Vince

Met een rotgevoel loop ik het kleine stukje terug naar het kasteel. Waarom heeft ze me niks verteld over haar aanraking met Reinout? Toen ik ernaar vroeg, heeft ze mijn vraag ontweken. Ik moest notabene van Roderik horen hoe het in elkaar zat. Hij was -helaas- te gedetailleerd om het verzonnen te kunnen hebben. Daar heeft hij de fantasie niet voor, zeker niet in zulke korte tijd. Ik hoopte zo dat ze ervoor uit zou komen, maar ze is er nooit meer over begonnen. Ze zal nu geen idee hebben waarom ik op deze manier wegloop, maar dat gun ik haar. Ze zal me zo wel bellen, dan leg ik uit waarom ik deed wat ik deed, kan ze sorry zeggen en daarna kunnen we echt van start gaan. Tot die tijd zal ik niet toegeven. 

Eenmaal op het kasteel zie ik dat er nog heel wat mensen rondhangen. Ik wil hun vragende blikken vermijden, maar heb te laat bedacht dat ik hier dan beter weg had kunnen blijven. Ik zie mijn ouders en haar familie niet meer, maar Liesbeth staat er nog wel. Ze kijkt me vragend aan, maar als ik haar bewust ontwijk, pikt ze dat niet en loopt rechtstreeks op mij af. Ik kijk haar zuchtend aan en laat haar mij volgen naar mijn werkkamer. De plek is zo leeg en opgeruimd, ik herken het bijna niet meer terug. Met een plof beland ik op mijn stoel. Liesbeth, verrassend stil tot nu, steekt van wal. Ze vraagt gebiedend: "Wat is er gebeurt, waarom ben je niet bij haar?" Ik weiger om antwoord te geven, en kijk haar uitdrukkingsloos aan. De blik die Alexis tot waanzin drijft. Ondanks mezelf moet ik even glimlachen. 

Liesbeth heeft door dat ik wat ontdooi en blijft op antwoord wachten. Zuchtend geef ik iets toe en zeg ontwijkend: "Ik wil er niet over praten. Ze belt me zo en dan ga ik weer naar haar toe." Ze blijft sceptisch kijken, maar dat spelletje ken ik ook en ik staar haar uitdagend in de ogen. Zij geeft het ten langen leste als eerste op. Met een rode kleur op haar wangen en ogen die schitteren van woede beseft ze ten slotte dat ik de Alfa ben. Ze zegt bevend: "Hier lopen allemaal weerwolven rond. Slechte weerwolven. Ze weet nog half niet hoe onze wereld in elkaar steekt. Ze is niet bekend met rogues of ander tuig. Je laat haar alleen op een plek die ze niet kent. Al denkt ze van wel. Ze zoekt nu misschien zelfs wel bewust het gevaar op. Wie weet wat er met haar vader is gebeurt, wie weet wat er achter haar aan komt nu jij er niet bent om haar te beschermen?" 

Ondanks alles heeft ze er wel voor gezorgd dat ik naar haar luister. Ik ben het volledig met haar eens. Maar die stomme trots van mij zit in de weg. Ik zeg daarom: "Zij belt mij, daar wacht ik op." Liesbeth kijkt alsof ze me wat aan kan doen, en diep vanbinnen geef ik haar ook gelijk. Als je de hele toedracht niet weet, kom ik nu over als een botte boer. Daar ben ik me zeer van bewust. Maar ik wil dit niet vertellen. Ik wil het voor me houden en me zwelgen in mijn woede jegens haar. Het onrecht dat ze me aan heeft gedaan. Ik dacht dat ik de enige voor haar was, maar wie weet wat er allemaal omgaat in dat mooie koppige hoofd van haar. En ook wil ik de vuile was niet buiten hangen. Ik wil dat Liesbeth een goede indruk blijft houden van haar. Ondanks het overduidelijke bewijs. Want ik houd van haar, en ik wil er alles aan doen dat ik de enige voor haar ben. 

Liesbeth heeft een besluit genomen. Met driftige passen wil ze het kantoor verlaten. Dreigend vraag ik: "Wat ga je doen?" Ze heeft duidelijk niet door wat ik eigenlijk wil zeggen, en geeft precies het verkeerde antwoord. Fel zegt ze: "Als jij niet naar haar toe gaat, doe ik het."

Met een sprong ben ik bij haar en grijp haar bij haar middel. Ze geeft een gil van schrik en begint te worstelen. Maar ik ben zoveel sterker dat het niet eerlijk meer is. Ik plant haar op de stoel waar ikzelf net in zat en blijf haar vasthouden totdat ze uiteindelijk niet meer tegenstribbelt. Hijgend en woedend kijkt ze me aan. Ik zeg berustend: "Wacht nog even. Ik wacht nog een paar uur, en daarna ga ik haar achterna om haar in de gaten te houden." Liesbeth sluit haar ogen en knikt mak; ze geeft zich gewonnen.