Zaphira (10 jaar)

Ik wordt wakker van mijn wekker. Vandaag is een speciale dag: mijn verjaardag. Vandaag mag ik bij professor Birch een Pokemon uitkiezen. En ik mag vandaag een school uitkiezen. Ik weet al welke school ik heen wil. De school voor de Pokemon Rangers. Ik ontbijt snel voor ik me om kleed. Op dat moment hoor ik een luide *krak*. Ik kijk rond, wat het kan zijn. Dan zie ik een breuk in het ei van de Pokemon. Nog een paar breuken verschijnen. Dan breekt het ei open. Een babyversie van de Pokemon ligt in de restante van het ei. Het kleintje is enorm schattig: een kleine kop, een kort lichaam en een schattige piepstem. Zijn grote gele ogen kijken me aan. Ik aai de Pokemon over zijn kop. Hij kruipt tegen me aan en slaat zijn staart om me heen.

Het duurt niet lang voor ik bij het kantoor van Professor Birch ben. Na een half uur op de deur te kloppen van zijn laboratorium opent hij eindelijk de deur. 'Hè, Zaphira! Waarom ben je hier?'

Ik aai mijn Pokemon over de kop. 'Eigenlijk twee dingen. Ik wil onder andere naar de Pokemon Ranger Academie. Maar ik heb een paar jaar geleden een ei gekregen, maar ik weet niet hoe de Pokemon heet. Kan je mij daarmee helpen?'

Birch laat me binnen. Zijn laboratorium is een zootje. Overal ligt er elektra, papieren, apparaten en andere spullen. Hij heeft blijkbaar geen tijd gehad om op te ruimen. Hij gebaart dat ik op een van de stoelen mag gaan zitten. 'Zo, laten we eerst beginnen met die Pokemon. Mag ik heel even kijken?'

Mijn Pokemon vliegt twijfelachtig naar Professor Birch toe. Professor Birch aait mijn Pokemon voorzichtig en bekijkt hem helemaal. Na mijn Pokemon volledig bekeken te hebben vraagt hij verbaasd: 'Hoe heb je die gekregen?'

Ik vertel het verhaal over hoe ik naar de berg was gegaan, hoe ik de Pokemon tegen was gekomen en hoe ik achter was gebleven met het ei. Birch luistert aandachtig naar het verhaal. Aan het einde reageert hij. 'De Pokemon, en deze, zijn legendarische Pokemon. Dit is een Rayquaza. Rayquaza zijn de oer-Pokemon van de lucht. Dat er eentje naar je toe is gekomen is al speciaal. Dat die Rayquaza zichzelf als praatpaal heeft aangeboden is episch. Maar dat diezelfde Rayquaza je achterlaat met het kind is ongehoord.'

Hij pakt ergens zijn bruine tas vandaan. Uit de tas komen vele papieren, maar het lijkt niet hetgeen waar Birch naar op zoek is. Ergens onder uit zijn tas komt een enkele Pokébal. Hij geeft die aan mij. 'Als die Rayquaza echt van jou is, dan zou hij een Pokébal niet erg vinden. Als hij bij je wil blijven dan kan je hem vangen.'

Rayquaza vliegt naar me toe. Als ik de Pokébal voor zijn kop houdt, nog steeds in de kleine versie, drukt Rayquaza de bal open. In een rode wolk verdwijnt hij in de Pokébal. De knop knippert drie keer voor een soort bel klinkt. Birch lacht. 'Gefeliciteerd, Zaphira. Je hebt je eerste Pokemon gevangen. Niet slecht. Maar kan je mij naar die berg brengen?'

Ik knik zwakjes. 'Ik kan dat wel. Maar dan gaan mijn ouders me weer tegen houden. Ze willen dat ik net als hun een groenteboer ga worden. Maar dat wil ik niet. Ik kan niet de liefde die ik voor Pokemon heb in groente stoppen.'

Birch rommelt in een van de lades onder zijn bureau. Net als de rest van het lab is zijn bureau een bende. Gelukkig zucht hij als hij een formulier uit de lade haalt. 'Volgens mij ben jij wel het type om een Pokemon Ranger te worden. Ik heb nog precies een formulier voor de Ranger Academie. Als je het ondertekend hebt dan ben je een student van de Ranger Academie, en dan kunnen zelfs je ouders je niet meer tegen houden.'

Na het formulier ondertekend te hebben geeft Birch me een riem om Pokébal aan te hangen. Dan lopen we naar de berg toe. Onderweg komt de Altaria weer naar me toe. Birch bekijkt hoe ik met de Altaria om ga. 'Als het goed is kan die Altaria twee mensen aan. Zou hij dat goed vinden?'

Ik aai de Altaria terwijl Birch op zijn rug klimt. Ik klim achter Birch. Dan ga ik langs Birch hangen om in het oor van Altaria te fluisteren. 'Je weet waarheen.'

Altaria vliegt meteen ervandoor. Birch gilt het uit. Onder al die spieren is hij net een doodsbang kind. Maar nadat ik heb gevlogen met Rayquaza ben ik nergens meer bang voor. Altaria zet ons al snel af bij de grot. De Rayquaza waar ik die week ben gebleven is er niet. Zoals afgesproken, nadat ik een keer een uur op Rayquaza heb gewacht, spreek ik de sleutelwoorden. Rayquaza brult vanuit de wolken boven ons hoofd. Snel komt hij naar beneden. Als hij voor me zweeft komt het harnas dat hij nu bijna twee jaar geleden aan me heeft gegeven weer naar voren. Ik leg dan mijn hand op zijn kop. 'Hè, grote vriend. Sorry dat het zo lang duurde.'

De grote Rayquaza kijkt naar Birch. 'Ik dacht dat we niet andere naar onze plek mee zouden nemen. Ik vertrouw mensen niet.'

Ik kijk om naar Birch. 'Hij is wel betrouwbaar. In het geheim heeft hij me gesteund met mijn passie voor Pokemon. Dankzij hem kan ik mijn droom volgen.'

Rayquaza knikt. 'Als jij hem vertrouwd dan vertrouw ik hem ook. Maar ik denk niet dat je mij hebt geroepen alleen maar om hem te introduceren. Wat is er, kleintje.'

Ik begin met het uit de Pokébal laten van baby Rayquaza. Rayquaza kijkt vol plezier naar zijn kleintje. Hij zegt dat ik zijn kleintje bij me moet houden. Dan vertel ik over mijn toelating tot de Pokemon Ranger Academie, en wat dat betekent. Hij luistert aandachtig. 'Dat is een goede keuze die je gemaakt hebt. Ik heb geen spijt dat ik mijn krachten aan je gegeven heb, Zaphira.'

Ik kijk met tranende ogen naar Rayquaza. 'Maar nu ga ik een heel eind hiervandaan! Misschien zie ik je nooit meer na vandaag!'

Rayquaza lacht. 'Dit is echt niet mijn enige woonplek. Ik leef waar mijn avonturen me heen brengen. Al sinds je klein was heb ik over je gewaakt. Ik ben al langer in je buurt dan je denkt. Ik kende je al beter dan jij jezelf kende voor je mij voor het eerst zag. Het enige wat jij nu hoeft te doen is een veilige plek in de buurt van de Academie te vinden, en ik kom naar je toe.'