toen hoofdschuddend haar kamer.

Ik nestelde me in haar bed en sloot mijn ogen voor slechts een paar seconden.

Het was aardedonker toen ik weer wakker werd. De olielamp op de kaptafel uit en er kwam ook geen licht meer door de dichtgetrokken gordijnen.

Volgens mij was ik wat langer dan eventjes in slaap gevallen en het leek erop dat ik niet uit eigen beweging wakker was geworden, ik voelde dat ik me niet alleen in de ruimte bevond. Was Luana weer terug en moest ik naar mijn eigen bed? Ik kreunde bijna van spijt, want ik lag zo lekker.

Het bed zakte aan een kant in. Luana was op de rand gaan zitten. Als ik deed alsof ik sliep, zou ze dan weggaan? Ik ademde diep in om natuurlijk over te komen en verstrakte direct.

Dat was Luana niet. Luana rook niet naar het Woud na een wilde storm. Haar stem was kalmerend, maar had niet die speciale diepe toon, doordrenkt van chocolade. 'Slaap je al?'

Ik piepte bijna van opwinding en angst. Wat moest ik doen?

'Ik weet wel dat we hebben afgesproken om niks te doen tot alles is uitgesproken met je zus, maar mag ik wel bij je liggen?' Destins stem was zacht en hypnotiserend. 'Ik... ik heb je warmte nodig. Jouw huid op de mijne. Je weet hoe ik worstel met de ontstane liefdesdriehoek,' verklaarde hij.

Mijn gedachten gingen als een razende, maar mijn lichaam was sneller. Zonder dat ik er ook maar iets aan kon doen, tastte ik naar zijn pols en trok eraan. Ik mompelde wat. Mijn stem was zwaar van de slaap en ik was niet bij machte om normale woorden te vormen, dus als het om slaapdronken zijn ging, gedroeg ik me als een natuurtalent.

'Oké, oké,' lachte Destin, waarna hij bukte, waarschijnlijk om zijn schoenen uit te doen of iets dergelijks. Het gaf mij tijd om te verstijven, want ik werd verteerd door een heftig schuldgevoel richting mijn zus. Had zij dat ook altijd jegens mij? Het voelde zo goed en tegelijkertijd zo slecht. Mijn gedachten gingen terug naar zijn woorden, want ik wilde meer horen over die liefdesdriehoek van hem. Was ik toch minder alleen in mijn gevoelens dan ik altijd dacht?

Destin kroop helemaal op het bed, pakte wat deken, draaide me op mijn zij en ging tegen mijn rug aanliggen. Zijn armen had hij om me heen gevouwen en overal waar we elkaar raakten tintelde mijn huid op een erotische, magische manier.

Als het aan mij lag, duurde onze omhelzing voor eeuwig.

Hij mompelde in mijn oor, wat me een huivering vol passie ontlokte: 'Heb je al met Eloïse gesproken?'

Ik daalde abrupt weer neer op de aarde en ik schudde mijn hoofd. Ongezien perste ik mijn lippen op elkaar. Hopelijk zou hij niet teveel over de vergadering van eerder willen praten omdat Luana daar intussen alles al van wist, terwijl ik voor de slaap had gekozen. Hoe langer ik hem voor de gek kon houden, hoe meer tijd ik met hem mocht besteden.

Het leek me daarom het beste om gewoon mijn mond te houden en zijn stroom aan woorden simpelweg door mijn lichaam te laten resoneren.

'Als zij de link ook onderbreekt, zal zij de zieleband niet meer voelen,' ging hij echter verder en ik verstrakte van verbazing.

Waar ging dit over?

'Je weet dat dat het humane ding is om te doen.' Hij klonk zo vastbesloten. Het leek erop dat hij het hier al eerder over had gehad met haar en mijn hersenen kraakten om de puzzel op te lossen die hij zo ineens had gecreëerd.

'Maar... ik heb de link toch al verbroken?' zei ik zacht en ik was dankbaar dat het normaal werd bevonden om 's nachts te fluisteren. De stemmen van mij en mijn zus waren net zo identiek als ons uiterlijk - de sproeten daargelaten - maar het leek me precies wat voor Destin om daar toch een verschil in te ontwaren.

Als Luana me niet in dat geparfumeerde water had gezet, kon ik me voorstellen dat hij ons eventuele verschil in lichaamsgeur direct had geroken, maar nu was ik aardig zeker van een geëffend resultaat.

Destin begon mijn armen te strelen en mijn ogen rolden van genot omhoog in hun kassen. Het werd onmogelijk om ze open te houden. Ik was niet bij machte de kreun van pure lust te stoppen en hij grinnikte sensueel in mijn oor, wat voor een heel nieuwe scala aan prikkelende emoties zorgde.

'Ja, schatje,' zei hij liefdevol, 'maar dat betreft eenrichtingsverkeer. Zij moet haar kanalisatie ook stopzetten.'

Ik leerde allemaal nieuwe woorden, zo midden in de nacht en vastgehouden door de geweldigste man die ik ooit had gezien.

'Als zij haar gevoel uitzet, zal ze haar eigen liefde kunnen vinden,' praatte Destin door met die prachtige, diepe stem van hem. Elk woord zorgde voor een golf vol genot door mijn lichaam en ik bewoog me ongecontroleerd tegen hem aan.

'Voorzichtig,' lachte hij en hij tastte verder onder de deken om mijn bovenbeen beet te grijpen. Omdat ik nog steeds een jurkje aanhad, hoewel die omhoog was geschoven, zat hij direct tegen mijn blote huid aan en hij begon me daar voorzichtig te strelen met zijn kundige vingers. 'Oeh,' grinnikte hij, nog steeds zo dicht bij mijn oor, en weer huiverde ik. Ik was inmiddels klaarwakker en kon alleen maar genieten van alles wat hij deed.

De betekenis van zijn woorden bleven daarom even achter, maar toen drongen ze door en ik verstrakte.

'Kanalisatie?' vroeg ik verstikt. Wat bedoelde hij? Als ik mijn gevoel uitzette, zou ik dan niet meer van hem houden zoals Luana van hem hield?

Het zou een grote opluchting zijn, maar tegelijk zou ik ook weten wat ik miste en ik wist niet of ik dat wel aankon.

'Ja, mijn lief,' fluisterde Destin stil. 'Geef haar die rust.'

Maar ik lag met hem in bed. Wilde ik dit heerlijke gevoel echt laten stoppen?

'Morgen, oké,' zei ik verstikt. Hier kon ik echt geen afscheid van nemen.

'Dat zeg je elke dag,' antwoordde hij vriendelijk, maar ik hoorde ook de aandrang in zijn stem. 'Het is beter om het haar nu te vertellen, zodat ze de band morgenochtend niet meer voelt. Misschien hoef je haar niet eens helemaal wakker te maken.'

Hij klonk alsof hij dat al enkele keren tegen Luana had gezegd en ik slikte. Ik wist dit nog maar net en nu moest ik wel heel abrupt afscheid van hem nemen.

'Weet je,' nu klonk hij wel heel zeker. Er kroop zelfs een meedogenloosheid in zijn stem die ik hem nog niet eerder tegen haar had horen gebruiken. 'Ik bedenk me net dat het beter is om het haar via jouw link te vertellen, want anders zal je het nooit doen. Als ze nog half slaapt, is het misschien wel zo gepiept. Ze is voldoende opgeknapt en we zijn veilig. Nu is het juiste moment.'

'Destin,' smeekte ik en hij klemde zich steviger tegen me aan. Ik voelde zijn erectie tegen mijn billen prikken en begreep onmiddellijk dat hij vuil spel ging spelen. Het werkte direct veel te goed en ik probeerde hem maar zwakjes tegen te houden. Hij gaf geen haarbreed toe en hij bleef me in zijn armen houden. Tegelijk wist hij me op de een of andere manier overal te strelen. 

Ik was veel te krachteloos, zowel mentaal als fysiek, om hem aan te kunnen en ik gaf het al snel op. Ik voelde hoe Destin tegen zichzelf knikte toen hij dat eenmaal doorhad.  

'Als je het nu doet, kunnen we een stap verder zetten, precies wat we willen,' begon hij me te overtuigen en ik rilde van de angst die me overspoelde bij het horen van die woorden.

Straks stopte ik de link tussen Luana en mij en dan lag ik in bed met haar zielsverwant, terwijl ik niks meer voor hem zou voelen.

Wat een giller.

Een boosaardig deel in mij wilde het direct doen, maar schaamte hield me tegen. Als ik de link stop wist te zetten - en eigenlijk had ik geen idee hoe ik dat precies moest doen - zou alles uitkomen. Dat ik hem onder valse voorwendselen in het bed had gelokt, bijvoorbeeld. Waarom kwam ik altijd in zulke situaties terecht?

'Hoe moet ik het doen?' vroeg ik uiteindelijk. Ik wist niet wat ik anders moest zeggen.

'Daar hebben we het toch uitentreuren over gehad?' Destin klonk verbaasd. 'Zet jullie band weer aan en wijs haar mentaal wat ze moet doen. Daarna wacht je totdat ze de link sluit, waarna jij hetzelfde doet.'

Ik kon hem met geen mogelijkheid vertellen dat ik niet wist hoe dat werkte. Ik was immers Eloïse en niet Luana. Met een diepe zucht omklemde ik zijn hand met de mijne en sloot vervolgens mijn ogen. Hij leek door te hebben dat ik me nu helemaal had overgegeven, want hij stopte met zijn hypnotiserende gewrijf. Het voelde direct als een afscheid en ik aarzelde.

'Toe maar,' moedigde hij me aan en hij hield me wederom stevig beet. Ik snikte bijna hardop, maar wist me met geweld in te houden.

Natuurlijk wist ik hoe de gedachtelink werkte als ik in mijn wolf was en daar tastte ik nu naar. De band met Luana was overduidelijk aanwezig, diep in mijn binnenste, en ik liet mijn innerlijke blik er voorzichtig langs gaan. Omdat Luana het al had gedaan, wist ik dat ik het kon uitzetten en dat maakte het makkelijker. Steeds zekerder probeerde ik meer grip op zoiets abstracts te krijgen.

Destin wist natuurlijk niet dat ik - Eloïse - niet meer overtuigd hoefde te worden, daar had hij geheel onwetend al effectief voor gezorgd. Gek genoeg gaf me dat de rust om er alle tijd voor te nemen. Ik wreef over de link, die sponsachtig aanvoelde. Ik kneep erin en dat had effect. Een deel begon weg te sijpelen, naar het niets, waar het volledig oploste. Naarmate ik de band uitwrong, voelde ik mijn innerlijk veranderen.

'Ik heb het gedaan,' zei ik hardop en verbaasd. Het was nu zo vreemd in mijn binnenste. Ik was mijn leven lang gewend dat ik Luana's band met me meedroeg, waar zij vorige week zelf zo meedogenloos een einde aan had gemaakt. Nu ging de stroom aan gevoelens, die ik schijnbaar al die tijd nog wel haar kant op had gestuurd, nergens meer heen en bleef het volledig bij mezelf.

Het leek alsof ik mijn ontladingspunt was kwijtgeraakt door mijn actie van net en in zekere zin was dat ook precies het geval.

Alles voelde zo vol dat ik kreunend naar mijn hoofd moest grijpen, die met de verstrijkende seconde meer op barsten stond. Vaag merkte ik dat Destin me bijstond, maar er was simpelweg niet veel wat hij kon doen. Ik moest dit helemaal alleen doorstaan omdat ik hiervoor had gekozen.

Er ging een onbekende hoeveelheid tijd voorbij, terwijl ik met mijn lichaam in het reine trachtte te komen. De oogverblindende pijn werd langzaamaan minder en ik werd me weer bewust van mijn omgeving. Had ik geschreeuwd of bewogen? Ik had geen idee. Was er een seconde, een uur of een jaar voorbij gegaan? Ik wist het niet.

Eén ding was zeker: Destin had gelijk gehad. Luana en ik kanaliseerden elkaar nog steeds omdat de breuk niet was vervolledigd, maar daar had ik nu een definitief aanvoelend einde aan gemaakt.

Ik kon wel janken om datgene wat nu onherroepelijk stuk was.

'Luana?' Ik werd me weer bewust van mijn omgeving en ik keek Destin met half geopende ogen aan. Ik was zo verschrikkelijk moe en elke beweging kostte me moeite.

Wacht ... Waarom noemde hij me Luana?

Langzaam begon er iets te dagen en ik dwong mezelf om op te letten. We zaten tegenover elkaar op het bed, maar dat voelde ik meer dan ik dat zag, want het was nog steeds pikzwart om me heen. De deken tussen ons in leek op een grote knoop.

Het zag er niet naar uit dat ik al te veel geluid had gemaakt, want hij leek niet heel bezorgd.

Bovendien was er niemand op af gekomen. De echte Luana lag vast nog heerlijk te slapen in mijn bed.

'Is het gelukt?' vroeg hij en ik knikte terneergeslagen, totdat ik besefte dat hij dat waarschijnlijk niet zag.

'De band is verbroken,' zei ik zachtjes en de tranen biggelden over mijn wangen. Ik voelde me verloren zonder haar.

Wat had ik gedaan?

Destin kwam dichterbij en ik deinsde een beetje naar achteren. Ik had nu nog een illusie van zijn liefde en ik wilde me daar koste wat het kost aan vastklemmen. Tot mijn afschuw merkte ik dat mijn gevoel voor hem niet minder was geworden. Ging dat nog weg, of zouden we voor altijd een driehoeksverhouding vormen; ongelijkwaardig aan elkaar?

Zouden ze ook voor mij kiezen, nu bleek dat dit was waar de godin toe had beslist? Luana zag dat niet zitten, dat wist ik. Persoonlijk had ik hem ook liever helemaal voor mezelf, maar ik zou alles aangrijpen wat ik kon krijgen.

We waren een liefdesdriehoek in de meest letterlijke zin van het woord. Luana en ik hielden ook van elkaar; we konden niet zonder de ander.

Was dit ons lot?

Destin kwam dichterbij en ik zag een glans op de plek waar zijn ogen zich bevonden. 'Luana,' klonk zijn verleidelijke stem en ik kreunde; ik sloot mijn ogen in wanhoop. Zodra hij me aanraakte zou hij het merken. De vonkjes zouden er niet meer zijn. Nam hij dat al in zijn binnenste waar, maar begreep hij het niet?

'Wat is er?' Hij klonk verontrust en mijn zeepbel knapte uit elkaar. 'Heeft ze het niet geaccepteerd?'

Ik kon niet snel genoeg van hem wegkomen en hij nam me in zijn armen. Hij omhelsde me. Ik kon het niet laten en ik hield hem net zo stevig vast. Onze huid raakte alleen kleding, maar ik was masochistisch aangelegd en daarom reikte ik omhoog. Ik wist mijn neus in zijn hals te leggen en snoof diep.

Ik zou die geur ontzettend missen. We complementeerden elkaar en toen hij de knuffel verdiepte, merkte ik sensaties op die ik nog nooit eerder bij hem had gevoeld. Was dit het begin van een afwijzing? Waarom voelde het dan zo fantastisch?

Ik duwde hem abrupt van me af en keek paniekerig om me heen. 'Wacht,' zei ik vlug en ik glipte van het bed af. Ik had de afstand nodig.

Met een fatalistisch gevoel, tastte ik naar de lucifers en deed de olielamp aan. Hier had ik licht bij nodig.

Misselijkheid nam het over toen ik me weer omdraaide. Ik zag hem duidelijk op het bed zitten. Zijn wenkbrauwen waren lichtjes gefronst maar hij had ook die prachtige lach nog op zijn gezicht.

Zijn frons verdiepte zich en de lach zwakte af. 'Er klopt iets niet.' Hij vroeg het niet, hij zei het.

Ik stond als een schuldig persoon voor hem, ik kon hem niet langer aankijken en daarom had ik alle aandacht voor mijn handen die ik vouwde en ontvouwde. Vouwde en ontvouwde.

'Wat is er aan de hand?' Destin klonk verbaasd, maar in zijn stem schemerde nog iets van de passie waar hij zich net volledig in had gewenteld.

'Je moet gaan,' eiste ik. Ik moest nadenken. Voorzichtig keek ik weer op, maar ik wilde dat ik dat niet had gedaan.

'Luana?' Zijn blik veranderde langzaam maar zeker in argwaan. Hij kwam overeind, zijn hand uitgestrekt naar mijn gezicht.

'Snap je dat dan niet?' riep ik, ik was allang vergeten dat er nog meer mensen in het huis sliepen. 'Ik ben Luana niet. Ik ben Eloïse!'