'Zeg Derrick,' denkt Geoffrey de woorden, terwijl hij naast hem rent. 'Ik heb eens nagedacht.'

'Hmm,' bromt Derrick terug, het kost hem moeite om zijn blik van de eentonigheid los te rukken, welke indruk de langsflitsende bomen op hem hebben.

Geoffrey blijft stil en uiteindelijk draait Derrick zijn kop naar de gigantische wolf naast zich, echter zonder vaart te minderen. Zijn poten trommelen op de verende bosgrond en de doorgestuurde omgevingsbeelden van omringende roedelgenoten zorgen voor een blijvend zelfverzekerd tempo. 'Waar dacht je aan?'

'Hoewel Milou een goed woordje voor mij heeft gedaan, voelt mijn aanwezigheid hier niet goed voor mij.'

Hij bekijkt Geoffrey peilend. 'Wat wil je daarmee zeggen? Stop je ermee?'

Dat zou hij persoonlijk erg jammer vinden. Hij is het intussen gewend om de grote twintigjarige om zich heen te hebben. Geoffrey is eerlijk en trouw, dat blijkt ook uit zijn recente uitingen.

Bovendien zijn ze nu bijna bij het Koperen Einde* aangekomen en ze staan op het punt van start te gaan met deel twee van hun avonturen.

Geoffrey reageert snel: 'Nee, dat is niet het plan. Ik wil de Grim te graag zien en avonturen beleven.'

Derrick is opgelucht, maar hij wil graag weten wat hij nou aan hem heeft. 'Daar ben ik blij mee, ik ben hier niet graag zonder jou. Maar wat bedoel je nou precies?'

Geoffrey lijkt verlegen, wat er grappig uit ziet in zijn wolf. Het duurt even, maar uiteindelijk komt het er toch uit: 'Je weet wat Alfa Gerard zei; er is maar één Alfa in een team tijdens een diplomatengesprek.'

Derrick knikt en hij blijft hem waakzaam aankijken.

'Ik erken je bij deze als mijn Alfa,' geeft Geoffrey zich eindelijk compleet bloot. 'Ik wil graag met jou samenwerken en zie jou daarin als mijn meerdere.'

Derrick ziet alleen maar zuivere oprechtheid in de woorden en beelden die hij doorkrijgt. Natuurlijk is het een stuk moeilijker om te liegen in je gedachten aangezien die veel puurder zijn. Ze worden instinctmatig gedeeld. Mede daarom gelooft hij de andere zwarte wolf onvoorwaardelijk.

Dat biedt perspectieven. Hij zou wel gek zijn om dat aanbod niet aan te nemen.

'Akkoord,' zegt hij dan ook. 'Die kans laat ik natuurlijk niet lopen. Ik heb jou het liefst van iedereen aan mijn zijde.' In stilte laat hij de betekenis hiervan tot zich doordringen voordat hij zijn bek opnieuw opent: 'De rol van tweede man zal jou fantastisch staan.'

Hij lacht een wolvenlach als hij het tevreden gevoel van Geoffrey door zich heen voelt spoelen. Ze hebben besproken wat ze willen, nu moeten ze er alleen nog maar voor zorgen dat ze het ook daadwerkelijk krijgen.

Hij werpt een blik achter zich, waar Winston en Milou rennen. Zij zijn de hekkensluiters van de groep. Hij moet nog steeds aan hun uiterlijk wennen. Milou's wolf is zwart, de kleur waar de weerwolven van Blauwewater om bekend staan, maar hij kent háár niet in een wolf. Zijn verbazing daarover zal nog wel even duren.

Omdat zij zo zeker was dat ze nooit zou kunnen transformeren - en ze veranderde inderdaad later dan haar beide broers - had hij ook niet verwacht dat mee te maken.

Winston is een heel ander verhaal: zijn wolf heeft een spierwitte vacht en zijn ogen zijn blauw. Derrick kent maar één andere witte wolf en dat is Max, de oom van Milou. Max is een albino, wat onbetwistbaar doorwerkt in zijn wolf. Winston is echter anders dan Max: hij is de eerste in zijn bloedlijn. Derrick is heel benieuwd hoe dat gaat uitpakken.

Die twee zou hij ook graag in zijn groep willen hebben, maar hij weet al dat dat hem niet gaat worden. Milou is vastbesloten om Alfa over de roedel Maneschijn te worden.

Wat Geoffrey net met hem besprak, is eerder al tussen die twee aan bod geweest. Winston heeft Milou als zijn Alfa verklaard en zij gaan deze reis verder gezamenlijk ondernemen. Hij kan zich geen betere tegenstanders wensen.

Geoffrey heeft zijn blik gezien en zijn lach is blaffend, zowel in gedachten als hardop. Hij volgt de gedachtegang van zijn leider feilloos en zegt dan ook: 'Het zal een interessante strijd worden tussen die twee, ons en de rest.'

Die rest rent voor hen uit. In totaal bestaat de groep uit vijftien weerwolven, een heel wat lager aantal dan de verwachting was. Ze zijn al bijna drie dagen onderweg en Derrick weet dat ze nu elk moment bij de Hanekam en bij de grensroedel zullen arriveren. De roedel Koperen Einde heeft jarenlang rondgespookt in de verhalen die zijn doorgegeven van ouder op kind, maar bijna niemand wist dat die verhalen op werkelijkheid waren gebaseerd. Eerst was dat om het lucratieve karakter van de roedel niet prijs te geven, in de Hanekam - de bergketen waar ze momenteel met volle vaart op af rennen - bevindt zich namelijk een zeer winstgevende kopermijn en laat nou net de Koperen Einde roedel zich daarover ontfermd hebben.

Alfa Isabel*, de moeder van Alfa Gerard, heeft daar zo'n achttien jaar geleden het onderspit gedolven. Zij heeft de mijnwerkers destijds uitgezocht uit rondzwervende uitgestotenen en ze tot slaaf gemaakt. Behalve het verder exploiteren van die roedel, stichtte ze er nog eentje en die bouwde ze vanaf het begin op: Middelpunt**. Ondanks haar vele, door iedereen besproken tekortkomingen, heeft Derrick diepe bewondering voor haar daadkracht en energie.

Alfa Isabel is overleden op de dag van Milou's geboorte, maar Isabel was een machtige vrouw. Men zegt dat zij haar krachten rechtstreeks van de maangodin ontving en sinds kort wordt er gefluisterd dat Milou die krachten overnam.

Weer werpt Derrick een blik achter zich. Milou is niet bijzonder groot voor een weerwolf. Ze ziet er niet machtig uit. Momenteel is hij meer onder de indruk van haar zielsverwant.

De tijd zal het leren en daarom denkt hij aan de toekomst.

Op het ogenblik is Alfa Zeva de recentste leider van Koperen Einde en Derrick is, samen met de andere mededingers naar de titel, onderweg naar die roedel om van daaruit onbekend land te betreden. De Grim.

Het is moeilijk om in hun buurland te komen. Het grootste gedeelte van dat land wordt omringt door vrijwel onmogelijk begaanbare bergketens, terwijl de Huilende Zee en de Grote Zomp de weg versperren op plekken waar nauwelijks tot geen rotspartijen zijn.

Er schijnen zich daar wel veertig roedels te bevinden, terwijl het land kleiner is dan Mångata, Derricks thuisland. De roedels zelf zijn minder groot dan wat hij gewend is, zei Alfa Gerard. Een enkele stam bestaat uit maximaal tweehonderd weerwolven, maar het weerhoudt de diverse roedels er niet van om constant oorlog te voeren om de meeste macht en grond. De kaarten zijn daarom nooit helemaal actueel, hoewel er zeker een paar constanten zijn om een goed beeld van het land te krijgen.

Hij krijgt beelden door vanuit de gezamenlijke gedachtelink die hij met leden van Blauwewater deelt en hij merkt op dat het Duistere Woud zich terugtrekt en plaatsmaakt voor hoog gras.

Niet veel later bevindt hij zich zelf op de glooiende grasvlakte, die ongeveer honderd meter doorloopt totdat de Hanekam begint. Een eenzaam huis staat in de uitlopers van de bergen en Derrick merkt op dat de weerwolven op kop, Orlando en Chiel, daar naartoe rennen.

De rest volgt.

Er is geen voordeur meer te bekennen, er bungelt nog slechts een eenzame scharnier in de groen uitgeslagen sponningen, en dat was voor het optrekkende onkruid voldoende aanleiding om de binnenkant van het huis te bekleden. Alsof ze niet genoeg aan het Woud hadden.

De entree van het huis bestaat uit een smalle gang. De linker deur is dicht, daar bevindt zich de woonkamer. Derrick is hier nog niet eerder geweest, maar het huis is de laatste jaren bekend geraakt in weerwolfkringen. De ingang naar Koperen Einde begint achter de rechter deur, waar recent een zwaar ijzeren exemplaar met een zeer degelijk slot is geplaatst.

Het is nu lastiger geworden om bij de roedel in de bergen te komen. Alleen de weg weten is niet meer voldoende. Nu moet er ook een sleutel aan te pas komen.

Orlando staat bovenaan in de ranglijst van de grootste groep: de mededingers van Blauwewater, en heeft die sleutel van Gerard gekregen. Laatstgenoemde komt hier zelf nauwelijks, maar iedere Alfa in Mångata heeft een exemplaar tot zijn beschikking.

De donkere, achttienjarige man verandert in zijn mens en tast naar zijn rugtas, die zich moeiteloos heeft aangepast in de bruuske aanpassing van lichaamsmassa. Gewichtig ontsluit Orlando de goed gesmeerde deur en daar wordt de ingang naar de kelder blootgelegd. De jonge man brengt zijn zaakjes weer op orde, verandert terug en leidt de weerwolven door de lange gang, richting Koperen Einde.

*Zie: 'De Slaaf (deel 2)
**Zie: 'De Wraak (deel 3)