Zaphira (10 jaar)

De dag erop is erg saai. Vooral veel theorie over welke elementen we wanneer moeten gebruiken. Ik moet moeite doen om niet in slaap te vallen. De tweede dag na het gevecht met Ingrid hebben we verzorging van wonden. Aan het begin van de les worden pistolen met verdovingspijltjes uitgedeeld. Dan mogen we elk een Pokemon uitkiezen. Ik kies een Growlith met een gewonde poot. Overal om me heen zie ik mensen hun pijltjes afschieten om de Pokemon te verdoven. Ingrid, die naast me bezig is met een Vulpix wiens middelste staart gewond is, ziet dat ik dat niet doe. 'Moet ik jouw Growlith verdoven?'

Ik schud mijn hoofd. 'Ik ga mijn Growlith behandelen zonder verdoving. Ik kan zonder verdoving werken. Let maar op.'

Ik open de omheining waar de Growlith in zit. De Ranger komt boos naar me toe. 'Zaphira! Ben je helemaal gek geworden? Waarom is die Growlith niet verdoofd?'

Ik gebaar dat hij niet zo hard moet praten. 'Ik heb een gevoel bij Pokemon. Ik weet dat hij me niks zal doen. Als u mij de kans geeft zal ik het u laten zien.'

De Ranger laat het er niet bij zitten. 'Nee! Ik geef je niet de kans om gewond te raken of erger! Verdoof die Growlith onmiddellijk!'

Ik negeer hem. Rustig loop ik naar de Growlith toe en laat me zakken tot op zijn hoogte. De Growlith gromt naar me. Hij lijkt erg agressief. Maar als ik even blijf zitten dan komt hij naar me toe. Hij sleept een beetje met zijn poot. Ik aai hem voorzichtig en bekijk zijn poot. Mijn eerste gok is dat de poot uit de kom is. Voorzichtig beweeg ik mijn hand over het pootgewricht. Ik heb gelijk. Ik kijk om naar de Ranger. 'Als je de Pokemon op de juiste manier benaderd kan je bijna alles doen met ze. Ik heb meer dan genoeg Pokemon geholpen terwijl ze bij zinnen waren. Ik heb geleerd hoe Pokemon reageren. Heb jij wel eens gewonde Swablu behandeld terwijl je nog niks weet over wat pijn doet en wat niet? Ik kan je namelijk vertellen dat die snavels scherp zijn.'

De Ranger kijkt me boos aan en loopt weg. Ondertussen behandel ik voorzichtig de Growlith. Door eerst vertrouwen te scheppen en dan pas aan het werk te gaan voorkom ik dat ik zelf gewond raak. De Growlith geeft me kopjes als ik klaar ben met de behandeling. De Ranger ziet dat. 'En, mevrouw. Ben je erg gewond geraakt?'

Ik sta op en draai me volledig om, zodat de Ranger het kan zien. 'Sorry, meneer de Ranger. Ik heb wonden kunnen voorkomen. Growlith trok zo met zijn poot omdat zijn gewricht uit de kom was. Ik heb het voorzichtig terug in de kom geplaatst en tegelijk het vertrouwen van Growlith gewonnen.'

Growlith blaft een paar keer luid. Hij rent weer blij rond, zijn poot uittestend. Ik stap uit de omheining om Growlith de ruimte te geven. De Ranger kijkt hoofdschuddend naar de Growlith. 'Je neemt echt onnodig risico's, Zaphira. Pokemon zijn niet schattige knuffelbeesten die alles met hun laten gebeuren. Ze zijn bewapend en laten dat ook merken als iemand iets doet dat ze niet prettig vinden.'

Ik laat mijn Rayquaza uit zijn Pokébal komen. Rayquaza gaat weer op me liggen. De Ranger kijkt naar mijn Pokemon. 'Geen wonder. Als je op jouw leeftijd een legendarische Pokemon kan temmen dan moet een Growlith die van naturen mensen vertrouwt een makkie zijn. Prima. Kom vanmiddag maar weer terug, dan gaan we bezig met grotere Pokemon.'

Die middag gaan we naar een ander gebouw. Dit is meer een stal. Ik loop in eerste instantie naar de grotere versie van de Growlith, voor Ingrid voorstelt om van Pokemon te wisselen. Zij heeft een grote witte vos-Pokemon met negen staarten en rode ogen. Ik ga akkoord. 'Welke Pokemon is dit?'

Ingrid kijkt me aan alsof ik dom ben. 'Dat is een Ninetails. Heb je dan geen Pokedex of zo? Ik dacht dat je die moest hebben.'

Ik schud mijn hoofd. 'Ik zou nog wat spullen krijgen van Professor Oak, maar ik heb nog niks gekregen. Wat is een Pokedex eigenlijk?'

Ingrid pakt een klein rood apparaat uit haar broekzak. Het is het zelfde apparaat dat een foutmelding gaf bij Rayquaza. Ze richt het op Ninetails. Een rare stem komt eruit. 'Ninetails. De vos Pokemon. Ninetails zijn erg slim en niet vergevingsgezind. Het beetpakken van een van de staarten kan resulteren in een vloek van duizend jaar.'

Ik lach. 'Nu weet ik dat ik een uitdaging heb. Ik moet een Ninetails behandelen zonder zijn staart aan te raken. Leuke uitdaging!'

De Ranger ziet dat ik voor de Ninetails sta. 'Zaphira, weet je zeker dat je die Pokemon wil helpen? Ninetails zijn over het algemeen al twijfelachtig, maar die Ninetails is gewoon kwaadaardig.'

Ik kijk de Ninetails aan. 'Kwaadaardig of niet, elke Pokemon verdient hulp. Al moet ik de vloek van duizend jaar ondergaan, ik help hem met plezier.'

De Ranger haalt het slot van het hek. 'Ok, in dat geval wens ik je succes. Ik hoop dat je hier ook je wonderen kan uitwerken.'

Stil zeg ik tegen mezelf: 'Dat hoop ik ook.'

Ik stap de omheining binnen en loop voorzichtig naar de Ninetails toe. Zodra de Ninetails een brul laat ontsnappen stop ik en buig ik voor hem. Ingrid kijkt me angstig aan. 'Zaphira! Kijk uit! Straks wordt je vervloekt!'

De vloek interesseert me niet. Voorzichtig loop ik naar de Ninetails toe. Als ik in de buurt ben stapt de Ninetails eerst naar achteren, tot ik mijn hoofd ook voor hem buig. Dan verbaasd de Ninetails iedereen door naar me toe te lopen en mij met zijn kop weer rechtop te drukken. Ik kijk recht in twee felrode ogen. In de ogen zie ik geen kwaadaardigheid, maar juist begrip. Daarmee aai ik de Ninetails voorzichtig over over de kop. Terwijl ik dat doe klapt iedereen, inclusief de Ranger, voor me. Blijkbaar hebben ze de hele bevalling bekeken.