"Welkom iedereen, op dag twee van de Spelen," zegt Vince. Hij staat voor het nieuwsbord, waar nog steeds alleen de scores van de eerste dag staan. Alle andere informatie moet voor een kleine week plaatsmaken voor dat ene item. Gelukkig is dat momenteel het enige onderwerp van gesprek dus hij verwacht niet al te grote problemen wat dat betreft.
Hij vouwt zijn machtige armen voor zijn brede borstkas en merkt dat hij daarmee iedereen stil krijgt, zelfs op zijn vierenveertigste; omgeven door opgeschoten jongeren.
"We gaan zo meteen naar het Nevelbos, daar zijn twee basisplekken klaargezet op ongeveer vijf kilometer afstand van elkaar. Kijk naar je enkelband. Als die blauw kleurt ga je naar het linker punt; Tim en Felix zullen jullie voorgaan. Bij rood ga je naar rechts; met Liesbeth en mij mee."

Hij grijnst tevreden, blij als hij is dat hij het nog een beetje mysterieus kan houden, en zegt: "Zoals veel van jullie al bedacht hebben, is dit typisch een spel die in zowel je mens als je wolf gespeeld kan worden. Ik heb al wat gemopper opgevangen omdat dat gisteren niet het geval was. Nou, vandaag kan je je hart ophalen!"

Zijn publiek laat tevreden geluiden horen. Aan het directe geschuifel te merken, worden de kleuren op de banden gelijk gecheckt.

"Ik verwacht iedereen over een kwartier op de plaats van bestemming waar de resterende uitleg wordt gegeven. Dat tijdsbestek moet wel lukken, toch?"

Zijn antwoord ontvangt hij in de vorm van een luid gejuich.
Het is mooi dat iedereen zo richting het bos vertrekt, want dan kan de crew de gymzaal zonder pottenkijkers klaarmaken voor het spel van morgen.

Vince kijkt kort naar Milou, maar kan haar gezichtsuitdrukking niet lezen. Uiteraard mag ze op zijn rug meerijden. Dat weet ze toch wel? Hiermee kan hij helpen, maar als het spel begint, zal ze op zichzelf aangewezen zijn.
Hij hoopt dat ze wint, want het verliezende team zal geen enkel punt scoren. Nog een verrassing die ze in petto hebben. Het maakt het de jury in ieder geval makkelijk om uiteindelijk vijfentwintig jongelieden te elimineren: die zullen hoofdzakelijk uit het verliezende team komen.

Terwijl de zaal leegstroomt met opgewonden pubers, probeert hij Milou in de menigte te vinden. Hij meent even haar glanzende zwarte haren te zien, opgebonden in haar karakteristieke hoge staart, maar moet het vervolgens opgeven. Honderdtien personen die door dezelfde smalle uitgang dringen is gewoon teveel voor nu.
Als hij eenmaal buiten is aangekomen om zich buiten de toegangsbrug te veranderen in zijn wolf, iets wat de plaatselijke etiquette voorschrijft en waar iedereen zich aan houdt, ziet hij overal - voornamelijk - zwartgekleurde weerwolven langs zich heen schieten. De meisjes zijn makkelijk te herkennen aan hun elastieken jurkhesjes en kleinere formaten. Milou is nergens meer te zien en zal waarschijnlijk met Felix meegegaan zijn. Iets wat eigenlijk ook het beste is, aangezien zij naar hetzelfde punt toe moeten.

Zelf snelt hij met de rode groep mee en is in zeer korte tijd op de plek van bestemming: een brede eik, dusdanig omgeven met een rood lint dat er, met de majestueuze boom als middelpunt, een plek wordt gemarkeerd van zo'n vijf meter in diameter. Dit is de vrije plek. De plek waar de vlag niet mag worden verstopt, maar waar men veilig kaartjes kan komen halen.
Terwijl Liesbeth in haar wolf blijft transformeert hij zelf weer naar zijn mens. Zoals eerder bedacht kleedt hij zich diskreet om achter een bosje en merkt dat, tegen de tijd dat hij weer bij de eik is, iedereen inmiddels aanwezig is. Het is tijd om het spel uit te leggen.

"Rode groep, we gaan levend stratego spelen. Het is heel simpel: wie als eerste de vlag van de tegenpartij heeft veroverd, heeft gewonnen."

Hij ziet dat er een paar in hun mens voor hem staan, maar de overgrote groep bestaat uit grote zwarte weerwolven en hij voelt een felle trots voor deze meute door zich heen gaan. Dit zijn zíjn mensen. Hij twijfelt er niet aan dat, wie van Blauwewater er ook maar doorgaat naar de Finales, daar uiteindelijk de nieuwe Alfa uit gekozen zal worden.
De groep laat jankende geluiden horen en hij ziet de wolfachtige grijnzen op de gelaten, of het nou mens of dier betreft.

"De regels zijn bekend, maar ik zal ze voor de zekerheid kort herhalen: iedereen krijgt blind een kaartje waar je rang op staat. Degene die de maarschalk trekt, is de aanvoerder van de rode groep. Let op, er zal in het hele spel maar één maarschalk zijn. Verlies je hem, dan moet je het de rest van de tijd zonder deze rang doen."

"Hoe zit het met het winnen of verliezen van je kaartje?"

Natuurlijk is het Derrick die de vraag stelt, als je het Vince vraagt is hij één van de potentiële winnaars. Hij staat daar rustig tussen de wolven in. Slechts met een korte broek aan, zoals alle mannen er één hebben meegenomen. Het laat zijn brede borstkas duidelijk uitkomen, die slechts lichtjes wordt verhuld door de eeuwige mist waar het bos zijn naam aan dankt. Hoewel het nog ochtend is, is het er donker en naargeestig. Perfect voor een bruut potje stratego.
Hij probeert zo min mogelijk aan Milou te denken als hij die laatste woorden in zijn hoofd vormt.

"Als je rang hoger is dan die van je tegenstander, dan is dat kaartje voor jou. Als hij lager is, is jouw kaartje voor je vijand. In het laatste geval moet je zo snel mogelijk terug naar deze plek om een nieuw kaartje op te halen. Die zullen ruim op voorraad zijn. Je mag gewoon mee blijven spelen."

Vince laat bewust een stilte vallen. Dan vervolgt hij: "Als jouw kaartje dezelfde rang heeft als die van de ander, is er bij deze een wijziging in het spel. Het is natuurlijk de bedoeling om een Alfa te maken uit jullie pubers. Daarom wordt er gevochten totdat eentje het opgeeft of bij de keel wordt gegrepen. Dit kan in zowel jullie mens als jullie wolf.
De winnaar van die krachtmeting krijgt het kaartje van de ander. En onthoud: geen doden of zwaargewonden. Dat is natuurlijk ietwat overdreven." Hij grijnst kort. Dan kijkt hij rond of er iemand een vraag of opmerking heeft, maar het blijft stil.
Vince rondt af: "Ben je een bom, dan mag je niet actief tikken, maar wel van je plaats komen. Slechts de mineur kan die rang aan. Ga er daarom van uit dat de vlag van de tegenpartij wordt omgeven door bommen.
Nog vragen?"

"Wanneer gaan we beginnen?"

Het is een ander die dat vraagt en voor Vince aanleiding om naar Liesbeth te knikken. Via de mindlink, een dierlijk gedachtelezen: alleen beschikbaar in de wolvenvorm, zal zij aan Felix doorgeven dat de rode groep er klaar voor is.

"Over tien minuten," reageert hij kalm. "Jullie hebben die tijd om de vlag te verstoppen en om een tactiek te bedenken. Ik heb nog één laatste opmerking: valsspelers zullen gediskwalificeerd worden." Hij sluit af met: "Moge het beste team winnen."

De vijfenvijftig tieners rennen direct chaotisch door elkaar heen. De meesten veranderen nu wel in hun mens. Omdat ook de leden van het blauwe team tot hun roedel behoren, is het tot een werkwijze komen niet handig in een wolvenvorm waar alle gedachten zonder onderscheid worden gedeeld.
Al gauw staan ze in een rommelige groep om Liesbeth en Vince heen om hun eerste kaartje in ontvangst te nemen. De vlag, een fluorescerend rode lap, ligt reeds klaar om verstopt te worden. 

***

Vijf kilometer verderop klemt Milou haar kaartje in haar hand. De kleur is, net zoals hun groep, blauw. Ze stopt hem diep in de zak van haar vest, maar kan niet ontkennen dat de zenuwen door haar lijf gieren. Het kaartje geeft duidelijk aan wie sterker is dan zij - en wie minder sterk. Elke rang heeft wel een zwakke plek. De boodschap is: wat je ook bent, het gaat om de tactiek. Toch trilt ze als ze denkt aan de wijziging in het spel. Zij heeft de vrij hoge rang van majoor, net zoals Orlando en Ursula. Chiel is de maarschalk en daardoor de aanvoerder van het blauwe team. Een maarschalk hoeft alleen bang te zijn voor een spion, maar een spion kan verder door iedereen afgetikt worden. Zo wordt er een evenwicht bewaard, plus: het maakt direct duidelijk welke personen dicht bij elkaar moeten blijven om niet omver te worden gelopen door de tegenpartij.

"Goed, heeft iemand een plan van aanpak?" Chiel kijkt zoekend rond om al zijn ondergeschikten goed aan te kunnen kijken. Op de één of andere manier weet hij zijn klasgenoot Milou daarbij te omzeilen, maar door het grote aantal die hun groep telt, kan ze doen alsof dat niet expres was hoewel haar gevoel wat anders zegt.

In ieder geval, zij heeft wel een ideetje en met haar heldere stem overstemt ze anderen die tegelijkertijd suggesties aandragen.

"Ik stel voor dat de vlag in het topje van de hoogste boom wordt gebonden en dat er enkele bommen bij in de buurt blijven - in andere bomen en op de grond - om hem onopvallend in de gaten te houden. Verder lijkt het me verstandig om in grotere groepen op zoek te gaan naar de rode vlag."

De groep valt even stil, waarschijnlijk om haar idee te overdenken. Ze vervolgt: "Ik kan dat klimmen wel op me nemen."
Ze hoeft niet aan te geven dat zij de kleinste en - dienovereenkomstig - de lichtste van allemaal is, waardoor zij het hoogste kan komen. Eerlijk gezegd heeft ze geen idee of anderen bekend zijn met haar klimkunsten.

Chiel knikt, maar zijn opgetrokken bovenlip suggereert dat het met tegenzin is. "Prima, doe dat. Daarna kan je direct richting het rode team gaan om hun vlag te zoeken."
Om hem heen klinkt wat gelach en ook Chiels ogen glinsteren kwaadaardig.
Milou tracht dat te negeren en pakt de vlag van hem aan met een neergeslagen blik.

"Goed, wie gaat er met me mee?"

Slechts het gesuis van de zware lucht tussen de bomen, al drijvend op de nevels, is hoorbaar. Verderop klinkt het zachte gepraat van Tim en Felix, die haar een lift naar deze plek heeft gegeven, op de achtergrond.
Milou slikt als tot haar doordringt dat niemand met haar mee wil. Ze kijkt hulpzoekend naar Chiel om de gewenste back-up mee te krijgen, maar hij ontwijkt haar blik bewust en verheft direct daarop zijn stem om de anderen groepjes te laten vormen. Milou staat te midden van haar teamgenoten, maar ze heeft zich zelden zo alleen gevoeld als op dat moment.