'Voor ik u dit verhaal vertel, moet u weten dat er al een eeuwenoude wantrouwen en spanning heerste tussen de witte en de zwarte.' Zegt een oude man als hij kijkt naar de twee jonge weerwolven. Het meisje luistert vol spanning, terwijl de jongen.. 'Dat wist ik al,' zegt hij kortaf.

'Hmm', de oude man kijkt ze stuk voor stuk aan, 'ik zal beginnen.' Hij schraapt zijn keel en begint te vertellen:
'Het begint allemaal met wolf genaamd Dyster. Dyster was niet een van de slimste of aardigste wolven. -Even dat jullie het weten..'

'Ja dat weten we,' zegt het meisje geïrriteerd.

'Hij ging namelijk met een witte,' zegt de man nadrukkelijk. Er had bijna een PAM PAM PAN PAMMM achter gezeten gemoeten..

Er valt dus een stilte in de plaats van Beethovens Vijfde Symfonie.

'Dit deed Dyster niet alleen, omdat hij de wolvin, Unia leuk vond, maar ook om zijn andere aanbidster jaloers te maken. Daar beleefde hij plezier mee. De aanbidster, Cysma, speelde daarom nog vuiler spel.

Ze vertelde aan de Alfa dat Dyster was overgestapt naar de smerige Witte voor een wolvin. "Een witte nog wél!" Vervolgde ze nadrukkelijk.

De Alfa werd zo vreselijk kwaad dat toen hij Dyster die ochtend daarna zag, hij hem zwaarverwonde. Dodelijk verwonde zelfs.

Unia kwam hier natuurlijk achter via Dyster, maar vertelde dit aan niemand. Want ook voor haar roedel was dit in schande. Maar natuurlijk zinde ze wraak.

S'nachts werd ze wakker en liep ze stilletjes naar de Zwarte. En rustig beet ze de keel van de Alfa door. Tot hij dood was, net als Dyster die nacht overleed.

Door de angstige adem van de Alfa, kwam in de verte een wolf tevoorschijn. Unia reageerde te laat en werd aangevallen door Cysma, die haar voor haar hele leven verminkte.

Ze vertelde dit aan haar Alfa, net als Cysma dit aan de Beta vertelde en de oorlog was geboren.'