'Links! Links!' Luke hief zijn handen ten hemel. Zijn geduld leek volledig te zijn opgegaan aan zijn leerlingen. Zijn schouders hingen in de schemer. 'Din, ik zei links.'

Din trok ongeduldig de blinddoek van zijn hoofd.

'Als je wil dat dit werkt, moet je me vertrouwen.'

Din vertrouwde de jetti wel – hij deed althans een dappere poging blindelings zijn aanwijzingen op te volgen – maar de stemmen van de Darksaber hadden harder geklonken, hem toevertrouwd dat hij rechtdoor moest steken als hij de stoffen pop wilde raken.

Hij had inderdaad een stoffen pop geraakt; de pop die Luke had bedoeld als vriend, een pop die Din diende te vermijden terwijl hij de andere pop probeerde te raken, omdat blijkbaar geblinddoekt op een stoffen pop inslaan nog niet moeilijk genoeg was. Een smeulend gat bleef achter in het zwarte gewaad dat Luke om de pop heen had gehangen. Wat daar de diepere zin van was, begreep hij niet.

'Hoorde je überhaupt wat ik zei?' vroeg Luke.

Din wipte met het uiteinde van het zwaard een stokje van de grond.

'Zei de Darksaber dat je naar voren moest steken?' vroeg hij door.

Din legde zijn hoofd in zijn nek. Hij staarde naar de donker wordende hemel. 'Ja,' gaf hij uiteindelijk toe.

Luke knikte. 'Mandalorians en Jedi zijn van huis uit aartsvijanden. Wist je dat?'

Din rolde met zijn ogen. Natuurlijk wist hij dat. Er was geen Mandalorian die hem daar niet aan had herinnerd.

'Dit gewaad maakt deel uit van de typische Jedi-uitrusting.' Luke legde zijn hand op de schouder van de pop.

Din vreesde dat hij begreep waar Luke op doelde. 'Ik zou jullie nooit iets aandoen.'

'Dat weet ik. Dat weten we allemaal. Wees maar niet bang.' Hij kantelde zijn hoofd, wenkbrauwen gefronst. 'Maar Din – en wees alsjeblieft eerlijk – heb je jezelf altijd in de hand als je het zwaard hanteert?'

Hij gaf geen antwoord.

'Ik heb je verteld over de Dark Side.' Het was geen vraag, eerder een statement. Desondanks knikte Din instemmend.

'Het glipt door het kleinste scheurtje heen.' Luke plukte een vuiltje van zijn schouder. Hij streek zijn kleding glad. 'De Darksaber zit er vol mee.'

In een flits lag Luke aan zijn voeten, hoofd van romp gescheiden. De bosgrond kleurde gretig rood.

Din knipperde met zijn ogen en het beeld was verdwenen.

'Ik kan het aan,' stelde hij.

In plaats van antwoord te geven, begon Luke richting de tempel te lopen. Din volgde met gehaaste passen. 'Ik zou jullie nooit iets laten overkomen!'

Luke stopte. Hij wierp een blik over zijn schouder. 'Dat weet ik,' fluisterde hij. 'Dat weten we allemaal. Maar de Darksaber liegt niet.'

De Darksaber liegt niet, dacht hij die avond wanhopig in een droom die zo prachtig vredig was begonnen, maar al gauw omsloeg in een verwarrende nachtmerrie. Hij bevond zich in de zandvlaktes van Tatooine. De zonnen stonden hoog aan de hemel, maar de lucht voelde verrassend koel aan. Hij legde Grogu uit wie de Tuskens waren. Verderop stond Cobb. Hij hield de wacht, scande met een hand boven zijn ogen de zanderige vergezichten.

Hij sloeg alarm.

Din sprong op. Grogu liet zijn oren hangen, grote ogen angstig.

Din trok de Darksaber. Het zwaard voelde als een verlengstuk van zijn eigen lichaam. Hij stapte op de eerste indringer af, maaide hem met een vakkundige zwaai omver. Hij stak zijn zwaard in de weke buik van een tweede vijand en splijtte daarna met een enkele zwaai het hoofd van een derde doormidden.

Het gevecht was van korte duur, alsof het neerhalen van een horde aanvallers maar een kleine rol speelde in het grotere geheel. Hij draaide zich naar Grogu, wilde zijn ventje uit het zand lichtten en geruststellen. 'Kijk, Grogu,' wilde hij zeggen, 'Kijk, je hebt niets meer te vrezen.'

Grogu dook angstig ineen toen hij zijn armen naar hem uitstrekte. Hij schudde zijn groene hoofdje gespannen. Toen Din doorzette, en alsnog probeerde hem op te pakken in de veronderstelling dat Grogu in een moment van angstige verwarring dacht dat hij ook tot de vijand behoorde, werd hij met de Force door de lucht gesmeten.

Hij krabbelde op uit het zand. 'Grogu?' vroeg hij met bevende stem.

Grogu was naar een van de verslagen vijanden gewaggeld. Hij drukte zijn oor op de borstkas van het lijk. Een rauwe kreet steeg op uit zijn keel.

Din knielde niet-begrijpend neer bij het dichtstbijzijnde lijk. Hij schoof de grote capuchon aan de kant, waardoor hij het gezicht van zijn belager kon zien. Dan'tes volwassen gezicht keek met nietsziende ogen op naar de hemel. Zijn huid voelde nog warm.

'Nee, nee.' Hij probeerde het bloeden te stelpen, maar de enorme wond in de buik liet zich niet dichten. Het bloed kwam omhoog tussen zijn vingers terwijl hij wanhopig tegen de ingewanden drukte.

'Moordenaar!' riep Cobb. Hij was naast hem verschenen en boog zich dreigend over hem heen. 'Moordenaar!'

'Wat?' piepte Din. Hij keek met een ruk om. 'Nee, nee. Je begrijpt het niet. Het was een ongeluk! Ik wist niet-'

Hij schrok wakker op de koude stenen vloer van de tempel. 'Nee!' hoorde hij zichzelf nog uitbrengen voor hij zich volledig bewust werd van zijn omgeving. Een maanzacht duister viel door het raam naar binnen, voorzag hem van net genoeg licht om de Darksaber centimeters bij zijn hoofd vandaan te zien liggen. Hij wist zeker dat hij het de avond ervoor op het bed had neergeworpen.

Hij stond op, trapte het gedoofde zwaard onder het bed, en beende de kamer uit. Hij besloot naar buiten te gaan, omdat het voelde alsof hij nergens in de tempel nog veilig zou zijn voor de invloeden van de Darksaber.

Hij installeerde zich op de veranda van de tempel. De kou trok langzaam in zijn botten. Uren bleef hij zitten. Hij zag de maan uit de hemel verdwijnen en plaats maken voor een kleurrijke zonsopkomst. Langzaam ontwaakte het woud onder een oranjeroze uitslaande hemel. In de tempel doorbrak een eerste fluisterende kinderstem de stilte.

Dwed kwam op blote voeten naar buiten gelopen. 'Hij is hier!' riep hij door de openstaande deur naar binnen. Hij schuifelde dichterbij. 'Mandalorian, wil je ook wat eten? Cobb maakt pap volgens een familierecept.'

Din schudde langzaam zijn hoofd zonder zijn ogen van de zon af te halen die boven de boomtoppen uit begon te steken. Hij trok zijn benen op en legde zijn kin op zijn knieën.

Dwed verdween rillend naar binnen.

Veel later kwam Cobb naar buiten, in zijn handen een kom warmgemaakte pap. Hij kwam naast Din zitten, zette de kom tussen ze in. 'Goed geslapen?' vroeg hij.

Din haalde zijn schouders op. Wat kon hij zeggen? Als hij de waarheid zou vertellen, zou die binnen de kortste keren Luke bereiken. En dan? Niemand zou hem nog durven te vertrouwen.

Cobb knikte langzaam. Hij verplaatste zijn blik naar de opkomende zon. 'Leia en ik gaan-'

'Ik breng je wel,' zei Din snel.

'Wat?'

'Naar Tatooine?' vroeg Din, bang dat hij de verkeerde conclusies had getrokken. 'Jullie gaan terug, toch?'

'Ja, dat klopt, maar-'

'Ik breng je wel,' onderbrak Din hem gehaast.

'Ik weet niet of-'

'Het is echt geen moeite.'

'Wat zou Luke daarvan vinden?'

Dins gedachten liepen krakend vast in hun groeven. Luke? Wat had hij ermee te maken?

'De school runt zichzelf niet,' lichtte Cobb toe.

Het stond hem helemaal niet aan dat zijn komen en gaan afhankelijk zou moeten zijn van Lukes mening. 'Hij was een leraar voor ik hem leerde kennen. Hij kan leraar zijn terwijl ik er niet ben.'

Sterker nog, vulde hij in stilte aan, hij kan maar beter alvast beginnen te wennen aan dat vooruitzicht.

'Zouden we niet eerst overleggen-'

Din greep Cobbs onderarm beet en trok de Marshall naar zich toe. 'Cobb, alsjeblieft,' fluisterde hij, een wanhoop evident in zijn stem die hij daar niet had bedoeld. Hij wierp een schichtige blik over zijn schouder. Er was niemand te zien in de deuropening. Hij boog dichter naar Cobb toe. 'Er is iets dat ik moet doen. Luke – Luke zou het nooit begrijpen. Hij zou me nooit laten gaan.'

Cobb trok een wenkbrauw op. 'Moet ik me zorgen maken?' vroeg hij met de stem van een Marshall, gezagvol en niet bereid mee te gaan in ongein.

'Nee, nee. Natuurlijk niet.' Het bloed suisde in zijn oren, alsof dit werkelijk zijn allerlaatste kans was alles recht te zetten en het nu alleen nog afhing van Cobbs antwoord. 'Maar dit moet gebeuren.'

Cobb knikte. Hij ging weer rechtop zitten. Din liet beschaamd zijn onderarm los. 'Oké,' zei Cobb nadenkend. 'Oké. Als dit is wat je denkt nodig te hebben-'

'Ja,' antwoordde Din direct.

'Maar jij vertelt het aan Luke. Ik wil hier niets mee te maken hebben.'

Din knikte, al begreep hij totaal niet waar Cobb mogelijk op kon doelen. Waar niets mee te maken hebben?