'Welkom in het Koperen Einde, de grensroedel,' zegt Alfa Zeva en ze kijkt naar het groepje voor haar, dat bijna geheel uit kinderen bestaat. De Alfa van de Maneschijnroedel, Gerard, heeft haar op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen en daarom verbaast het aantal of haar taak haar niet.

De Alfa telt vier vrouwen in de groep en ze kijkt extra nieuwsgierig naar Milou, de oudste dochter van weerwolfkoning Vince. De zestienjarige ziet er kleiner uit dan ze had verwacht, maar de standvastige blik in die groene ogen bevalt haar.

'Jullie bevinden je nu op het noordelijkste punt van Mångata. Het land dat jullie straks betreden lijkt in niets op wat jullie kennen. De Grim is gevaarlijk en het is geen schande om je nu nog terug te trekken. Als je eenmaal de tunnel uit bent, is er geen veilige weg meer terug.'

Wat Zeva al had verwacht, blijkt te kloppen: niemand trekt zich wat van haar waarschuwing aan, al weet ze dat sommigen daar later spijt van zullen hebben. De jonge mensen voor haar denken dat ze heel wat zijn en in hun roedels hoorden ze ook bij het neusje van de zalm. Het feit dat ze hier nu staan bewijst dat ze de besten zijn.

De Grim heeft echter een hele hoop verrassingen voor hen die daar niet op voorbereid zijn en ergens vindt ze het jammer dat zij hun reacties niet zal zien. Dat doet haar wel aan het volgende denken en ze pakt twee klaarliggende enkelbanden op.

'Iedereen heeft een enkelband om, waardoor jullie locatie ten allen tijden bekend zal zijn bij ons,' vervolgt ze haar monoloog. 'Als je de band eraf haalt, verlies je de kans om Alfa te worden.'

Haar strenge blik maakt geen indruk, haar toehoorders zijn reeds bekend met die woorden.

Op haar wenk lopen Lyla en Job naar voren, de mededingers van Koperen Einde. De blik van de andere vijftien verduistert prompt nu hun kansen weer een beetje kleiner worden en Alfa Zeva grijnst meedogenloos. Dachten ze nou echt dat haar roedel geen kandidaten zou meesturen?

'Dit is Lyla van twintig en Job van negentien jaar,' stelt ze hen voor en ze bekijkt de twee trots. Waar Lyla klein en donker is, net zoals zijzelf, is Job lang en blond. De stalen blik in hun ogen is echter overduidelijk en ze weet dat het de anderen ook opvalt.

Beide jonge mensen zijn tegenstanders om rekening mee te houden.

Ze doet alsof ze telt, hoewel ze dat allang heeft gedaan: 'Jullie zijn met zijn zeventienen,' constateert ze. 'Betekent dat ook dat ik met zeventien kandidaten te maken heb?'

Hier en daar wordt nee geschud en er klinkt wat gemompel op. Zeva wacht, maar daar blijft het bij. Niemand lijkt van plan om het voortouw te nemen en dat is reden voor haar om een wenkbrauw op te trekken. Niet echt Alfa-materiaal.

Dat lijken de zeventien ook te beseffen en ze worden direct actiever. Enkelen praten harder, maar onverstaanbaar door elkaar. Zeva zucht en wijst dan naar een knappe jongen van een jaar of twintig. Hij heeft donker haar, waardoor zijn lichte ogen en huid extra opvallen.

'Enkelen van ons hebben een pact gesloten,' zegt de jongen. 'Geoffrey heeft mij als zijn Alfa erkend en ook Milou en Winston gaan samen verder.'

'Emilio is mijn Alfa,' onderbreekt een heldere stem hem en de jonge vrouw kijkt Alfa Zeva recht aan. 'Ik heet Naomi,' zegt ze, 'en ik kom uit de Donkere Laagte roedel. Emilio is mijn broer en ik ben ervan overtuigd dat wij, door ons teamwork, de winst gaan behalen.'

Zeva kijkt goedkeurend naar de twee. Ze zijn inderdaad duidelijk familie en van het type bodybuilder. Hun dikke spieren golven onder hun lichtbruine huid en hun zwarte ogen flitsen uitdagend langs hun rijtje tegenstanders.

'Heel goed,' antwoordt ze. 'Nog meer?'

Er wordt nee geschud.

'Prima. Je kan je later nog bedenken,' geeft de Alfa aan. 'Voor nu gaan we uit van veertien mededingers naar de titel.'

Na een wenk van haar worden er enveloppen uitgedeeld door enkele leden van het Koperen Einde. Ze bevinden zich in de grote eetzaal, waar plaats is voor alle leden van haar roedel, al zijn die nu bijna allemaal elders.

'In de envelop zit de meest recente kaart van de Grim,' licht ze toe als iedereen is voorzien. 'De roedels leven echter dichter op elkaar dan we gewend zijn in ons eigen land en dat zorgt voor een onrustige en duistere leefomgeving. Het kan zijn dat de kaarten daarom niet meer kloppen.'

Niemand reageert echt geschokt en Zeva schudt haar hoofd maar even. De jeugd van tegenwoordig lijkt nergens bang voor te zijn.

'Jullie gaan straks door de tunnel die wij gegraven hebben,' komt ze dan op het punt waar ze ontzettend trots op is. Haar roedel heeft er jaren over gedaan om tot het huidige resultaat te komen. 'Aan het eind ervan bevindt zich een deur die niet zomaar geopend kan worden. Daarmee houden we de Grim en Mångata gescheiden.'

'Hoe komen wij er dan door?' Het is Orlando die dat vraagt, een arrogant uitziende achttienjarige uit Blauwewater. Hij staat bovenaan in het klassement en iedereen mag dat weten.

'In de envelop zit ook een pas met jullie naam en foto. Raak die niet kwijt, want dat is ook jullie ticket terug.'

De Alfa maakt aanstalten om op te staan en ze merkt voor het eerst wat onbehagen bij haar toehoorders op.

'Wacht,' klinkt er dan ook direct, het is de knappe spreker van net: 'Hebben we niet nog meer gegevens nodig? Wat is precies de bedoeling?'

'Heeft Alfa Gerard dat niet doorgegeven?' vraagt Alfa Zeva quasinonchalant, al weet ze best dat de groep nauwelijks informatie heeft gekregen. Dat is namelijk precies hun bedoeling.

Enkelen schudden hun hoofd en ze kijken haar vragend, bijna hongerig aan.

Zeva glimlacht.

'Jullie doel is om een alliantie met de Grim te smeden. Hoe je dat precies doet is aan jou, maar denk als een Alfa. Het is de bedoeling dat je straks een roedel leidt. Welke voordelen zou je dan willen krijgen van je bezoek aan de Grim? Misschien zou je iets van een ruilhandel kunnen starten, of ze iets beloven.'

Er klinkt gemompel op en ze bemerkt nu eindelijk wat ongemakkelijk geschuifel op. Het wordt menens en de gezichten van de pubers trekken wit weg als ze bedenken dat het straks echt gaat beginnen.

Het begint eindelijk tot ze door te dringen dat het geen spelletje is. Ze zijn hier met een reden en ze moeten alle kinderachtigheden achter zich laten en volwassen worden.

Voor het eerst raakt ze ook haar vraagtekens enigszins kwijt. Want waarom wilde Gerard zo graag dat er pubers naar de titel van Alfa zouden dingen? Maar deze jonge mensen bezitten een flexibiliteit die ouderen missen. Ze zullen misschien met ideeën en oplossingen komen waar een andere generatie niet aan denkt.

Deze groep is de toekomst.

Misschien krijgen zij het wel voor elkaar om een frisse start met het buurland te maken.

'Jullie zijn verplicht elke avond een paar korte zinnen in jullie enkelband in te spreken,' zegt de Alfa en ze zorgt met die woorden voor stilte in de zaal. 'En nee, je hoeft je daarvoor niet in onmogelijke bochten te wringen. De banden nemen alles van de hele dag op, maar voor ons overzicht hebben wij een samenvatting nodig. Daarmee bepalen wij uiteindelijk wie de Alfa van Maneschijn zal worden.'

Ze zwijgt even dramatisch en vervolgt: 'Jullie doel.' Mochten ze dat vergeten zijn.

'Moeten we de banden opladen?' Het is Milou die dat vraagt.

'Nee,' antwoordt Zeva. 'Ze werken op zonne-energie en ze kunnen langer mee dan jullie zelf.'

Dat zorgt voor een zenuwachtig gegrinnik bij haar toehoorders, maar dat is goed. Laat ze maar goed nadenken over wat hen allemaal te wachten staat.

'Maar, als je de band afdoet, is de link met ons verbroken. Daarmee zal je automatisch gediskwalificeerd worden. Hetzelfde geldt voor het afdoen van de enkelband van iemand anders, maar dat lijkt me logisch. Zijn er nog meer vragen?'

'Hoeveel tijd krijgen we hiervoor?' De zware stem van een oudere jongen draagt boven het andere geluid uit.

'Eens even kijken,' peinst Zeva. 'Het is nu mei en jullie hebben de hele zomer voor je. Hoewel het niet op een dag aankomt, hebben jullie tot het einde van augustus. Daarmee hebben jullie voldoende tijd, lijkt me.'

Alfa Gerard wil zijn functie aan het einde van het jaar neerleggen, heeft ze begrepen, dus dat geeft iedereen voldoende vrijheid.

Ze kijkt vragend om zich heen. Waarschijnlijk kan iedereen nog honderd vragen stellen, maar zij weet ook heel goed dat het lastig is om vragen te bedenken zonder precies te weten wat hen te wachten staat. De Grim is een onbekend oord en ook zijzelf weet niet exact hoe het in hun buurland aan toegaat.

'Kom, we gaan,' beslist ze daarom voor de groep. 'Meer vragen kunnen onderweg gesteld worden. Het duurt nog wel even voordat we door de tunnel zijn.'

Haar roedelgenoten instrueren de kandidaten, helpen hen met de enkelbanden die erop gemaakt zijn de abrupte verandering van mens naar wolf – en andersom – te doorstaan en al snel is iedereen in zijn wolf veranderd. Als ze de tunnel hebben geslecht en daarna de zware ijzeren deur doorgaan, is het ieder voor zich.

Ze is heel benieuwd hoe ze het ervan af gaan brengen.