Ik dwing mezelf gedurende een week om uit zijn wijk te blijven. Ik zou beter meteen alle contact verbreken, maar mijn hart beslist anders.
Na de sessie zeg ik: "Naar mijn gevoel heb ik meer baat bij mijn gesprekken met jou dan bij de therapie zelf."
"Niet moeilijk. Niet te geloven dat daar nog steeds volk op afkomt."
"Wij zijn hier ook al voor de derde keer."
"Dan stoppen we ermee en spreken we op een andere manier af. Heb je nog iets aan de hand vandaag?"
"Nee, waarom?"
"Misschien kun jij deze keer meekomen tot bij mij?"
"Twee kilometer?!"
"Dat is best te doen. En anders mag je achterop."
"Nee, dan liever te voet." Een steek in mijn hart. Een kleintje maar.

Onderweg geef ik commentaar op de stadsarchitectuur.
"Wat studeer je eigenlijk? Je lijkt van alles wat af te weten."
"Romaanse."
"Ah." Hij is verbaasd. "Je leek me eerder het wiskundige type. Perfectionisme en zo."
"Nee, de exacte wetenschappen geven me geen ademruimte. Wat doe jij?"
"Leerkracht lager onderwijs." Kan ik inkomen.
"Je kunt dus goed overweg met kinderen."
"Best wel."
"Nog bescheiden ook. Je hebt wel veel kwaliteiten." Hij glimlacht verlegen. Precies een knuffelbeer. Elk kind zal dol op hem zijn.

In mijn straat zie ik een bekende auto.
"Michaël, mijn ouders hebben besloten mij een verrassingsbezoekje te brengen. Zie je het nog zitten?"
"Nadat ik zo ver gestapt heb?!"
"Dan moet je dringend aan je conditie werken."
Mama en papa stappen uit de auto.
"Dag mama, dag papa, fijn jullie te zien. Hebben jullie lang moeten wachten?"
"Dag David. We hadden je eerder verwacht, maar we zijn hier nog maar een kwartier."
"Ik had jullie zeker niet nu verwacht, daarmee dat Michaël bij me is."
Ik waarschuw mama met een blik en geef haar een knuffel. "Hij weet het niet", fluister ik in haar oor. Ze mag zich absoluut niet verspreken!
"Dag Michaël. Leuk je te ontmoeten. Ik ben Katelijne."
"Aangename kennismaking. U hebt een prachtige naam."
"Ik ben Anton." Papa is ook niet zo beleefd. Michaël glimlacht en ik weet dat het daarom is. Mama en papa lachen terug, omdat hij er zo charmant uitziet zo.

Michaël blijft niet lang. Zijn gezicht is gespannen. Ik kan het begrijpen.
"Vind je de weg terug?"
"Dat lukt wel. Tot later."

"Vind je hem leuk?" vraagt mama zodra hij weg is.
"Ik denk het wel. Maar het zal nooit iets worden. Hij is nogal gelovig en nogal hetero."
"Waarom denk je dat? Volgens mij vindt hij je leuk."
"Hé, ik ben hier de homo. Ik behoor een gayradar te hebben. Jij niet."
"Hij keek naar je als je niet oplette."
"Dat wil niets zeggen!"
"Als jij het zegt." Ze haalt haar schouders op en gaat naar mijn keukentje om me een avond koken te besparen.

Als ze weg zijn, malen haar woorden door mijn hoofd. Wat als ze gelijk heeft? Ze is niet onfeilbaar, maar dat ben ik ook niet. En stel ... Stel dat het dat was wat Michaël bedoelde. Hij voelt iets wat hij niet wil. Hij schaamt zich ervoor. Het zou best kunnen. Het zou dingen verklaren. Wat hij zei over zijn relatie. Dat hij zijn vrienden door zijn eigen schuld is kwijtgeraakt, al snap ik dat verband niet helemaal. Maar ik wil er niet op vertrouwen. Ik zie wel.