3 september 1888

Zodra ze naar beneden geroepen werd voor het eten, voegde Eliza zich bij haar grootouders aan tafel. Ze zette een glimlach op haar gezicht en nam zich voor om op haar gedrag te letten– alles om ervoor te zorgen dat haar verblijf hier niet onnodig lang zou duren.

De hoop op een rustig avondmaal, verging echter al snel toen haar grootmoeder zich gelijk tot haar richtte toen ze aan tafel kwam zitten. 'Hoe gaat het met je zus, Elizabeth?' vroeg de oudere vrouw nieuwsgierig

Een bord vol eten werd voor haar neergelegd en gelijk trok haar maag samen toen ze al het lekkere eten aanschouwde. Sinds vanochtend had ze door de zenuwen geen hap meer door haar keel gekregen.

Eliza had haar eten nog niet eens aangeraakt, toen er een strenge blik haar kant op kwam. 'Let op je ellebogen, lieverd,' droeg haar grootmoeder haar nog snel op. Enigszins gefrustreerd deed ze wat er van haar gevraagd werd.

'Met Eleanor gaat het goed,' vertelde Eliza, waardoor ze de tweede opmerking van haar grootmoeder negeerde. 'Ze is erg enthousiast over haar verloving.'

Haar grootmoeder knikte tevreden. 'Die verloving werd tijd, die meid wist ook nooit hoe ze zich moest gedragen.'

Eliza moest lachen en dacht terug aan de geweldige, rare momenten die ze samen met haar oudere zus had gehad. 'Dat wist ze wel,' vertelde ze haar grootmoeder grijnzend. Ze kon zich niet inhouden. 'Maar ze wilde hier nooit naar handelen.'

De tevreden glimlach verdween van haar grootmoeders gezicht. Met een norse uitdrukking keek de vrouw naar haar kleindochter. 'Op z'n minst bewijst ze nu dat ze het wel wist. Dat kan niet van jou gezegd worden. Ellebogen van tafel, Elizabeth!'

Ook Eliza's glimlach verdween nu en de frustratie begon op te komen. Haar grootvader, die naast haar zat, schonk haar een bemoedigend knikje, maar hier had ze niets aan.

'Ik weet dat je dit niets vindt, Elizabeth,' ging Blanche Stretfeild verder, 'maar het is voor je eigen bestwil. We doen dit allemaal om ervoor te zorgen dat je niet eindigt als een oude spinster.'

Eliza was al aan haar eten begonnen, maar merkte hoe haar eetlust weer begon te verdwijnen.

'Maar wat als ik het niet erg vind om zo te eindigen?' begon Eliza gefrustreerd. Ze wist dat ze zich in moest houden, maar haar frustratie begon langzaam de overhand te krijgen. Ze kon de beledigingen hebben, maar tot op een zekere hoogte.

Haar grootmoeder begon te lachen, maar dit was een lach zonder enige oprechte vreugde, eerder spot. 'En wie gaat er dan voor je zorgen?' riep ze lachend uit. Ze prikte wat vlees op haar vork en at dit rustig op.

'Niemand hoeft voor mij te zorgen. Ik kan best zelf werk zoeken en mezelf onderhouden.'

Haar grootmoeder lachte opnieuw toen ze dit belachelijke idee hoorde. Ze keek even naar haar man, maar die had zijn hoofd afgewend. 'Jezelf onderhouden?' vroeg ze verontwaardigd. 'Heb je enig idee wat je dan opgeeft? De enige vrouwen die zichzelf kunnen onderhouden zijn prostituees.'

Eliza's maag trok samen. Haar eetlust was nu echt verdwenen.

Haar grootmoeder merkte haar reactie op en de uitdrukking op haar gezicht werd wat rustiger. 'Lieverd, je bent ondertussen negentien jaar, wat betekent dat je een volwassene bent. Het wordt tijd dat je leert wat je verantwoordelijkheden zijn in deze wereld; of je het nu leuk vindt of niet.'

Haar grootmoeder noemde haar constant "lieverd", maar haar grootmoeders liefde jegens Eliza was nergens te bekennen.

'En wat als dat nou niet het leven is dat ik wil?' vroeg ze haar grootmoeder onzeker. 'Ik wil niet trouwen, kinderen krijgen of een huishouden houden. Dat is allemaal niets voor mij.'

'Het gaat er niet om of jij dit wilt. Dit is jouw toekomst, of we je nou moeten dwingen of niet.' Haar grootmoeder lachte even. 'Daarnaast zijn de straten tegenwoordig ook helemaal niet veilig voor een vrouw alleen. Dat moet je niet eens willen.' Terwijl haar grootmoeder haar neus ophaalde, schudde haar grootvader zachtjes zijn hoofd, alsof hij niet begreep dat ze dit onderwerp in het gesprek gooide.

Eliza vergat haar zorgen toen ze de reactie van haar grootvader opmerkte. Verbaasd aanschouwde ze de twee. 'Wat is er gebeurd?'

'Niets,' zei haar grootmoeder robuust. Onbedoeld had ze het onderwerp aangekaart, maar nu had ze hier spijt van. 'Dat zijn geen onderwerpen voor een jongedame.'

Haar grootvader leek daar iets anders over te denken. 'Er worden mensen vermoord,' vertelde hij haar.

'Jacob!' riep de oudere vrouw zowel geschrokken als gefrustreerd uit.

De oudere man rolde met zijn ogen. 'Ze gaat er hoe dan ook van horen, Blanche. Is het niet van ons, dan krijgt ze het te horen van leeftijdsgenootjes die wel iets hebben gehoord. We kunnen haar beter voorbereiden.'

Haar grootmoeder was het hier blijkbaar niet mee eens, maar de oudere vrouw gaf geen commentaar meer. Haar grootvader moest even lachen toen hij haar reactie zag, waarna hij zich weer tot Eliza richtte. Een ernstige uitdrukking verscheen nu op zijn gezicht.

'Sinds enkele weken worden er dus mensen vermoord,' begon hij te vertellen. 'Van alle leeftijden, beide geslachten, maar ze hebben één ding gemeen...'

'Jacob!' riep haar grootmoeder nu indringend. Haar ogen waren groot en de vrouw was wit weggetrokken.

Jacob negeerde haar en boog zich verder naar Eliza toe. 'Ze missen allemaal één lichaamsdeel,' fluisterde hij. 'Hun hart.'

Haar ogen werden groter en ze keek haar grootvader onderzoekend aan om er zeker van te zijn dat hij geen grapje maakte. 'Wat verschrikkelijk,' fluisterde ze uiteindelijk.

De oudere man knikte. 'Dus waag het niet om 's avonds nog de straat op te gaan, Eliza. Dat is ten zeerste verboden.'

Ze stemde hier gelijk mee in.

Haar grootvader leek er nog verder op door te willen gaan, maar haar grootmoeder veranderde snel het onderwerp. 'En hoe gaat het trouwens met Sebastiaan?' vroeg ze snel, voordat haar man nog iets kon zeggen.

Na het avondeten en nog wat thee achteraf mocht ze eindelijk terug naar haar kamer. Haar donkere, verstikkende kamer, voelde nu toch als een bevrijding.

Eliza pakte een boek uit haar tas en kroop in de hoek van de zwarte bank. Voordat ze het boek open sloeg keek ze nog een laatste keer de kamer door, maar de zwarte en rode kleuren bleven naar haar schreeuwden.

Overal in het huis was deze overheersende zwarte kleur te vinden. Alhoewel ze zelf de kleur niet uit kon staan, paste het harde karakter van de kleur zwart wel bij haar grootmoeder, in wie geen sprankje kleur te bekennen was.

Eliza sloeg het boek op de eerste pagina open en liet zichzelf moeiteloos opgaan in het verhaal. De woorden dansten op het papier en kwamen voor haar ogen tot leven. Ze aanschouwde de avonturen, de mysteries en de liefdes van de personages over wie ze las.

Ze werd pas terug naar de echte wereld getrokken toen er enkele uren later op haar deur werd geklopt. Haar grootvader verscheen in de deuropening.

'Goedenavond, Eliza.' De oudere man was de enige uit haar familie die haar bij de naam noemde die zelf haar voorkeur had. Elizabeth klonk zo volwassen en intimiderend. Het paste niet bij haar. 'Hoe gaat het met je, lieverd?' vroeg hij haar bezorgd.

Eliza legde het boek op tafel en slaakte een diepe zucht. Ze zat met haar voeten op de bank, iets waar haar grootmoeder haar wenkbrauwen bij zou fronsen, maar ze wist dat het haar grootvader niets uitmaakte.

'Laat je niet gek maken door wat ze allemaal zegt. Ze bedoelt het goed.'

Eliza deed haar haar achter haar oor en ze moest de neiging onderdrukken om niet nog een zucht te slaan. 'Ik weet dat ze het goed bedoelt,' fluisterde ze bitter, 'maar het is gewoon moeilijk.'

Haar grootvader lachte. Zijn hand ging in zijn zak en hij haalde hier twee snoepjes uit. Eentje overhandigde hij aan haar. Lachend pakte Eliza deze aan. Vroeger toen ze klein was, had haar grootvader haar geregeld deze kleine snoepjes gegeven. Het waren destijds simpelere tijden, zonder vervelende grootmoeders of verschrikkelijke publieke voorschriften.

Ze haalde het snoepje uit zijn papiertje en bracht het karamelsnoepje naar haar mond. De zoete, heerlijke smaak van het snoepje verspreidde zich door haar mond.

Haar grootvader ging verzitten en keek Eliza nieuwsgierig aan. Door de blik in zijn ogen wist ze al wat hij haar ging vragen, voor hij de vraag ook maar gesteld had. Zijn mondhoeken trokken op tot een kleine, geruststellende glimlach. 'Vertel eens, wat was het voor jongen?'

Eliza's maag trok samen. 'Een rotjong,' gaf ze voor het eerst sinds het voorval toe. Ze kwam overeind en ging voor het eerst sinds haar grootvader binnen was gekomen weer goed zitten. 'Opa, mag ik je iets vertellen?'

Iedereen mocht denken over haar wat ze wilden, maar niet haar grootvader.

De man pakte haar handen en hield deze stevig vast. Zijn heldere blauwe ogen keken haar liefdevol aan. 'Natuurlijk. Altijd.'

Haar hartslag begon te versnellen. Ze sloot haar ogen en probeerde zichzelf rustig te houden. Zweet brak haar uit. Ze had het zo vaak geprobeerd, maar niemand had haar geloofd. Ze had geschreeuwd, gehuild, maar dit had geen verschil mogen maken. Ze opende haar ogen weer en keek naar haar handen die nog altijd omsloten werden door haar grootvaders stevige handen.

'Ik heb niet gedaan wat ze denken dat ik heb gedaan, opa,' fluisterde ze.

Voor enkele seconden bleef het stil, waardoor ze naar hem op keek. Ze had een verwijtende uitdrukking in zijn ogen verwacht, maar met een liefdevolle blik, die ze zo goed bij hem kende, keek hij haar aan.

'Dat weet ik,' fluisterde hij. 'Eliza, je bent een goede meid. Rebels en eigenwijs, ja, maar je zou nooit zoiets als dit doen.'

De tranen welden op in haar ogen en voor ze het wist gooide ze haar armen om zijn lichaam. Ze trok hem stevig tegen hem aan, waarna ze de tranen niet langer meer kon bedwingen. Haar grootvader sloot zijn armen om haar rug en hield haar stevig vast.

'Maar wat is er dan wel gebeurd?' vroeg hij enkele seconden later toen hij haar weer voorzichtig los liet.

Ze wist dat ze voor diegene zat die wel eens de enige op de gehele wereld kon zijn die haar geloofde, maar ze was er nog niet klaar voor.

Haar grootvader drong niet door. Hij nam haar opnieuw in zijn armen en liet haar niet meer los voordat haar tranen opgedroogd waren. En hele tijd zaten ze in stilte naast elkaar op de bank, in een stilte die alleen maar werd gevuld met vele ongezegde woorden. 

We zitten nog een beetje in de opbouwfase van dit verhaal, maar vanaf het einde van het volgende hoofdstuk gaan er meer dingen gebeuren! ^^