Datum: 11 april 2017

Gister zaten er drie schouwers bij het meer te kletsen. Hun wacht te doen wat ze opgedragen kregen. Na enige uren hoorde ze een plons in het water, maar toen ze opkeken was er niks. Dat is wat ze ons hebben verteld.

Vanochtend zijn het schoolhoofd, meneer Vandran en mevrouw Moonfall zelf gaan kijken. Ook zij zagen eerst niks. Het meer zag er gewoon normaal uit. Niks mee aan de hand.
Toch wilde ze meer weten. Moonfall veranderde in haat faunaat vorm, een havik, en vloog over het water. Dankzij haar haviks ogen kon ze alles beter zien. Al snel vloog ze terug met het nieuws dat er echt iets in het meer lag. Een persoon. Een mens.
Vandran schopte zijn schoenen uit en zijn gewaad en sprong met zijn kleren aan het meer in. Moonfall vloog als havik met hem mee zodat hij de goede kant op ging. Al snel kwam hij bij de plek en nam hij de persoon mee terug naar land.

Uitgeput aangekomen bij de rand legde hij de persoon neer en ging ernaast op zijn knieën liggen. Valleri sloeg haar handen voor haar mond van de schrik. Moonfall veranderde terug en legde een hand op de schouder van het schoolhoofd.
Vandran keek alleen naar de persoon. Naar het meisje van elf. Met haar bruine krullende haren. Haar ogen waren gesloten maar hij wist dat ze groen waren. Hij legde zijn hand op de wang van het kind. "Lucia," zei hij bezorgd.

Het meisje die ze hebben gevonden was Lucia, de dochter van Vandran. Ze leeft nog maar ligt nog in coma. We weten nog niet hoe ze daar is gekomen of wat haar heeft aangevallen. Alleen dat ze onder de schrammen zit op haar armen en haar ogen niet opent. Ze slaapt.

Ze is naar de ziekenzaal op zweinstein gebracht en ligt daar nu in een bed. We hopen dat ze snel weer wakker wordt.