Het is druk in de eetzaal, maar qua geluid stelt het juist niks voor - zeker niet nu de keukens ernaast allemaal gesloten zijn. De melodie weeft zijn eeuwige lieflijke geluid door Milous hoofd en heeft zonder meer de overhand bij haar. Het geroezemoes dat om haar heen opklinkt delft daardoor het onderspit en dat is de reden dat ze zich in haar eigen wereldje bevindt, terwijl bij de anderen de spanning steeds erger wordt. Het is inmiddels na tienen en nog steeds zijn de beloofde lijsten niet opgehangen. De scorelijsten waaruit blijkt wie door gaat en wie af zal vallen. 
Eerlijk gezegd vindt Milou het maar knap dat er - ondanks de enkelbanden - al enkele uren na de sporten een uitslag is. Tegelijk is ze nog meer onder de indruk van het feit dat er geen resultaten uitgelekt zijn. 

Na het sporten hebben de juryleden zich bijna direct teruggetrokken. Haar vader heeft kort nog enkele zaken aangegeven. Alle kandidaten die buiten Blauwewater wonen, hebben een slaapplekje in het paleis aangeboden gekregen. Verder is uitdrukkelijk gezegd dat de enkelbanden pas af mogen na de wedstrijd - tenzij je bent afgevallen. Milou weet niet helemaal zeker hoe ze met die inbreuk aan privacy om moet gaan, maar aan de andere kant... ze had toch geen specifieke wilde plannen. Ze is moe van de afgelopen intensieve dag. 

Ze zit alleen aan een twaalfpersoonstafel en haar houding nodigt niet uit om bij haar te komen zitten. Fris gedoucht en gekleed in een oversized trui en sportlegging staart ze rozig voor zich uit, bedenkend of ze niet gewoon lekker naar bed kan gaan en pas morgen eens naar het resultaat zal kijken. Maar ze weet de planning voor morgen niet en dat houdt haar voornamelijk tegen.
Dat, en haar nieuwsgierigheid.
Zelf denkt ze dat ze in de middenmoot zal zitten. Ze heeft die driepunter gescoord bij basketbal, maar dat was haar enige momentje van triomf. Af en toe heeft ze anderen een mooie bal toe kunnen spelen, waarop die kon scoren. Misschien telt dat in haar voordeel? Ze vraagt zich af wat het met de puntentelling heeft gedaan dat ze de bijna vijftig meiden terug heeft gebracht naar het spel. 

Van enkelen heeft ze inmiddels wat lachjes gekregen. Erkenning dat ze bestaat. Maar ze is er maar al te zeer van bewust dat zij de vreemde eend in de bijt is. Het wolvenmeisje zonder een wolf. Misschien denken ze dat het besmettelijk is? 

Waarschijnlijk is het omdat ze geen andere keuze heeft, maar eerlijk gezegd heeft ze - op de pesterijen na - niet zo'n moeite met het feit dat zij geen wolf heeft. De anderen kunnen ontegenzeggelijk harder rennen, beter vechten en hebben een staart om achterna te zitten. 
Maar omdat zij dat allemaal niet heeft, heeft zij zich getraind in sporten waar een wolf onhandig is. Teamsporten zijn wat lastig, zoals eerder vandaag bewezen is. Voor een team heb je meerdere personen nodig. Maar ze blinkt uit in diverse soloactiviteiten. Haar grootste triomf is klimmen. Ze heeft ettelijke uurtjes doorgebracht in de klimwand en niemand - ook Felix niet - is sneller of beter dan zij, in welke route dan ook. Haar uithoudingsvermogen is uitstekend. Ze fietst als een pro en kan ook een aardig potje boogschieten. Dat alles is helemaal niks in verhouding met de snelheid en de kracht van haar leeftijdsgenoten - in hun wolf of niet, maar de eerste opdracht heeft haar hoop op doen vlammen. Als het op deze manier doorgaat, maakt zij daadwerkelijk een kans op de winst. 

Op dat moment komt haar vader binnenlopen met twee papieren in zijn hand, de andere juryleden komen direct achter hem aan en nemen gedrieën aan een lege tafel plaats. Er springen al deelnemers op om hun score te zien, maar ze gaan direct weer zitten door het simpel hoofdschudden van hun Alfa. Milous vader houdt de papieren met hun beschreven kant tegen zijn machtige borst, niemand kan sowieso iets lezen.

"Zoals eerder al aangegeven zijn er honderdtien jongeren door," zegt hij. "Gefeliciteerd!
De scores hang ik zo op. De punten zijn zorgvuldig gegeven naar aanleiding van je prestaties vandaag. Ze blijven de komende dagen meetellen. Dit geeft een ieder de kans op een mindere dag, maar pas op... als je punten te laag zijn word je uitgesloten van verder meespelen, je valt dan af."

Hij draait zich bijna om, met de bedoeling om de zo begeerde lijsten op te hangen. Dit keer komt er niemand van zijn plek en Milou ziet hoe haar vader dat met goedkeuring bekijkt. Toch aarzelt hij even en praat verder: "Morgenochtend om negen uur worden de honderdtien weer op deze locatie verwacht, waarna de tweede opdracht wordt uitgelegd. Dat de beste moge winnen." 

Onder doodse stilte hangt Vince dan eindelijk de kostbare scores enkele meters naast elkaar op het immense prikbord - die voor de gelegenheid helemaal leeg is geruimd. De twee papiertjes zien er nietig uit, zo ver uit elkaar. Maar dan is het gedaan met de rust en drommen de zestien- tot twintigjarigen samen voor dat bord en is de afstand plotseling logisch. Nu hebben meerderen de kans om in kortere tijd in ieder geval één lijst te zien, zonder al te veel in de weg gezeten te worden door anderen. 
Milou vindt de manier van aankondigen vooral wat ouderwets, maar is te benieuwd om haar vader daar mee te pesten. Ze voegt zich bij de meute en dringt zich brutaal naar voren. Haar redenatie is dat ze klein genoeg is om vooraan te kunnen staan, terwijl anderen nog steeds over haar hoofd heen kunnen kijken. De kleinste zijn heeft af en toe zijn voordelen. Ze krijgt wat elleboogstoten en duwen te verduren, maar belandt uiteindelijk aan de voorzijde van het gedrom.

De lijst recht voor haar neus bestaat voor een derde uit doorgestreepte namen en haar blik gaat daar als eerste overheen. Met een steek in haar maag ziet ze dat er geen nummer 132 is - het aantal waarmee ze oorspronkelijk begonnen zijn. Felix staat niet op de deelnemerslijst omdat hij bij de jury hoort. De laatste negen zijn degenen die op de tribune zijn blijven zitten en niet mee hebben gedaan. Stuk voor stuk hebben ze nul punten. 
De twaalf nummers daar weer boven hebben scores van maximaal zes punten en bestaan voornamelijk uit jongensnamen. 
Op de hele lijst ziet ze haar eigen naam niet terug en, terwijl de anderen uitroepen doen en er een luid gekrakeel losbarst, merkt ze hoe een diepe opluchting bezit van haar neemt. Nu pas durft ze zichzelf toe te geven dat ze geen vertrouwen had in haar vader als jurylid. Hij heeft maar al te duidelijk laten blijken dat hij haar niet mee wil laten doen en iets in haar had verwacht dat hij misbruik zou maken van zijn macht. 
Misschien heeft Felix hem wel tegengehouden?

Het is tijd om naar de andere lijst te kijken. Nu ze weet dat ze beter is dan gemiddeld, vervult een gevoel van trots haar hele lichaam en dat zorgt ervoor dat ze in eerste instantie niet doorheeft dat ze wel heel makkelijk door de massa voor het andere papier heen kan lopen.

"Valsspeler," sist iemand haar toe en verward kijkt ze om. Ze weet niet wie dat was, aangezien iedereen in beweging is om naar het andere scorepapier te kijken of druk aan het praten is met een medekandidaat. Iemand huilt met grote uithalen, maar verder lijkt het toch weer stiller te worden. Fronsend lukt het om haar melodie te negeren. Het is nooit helemaal weg, maar met veel wilskracht kan ze het redelijk naar de achtergrond krijgen om voldoende aandacht aan haar omgeving te kunnen schenken. Door het constante geluid in haar hoofd zal ze echter nooit een goede spoorzoeker of wachter worden. 

Haar blik flitst over het papier. In eerste instantie ziet ze alleen zwart gebrabbel op een witte achtergrond. De woorden lijken onlogisch. Ze dwingt zichzelf om rustiger te worden. Te kijken naar alle namen. Waar ze eerst zonder plan ergens in het midden begon, leest ze nu zorgvuldiger. De woorden vormen namen. Ze begint onderaan. Alleen de namen beginnend met een 'M', leest ze helemaal, de scores worden steeds hoger, nummer 33: Iris, heeft al achtendertig punten.
Maar nergens staat haar naam. 
Halverwege begint ze opnieuw vanaf onderaan. Ze heeft er vast overheen gelezen. Of misschien stond ze toch op die andere lijst? 

Op het moment dat ze bovenaan haar naam ziet prijken, slaat haar hart een slag over. Nummer 1, Milou. Honderd punten. Derrick, die op nummer 2 staat, heeft vijfenzestig punten. 
"Gefeliciteerd," hoort ze dan achter zich. Als ze zich omdraait ziet ze hem staan. Derrick is de enige die oprecht naar haar lacht. De anderen die zich om haar heen verdringen, kijken haar jaloers aan, of zelfs met afschuw. Duidelijk is dat niemand haar die plek gunt en ze snapt zelf niet waar ze dat aan te danken heeft. Misschien klopt dat 'valsspeler' wel? Zowel haar vader als haar broer zitten per slot van rekening in de jury. 

Verward loopt ze de groep uit. Ze laten haar gaan, maar ze merkt dat Derrick met haar meeloopt. Misschien zorgt dat er wel voor dat iedereen voor haar uitwijkt. 
Ze kijkt naar haar vader, die op enkele meters afstand staat toe te kijken. Felix, Liesbeth en Tim zijn naast hem gaan staan. Hulpzoekend switcht ze haar blik naar die van haar broer. Hij lacht haar toe. Een warm gevoel stroomt door haar heen, want ze heeft hem nog nooit zo trots naar haar zien kijken. Zal ze het dan toch zelf verdiend hebben?

De menigte adolescenten wordt weer rumoeriger. Langzaam maar zeker heeft iedereen nu beide lijsten gezien en draaien ze zich om, richting de jury. 
"Wat heeft dit te betekenen? Waarom heb ik maar vijftien punten?" grauwt er één. 

"Waarom heeft de wolfloze de meeste punten?"

"Ik heb de meeste doelpunten gescoord van iedereen, zeker meer dan zíj dat heeft gedaan, waarom sta ik dan veertigste?"

Voordat ze weet wat haar overkomt, worden de vragen persoonlijker richting haar. Niemand begrijpt waarom zij zo ver bovenaan staat. Beschuldigingen als 'valsspeler' en erger worden sissend uitgesproken en Milou voelt hoe de druk zich om haar heen opbouwt. Alles in haar roept haar toe om in te krimpen, weg te lopen, te gaan huilen. Allemaal geen gedrag voor een winnaar. 
Maar ze doet niks van dat alles. Door de blik van Felix heeft ze een zelfvertrouwen gekregen die ervoor zorgt dat ze haar schouders recht houdt en haar hoofd fier. Hoewel ze blij is dat ze met haar rug naar de anderen toe staat, kijkt ze wel rechtstreeks naar de vier voor haar en ze merkt de bezorgde frons van haar vader feilloos op. Er flitst een 'zie je nou wel' door zijn blik en de pijn in haar hart wordt zo hevig dat ze bijna ineenkrimpt. Bijna. Slechts haar schouders houdt ze iets hoger op als Felix het woord neemt. 

"Stilte."

Hij zegt het kalm, zonder ook maar enige moeite te doen om boven de steeds luider wordende vragen en beschuldigingen uit te komen. Toch heeft zijn stem een dusdanig overwicht, dat er direct wordt geluisterd. Hij is zestien, bijna zeventien, één van de jongste aanwezigen, maar hij heeft de macht van een Alfa in zich. Hij is een natuurlijke leider. Milou begrijpt ineens écht waarom hij niet meedoet. Het zou niet eerlijk zijn tegenover de rest.

"Wat was de reden van dit spel?"

Hij blijft rustig, heeft nu ook een vragende toon in zijn stem. Het blijft even stil, maar dan reageert er iemand vanuit de achterhoede: "Om te winnen."

"Fout," zegt Felix.

"Om Alfa te worden," zegt een ander.

"Dat is het doel van het winnen," reageert Felix. "Maar het doel van de spelen van vandaag was om teamwork te laten zien. We waren benieuwd naar jullie eigenschappen om te leiden. Om iedereen bij het spel te betrekken. Om compassie te tonen naar de zwakkeren."

Naar gelang hij verder praat, wordt zijn stem harder, totdat hij net zo buldert als hun vader dat zo goed kan.

"Wat hebben jullie gedaan? Gescoord. Anderen weggeduwd. De beste willen zijn. Was dat de bedoeling?!"

Het blijft even stil na deze uitbarsting, maar dan neemt Derrick naast haar het woord. Hij zegt bedaard: "Nee."

"Inderdaad. NEE! Het was de bedoeling om een team te vormen. We hebben het zo simpel mogelijk gemaakt, door vier TEAMsporten uit te kiezen. En nog steeds ging bijna iedereen voor eigen gewin.
Ik heb één iemand gezien die de andere partij een hand wilde geven na een potje. Er was er één die iedereen erbij wilde betrekken. Er waren er enkelen die het heft in handen namen en zorgden voor een goed verloop van de sporten, om chaos te voorkomen. Maar de meesten waren tijdens het spelen ruig en op zichzelf gericht. Die laatsten zullen geen goede Alfa worden."

Felix zwijgt even, zijn borst gaat heftig op en neer. Milou heeft hem nog nooit in één keer zoveel horen praten. 
Tim neemt het over. 

"Dat is de reden dat Milou honderd punten heeft ontvangen. Geloof het of niet, zij heeft behoorlijke bonuspunten gescoord door de negenenveertig meiden weer mee te laten doen. Het zal voor de rest van jullie een harde dobber worden om dat in te halen."

Liesbeth zegt zacht: "Leer hiervan. Morgen is er weer een dag."

De vier juryleden draaien zich om en laten de jongeren plompverloren staan terwijl ze de eetzaal uitlopen. Milou voelt een kneepje in haar hand en kijkt op naar Derrick. Hij lacht haar toe en zegt vrolijk: "Goed gedaan, meid! Morgen zal ik je verslaan."

Milou grinnikt terug. Er ligt een bal vol met angst opgesloten in haar maag, maar er omheen is opwinding en de wetenschap dat ze vrienden heeft - hoe weinig ook - zorgt ervoor dat ze de moeheid toe kan laten in haar brein en ledematen. Met een nauwelijks verstaanbaar "welterusten", laat ze hem staan en loopt als eerste van alle deelnemers weg, richting haar bed.