Alexis

Uitgelaten ren ik voor de tweede keer de trap op. Wauw! De adrenaline giert nog na in mijn lijf. Eerst die ontzettend snelle afdaling, met daarna de kromming in de leuning waardoor ik aan het eind gelanceerd werd. Het is bijna jammer dat niemand het ziet; zo elegant en sierlijk ben ik normaal gesproken niet, vind ik. Maar deze landing was perfectie. Dit smaakt naar meer!

Waar ik net de binnenste leuning heb gepakt, besluit ik nu voor de buitenste leuning te gaan. Deze is wat meer tricky. Hij eindigt namelijk dicht bij de deuren aan één kant van de hal. Behalve dat ik daar niet zo'n goed overzicht heb, is er ook de kans dat ik tegen de muur of een deur aan knal. Maar dat neem ik voor lief. Deze leuning namelijk is nog beter gebogen en ik móet de perfecte landing van net toch minimaal evenaren, zo niet verbeteren.

Ik laat mijn brein over meerdere ideeën tegelijk gaan. Om met matrassen de trap af te glijden lijkt me ook wel een strak plan namelijk. Of een gigantisch ballenbak die de hele hal bedekt. Ik gok dat mijn schoonouders daar niet zo heel blij mee zullen zijn, dus daar moet ik nog een oplossing voor verzinnen in de vorm van een weekendje weg. Of iets dergelijks.

Maar eerst de leuning oppoetsen. Met mijn billen. En misschien in de toekomst ook wel met mijn buik. Maar dan is het verstandig om voor een buffer te zorgen op de vloer waar de trap eindigt. Zo slim ben ik ook wel weer. Die vloer is glimmend, maar ook erg hard.

Met stralende ogen zet ik me bovenaan neer bovenop de zeer brede leuning, en geef mezelf een zo hard mogelijke afduw. Net op het moment dat ik met geen mogelijkheid meer kan stoppen, zie ik de deur waar ik mogelijkerwijs tegenop zou kunnen knallen opengaan. Uiteraard.

Ik geef een brul. Meer als waarschuwing dan van schrik, want ik zie dat ik zo het kantoor binnen ga vliegen als ik de ruimte krijg. Misschien was de leuning toch iets teveel gebogen...

Eerst doen en dan nadenken is wel typisch iets voor mij, bedenk ik wat zuur.

Reinout, want hij deed de deur open, zet grote ogen op. En dan heeft hij de tegenwoordigheid van geest om me op te vangen. Want natuurlijk is er geen haar op zijn hoofd die eraan denkt om een stapje opzij te doen en mij langs te laten vliegen.

Waar ik hem trouwens wel dankbaar voor ben. Door het opengaan van de deur ben ik zo van mijn à propos dat er niks terecht komt van mijn geplande elegante landing. Maar Reinout weet er wat van te maken en mijn adem komt in een grote puf naar buiten als ik tegen zijn harde borstkas aan kom.

Gelukkig is Reinout een goeie wat dit betreft, denk ik. Waar een ander gelijk afkeurend zou zijn, weet ik dat Reinout dit alleen maar een nieuw avontuur vindt. Ik kijk hem daarom ook lachend in de ogen, verwachtend dat hij met zijn kenmerkende pretogen terugkijkt en misschien wel mee gaat doen. Ondanks zijn respectabele leeftijd van 31 jaar.

Wat ik niet had verwacht is dat hij me een verhitte blik schenkt. Mijn houding is ook wel wat compromitterend, met mijn borsten stijf tegen zijn goed ontwikkelde borstkas. En sowieso mijn hele lichaam om de zijne gewikkeld. Dat ik er nou niks bij voel, wil niet zeggen dat dat andersom ook zo geldt. Ik besef gelijk dat ik los moet zien te komen. Mijn al half uitgesproken bedankje gaat verloren in de worsteling die ik begin. Met tegenzin laat Reinout me los, en ik beland struikelend op mijn voeten. De adrenaline, natuurlijk al goed aanwezig door mijn glij-avontuur, gaat een ongekende hoogte in. Mijn borstkas gaat heftig op en neer, en ik zie dat ook dit effect heeft op hem. Ik kijk hem wat geschrokken aan. Dit zat niet in het plan. Ik zie ook dat Reinout dit niet persé wil, maar wel te maken heeft met zijn mannelijke driften en ook niet weet wat hij aan moet met wat hij net -letterlijk- in de schoot geworpen heeft gekregen.

Ik stotter wat, het laatste wat ik wil, is dat dit ongemakkelijk blijft tussen ons. Maar mijn rooie kop doet de zaak geen goed, en met een halfslachtig bedankje vlucht ik naar mijn weekendtas en wilde ik maar dat ik dit hele avontuur nooit begonnen was.