Hoofdstuk 19
Alexis
Na een uur door de stroom waden ben ik er klaar mee. Het is tijd om weer meters te maken. Ik stap uit het water en voel gelijk verlichting zonder de constante druk van het tegenwerkende water.
Ik besluit dat ik het woud weer uit wil en aan de rand daarvan mijn weg vervolg naar Blue Water. Ik weet dat ik daarvoor naar het westen moet. De plek waar de zon ondergaat. Omdat het nog steeds vooraan de ochtend is, heb ik hem nu in de rug. En vol goede moed loop ik van de beek af om mijn weg gericht te lopen. Het woud uit.
Het valt me na uren rennen op dat we als mensen nog behoorlijk diep het woud in zijn gelopen, ik zie nog steeds niks wat lijkt op een uitgang. Of het begin van menselijke beschaving. De middag nadert en mijn maag begint naar voedsel te verlangen. Mijn keel voelt droog en ik weet dat een slok water niet vervelend zal zijn. Tijd om op zoek te gaan naar beide zaken. Dan bedenk ik; ik heb mijn rugzak nog steeds om. En daar hebben Isabel en Rogier de nodige belangrijke zaken wel uitgehaald (lees: wapens en mijn telefoon), maar de flesjes water en gedroogd voedsel dat ik -praktisch als ik ben- ook heb ingepakt, was te onbeduidend om me af te nemen gezien de overvloed die ze zelf bij zich hadden. Iets waar ik natuurlijk ontzettend blij mee ben. Ik kijk om me heen naar een goed plekje waar ik me kan veranderen en de lunch kan nuttigen. Bij een open plek, omgeven door majestueuze bomen, vind ik dat ik daarin geslaagd ben en ik verander naar mijn mens. Voor de volledigheid trek ik snel een oversized shirt aan. Ook al ben ik alleen, het voelt gek om in mijn menselijke gedaante in mijn blootje te vertoeven.
De rugtas is geweldig en heeft nu al zijn dienst meer dan bewezen. Ondanks het opspattende water waar hij niet aan ontkwam toen ik in de beek was, zijn al mijn spullen kurkdroog. Behalve de inhoud van de flesjes water. Maar dat heeft natuurlijk een andere oorzaak en ben ik juist weer blij mee. Ik klok in zeer korte tijd een half flesje weg, en dwing mezelf daarna rustig aan te doen.
Ik weet; als wolf ontsnappen heeft zijn voordelen. Water kan ik sneller ruiken en horen, waardoor ik niet meer zo bang hoef te zijn voor ernstige uitdroging. Iets waar ik helaas al eerder kennis mee heb gemaakt. Maar juist die kennis zorgt ervoor dat ik voorzichtig omga met alle grondstoffen die ik tot mijn beschikking heb. Het leert me dankbaar zijn voor wat ik heb omdat ik weet dat het een luxe is. Een noodzaak, zeker. Maar ik kan elk moment zonder komen te zitten, en daar word ik als levend wezen niet blij van.
Na mijn lunch, die ik ongestoord heb kunnen nuttigen, besluit ik om wat meer kleren, en ook schoenen aan te doen en een stukje verder te lopen als mens. Minder snel, maar ik voel me erg kwetsbaar zonder wapens, en ik hoop met mijn menselijke handen iets van een boog in elkaar te flansen. De pijlen kan ik tegen de bomen aan schaven om zo punten te slijpen. Provisorisch; klopt. Maar iets is beter dan niets.
Ik moet wennen aan mijn mens, zo lang ben ik wolf geweest. Mijn gehoor en zicht zijn zo anders als mens. Waar ik als wolf 270 graden om mee heen kan kijken zonder mijn kop te bewegen, is dat bij mij als mens slechts 180 graden. Bewegende vormen zal ik minder snel zien, ik zal minder snel reageren. Het voelt als een gemis.
Maar, mijn handen heb ik nodig en daar blinkt mijn mens weer in uit. Vingers zijn erg praktisch.
In mijn rugzak heb ik een dun touw zitten, het was niet bedreigend genoeg, en nu kan ik het gebruiken voor mijn wapen. Maar als ik verder in mijn rugzak duik, zie ik dat ook deze groep voor de gek is gehouden; mijn pijlen zijn weg, maar mijn boog is er nog. Hij is ingevouwen en lijkt eigenlijk nergens op. Het ziet er in ieder geval niet huiveringwekkend uit. Ik slaak een juichkreet en sla -te laat- mijn hand voor mijn mond, de boog stuitert op de grond. Woest ben ik op mezelf. Wat is dit nou weer voor actie? Ik raap de boog weer op en hij gaat voor nu terug in de tas. Eerst ga ik aan de slag om pijlen te maken. Het zal in het niet vallen bij de prachtige boog, maar iets is beter dan niets.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top