4 september 1888

De volgende dag was een regelrechte verschrikking. Het begon al vroeg in de ochtend, toen haar grootmoeder haar mee nam om nieuwe jurken te kopen. Nee, winkelen was nooit haar ding geweest.

Toch was die middag nog erger, toen haar grootmoeder vriendinnen over de vloer kreeg om thee te drinken.

Eliza dacht haar toevlucht buiten door het raam te vinden, maar het voelde alsof de vriendinnen van haar grootmoeder de opdracht hadden gekregen om haar bij het gesprek te houden, want iedere keer wanneer ze wat rust hoopte te krijgen, werd haar weer een vraag gesteld.

Ze werd er gek van.

'Zouden jullie mij misschien willen excuseren?' vroeg Eliza op den duur aan haar grootmoeder, die keek haar gelijk afkeurend aan. Eliza keek naar de kop thee in haar handen. 'Ik voel me niet zo lekker,' probeerde ze, maar haar grootmoeder begon haar hoofd te schudden.

'Onzin, Elizabeth. Je zoekt een excuus om van ons af te komen.'

Ook haar grootmoeders oudste vriendin, Mary Blackwater, schudde afkeurend haar hoofd. 'Elizabeth, vertel me eens, heb je al een jongeman op het oog.'

Eliza's mond trok samen in een dunne, rechte streep.

'Ik heb besloten voorlopig niet meer met jongens om te gaan, dus nee, ik heb nog niemand op het oog.' Haar grootmoeder keek haar indringend aan, alsof ze haar probeerde te vertellen dat ze zich in moest houden, maar Eliza negeerde haar.

Mary Blackwater glimlachte kort. Ook zij merkte de reactie van haar grootmoeder op. 'Na wat ik van je heb gehoord, is dat misschien ook maar goed.'

Eliza verstevigde haar grip om het kopje. Ze moest zich inhouden.

Blanche Stretfeild keek op naar haar vriendin. 'We willen niet dat ze dezelfde reputatie krijgt als Alexandra Leighton natuurlijk,' zei ze en ze glimlachte kort.

Eliza was nog maar een dag in deze grote stad en alhoewel ze nog niemand kende, leek ze deze Alexandra Leighton steeds opnieuw tegen te komen.

De andere vriendin van haar grootmoeder, Martha Howard, lachte zachtjes. 'Alexandra blijft een aparte meid. Zij én haar broertje. Ik zag haar trouwens vandaag weer lopen toen ik hier naartoe kwam. Die meid heeft ook geen manieren; ze lijkt net een man!'

Mary keek wat bedachtzamer. 'Ik heb het eigenlijk wel met het meisje te doen. Ze wordt verwaarloosd door haar vader, weten jullie. Hebben jullie het gezien? Haar hele gezicht zag laatst weer blauw.'

Martha schudde haar hoofd. 'Als iemand niet wil luisteren, dan moet die maar voelen. Dat zeg ik ook altijd tegen Eric als Tina weer eens moeilijk doet. Soms is er gewoon geen andere manier, Mary.'

De bedachtzame blik bleef in Mary's ogen hangen. 'Ik heb het nooit gekund. Jij wel, Blanche?'

Haar grootmoeder haalde haar schouders op. 'Misschien een corrigerende tik, maar niet dat ze er blauwe plekken van kregen,' vertelde ze haar vriendinnen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. 'Maar ik moet toegeven dat mijn kinderen altijd voorbeeldig luisterden. Behalve Elizabeth dan...'

De afgunst was zichtbaar in de ogen van haar grootmoeder, maar ook in die van Mary en Martha toen ze haar aankeken.

Eliza beet haar kaken op elkaar en kon zichzelf maar net inhouden. Haar hand trilde en ze zette het kopje thee terug op de tafel.

'Excuseer me,' zei Eliza. Ze probeerde het netjes te zeggen, maar de bittere ondertoon was hoorbaar in haar stem. Ze kon veel hebben, maar die constante vernedering en die blijvende afgunst in hun ogen en stemmen, dat ging haar te ver.

'Jij gaat nergens heen, Elizabeth. Blijf zitten.'

Eliza balde haar vuisten en keek naar haar grootmoeder. Ze wilde nog wat zeggen, maar vond de juiste woorden niet. Om deze reden draaide ze zich om en liep ze rustig de kamer uit.

'Elizabeth!'

Zodra ze uit zicht was van de oordelende ogen van haar grootmoeder en diens vriendinnen, rende ze de trappen op. De deur van haar kamer gooide ze met een luide knal dicht, wetende dat ze nog op haar kop zou krijgen om dit gedrag.

Ze kon veel hebben, maar het ging haar te ver als ze haar grootmoeder haar afkeer tegen Eliza openlijk ging toegeven tegen haar vriendinnen. Ze wist dat ze niet de beste kleindochter was, maar als iemand nou eens naar haar verhaal luisterde...

De jonge vrouw liet zich op de bank zakken en kon een snik niet onderdrukken. Ze pakte de deken die hier lag en legde deze om haar lichaam. Ze kroop in het hoekje van de bank.

Vanuit haar plek op de bank had ze een goed uitzicht op de straten van Londen, waardoor ze zichzelf af probeerde te leiden. Terwijl de tranen langs haar gezicht naar beneden vielen, keek ze naar de mensenmassa. Ze probeerde te ontdekken of ze er enkele herkende van de dag ervoor, maar dit bleek een onmogelijke opgave.

Gedurende de minuten verstreken, droogden haar tranen op.

Misschien had haar grootmoeder het niet eens zo bedoeld.

Maar wat dan nog? Ze moest het gewoon accepteren. Ze moest de afgunst accepteren, net als die bekritiserende ogen van haar grootmoeders vriendinnen. Als dit haar lukte, was ze zo snel mogelijk weer thuis.

Pas tegen het einde van de middag werd de deur geopend door niemand minder dan Blanche Stretfeild zelf. Eliza was bereid om haar excuses aan te bieden, maar het moment dat ze de blik in de ogen van haar grootmoeder zag, veranderde ze van gedachte. Een diepe zucht verliet haar mond en het boek dat ze aan het lezen was geweest, legde ze neer op het tafeltje.

'Oké,' begon ze. 'Ik had me niet zo op moeten stellen. Ik moet gewoon accepteren hoe je tegenover je vrienden je afgunst van mij duidelijk maakt.'

Haar lippen trokken samen in een dunne streep. 'Waag het niet om zo'n toon tegen mij aan te slaan, Elizabeth.'

'Waarom niet?' beet ze haar grootmoeder boos toe. 'U kunt wel zo'n toon aanslaan als het over mij gaat, dus waarom kan ik het niet?' Eliza wist dat ze het best haar fout toe kon geven, maar haar hart was het hier niet mee eens.

'Heb je serieus geen flauw idee wat wij voor jou hebben gedaan?' vroeg haar grootmoeder verontwaardigd. 'Je moeder wilde je op straat te zetten, zodat je het allemaal zelf uit kon zoeken. Wij waren bereid jou in te nemen toen iedereen zijn hoop in jou had verloren. Ja, ik uitte misschien mijn afgunst voor jou en ik kan ook niet erkennen dat ik die niet heb, maar wij zijn de enige in deze familie die onze hoop in jou nog niet zijn verloren.'

Haar woorden raakten Eliza diep. Ze kon de pijn die deze woorden veroorzaakten voelen in haar hart. Met grootste moeite bedwong ze haar tranen.

'Opa is de enige die zijn hoop nog niet is verloren,' fluisterde ze. 'Opa is de enige die naar mijn verhaal wil luisteren en echt om me geeft. Uw hoop in mij verging samen met de hoop van de rest van de familie.'

'Best,' beet haar grootmoeder haar boos toe. 'Ik stuur je eten naar boven. Ik heb geen zin om je te zien vanavond. Vanaf morgen wil ik verandering, want anders beloof ik je dat je op die straat komt. Met Jacobs toestemming of niet, dat doet me niets.' De oudere vrouw draaide zich om en liet Eliza alleen in haar kamer. Eliza zelf zou ze de deur hard dichtgesmeten hebben, zoals ze eerder vandaag ook al had gedaan, maar zelfs in momenten van woede vergat Blanche Stretfeild haar manieren niet.

Nadat haar grootmoeder de kamer had verlaten, lukte het haar niet langer om de tranen te bedwingen.

Wat was er met haar leven gebeurd?

Een week geleden zat ze nog in de bloei van haar leven, had ze een hele toekomst voor zich gehad en nu? Nu zat ze opgescheept met haar grootouders in deze verschrikkelijke stad...

Maar dat niet alleen. Ze wist dat haar grootmoeder gelijk had. Iedereen had zijn hoop in haar verloren. Ze kon wel haar best doen bij haar grootouders hier, maar er was thuis geen leven meer om naar terug te keren.

In het hoekje van de bank kroop Eliza in elkaar. Het duurde een lange tijd voordat haar tranen gedroogd waren en ze in slaap viel. Met dromen waarin haar grootste angsten tot vervulling kwamen, betrad ze de nacht.

Rusteloos viel ze in slaap en ze werd pas weer gewekt in het midden van de nacht door een ijzige gil die de stilte vulde.

[A/N] I'm so sorry. Deze week was wat druk en chaotisch, waardoor ik een nieuwe herschrijfronde aan Feniks in de As voorrang gaf aan deze... Maar zoals je al aan die laatste zin kan lezen, vanaf nu is hell literally breaking loose. Ik zal proberen een update niet weer zo lang op zich te laten wachten, zodat jullie er zo snel mogelijk achterkomen wat er straks gaat gebeuren :)