"Mitch!", schreeuw ik met een geïrriteerde stem en bonk voor de zoveelste keer tegen de deur. "Je staat al een uur onder de douche, kom er nu uit. Theo, Samantha en ik moeten ook nog." Ik bonk nogmaals op de deur.

Ik sta hier al een half uur van mijn tijd te verspillen, omdat Mitch al een eeuwigheid onder de douche staat. Hoe lang heeft die jongen überhaupt nodig?

Eindelijk hoor ik de douche uitgaan en even later stapt hij met enkel een handdoek rond zijn heupen door de deur. Snel bedek ik mijn ogen en draai me om. Mitch grinnikt.

"Jij bent Leila en schiet op, want vanmiddag gaan we de steen aan de directeur overhandigen," roept Mitch over zijn schouder. Een kleine grijns rond zijn lippen. Ik draai me weer om, betrapt dat ik naar zijn blote rug zat te staren en rol mijn ogen.

"Ja, alsof ik dat ooit kon vergeten," mompel ik. Ik heb niet direct toegestemd met zijn idee; om de steen aan de directeur van de Academy te geven. Maar ik heb me er ook niet tegen verzet. Maar nu is het te laat.

Misschien is de steen ook wel slecht voor me, denk ik bij mezelf. Maar ik schud mijn hoofd, zij is niet slecht voor me. Ze heeft meer goede dan slechte dingen voor me gedaan. Ik ben haar dankbaar, maar iedereen ziet alleen maar het slechte in haar.

Mijn band met Mitch is weer geheeld, grotendeels. Hij praat weer tegen me en hoewel ik voel dat we niet zo hecht zijn als toen we nog op Flanus waren, ben ik allang blij dat hij woorden met mij uitwisselt en niet negeert.

Ik heb hem zoveel mogelijk verteld, maar het is te veel om al mijn vroegere leugens aan hem op te biechten. Ik kan het gewoon niet.

Het voelt veiliger om ze voor mezelf te houden en met mijn web van leugens te leven, maar uiteindelijk is er geen ontkomen meer aan. Op een gegeven moment moet je het aan iemand vertellen en die tijd is nu aangekomen. Ik wil het aan Mitch vertellen, alles, echt waar, maar ik kan het niet.

Elke keer wanneer ik mijn mond open en hem over Pax wil vertellen — wat ik echt van hem denk — of Leonas en het hele incident, klap ik dicht. Mijn mond lijkt zich dan vast te snoeren en woorden kunnen mijn lippen niet verlaten.

Het is onmogelijk.

Daarom heb ik hem nog niet kunnen vertellen dat ik tegen het plan van vandaag opzit. Ik heb gewacht op het juiste moment, maar elke keer wanneer ik het hem het wilde vertellen, werden we door iets onderbroken; een telefoon, de schoolbel, Theo of Samantha, het leek alsof het universum niet wilde dat ik het hem vertelde.
Dat het beter is als ik voor deze ene keer niet een blokkade ben, die in de weg staat, maar als water die meegaat met de stroming.

Misschien is het zo wel beter, spreek ik mezelf in. De directeur weet vast beter dan een onstabiele tiener wat hij met zo'n kracht moet doen. Maar hoe vaak ik deze woorden in mijn hoofd bleef herhalen, leken ze me niet te overtuigen. De twijfels bleven.

Snel stap ik onder de douche en laat het warme water mijn lichaam verwarmen.

Misschien is het wel beter.

Misschien moet ik deze keer geen verzet tonen en Mitch en iedereen laten zien dat ik ook de teugels aan anderen kan geven.

Want wat kan er misgaan als ik de steen aan de directeur geef?

***

We staan voor hetzelfde steegje als waar we de tweede keer het portaal hadden geopend. Toen was het mijn idee, nu Mitch'. Dom? Ja. Maar Mitch denkt dat deze plek iets heeft, iets speciaals en dat als wij hier weer het portaal openen, dat we zo Pax lokken.

"Mitch, ik zeg het niet vaak, maar dit is geen goed plan. Wat als hij echt komt, wat dan? Hm?"

Hij legt een rust stellende hand op mijn arm. "Dan pakken we hem," zegt hij vastberaden, terwijl hij het apparaatje op de grond zet.

"Oké, maar als we in de problemen komen, is het niet mijn fout." Ik kijk hem scherp aan. Ik wil niet in de problemen komen en voor eens in mijn leven denk ik eerst na voordat ik iets doe, maar nu is Mitch de roekeloze en het baart mijn onrust. Hij is niet zo en dit voelt niet goed. Het voelt alsof iets ergs gaat gebeuren.

Het portaal straalt het bekende blauwe licht uit. Zodra het stopt met groeien, spreekt Mitch: "Ik wil de directeur van de Academy op Flanus spreken."

Zodra die woorden zijn mond verlaten, komt een angstaanjagend groot gestalte de hoek om rennen. Zijn neusvleugels wijden en wachtend kijkt hij ons aan. Hij lijkt op een stier; hij heeft twee krullende en scherp uitziende hoorns op zijn hoofd en een grote metalen ring door zijn neus. Hij staat op zijn twee achterpoten en is zo zwart als inkt.

Een monster.

Ik zet een stap naar voren en duw tegelijkertijd Mitch achter me. Zachtjes hoor ik hem protesteren en mompelen dat hij dat beest ook aankan, maar ik besteed er geen moeite aan.

Dat beest wilt ons doden en de beste verdediging is de aanval. Dus trek ik mijn zwaard, terwijl ik naar hem toeren, uit zijn schede en steek het beest in zijn borst.

Het beest valt neer en brult onder me, waarop ik het zwaard verder in hem duw. Een klein lachje laat ik horen. Dit was te makkelijk. Hij viel ons nog geen eens aan.

Onder me voel ik de stier bewegen, kronkelen en trappen. Hij probeert alles om weg te komen, maar ik geef niet mee. Ik weet door wie hij is gezonden, ten minste ik weet wat Mitch zou zeggen en denken. Mijn vroegere beste vriend.

"Onderschat je vijand niet, Pax."

***

"Leila, kom dit zien."

Ik loop naar de woonkamer toe, een glas water in mijn hand en kijk Mitch vragend aan. Maar hij wijst naar de televisie.

Beter gezegd naar de nieuwszender waar een filmpje wordt laten zien met Mitch en ik erop en het monster. Ik zie mezelf met een getrokken zwaard op de stier afrennen en hij is te traag om zich te verdedigen. Ze zien hoe ik dat beest vermoord, iedereen.

Ik dacht dat niemand anders er was. Ik zou zweren dat ik niemand had gezien, maar iemand heeft het gefilmd. Alleen wie?

"Oh nee. Denk je dat andere erachter zullen komen. Dat anderen ons zullen herkennen. Mitch?" Ik kijk hem aan. Hulpeloosheid in mijn ogen te zien.

"Nee L. Je kan zien dat onze gezichten heel wazig zijn. Niemand zal ons kunnen herkennen. Rustig maar."

Het filmpje eindigt, nadat ik mezelf mijn zwaard uit zijn borstkas zie trekken. De presentatrice komt weer inbeeld.

"Dit filmpje dat pas een paar uur online staat op sociale netwerken, heeft nu al over de duizenden weergaven bereikt. Sommigen prijzen de tieners — een jongen en een meisje — voor hun heldhaftige optreden, anderen vinden ze gevaarlijk en vinden dat deze twee zo snel mogelijk moeten worden opgepakt. Veel gediscussieer dus, maar over één ding is iedereen het eens; komen er nog meer monsters? Niemand weet wat voor een beest dit is en onze onderzoekers zijn hard bezig om daarachter te komen. Er wordt een geldbedrag uitgereikt aan de persoon met de gouden tip. Dit was het nieuws van vandaag. Dag!"

***

"Leila! Ik heb een gunst nodig," Leonas komt mijn kant oprennen, onderweg twee eerste klassers aan de kant duwend.

"Mijn ouders komen vanavond versnelt terug van hun zakenreis en ik heb per ongeluk hen verteld dat ik een vriendin heb." Hij kijkt me smekend aan. Ik voel waar dit naartoe gaan, maar open toch mijn mond om de woorden over mijn lippen te laten rollen.

"Wat wil je dat ik doe?", vraag ik.

"Mijn vriendin spelen."

***

Omg guys! Dankjewel! Ik heb momenteel 5,8K op mijn boek en ben super blij. Ik had nooit verwacht dat ik überhaupt zoveel zou krijgen en dat mensen geïnteresseerd zullen zijn in mijn werk. Dank voor alles. Ik had het nooit zonder jou kunnen doen!

Liefs,
Gwendolyn♥️

Volgend hoofdstuk: Woensdag.