Met een schok schiet Milou overeind in bed en kreunt vervolgens verslagen als ze de tijd op haar wekker ziet. Het is nog geen zeven uur, maar de melodie heeft haar slaapritme dusdanig verstoord dat opnieuw in slaap vallen helaas onmogelijk is. Ervaring heeft haar dat reeds geleerd.
Ze gaat even na hoe moe ze zich voelt, maar ze merkt dat het - afgezien van wat stijve spieren - best goed met haar gaat. Het geluid in haar hoofd had het vandaag goed: het is tijd om op te staan.

Als ze eenmaal haar ochtendroutine heeft vervolledigd, kijkt ze in haar overvolle kledingkast naar een geschikte outfit voor de dag. Haar moeder vindt het leuk om met haar te gaan shoppen waardoor ze geen last heeft van kledingstress, maar eerlijk gezegd is er slechts een selectief hoekje in de kast waar ze haar keuzes maakt.
Nu, met sportieve dagen voor de boeg, is het alleen maar logisch dat ze weer naar een lekker zittende legging grijpt en er een warm vest bovenaan doet. Praktisch hetzelfde als wat ze gisteravond aan had. Men moet het daar maar mee doen.

Milous moeder slaapt nog, maar haar jongere zusjes van elf jaar hebben al een uitgebreid ontbijt voor zichzelf gesmeerd. Omdat de tafel een grote puinhoop is en ze verder niemand van de volwassenen ziet, sluit ze de deur vlug en ongezien achter zich om naar de gemeenschappelijke eetzaal te gaan. Daar is per slot van rekening de locatie waar ze over een kleine twee uur moet zijn.
Het is beter op tijd te arriveren, bedenkt ze sarcastisch voor zich uit. Het is weer eens wat anders.

Het is er drukker dan normaal, omdat de eetzaal slechts tot half negen open is en er extra gasten zijn. Milou is niet de enige vroege vogel.
Daarna wordt de ruimte door haar en haar leeftijdsgenoten opgeruimd, waarna de ruimte voor de kandidaten is gereserveerd. Het is gek om te zien dat de rest van het koninklijke huishouden gewoon doorgaat alsof er niet iets als de Spelen zijn. En voor de rest is dat ook gewoon zo.
Haar opa's zitten bij elkaar te sparren en met een glimlachje besluit ze hun rustige gesprek te verstoren. Ze weet dat ze bij beide heren wel een potje kan breken.
Met een bord torenhoog gestapeld met lekkernijen uit de keuken, niet te vergeten haar reeds propvolle mond, ploft ze even later bij de twee neer om direct gul uit te delen. De mannen nemen het glimlachend aan.
Als ze de gigantische hap uiteindelijk heeft doorgeslikt, mompelt ze: "Goedemorgen! Hoe gaat het hier?"

"Nog beter, nu jij erbij bent," zegt William met een liefhebbende glimlach op zijn gezicht. Van hem heeft ze haar typische groene ogen geërfd, terwijl Richard bij heeft gedragen aan haar donkere huidskleur. De laatstgenoemde was tot voor kort de Alfakoning, een titel die haar vader Vince inmiddels over heeft genomen. 

Haar opa's laten haar lekker eten, terwijl zij doorpraten over de koetjes en kalfjes waar ze mee bezig waren: het weer, de omgeving, de nieuwe liefde van opa Richard en natuurlijk: de Spelen. De mannen zitten goed in hun vrije tijd, dus zullen supporteren waar mogelijk.

***

Vince ziet dat tafereeltje even hoofdschuddend aan en vraagt zich dan af of het moreel is toegestaan om bij zijn dochter en haar grootvaders aan te schuiven. Alleen al het feit dat hij dat na moet gaan bij zichzelf is voldoende antwoord voor hem en daarom neemt hij plaats bij Felix en de andere juryleden. Zijn bord is minstens zo vol gestapeld als die van Milou.

"Goed, alles is voorbereid," zegt Liesbeth, die intussen klaar is met haar eigen ontbijt. Gezien haar punctuele aard was zij degene die met Alfa Gerard heeft gesproken om de Spelen naar diens wens te laten verlopen. Straks, als er tien kampioenen zijn overgebleven, zal zij er zorg voor dragen dat die tien vlot bij de roedel Maneschijn zullen arriveren. Daar zullen ze ook de winnaars van de andere meedingende roedels ontmoeten en zal er een begin worden gemaakt met de Finales. 
Vince knikt de directrice toe en laat ook zijn eigen gedachten over het komende spel gaan. Dat is van een heel ander kaliber dan de teamsporten van gisteren en zal dan ook buiten in het Nevelbos worden gespeeld. Dat bos ligt parallel aan het Duistere Woud, maar is duidelijk van die plek afgescheiden. Het feit dat het een perfect aantal vierkante kilometers beslaat is mooi meegenomen, net zoals de vrijwel rechthoekige vorm.

Hij merkt op dat de - nog steeds binnendruppelende - deelnemers zich voorbereiden op hun transformatie in hun wolf. Hij moet een beetje lachen als hij de meisjes ziet. Op zijn dochter na hebben ze stuk voor stuk een zakkerig soort jurk aan. Het is een vrij nieuwe uitvinding en direct een grote rage geworden onder de tieners. Alhoewel, hij ziet ineens dat ook Liesbeth een dergelijke jurk aanheeft.
Het is eigenlijk heel simpel. De jurken zijn gemaakt van een goed rekbaar elastiek, wat maakt dat een verandering naar hun veel grotere alter ego ervoor zorgt dat ze in hun wolf een soortement hesje dragen. Maar eenmaal weer terug veranderd in hun mens, zijn ze niet naakt. Iets wat voor hem nooit een probleem was, maar hij heeft al van zijn vrouw begrepen dat zij dit een positieve ontwikkeling vindt. Hij zal straks zelf ook maar een bosje opzoeken om zich om te vormen, om geschokte blikken te voorkomen. Hij en de andere mannen hebben slechts - zoals gebruikelijk - traditiegetrouw een korte broek aan, die ze makkelijk en snel met een speciale riem - nog zo'n nieuwe uitvinding - om hun heupen kunnen binden. Iedereen is klaar voor een dag in hun wolf.

Hij vraagt zich af hoe het Milou zal vergaan.

Aan de andere kant: ze heeft hem gisteren positief verrast. Hij had nooit gedacht dat er zoveel meisjes naar ook maar iemand zouden luisteren, zeker als zij waren van hun zaak. Hij heeft een bepaald soort kracht in Milous stem gehoord die hem nooit eerder is opgevallen.
De negen meisjes die achterbleven op de tribunes hadden elk hun zielsverwant al ontmoet: jongemannen die allemaal ouder dan twintig zijn. Het zal voor hen een makkelijke keuze zijn geweest om niet mee te doen, voor hen viel er waarschijnlijk nauwelijks iets te winnen. Toen hij Alexis eenmaal had ontmoet had hij ook niet meer de drang om het hele land door te trekken, iets wat hij daarvoor constant deed.

Terwijl zijn mede-jurygenoten de puntjes op de i met elkaar bespreken, kijkt Vince tevreden toe hoe Milou en haar klasgenoten plichtsgetrouw opstaan en de tafels beginnen af te ruimen. De traditie die zijn vader destijds is gestart.
Lui zegt hij: "Felix, wordt het niet eens tijd om te helpen met opruimen? Daarna kunnen we van start met dag twee van de Spelen."