Max

Ik raak langzaamaan wanhopig. Elke progressie die ik met de Alfa maak, is weer tenietgedaan zodra Isabel haar krachten opnieuw op hem los heeft gelaten. En omdat ze het dagelijks blijft doen bij hem, schiet dit niet op.
Peinzend kijk ik naar Sander, de tweede man van Vince. Hij wordt net zoals de rest -waarschijnlijk- wekelijks vers gehypnotiseerd. 'Waarschijnlijk' omdat de week nog niet voorbij is. Maar het ligt in de lijn der verwachting. Het is tijd om mijn plan, idee; whatever, te wijzigen.

—————

Alexis

Vince is niet in het kasteel. Hij is me vrijwel gelijk achterna gegaan. Een dag later heeft hij zijn pack naar hem gesommeerd en nu zijn ze spoorloos. Allemaal.
Ik kan het niet laten om hiervan lichtelijk in paniek te raken. Ik moet plotsklaps denken aan het stelletje in het bos dat heel random Isabel kwam halen. Waar is ze toen heengegaan en wat heeft ze gedaan? Ik kan het idee niet loslaten dat ze hem te pakken heeft. En niet alleen Vince, maar ook de andere jongens; de jonge Colin. Zijn broers. Sander en de rest.

Dit maakt mij extra gedreven, waardoor ik ontzettend gefrustreerd raak door mijn fysieke beperkingen. Hoewel ik zo graag vooruit wil -met de helft van de Moonlight-pack zijn we ondertussen al even onderweg naar het huis-, merk ik allang dat ik de groep ophoud.
De jongens hebben me al vanaf de eerste nacht gedecideerd geweigerd om de wacht te houden, en eerlijk gezegd ben ik daar heel blij mee. Ik val bekaf gelijk in slaap, en ben tot nu toe ook elke keer nog lang niet uitgerust wakker geworden. Eten lust ik eigenlijk niet meer, ik word zelfs misselijk als ik daarnaar kijk en ik hang het niet aan de grote klok, maar ik merk ook dat ik magerder word.

Maar ik laat me niet kennen, en ren zonder te klagen door met Gerard als trouwe vriend eeuwig aan mijn zijde. Van hem en zijn vrienden hoor ik geen onvertogen woord.
De Alfa heeft goed bedacht dat hij met de oudere garde door de lange gang gaat, terwijl zijn zoon de jonge garde aan moet voeren. Zo leert deze groep samenwerken en op Gerard jr vertrouwen. Maar dat gaat volgens mij al vlekkeloos. Ze zijn allemaal dan ook al enkele jaren in de permanente groep. Stuk voor stuk zijn ze minimaal een aantal jaar ouder dan mijzelf, en dat maakt dat ik me toch wel erg alleen voel.
De afstand tussen deze jonge mannen en mij is niet te overbruggen. Behalve ervarener, zijn ze dermate groot en sterk; dat is een niveau die ik nooit zal bereiken. Maar ik doe absoluut niet voor ze onder wat gedrevenheid betreft, en daar focus ik me compleet op.

Waardoor het toch nog als een verrassing komt als we bij het huis tot stilstand komen. We zijn er.

Gerard heeft voortdurend zijn mindlink open gehad met zijn vader, en veranderd uiteindelijk naar zijn mens. Omdat ik niet in zijn pack zit, heb ik enkele dagen radiostilte gehad -behalve de enkele woorden die ik met mijn vader heb gewisseld die onderweg is naar Blue Water. Maar nu is die afstand te groot-.
Gerard zegt me: "Mijn vader is er nog niet, we hebben goed gelopen."
Ik ben me ervan bewust dat hij dat laatste vooral zegt om me te bemoedigen. Allemaal hebben ze mijn strijd gezien en ik ben ze dankbaar dat ze me mijn gang hebben laten gaan. Dat ze niet hulp hebben aangeboden in de vorm van meerijden op iemands rug, of dat ik het maar helemaal op moest geven. Ik hoor bij dit team, besef ik. Ze accepteren me.
Gerard zegt: "Dat geeft ons tijd om die geheime gang op te zoeken. Jij weet in deze denk ik net zoveel als wij aangezien je geblinddoekt was." Ik knik en zeg lui: "We gingen in ieder geval een trap af." Wat uiteraard logisch is met een gang die onder de grond begint. Gerard gaat niet op mijn flauwe opmerking in en zegt: "Ik wil graag dat je hier blijft en uitrust. Ik ga met Jürgen en Bob op onderzoek uit en we roepen straks iedereen als we klaar moeten gaan staan."
Wat mij een prima idee lijkt. Hoewel er vlakbij een heel huis tot onze beschikking is, blijven we allemaal liever buiten, en terwijl er een vuurtje wordt gemaakt waarop algauw een aantal stukken vlees heerlijk op beginnen te ruiken, val ik in een diepe slaap.