Alexis

Ruw gooit Stan me op zijn tweepersoonsbed. Zijn kamer is niet zo groot als die van Isabel, maar heeft alles wat een man nodig heeft. Inclusief een buitendeur, merk ik op.

Maar dan moet ik me focussen op Stan, want ondanks het knietje dat ik hem gegeven heb, ziet het ernaar uit dat hij weer voldoende op krachten is. Hij buigt zich over me heen, en mijn schouderwond maakt me te onhandig in de korte periode dat ik van hem weg had kunnen kruipen. Ik probeer het wel, maar hij weet me -weer- bij mijn enkel te grijpen en sleept me naar zich toe. Doodsbang kijk ik hem aan en voel walging opkomen als hij me begint te strelen. Hij grijpt mijn schaarse kleding en trekt het met een beestachtige grijns scheurend van me los. Ik zou er ondertussen aan gewend moeten zijn om in zijn bijzijn onvrijwillig naakt te moeten zijn, maar ik merk aan de schaamte die me overvalt dat dát nog een lange weg te gaan heeft.

Ik probeer mezelf te bedekken, maar word ruw tegengehouden door hem. Hij duwt me achterover en pint mijn polsen boven mijn lichaam vast. Hij leunt met een gespierde been op mijn beide benen waardoor ik machteloos ben. Ik voel me zo smerig als hij wellustig elk geschaafd, groezelig lichaamsdeel van me in zich opneemt.
Hij probeert me te zoenen, maar ik heb nog wat vuur in me over als ik naar hem spuug. Het komt niet zo mooi aan omdat ik mijn hoofd niet naar achter kan bewegen, maar de boodschap komt wel over. Stan reageert instinctief en geeft me een kopstoot. Ik was al niet helemaal helder, en dit is de druppel. Ondanks mijn wilskracht is dit gewoonweg te veel en ik ga knock-out.

—————

William

Ik voel van alles in mijn lichaam, al mijn zintuigen staan op scherp. Maar ik kan me op de één of andere manier niet bewegen. Alsof mijn lichaam alles moet verwerken wat er recent is gebeurt en er niet ook nog beweging bij kan hebben.
Wat heel frustrerend is, want ik zie dat mooie meisje, die prachtige jonge vrouw, weggesleept worden. Haar woorden doen me met ongeloof omhullen. Want ze is van mijn leeftijd, ietsje jonger misschien. Dus hoewel ze het erg graag lijkt te willen, is het gewoonweg onmogelijk dat ik haar vader ben. Misschien verward ze me met Oliver? Hij en ik lijken erg op elkaar. En dan maakt dit mijn zus. In ieder geval is dit een zaak die uitgezocht moet worden. En het is een persoon die duidelijk hulp nodig heeft. Twee redenen om actie te ondernemen.

En dat geeft de doorslag voor mijn lichaam. Ik kan weer bewegen. Rogier merkt dit op en kijkt me behoedzaam aan. Hij is een grote, sterke man. Maar ik ben ook niet voor de poes. En dit is onvermijdelijk. Één van ons gaat hier overeind weg. Of de ander het overleeft is maar de vraag. In ieder geval is het genoeg motivatie voor mij om degene te zijn die overeind blijft.

Met een snelheid die mezelf ook verrast geef ik hem een knetterharde stomp recht in zijn arrogante muil. Die hij absoluut niet aan zag komen.
Hij wankelt enkele stappen achteruit en wordt gestopt door de schuifpui. De kou ván en harde bons tégen het niet meegevende raam brengt hem weer bij zijn positieven. Hij schudt zijn hoofd even en zet dan een ramkoers in naar mij. Hoofd omlaag, richting mijn maag.
Mijn reacties zijn niet je-van-het, en hij heeft succes. Ik struikel over het puin wat eerst de deur was en bons naast het deurgat tegen de muur, happend naar lucht.
Rogier voelt zich onoverwinnelijk en is flink met zijn vuist aan het zwaaien om het af te maken. Zijn grootse gebaren zijn mijn redding, want nu weet ik wel -ternauwernood- mijn hoofd weg te buigen. Rogier geeft een brul als zijn handbotjes tegen de muur breken. Mijn hoofd voelt ook niet al te lekker aan; hij heeft me nog net geschampt met zijn knokkels.

We moeten allebei even bijkomen en kijken elkaar hijgend en met van pijn vertrokken gezichten aan. We zijn er ook tegelijk weer klaar voor, met het voordeel aan mijn kant: mijn vuisten doen het allebei nog. Dat komt Rogier te weten als hij -ondoordacht- weer een vuist maakt en inkrimpt van de pijn. Zijn aandacht is afgeleid en ik maak het elegant af met mijn beruchte rechtse.

Ik neem een moment om zijn gezonde hand vast te binden aan een poot van het bed met een gordijnkoord. Die gaat nergens meer heen.

Het is tijd om de mysterieuze vrouw te vinden en wat informatie bij haar los te peuteren. Op naar de kamer van Stan.