Dikke druppels rolden traag langs de bladeren omlaag en ploften naast hem neer op de bosgrond. Luke zat met gesloten ogen tegenover hem. Hij trok zich niets aan van de enkele druppel die zo nu en dan door het bladerdak heen wist te dringen en geruisloos op zijn blonde kruin viel.

'Wat hoor je?' vroeg Luke. Hij had Din die morgen mee naar buiten genomen met de vraag hem te vergezellen tijdens zijn meditatie. Din had niet verwacht dat hij werd geacht zelf ook deel te nemen aan het proces van doelbewust ademhalen en aandachtig naar de omgeving luisteren.

Hij bestudeerde de vredig ogende jetti.

Luke opende één oog. 'Din?' vroeg hij.

Din keek betrapt de andere kant op.

'Sluit je ogen.'

Din volgde Lukes voorbeeld met tegenzin. Hij verplaatste zijn aandacht naar binnen, probeerde zich af te sluiten van de krijsende wereld om hem heen. Hij voelde hoe de pijn langzaam zijn knieën binnen kroop, hoe onder zijn handen het tintelen begon. Zijn tenen werden gevoelloos.

'Wat hoor je?'

Als hij luisterde, hoorde hij mensen verdrinken in het ruisen van de regen. Proestend riepen ze om hulp.

Rondom hem, in het donker achter zijn oogleden, ontvouwde zich een kolkende zee. Schuim lag dik op hoge golven die kinderlijk speelden met mensen die wild spartelend in het water lagen. Hijzelf stond op de voorboeg van een schip. Bewegingloos keek hij uit over de jammerende moeders die hem probeerden hun kinderen aan te reiken. 'Red ons!' riep er iemand. Ze probeerde zich vast te klampen aan het schip dat diep in het water lag. De golven sloegen over de reling heen. Water schuimde op het dek.

In zijn hand hield hij de Darksaber. Het blauwe lemmet lichtte helder op in de donkere nacht, vormde een leugenachtig baken van hoop waar de verdrinkende mensen met wanhopige slagen op af kwamen gezwommen als motten op een lamp.

'Doe toch iets!' schreeuwde een man. Een golf sloeg hard op hem in, sleurde hem onder het wateroppervlak. De golven sproeiden nevel in Dins gezicht.

Hij bleef roerloos staan.

'Din?'

Kinderen huilden. 'Help! Help!' werd er geroepen.

'Din!' Iemand rukte aan zijn schouders. Het beeld spatte uiteen voor zijn ogen.

'Din.' Luke klonk opgelucht. Hij liet zich achterover zakken. De regen was heviger geworden, druppelde nu gestaag tussen de bladeren door. Din hoorde het water op zijn harnas tikken.

'Waar was je?' vroeg Luke.

Hij haalde diep adem, perste de zilte zeelucht uit zijn longen. 'Er gaan mensen dood,' zei hij terwijl de realisatie op hem inwerkte. Hij wilde opstaan. Luke hield hem hoofdschuddend tegen.

'Nee, nee. Dat is al gebeurd – ze zijn al dood.'

Din perste zijn gezicht in zijn handen.

'Wat zag je?'

Hij kon de woorden niet over zijn lippen krijgen. Het geschreeuw zong echoënd rond in zijn hoofd. Help, piepte een stem. Proestend ging het kind kopje onder.

Hij trok zijn handen bij zijn gezicht vandaan, sperde zijn ogen wijd open in een poging de beelden volledig los te kunnen laten en het wanhopige gekrijs niet langer aan te hoeven horen.

Hij schudde amper merkbaar zijn hoofd. Hij wilde het er niet over hebben, kon het er niet over hebben.

Alleen liep hij door de regen terug naar de tempel; Luke bleef met nadenkende blik achter onder de boom.

Cobb liep hem tegen het lijf net voor hij zijn kamer binnen kon glippen. 'Waar heb je gezeten?' wilde de Marshall weten die zich eerder die ochtend nog had zitten verwonderen over de regen die hij al zo lang had moeten missen.

'Ik was bij Luke.'

Cobb boog opzij zodat hij om hem heen kon kijken. 'En waar is Luke nu?'

Din haalde zijn schouders op. 'Buiten.' Of de jetti zich nog onder de boom bevond was nog maar de vraag; de vredige regen was veranderd in een wittige waas waar het bladerdak geen beschutting meer tegen zou bieden.

'De kinderen vragen naar hem. Leia en ik kunnen ze niet meer onder bedwang houden.'

Din zuchtte. Hij haalde zijn hand van de klink van de deur. 'Waar zijn ze?'

Leia bevond zich te midden van een groep ruziënde kinderen in de grote lichte ruimte waar Luke zijn lessen gaf als het weer daar om vroeg. 'Mando,' zei ze opgelucht. De kinderen maakten zoveel lawaai dat ze de verdrievoudiging van volwassenen in de ruimte niet eens opmerkten. 'Ik weet echt niet meer wat ik moet doen! Ze zijn nog erger dan de Senaat.'

Din nam Leia's plek in. Hij ging op de grond zitten zoals hij niet veel eerder tegenover Luke had gezeten. Zwijgend nam hij de kinderen in zich op.

Cobb en Leia leunden tegen de muur aan, handen achter hun rug gevouwen. Nieuwsgierig hielden ze hem in de gaten.

Dan'te was verrassend genoeg niet de eerste om zich vragend tot Din te richten, te druk met het halen van zijn gelijk bij een jongere Mirialan. Dwed, de enige Rhoadian die Lukes Forceklasje rijk was, schuifelde verlegen op Din af. 'Wat doe je?'

Din gaf geen antwoord. Hij hield zijn ogen strak gericht op de muur tegenover hem. Hij bestudeerde aandachtig de stenen die ooit met veel aandacht op elkaar waren geplaatst. Ze pasten zo kunstig in elkaar dat er geen cement aan te pas was gekomen, een gegeven dat hem verwonderde.

Dwed gaf schouderophalend antwoord op de vraag van een Twi'lek meisje. Het duurde even voor ze zich twijfelend op de grond lieten zakken en bij Din kwamen zitten.

'Mando!' riep Dan'te toen zijn aandacht op Din viel. Hij probeerde Dins blik te vangen, knielde zelfs even voor hem neer om oogcontact af te dwingen toen zijn vragen geen antwoord kregen.

Din knikte nog niet eens naar de andere leerlingen die een voor een onrustig bij hem kwamen zitten. Hij hield zijn aandacht op de stenen muur gericht en luisterde naar het onrustige geroezemoes dat rondom hem opsteeg.

Na een tijdje werd het stil. De meeste kinderen hadden ongevraagd hun ogen gesloten, hun handen op hun knieën gelegd en zich overgegeven aan hun omgeving. Onbedoeld bevond Din zich voor hij het wist te midden van een collectieve meditatiesessie.

Leia kwam naast hem zitten. Ze nam eenzelfde houding aan als de kinderen en sloot haar ogen.

Din had geprobeerd afstand te bewaren tot de zuster. Hij had eerlijk gezegd geprobeerd zoveel mogelijk afstand te bewaren tot eenieder die zich in en rondom de tempel begaf. Hij had het risico niet willen lopen iemand onbedoeld de tanden uit de mond te slaan in een vlaag van oncontroleerbare woede.

'En nu?' vroeg ze na een tijdje, toen het evident werd dat de kinderen door het grootste deel van hun geduld hadden heen gezeten en het onrustige gewiebel begon.

Din trok zijn blik los van de muur.

In zijn Covert werden de Foundlings tijdens hun training meer dan eens aan eenzelfde oefeningen onderworpen. Soms duurde het dagen voor een Mandalorian weet wat tegen je zei. Je kon de trainer slaan, je kon gillen en schreeuwen, je kon schelden; er zou geen reactie volgen. Het werd gezien als een manier om respect bij te brengen en het geduld van de Foundlings te trainen. De sessies waren veelal lang – hij had dagen nerveus door de gangen van hun schuilplaats gespookt omdat zijn trainer van het ene op het andere moment was gestopt met het geven van aanwijzingen, het schreeuwen van bevelen – en geen kind had ze weten te doorstaan zonder minstens één keer zijn geduld te verliezen.

De Armorer had zulke sessies veelal nog een stap verder genomen, waardoor het soms weken had geduurd voor ze weer een woord tegen hem sprak – meestal ook nog eens in wazige boodschappen waar hij frustrerend lang over na had moeten denken om erachter te komen wat ze van hem wilde. Waar andere Foundlings deze beproevingen van geduld niet meer hoefden te doorstaan zodra ze hun training afronden en hun taak binnen de Covert toebedeeld hadden gekregen, had de Armorer nog vele malen onaangekondigd zijn geduld getest, zelfs lang nadat de generaties onder hem hun training hadden afgerond.

Hij had geleerd te zwijgen als het graf.

Dan'te wipte ongeduldig op en neer op de grond. Din herinnerde zich de wanhoop die zich in hem had vastgebeten tijdens de beproevingen, het gevoel van eenzaamheid dat zelfs bij thuiskomst, nadat hij een zak credits tijdens de covertvergadering had leeg gekieperd onder het toeziend oog van zijn broeders en zusters, nog niet ophield als de Armorer hem zwijgend verwelkomde met een licht knikken.

Hij wilde het sprankelende van deze kinderen niet ondergraven met afgedwongen geduld.

'Dan'te,' zei hij, 'ga eens kijken of Luke al terug is.'