POV Liza.
"Zullen we dan maar?" Vraag ik zuchtend en kijk naar Yara en Simon. Allebei knikken ze en rustig beginnen we naar onze stad te lopen. Als het nacht word gaan we slapen en de volgende ochtend zien we de school al. Zuchtend zien we dat de school net start. "Moeten we weer naar school?! Ik snapte er ziezo niks van en nu hebben we een paar weken gemist! Dan blijf ik ziezo zitten!" Roept Yara geërgerd. "Yara. Alleen totdat we weten hoe we terug kunnen. En daarbij. Misschien hebben we hulp nodig." Lach ik. Nu pas merk ik dat Simon ons dom aankijkt. Lachend trek ik Simon mee en Yara volgt ons. We rennen meteen naar onze oude klas en oude juf. Eerst let niemand op ons maar dan herkent een oude vriendin ons. "Kijk! Dat zijn Yara en Dianne!" Gilt ze. "Ze zijn terug!" "Waar zijn jullie geweest?!" "Is dat je vriendje Yara?! Zoent hij lekker?!" Horen we door elkaar.

Simon drukt zijn handen op zijn oren en Yara en ik hebben de neiging om het ook te doen maar doen het niet. Zodra de juf binnen komt schrikt ze zich rot van de chaos die er in de klas heerst. "Wat is hier aan de hand?!" Roept ze. "Juf! Liza en Yara zijn terug en Yara heeft een vriendje!" Gilt iedereen. Yara kijkt mij vragend aan en ik snap wat ze bedoelt. Meteen schiet ik in de lach en knik nee. Teleurgesteld gaat ze verder met boos naar iedereen kijken die zegt dat Simon haar vriendje is. De juf probeert om de klas stil te krijgen maar het lukt niet. Opeens hoor ik iemand gillen. "Misschien is die jongen wel het vriendje van Liza! Misschien hebben ze het al gedaan!" Gilt iemand. Meteen hoor je overal. "Oehh" nu word ik wel boos en Simon en Yara schudden nee naar me. Maar ik ben boos dus negeer het. Ik concentreer me. Opeens sta ik op en maak een super harde windvlaag met mijn hand door hem horizon taal te bewegen. Geschrokken is iedereen meteen stil en kijkt mij verbaast aan. "Oke 3 dingen. 1. Heel misschien komen jullie te weten waar we waren. 2allemaal koppen dicht! En 3." Ik zie Yara bang kijken want die weet dat ik echt boos ben. "En 3. Ik kan nog veel meer dan alleen windvlagen maken. En als iemand ooit nog een keer zegt wat er net werd gezegd is die dood!" Zeg ik en ik meen het.

Geschrokken gaat iedereen opeens netjes zitten en kijkt naar het bord. Simon kijkt me met grote ogen aan en Yara doet moeite haar lach in te houden. "Juf je kunt beginnen met de les" zeg ik kalm en ik ga zitten. Nu moet Yara echt haar best doen om niet te lachen en ik zie dat het haar maar net lukt. Ik besluit Yara een beetje plezier te gunnen en zeg bloed serieus. "En ja hij is mijn vriendje. Ik ben zelfs koningin en hij koning van een land." Ik moet moeite doen om serieus te blijven kijken en hoor Yara al de slappe lach hebben naast me. Nu begint Simon ook te lachen en al snel liggen we met zijn drieën op de tafel te lachen. Na een paar minuten kalmeren we en knikken we naar de juf en die begint nog een beetje verward aan de les. Al voordat de bel gaat sta ik op en zodra ik met mijn vinger knip gaat de bel. Lachend loop ik naar buiten. Dom aangestaard door de klas. Al snel komen Simon en Yara achter mij aan.

Lachend praten we met elkaar en pas een paar minuten later komt de rest naar buiten. Rustig wacht ik tot ik onze oude juf zie en weet dat iedereen buiten is. "Ik ga een drop 22 doen." zeg ik kalm. Ik zie Simon schrikken en Yara ziet dat ook en vraagt. "Wat is een drop 22?" "Liza dat ga je niet doen!" Roept Simon, de vraag van Yara vergetend. "Jawel Simon dat kan en ga ik doen." Simon en Yara zuchten tegelijkertijd en allebei van ergernis. Kalm sta ik op en krijg een vlammetje in mijn hand. Bijna meteen sluit ik mijn hand met kracht en je ziet asdeeltjes door mijn vingers schieten. Lachend begin ik rustig met lopen naar het midden van het grasveld voor de school. Achter mij hoor ik nog net Simon vertellen. "Een drop 22 is dat een magisch iemand zijn krachten toont op een nogal gevaarlijke manier." Als ik in het midden ben stuur ik een vuurstraal omhoog. Meteen rent iedereen naar mij toe, ook Simon en Yara.

Rustig krijg ik een vlammetje in mijn hand en speel er wat mee. Dan doe ik mijn hand opeens dicht en zie je weer het as door mijn vingers schieten. Ik zie Simon nog stil smeken het niet te doen maar zoals je langzamer hand wel weet ben ik heel eigenwijs. Opeens schiet ik de lucht in met vuur achter me aan. Lachend stop ik mijn krachten en val ik naar beneden. Ik hoor kinderen gillen maar vlak voor de grond gebruik ik maar kracht om zacht te landen. Opeens voel ik een harde klap en word alles zwart...

Langzaam word ik mij bewust van de drukke stem van Simon. "Ik zie haar dat ze het niet moest doen! Een drop 22 is altijd gevaarlijk maar al helemaal als de elven wereld raar doet! De magische poort is niet voor niks uit elkaar gevallen!" "Rustig Simon zo krijg je Dianne niet wakker.. Als ze nog leeft." Zegt Yara kalm maar ik hoor de paniek en verdriet in haar stem. "Nee ik ben niet dood." Zeg ik met veel moeite. Meteen hoor ik twee paar voeten naar mij toe rennen. Voorzichtig open ik mijn ogen en zie Yara en Simon boven mij hangen. Voorzichtig ga ik zitten en merk dat ik overal pijn heb. "Wat is er gebeurt?" Zeg ik met iets minder moeite. "Je drop 22 is mislukt Liza. Dat is er gebeurt. Je vergat om je op tijd op te vangen." Zegt Simon en ik hoor hoe boos hij is. Verrast ga ik staan en omdat ik bijna val ga ik maar weer zitten. "Maar ik weet zeker dat ik mijn krachten gebruikte! Maar er gebeurde niets!" Roep ik. Boos loopt Simon weg. "Hij was echt heel ongerust en ik ook Liza! De juffen wouden de ambulance al bellen maar ik heb ze verzekerd dat je oké was." Antwoord Yara.

Nu pas zie ik dat de juf er ook is. Zwak lach ik naar haar. Rustig sta ik opnieuw op en loop de klas uit naar Simon. "Simon?" Vraag ik angstig. Ik word helemaal verdrietig en bang als hij niet reageert. "Plz Simon! Ik weet dat ik dom deed maar ze moesten het weten!" Roep ik wanhopig. Simon beweegt niet eens. Zacht snikkend val ik op de grond. Alle angst, alle emotie en alle nachten weinig slapen komen nu naar boven. En nog steeds zegt Simon niks. "Plz Simon.. Plz.." Snik ik wanhopig. Nog steeds beweegt Simon niet. Nu word het me teveel en stort ik echt in. Opgerold tot ren balletje begin ik hard snikkend te huilen. Opeens voel ik twee handen op mijn schouder die mij optillen. Ik durft hem niet aan te kijken en kijk weg. Met twee vingert dwingt hij mij hem aan te kijken en voordat ik iets kan zeggen zoent hij me. In die zoen stoppen we al onze angst en woede van de afgelopen dagen. Als hij mij los laat zegt hij lachend. "Laat mij nooit meer zo schrikken Lisa." Ik knik en samen lopen we terug naar de klas. We leggen alles uit aan de juf en die kijkt mij verbaast aan. Als het al avond is keren Simon, Yara en ik terug naar het bos waar we in een boom een hutje maken. Al snel vallen de andere in slaap. Ik lig zoals de laatste tijd weer wakker met het gevoel dat ik vanbinnen gebroken ben. Dat ik vanbinnen kapot ben.

Dat ik mezelf niet meer ben...