3 september 1888

Eliza werd door haar grootmoeder verwelkomd. De oudere vrouw pakte haar bij haar arm en begeleidde haar de woonkamer in, waar haar grootvader in een grote fauteuil een boek aan het lezen was.

Zodra ze naar binnen liepen, keek hij op over zijn bril en hij sloeg zijn boek dicht. Er brak een glimlach door op zijn gezicht en voor het eerst sinds ze het nieuws had gekregen dat ze naar haar grootouders werd gestuurd, besefte ze hoeveel ze deze man had gemist.

Haar grootvader kwam overeind en begroette haar met enkele kussen op haar wangen. Eliza begon te glunderen.

'Ik heb u zo gemist,' gaf ze oprecht toe.

De man pakte haar hoofd vast en gaf haar nog een laatste kus op haar voorhoofd.

'Mijn lieve, kleine, ondeugende meid.' Lachend liet hij haar los en steunend op de armleuningen liet hij zich weer op zijn stoel zakken. Hij was oud geworden sinds ze hem voor het laatst gezien had. Haar maag trok samen toen het bij haar doordrong dat haar grootvader ook maar een mens was.

Met een rood-aangelopen gezicht ging Eliza op de bank tegenover hem zitten.

Waar haar grootvader de meest lieve man was die ze kende, was haar grootmoeder de strengste. Blanche Stretfeild was dan ook de reden dat Eliza naar Londen was gestuurd. Als iemand Eliza nog enig fatsoen kon bijbrengen, dan was zij het.

Met een jonge vrouw achter zich aan kwam haar grootmoeder terug de kamer ingelopen.

'Je bent net op tijd voor de thee, Elizabeth.' Haar grootmoeder draaide zich om naar de dienstvrouw. Zij zette het dienblad op tafel en haar grootmoeder begon de thee in te schenken. De dienstvrouw verliet vervolgens weer de kamer. 'Vertel me, lieverd, hoe was je reis hiernaartoe?'

Haar nervositeit kwam terug toen ze naar de juiste woorden zocht voor het antwoord op haar grootmoeders vraag. Blanche was een vrouw bij wie je altijd op moest passen wat je zei. Ze mocht misschien oud zijn, maar ze onthield alles.

'De reis verliep zonder enige problemen, grootmoeder.' Eliza dacht terug aan het voorval net voor haar aankomst hier, maar besloot dit voor zich te houden. Pas als ze haar grootmoeder wilde laten zeuren over de arrogante mensen hier, dan zou ze het opbrengen.

Haar grootmoeder knikte.

De vrouw was begin zestig, maar haar uiterlijk liet haar er niet uitzien als een vrouw van die leeftijd. Ze had nog verrassend weinig grijze haren en bijna geen enkele rimpel sierde haar gezicht. Haar grootvader daarentegen zag er een stuk ouder uit, met zijn gebogen houding en grijze, warrige haren.

'Het is een fijn om je hier te hebben, Elizabeth. Hopelijk kunnen we je wat verstand bijbrengen, zoals we je moeder hebben beloofd.'

Ze overhandigde haar kleindochter de thee, die het kopje op haar knieën liet steunen, zodat het warme water door het trillen van haar handen niet over de rand gleed.

'Dank u wel, grootmoeder,' zei Eliza ietwat zuur, maar ze probeerde dit niet door te laten schemeren in haar stem. Ze sloot haar handen om de warme kop met thee.

Haar grootmoeder ontging niets en schonk haar een afkeurende blik. Of het ging om haar opmerking, of om het feit dat ze haar thee niet op een normale manier vasthield, wist ze niet. Waarschijnlijk was het beide.

'Och, laat die meid toch doen, Blanche,' zei haar grootvader grijnzend terwijl hij ook zijn thee pakte. 'Ze heeft een lange reis achter de rug.'

'Niets daarvan. Ze is hiernaartoe gestuurd om een reden. En een vrouw hoort zich altijd netjes te gedragen, zelfs na een lange reis.'

Eliza rolde met haar ogen en zette de thee neer op tafel. Ze zou straks wel een warm bad nemen om de kou uit haar lichaam te verbannen.

'Mijn excuses, grootmoeder,' zei ze en de bitterheid was hoorbaar in haar stem. Voor deze ene keer besloot haar grootmoeder de ondertoon in haar stem te negeren.

Haar grootvader, Jacob Stretfeild, gaf haar een kleine knipoog en er brak een kleine glimlach door op Eliza's gezicht.

Met haar thee in haar handen draaide haar grootmoeder zich naar haar om. 'Ondanks wat je hebt gedaan, hebben we besloten je in te nemen en je met respect te behandelen. Je kan je gedragen hoe je wilt, Eliza, maar als dit niet het gedrag is dat ik wil zien, betekent dat dat je alleen nog maar langer aan ons vastzit.'

Zonder te knipperen en met een rustige, trillende ademhaling, keek Eliza naar de vrouw die haar haar grootmoeder noemde. Ze mochten misschien verwant zijn met bloed, maar daar hield de gelijkenis tussen de twee vrouwen mee op.

Eliza werd gedwongen netjes mee te praten met het gesprek totdat ze de thee op hadden. Zodra ze het lege kopje terug op de tafel zette, greep de jonge vrouw haar kans. 'Grootmoeder, grootvader, zou u mij willen excuseren? Ik wil me graag opfrissen voor het avondeten daarstraks.'

Haar grootmoeder knikte goedkeurend haar hoofd. 'Tuurlijk, Maisie!' De dienstvrouw kwam om de kamer in gelopen. 'Maisie, breng Elizabeth even naar haar kamer.'

De jonge vrouw knikte. 'Tuurlijk, mevrouw. Juffrouw Elizabeth, wilt u mij volgen?' Met haar blonde krullen en haar simpele bruine jurk, ging ze Eliza voor de kamer uit en begeleidde ze haar naar boven.

De familie Stretfeild had het niet slecht. Haar grootouders hadden een groot huis in Londen en een vakantiehuis dicht bij Eliza en haar familie. Als fabriekseigenaar had haar grootvader veel geld verdiend, waar hij en zijn vrouw nog altijd van konden genieten.

Via de wenteltrap liepen ze naar de volgende verdieping. Er was niets veranderd aan dit huis. Naar Eliza's idee moest er geleefd worden in een huis, maar dat gebeurde hier niet. Nee, dit huis was schoon, te schoon, waar ze kippenvel van kreeg op haar armen. Ook hadden haar grootouders vele dure spullen verzameld, die door de hal opgesteld stonden om bewonderd te worden. Eliza was er altijd als de dood voor om hier iets om te laten vallen.

Dit huis was niet mooi of aantrekkelijk. Het was een gevangenis, met alleen veel luxe. Het was een grote, eenzame gevangenis, waar de eenzaamheid zwaar van op Eliza's schouders woog.

'Volgens mij werkte jij hier nog niet toen ik hier voor het laatst kwam, toch?' vroeg Eliza de dienstvrouw nieuwsgierig toen ze de trap opliepen.

Maisie draaide zich wat verlegen naar haar om. 'Dat klopt, juffrouw Elizabeth. Ik werk hier pas sinds enkele maanden.'

Eliza knikte. Haar grootmoeder was nooit goed in het behouden van dienstmeiden. Haar gedrag joeg velen van hen maar al te snel het huis weer uit.

'Sterkte, Maisie.'

De jonge vrouw moest lachen, maar gaf geen antwoord meer. Ze begeleidde haar naar een kamer aan het einde van de gang, waar ze de deur voor haar open hield om Eliza als eerste naar binnen te laten.

Net als de rest van het huis had haar kamer een donkere stijl, waar een intense kleur rood door verweeft was. Er verscheen kippenvel op haar armen toen ze de rode kleur aanschouwde. De kleur was als rode bloedspetters op een tapijt door de kamer verspreid.

'Staat de kamer u niet aan, juffrouw Elizabeth?' Maisie kwam naast Eliza staan en keek onzeker naar haar op.

De jonge vrouw zette een glimlach op haar gezicht. 'Het is een prachtige kamer,' loog ze.

Haar koffers waren door James al naar boven gebracht en waren opgestapeld voor haar bed. 'Terwijl u een bad neemt, zal ik uw spullen opruimen,' sprak Maisie.

Eliza knikte dankbaar en liep richting de badkamer die grensde aan haar eigen kamer. Ze zette de kraan aan, waarna het warme water het bad op een snel tempo vulde. Eliza kleedde zich om en kreeg voor het eerst sinds haar aankomst de mogelijkheid om haar koude lichaam te verwarmen.

Ze sloot haar ogen en liet de warmte tintelen op haar huid toen ze het bad instapte. Het omarmde haar en bracht haar terug naar huis, naar een vredig leven dat ze ooit had gekend, eentje waar niemand teleurgesteld in haar was, of waar niemand tegen haar schreeuwde.

Maar dit leven kon ze niet meer terugkrijgen... Ze had haar familie tot schande gebracht.

Toen het haar niet lukte om deze verschrikkelijke werkelijkheid uit haar hoofd te krijgen, kwam ze gefrustreerd overeind. Haar warme lichaam werd opnieuw begroet door de kou en snel sloeg ze een handdoek om haar lichaam toen ze het bad uitstapte.

Ze trok haar simpele donkergroene jurk aan en liep terug haar kamer in. Zoals Maisie had beloofd, waren haar spullen opgeruimd.

Haar ogen vielen op het raam, waar de regendruppels naar beneden gleden. Ze zette enkele stappen hier naartoe. Ver onder haar, renden de mensen gehaast door de drukke straten. De regen kwam nog altijd met grote hoeveelheden naar beneden vallen.

Mensen probeerden creatief een oplossing te vinden tegen de regen die hen doorweekte. Sommigen hielden de krant boven hun hoofd, anderen hun jas en een enkeling had het in zich om een boek boven zijn hoofd te houden.

Wat zonde.

Ze aanschouwde deze mensen en de angst kwam haar lichaam binnendringen. Wat moest ze hier doen de komende weken? Of nog erger, wat als het niet bij enkele weken zou blijven, maar ze gedwongen werd om hier enkele maanden of zelfs jaren te blijven? De angst nestelde zich rondom haar hart en liet haar voor de rest van de dag niet meer los.

Thuis had ze haar vriendinnen, maar wie had ze hier? Zou ze werkelijk gedwongen worden dag in en dag uit met haar grootmoeder door te brengen?

Een gefrustreerde zucht verliet haar mond.

Het voelde als een onmogelijke opgave, maar ze wist dat ze geen andere keuze had. Ze moest dit volhouden. Ze moest zich van haar beste kant laten zien, zodat ze zo snel mogelijk weer terug mocht naar huis en haar oude leven weer op kon pakken.

Eliza wilde zich net omdraaien van het raam om haar grootouders beneden op te zoeken, toen haar oog viel op een jonge vrouw met diepzwarte haren. Op een gehaast tempo beende ze door de mensenmenigte, waardoor ze strak afstak tegen alle nette jonge dames hier in het drukke Londen. Als één van de weinigen probeerde ze zich niet te beschermen tegen de regen. Ze hief niet eens een hand op om haar ogen natte regendruppels te besparen. Met een norse uitdrukking op haar gezicht zocht ze een weg door de massa en werd ze doordrenkt door de regen.

'Dat is Alexandra Leighton,' vertelde Maisie haar opeens. Eliza schrok op uit haar gedachten en deed een stap opzij. Ze had niet eens gehoord dat de jonge vrouw weer de kamer in was gelopen.

'Zij lag vanmiddag bijna voor onze paarden,' vertelde Eliza haar, alsof dat het iets beter maakte dat ze naar de vrouw keek.

Maisie leek niets door te hebben – of in ieder geval liet ze dit niet merken. Er verscheen een ongemakkelijke uitdrukking op haar gezicht. 'Het is een moeilijke meid.' Het dienstmeisje slaakte een diepe zucht en schudde bedachtzaam haar hoofd. 'Als je geen problemen met je grootmoeder wilt krijgen, moet je bij haar uit de buurt blijven.'

Nieuwsgierig draaide Eliza zich weer om naar de straat, waar de jonge vrouw nu opging in de mensenmassa.