'Lucht laten bewegen is niet normaal hier.' Hij stopt even met praten om te bedenken wat hij gaat zeggen. Ik kan geen element beheersen, niemand hier kan dat.' Mijn gezicht betrekt. Niemand kan hier een element beheersen.

Dan valt het kwartje. Voor even kon ik geen ademhalen terwijl ik besefte wat hij zojuist zei. Het is niet normaal? Maar dat kan niet, want waarom kan ik het dan wel? Opeens lijkt die zekerheid de kennis die ik weer over mezelf had gevonden compleet verdwenen. Was het echt wat ik had gezien? Het moest wel, want ik kan lucht laten bewegen, dat heb ik net bewezen. Het visioen leek echt, dat weet ik zeker, maar de wereld waar ik toen was lijkt heel anders dan waar ik nu ben. Maar wacht eens, zou dat het kunnen zijn? Mijn hart gaat snellen kloppen, daardoor mijn hoofd ook, en ik word nerveus. Maar dat kan toch niet? Het is wel de enige verklaring.

Ik kijk naar Jason. Hij heeft gezien dat ik in paniek was geraakt en keek zelf ook niet echt op zijn gemak.
'Kan het zijn,' begin ik. 'Kan het zijn dat ik uit een andere wereld kom?' Het klink zo dom. Het kan toch helemaal niet? Er glipt een lach uit Jasons mond, hij lijkt het met me eens te zijn, maar dan kijkt hij toch bedenkelijk. Hij zegt niets.

Maar, als ik echt uit een andere wereld of iets dergelijks kom, dan betekend het dat ik hier in deze wereld alleen ben. Niet meer bij mijn ouders, mijn familie, wie ze dan ook zijn. Ik ben niet meer waar ik was, waar dat dan ook was. Er zijn hier geen element beheerders dus niemand van mijn wereld. Ik kijk angstig om me heen. Dit kan niet, dit is niet mogelijk. Hoe kom ik hier? Hoe kom ik weer thuis? Mijn hoofd begint te duizelen.

'Maar hoe kan dat?' vraag ik in paniek. Ik kijk angstig om me heen, hopend dat ik iets kan vinden dat me meer kan vertellen, maar het is donker en ik weet toch al dat er niets is.
'Hoe moet ik dat weten? Ik kom terug van het boogschieten en ik tref opeens een luchtaarde-beheerser of zoiets aan. Dat gebeurt niet iedere dag.' Jason bedoelde het waarschijnlijk als een grap maar hij lacht er niet bij. Het is dus toch een boog die uit zijn tas steekt.

'Als dit echt waar is, dan moeten we dit aan niemand vertellen. Ze zouden denken dat we gek zijn of dat we ze voor de gek willen houden.'
Jason lijkt zich iets te bedenken. 'Het komt goed, we gaan dit uit zoeken. Ik zal mijn moeder bellen zodat ze ons kan ophalen.' Oh ja, dat waren we helemaal vergeten door wat er allemaal gebeurd is. Ik vertel mezelf dat ik rustig moet blijven, we gaan zo naar Jasons huis en dan kunnen we uit zoeken wat er gebeurd is. Gelukkig lukt het me om mezelf een beetje gerust te stellen.

Hij pakt iets met een rechthoekige vorm uit zijn zak. Ik kan zien dat het zwart is met een soort witte transparanten zijkanten. Wat wil hij daar mee gaan doen? Hij drukt onderaan op een knopje en opeen komt er licht uit. Ik kijk verbaasd naar dat ding. Dat zag ik niet aankomen. Hoe kan dat nou? Hij drukt op het deel van het rare ding dat nu licht geeft en ik zie een plaatje van een persoon die aan het schieten is met pijl en boog. Hij drukt ergens anders op en houd het ding dan tegen zijn oor. Ik kijk gefascineerd toe. De paniek is al minder geworden, al mijn aandacht gaat naar dit vreemde voorwerp. Voor een paar seconden is hij stil.

'Met Jason,' zegt hij dan opeens. Hè, waarom zegt hij dat? Ik weet toch al lang dat hij Jason heet.
'Wat bedoel je?' vraag ik maar hij negeert me en zegt:
'Ik ben in het parkje dichtbij boogschieten, maar ik kwam iemand tegen die gewond was. Ze heeft een wond op haar hoofd en kan zich niets meer herinneren. Het leek alsof ze net flauwviel. Kan je ons op komen halen?' Waarom zegt hij dit opeens? Dat weet ik toch al. Het gaat duidelijk over mij.
'Ja...' zeg ik maar. Ik weet anders niets te zeggen. Jason heeft het volgens mij niet gehoord want hij negeert me.
'Oké tot zo,' zegt hij. Ik zeg niets, want nu weet ik echt niet meer wat hij bedoelt. Jason doet het ding weer in zijn zak en draait zich naar me toe.
'Mijn moeder is hier over vijf minuten.'
'Wat?' zeg ik gelijk. Hoe weet hij dat? Hij kijkt me raar aan maar ik snap niet waarom.
'Ik snap niet meer wat je bedoelt,' zeg ik verbaasd.
'Ik belde net mijn moeder en ze zei dat ze over vijf minuten hier is.' Hij lacht er een beetje bij.
'Belde?' zeg ik vragend. Dan zie ik zijn gezichtsuitdrukking veranderen.
'Oh, je weet dus niet wat een telefoon is,' zegt hij en hij laat me zijn "telefoon" zien.