Alexis

"Bedankt opa!" roep ik vrolijk. Het eerst voor mij onbekende woord gaat me ondertussen moeiteloos af. Mijn opa en ook Sasha, die ik liefdevol oma noem, omringen me met zoveel liefde en aandacht. Ik kan me eigenlijk niet meer voorstellen dat ik ze zo'n groot deel van mijn leven niet heb gekend.

Na net een paar dagen gelogeerd te hebben bij ze, om de band te versterken en verloren tijd in te halen, heeft mijn opa me weer afgezet bij het kasteel. Ik wil eigenlijk linea recta naar Vince, want hem heb ik nauwelijks gezien de afgelopen dagen. Hij is druk bezig geweest met de lopende zaken af te ronden of over te dragen voor onze toekomstige trip. Dus ik heb mijn shotje Vince tot het minimum moeten beperken.

Ik overpeins hoe jeugdig mijn opa is geworden in de korte tijd dat ik hem nu ken. Waar ik hem eerst vooral heb leren kennen als een oude, gebroken man, is hij nu weer helemaal opgeleefd en hij straalt elke keer als ik hem zie. Hij is weer in staat tot dingen die naar mijn idee jaren hebben liggen verstoffen. Hij houdt hun tuin weer bij en hij sleutelt aan zijn auto als een jonge vent.

Hij is tegenwoordig weer vaak op het kasteel te vinden. Toen hij vervroegd met pensioen ging, hield dat eigenlijk praktisch op, en leek het alsof hij het had opgegeven om te leven. Hij heeft zichzelf laten verstoffen.

Dit laatste heb ik vooral gehoord en begrepen van Solange, die deze positieve verandering van harte toejuicht. Waar ze haar ouders ondanks de nabijheid nauwelijks meer zag, zien ze elkaar nu wel dagelijks. Ook zonder mij erbij. Ik ben erg blij met deze ontwikkeling. Het helpt het komende afscheid te verzachten. Ze zien me met gemengde gevoelens gaan. Aan de ene kant willen ze me niet kwijtraken aan zo'n onzekere queeste. Maar aan de andere kant gloort natuurlijk de hoop. De hoop om hun zoon en mijn vader weer terug te vinden. Om het zeker te weten. En dat laatste voert zeker de boventoon.

Ze hebben me geholpen waar ze konden. Ik heb foto's van een 20-jarige William gekregen. Toch gek om je eigen vader te zien, en dan vooral als hij net zo oud is als ik nu ben. Hij lijkt op zijn eigen vader, en als ik opa een stukje jonger in gedachten houd, dan hoop ik een aardig beeld te hebben van hoe William er nu uitziet. De kenmerkende en bekende groene ogen zullen zeker helpen.

Ondanks alle overpeinzingen heb ik mijn hoofddoel niet uit het oog verloren; Vince vinden. Ik steek, tegen beter weten in, mijn neus in de lucht en probeer het meest verse spoor te vinden van hem. Onmogelijk. Er loopt zo ontzettend veel volk in het kasteel, daar kan mijn -net ontdekte- reukvermogen niet tegenop. Een appje sturen, of bellen, vind ik ergens ook weer overdreven. Dus ik besluit hem gewoon maar te gaan vinden op de meest ouderwetse manier: lopend en zoekend.

Ondanks de vele geuren die ik overal tegenkom, is het erg rustig in het kasteel. Het is natuurlijk ook gewoon een school- en werkdag nu. De meesten zullen gewoon op de plek zijn waar ze worden verwacht. Wat mij de gelegenheid geeft om nou eens eindelijk van de leuning van de  grote statietrap af te glijden. Ik schort mijn zoektocht even op als ik naar de trap kijk.

Het gaat om zo'n trap maatje XXL. Keer twee.

Als je het kasteel binnenkomt zijn er aan de zijkanten allemaal deuren die naar diverse nuttige ruimtes doorgang geven. De keukens en de eetzaal bijvoorbeeld. Maar je komt vooral als allereerste in een gigantische hal terecht. En die hal moet wel zo groot zijn, want anders passen de trappen er niet in. Als je boven op een bordes staat, kun je linksom of rechtsom de trap af en dan kom je in diezelfde hal. Wat zonder twijfel een schitterend entree maakt. Ik heb mijn toekomstige schoonmoeder al wat horen mompelen over een toekomstige bruiloft en die trap. Ik ben zeer benieuwd.

De hal is bij hoge uitzondering compleet verlaten. Je hoort wat gekletter vanuit de keukens komen, maar verder is het er zo ontzettend rustig dat ik mijn kans wel móet grijpen.

Ik laat mijn weekendtas van mijn schouder glijden zodat hij met een plof naast de voordeur belandt. De vloer is glimmend geboend zie ik als ik er overheen ren. De trap heb ik in no time beklommen en nu is het vooral twijfelen welke leuning ik als eerste zal nemen. Want dat ze allemaal moeten worden ingewijd door mij, zal je vast al begrepen hebben.