Vince

Hoewel ik echt vroeg naar bed ben gegaan, was de nacht niet zo rustgevend als het had moeten zijn. Want, behalve dat het bed behoorlijk te wensen over liet, blijft de hamvraag: waar is mijn meisje? Ik weet niet waar ze is en ik weet niet hoe haar nacht was. De nacht die ze door mijn stomme trots alleen door heeft moeten brengen.

Ik rek me kreunend uit. Mijn lichaam botst aan alle kanten met de slaapkamer. Ik ben niet gebouwd op mini. Geradbraakt als ik ben sta ik toch maar op. Het bed helpt toch voor geen meter, dus daarvoor hoef ik niet te blijven liggen. Als ik op mijn telefoon kijk, zie ik allereerst dat ik -tussen de stroom andere berichten- niks van Alexis heb gekregen. Ik zie ook verrast dat het al tegen 8.00u loopt. Later dan ik dacht.
Gelijk probeer ik haar te bellen, maar haar telefoon moet uitstaan. Haar mindlink staat ook uit bedenk ik me ineens. Zij is daar nooit echt zo van geweest, waardoor ze er nauwelijks gebruik van heeft gemaakt. Ik weet ook eigenlijk niet hoever de link reikt. Wat betreft het wolvenaspect gebruiken we het voornamelijk voor het gemeenschappelijke zicht. De link wordt zwakker als we uit elkaar zijn. Is ze zo ver weg dat we geen bereik meer hebben? Of heeft ze hem bewust uitgedaan?
Ik bedenk ook dat mijn pack linken nu lastig gaat. De connectie is te zwak. Misschien dat ik daarom al die nieuwe berichtjes heb op mijn telefoon?

Als ik erdoorheen scrol, zie ik inderdaad veel berichten van Sander. Ook Liesbeth heeft van zich laten horen. Allemaal zijn ze benieuwd naar de status. Sander vraagt waar ik ben, en op hem reageer ik. Liesbeth negeer ik bewust. Zij zal niet blij zijn dat ik Alexis kwijt ben. Zacht gezegd.

Nadat ik me opgefrist heb, loop ik naar beneden. De kroeg binnen. De barman is al wakker en wenst me gespannen een goedemorgen. O ja, hij weet meer van William, wat ik nog uit hem zou rammen. Maar eerst ontbijten.

Ik dwing mezelf rustig aan te doen. Aan gehaast gedrag heb ik niks. Daardoor kan ik wat over het hoofd zien. Puntsgewijs plan ik mijn dag.
Het eerste punt -na ontbijten- dient zich aan als de barman mijn ontbijt afruimt. Ik maak gebruik van zijn voorovergebogen houding om hem aan zijn shirt nog verder naar mij toe te trekken. Van schrik laat hij mijn bord kletterend vallen op de tafel. De kruimels vliegen alle kanten op, maar het servies blijft heel. Ik zorg ervoor dat mijn wolf doorschemert in mijn ogen als ik in de zijne kijk, die op standje doodsbang staan, enkele centimeters van me af. Ik vraag zacht: "Waar is William?" Hij knippert met zijn ogen en piept dan: "Da-dat weet ik niet. Ik ken hem van jaren geleden. Maar ik heb hém al heel lang niet meer gezien. Isabel wel."
Ik bijt me gelijk vast in die laatste woorden. "Isabel?"
De ogen van de barman puilen er bijna uit, zo angstig is hij nu. Hij zegt: "Ja, Luc en Mathilde informeren haar."

Ik heb het bijna niet meer. Ik sis, doorspekt met intense woede: "Wat!? Wat heb je gedaan?"
De arme man jammert: "Ik heb niks gedaan." Ik laat een honende snuif horen. Pff! Abrupt laat ik hem los, en de man strompelt gedesoriënteerd een paar stappen achteruit. Blij dat hij uit mijn greep verlost is, zegt hij: "Ze komt waarschijnlijk morgen hier. Zover weg was ze nog niet." Als ik hem vorsend aankijk en op het punt sta op hem af te springen zegt hij bang: "Meer weet ik niet, alsjeblieft, doe me geen pijn!" Zijn oprechte angst kalmeert me. Het is niks voor mij om mijn macht te misbruiken. Maar blijkbaar zorgt mijn angst over Alexis voor spanningen bij mij. Ik knik nu en zeg rustig: "Waarom loog je er gisteren over?" Hij kijkt naar beneden en wordt rood.
Ik lach spottend: "Bescherm je je Isabel?"
Bij zijn stilzwijgen besef ik dat ik in de roos heb geschoten.

Dankzij mijn krachtig optreden heb ik een antwoord. Een nieuw punt op mijn agenda. Ik kreun in mezelf als ik bedenk dat het er naar uitziet dat ik nog een nacht in het te kleine bedje door ga brengen. Maar het doet me goed als ik bedenk dat ik Sander hierheen heb gehaald. Ook hij mag zich in allerlei bochten vouwen vannacht. Iets met gedeelde smart.