Vince heeft zich nog nooit zo zenuwachtig gevoeld. De ongerustheid en het schuldgevoel drukken gigantisch op hem. Milou is zoek. Ze bevindt zich in het onmetelijke uitgestrekte Woud en dat is zijn schuld.
Hij blijft zich maar voorstellingen maken van wat er allemaal gebeurd kan zijn. Uiteengescheurd door monsters: weerwolf of niet. Ze kan simpelweg een been hebben gebroken en sterven van de honger. Of door de verraderlijke kou. Ze kan in kringetjes rondlopen en nooit de uitgang vinden. De mogelijkheden zijn eindeloos.

En dat allemaal omdat zij niet in haar wolf kan veranderen. Als dat wel het geval was geweest, waren zijn gesprekken met Gerard heel anders verlopen. Dan had hij de keuzes niet gemaakt die hij nu wel heeft genomen. De voorkeur die Gerard doorgaf, was nooit ter sprake gekomen.
Hun verschrikkelijke valse spel was nooit nodig geweest.

Hij schudt zichzelf mentaal door elkaar. Hij kan wel in de termen 'wat als' gaan denken, maar de enige die schuld heeft, is hij. Samen met Gerard.
Hij heeft zich laten overrulen door een ander, hoewel ook die een Alfa is. Maar is dat Alfa-waardig? Hij dacht het niet.
Vince lacht honend, zonder humor. Als de Spelen er in zijn tijd waren, betwijfelt hij of hij wel doorgegaan zou zijn voor de Finale.

Vince kijkt om zich heen. Hij zit op het bed dat Gerard hem heeft aangeboden, de telefoon ligt al werkeloos op zijn dekbed sinds hij Alexis gisteren heeft gesproken. 
Zijn vrouw heeft al eerder naar Maneschijn gebeld, het verschrikkelijke weer hield aan en hij belde niet, en heeft uiteindelijk het hele verhaal bij Gerard uit de doeken gedaan.

De storm bleef maar woeden, de ongerustheid werd te groot.

Aan haar kant van het Duistere Woud is inmiddels een zoekactie gestart. Gerard heeft een dergelijke poging aan zijn kant gedaan, maar hij had zijn beste mensen destijds weggestuurd om de Twist te organiseren en het Woud is sowieso te groot om een goede slag te slaan.
Tot nu toe heeft niemand succes weten te boeken.

Vince leunt voorover en steunt met zijn ellebogen op zijn bovenbenen. Hij verbergt zijn gezicht in zijn handen en merkt hoe zijn vingers trillen.

Het heeft anderen veel overredingskracht gekost, maar hij is niet zelf als een dolle het Woud binnengedrongen om haar te zoeken.
Hij moet even tot rust komen en opknappen. Als de Finale van start is gegaan kan en zál hij zich ervan terugtrekken. De kans dat hij haar nu nog levend vindt, is nihil, maar als de Finale is begonnen zal hij wat mankracht kunnen lospeuteren. Het leek niemand een goed idee om hem alleen het Duistere Woud in te laten trekken.

Hij zal niet rusten totdat hij haar heeft gevonden.

Hij kan zich niet herinneren dat hij ooit heeft gehuild in zijn volwassen leven, maar de gebroken stem van zijn vrouw bleek voldoende te zijn om zelf ook te breken. Het gevoel van onmacht is verschrikkelijk. Het schuldgevoel knaagt aan zijn hart.

Er wordt op zijn deur geklopt en hij kijkt vermoeid op. Zijn lichaam is allang hersteld van de ruige tocht door het Woud, maar hij is mentaal uitgeput.

De volgende keer lost Gerard zijn sores maar zelf op.

"Binnen." Zelfs zijn stem klinkt lusteloos.

Het onderwerp van zijn gedachten doet open. Gerard blijft op de gang staan en wenkt slechts met zijn hoofd. Ook hij heeft te dealen met hun keuzes. 

"Alfa Vince, we gaan beginnen. De deelnemers staan op het plein, kom je ook?"

Vince hijst zijn twee meter lange gestalte overeind en sjokt, naast Gerard, als een oud mannetje naar het plein: het centrum van Maneschijn.
Het ouderwets uitziende dorpje doet hem denken aan een kleinere versie van Blauwewater en zijn hart krimpt samen. Hij zou er alles voor geven als hij de afgelopen week kon wissen en gewoon aan het grote blauwe meer kon zitten, naast Milou.

Het is betrekkelijk rustig op het plein, gezien het aantal mensen die zich daar hebben verzameld. Heel Maneschijn is uitgelopen, maar hij ziet behalve die groep ook Rosalinde, de zus van zijn vrouw, met Max en hun zoon Wolf. Die zijn uit hun naastgelegen roedel gekomen om bij deze fase van het evenement te zijn.
Ook Sonya, zijn eigen zus, en haar man Nico: de jongere broer van Max, zijn aanwezig met hun kinderen. De twee stelletjes zijn woonachtig in de Donkere Laagte roedel en hij heeft ze uitgenodigd omdat hij ze al zolang niet heeft gezien. Dit zou een mooi weerzien moeten zijn, maar nu wordt alles gekenmerkt door een zwart randje en een grauwe algehele indruk.
De versiering, in de vorm van vlaggen en lichtjes, geven aan dat dit eigenlijk een heugelijk moment moet voorstellen. De sfeer is echter geheel anders, het is veel meer in overeenstemming met zijn eigen neerslachtige gemoed.

Hij merkt dat hij indringend wordt aangestaard en kijkt naar de bron. Het is Geoffrey. Toen de aap uit de mouw kwam, is de twintigjarige weggestormd en hij heeft hem sindsdien niet meer gezien. Dat laatste komt natuurlijk ook door zijn eigen isolement.

Geoffrey is hier eigenlijk onterecht. De frons op diens gezicht spreekt boekdelen. Hij is natuurlijk in de war. Wat betekent dit voor hem?
Vince heeft daar geen moment over nagedacht. Eerlijk gezegd is Geoffrey een typische volgeling. Een goede ondergeschikte, maar geen Alfa. Waarom dacht hij dat de potige jongeman beter zou kunnen leiden dan zijn eigen dochter? Stelt hij spieren boven verstand?

Het zachte gemompel sterft langzaam weg als hij zich op het podium begeeft dat voor de gelegenheid is opgezet: vlak voor het huis van Gerard sr. die op een mooi punt aan het plein woont.

Alfa Gerard loopt direct achter hem en komt naast hem staan. Het valt Vince ineens op dat Louise nergens te bekennen is en geleidelijk aan dringt de betekenis daarvan door in zijn brein. Wat wist Louise voordat het hele onfrisse geheim bekend werd gemaakt? Zij is een volbloedmens en zal allicht een eigen - duidelijke - mening hebben gehad.

Maar de interesse voor hun relatie dooft alweer.

Zijn gebaar is halfhartig als hij zijn handen heft en neerhaalt om de groep tot stilte te manen. Het teken is absoluut overbodig, hij hoort krekels hun typische tjilpende geluid maken en het ruisen van de wind.

"Welkom iedereen, bij de Finale van de Spelen," zegt hij. Die doffe toon heeft hij nog niet eerder gehoord bij zichzelf. "Sommigen zijn op een andere manier geselecteerd, maar in Blauwewater hebben we de Spelen gehouden, waardoor we uiteindelijk tien finalisten hebben weten te verzamelen. Verder wil ik de vier kandidaten uit Havenpoort welkom heten, net zoals de twee uit Donkere Laagte en degenen uit Middelpunt en Opkomst."

Er klinkt een mager applaus, de stilte die volgt is drukkend.

"Deze achttien personen staat een zware taak te wachten, een Alfa waardig." Hij wijst naar Gerard die een enkelband laat zien. "Deze band is reeds bekend bij de spelers van de Spelen, maar zal elke stap van je monitoren. Hem afdoen leidt tot onmiddellijke diskwalificatie en je maakt dan geen kans meer om Alfa van Maneschijn te worden."

Hij zwijgt voor het effect. Er komt een minimale respons. Slechts enkelen juichen, maar dat klinkt te fel en eigenlijk misplaatst. Vince zucht maar even. Waarschijnlijk was het een grote fout om het gekonkel van hem en Gerard bekend te maken. Maar ja, dat is nu te laat en eigenlijk is dat het enige waar hij momenteel blij mee is: dat dat in ieder geval klip-en-klaar is medegedeeld.
Geen geheimen meer. Als het aan hem ligt, nooit meer.

Het is tijd om de bom te laten barsten. Hij knikt Gerard toe die het woord neemt.

"Jullie gaan op diplomatentour naar ons buurland, de Grim," zegt hij. Hoewel zijn stem zacht klinkt, krijgt de Alfa van Maneschijn meer respons dan hijzelf: deelnemers kijken elkaar aan, het publiek begint opmerkingen te plaatsen naar eenieder die naar ze wil luisteren.

Hij herhaalt zijn gebaar, die nu wel nodig is en daadwerkelijk voor wat stilte zorg. Hij tracht zijn mondhoeken wat op te tillen, wat na veel inspanning lukt.

"Er zal geen jury meegaan, alles zal achteraf via de enkelbanden worden geconstrueerd."

"Wat is precies de bedoeling?" Het is Derrick die dat vraagt. Hij staat naast Geoffrey en heeft zijn armen over elkaar geslagen. Hij heeft nog geen enkele keer bewogen of wat gezegd sinds Vince arriveerde. Tot zijn vraag, uiteraard.

Toen er bekend werd gemaakt wat de twee Alfa's hebben gedaan, zijn er twee kampen ontstaan. Er zijn er een aantal, waaronder bijvoorbeeld Chiel, maar ook de hem onbekende jongens van Havenpoort, die vinden dat een niet-wolf niks in een dergelijke compititie te zoeken heeft. 

Derrick hoort bij de andere partij. Vince is blij dat Milou zo'n trouwe vriend heeft. 

Hij geeft antwoordt op de vraag: "Jullie gaan langs twee Alfa's naar keuze en zorgen voor een goede band met de bestuurder en zijn getrouwen. In de Grim leven de vele roedels dicht op elkaar en ze zijn stuk voor stuk voorzien van leiders die niet de makkelijksten zijn. Het is daarom van cruciaal belang om je in te lezen in het land."

Er beginnen nu wat stemmen door elkaar te klinken, er worden vragen gesteld die niemand verstaat. Vince heft zijn hand en vervolgt zijn verhaal in betrekkelijke stilte.

"Niemand mag naar een Alfa die reeds is benaderd. Er zijn voldoende kleine roedels daar om iedereen ruim te voorzien, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Van tevoren wordt besproken wie waar heen gaat, maar er mag gewisseld worden."

Een kandidaat waarvan Vince de naam niet weet, neemt het woord: "Het is toch gevaarlijk in de Grim?"

"Dat klopt," Vince merkt tot zijn genoegen dat de dofheid uit zijn stem is verdwenen. "Dit is een opdracht die alleen voor Alfa's bestemd is. Een ware Alfa moet een goede band onderhouden met zijn buurland en dit is een uitgelezen kans om daar mee te beginnen."

Weer klinkt er gemompel, nu onder de kandidaten. Er wordt geschuifeld met voeten.

"Kunnen we ook samenwerken?"

"Jazeker," antwoordt Vince. "Als je iemand aan jouw kant weet te krijgen, iemand die jou erkend als de Alfa, kan je zeker met diegene samenwerken."

De boodschap is duidelijk. Twee Alfa's in hetzelfde team zullen niet worden getolereerd. Hij is benieuwd hoe iedereen dat op gaat lossen. Ze geven bewust niet teveel regels om het nieuwe spel zo veel mogelijk aan de kandidaten zelf over te laten.

De Grim is een woest land en er zullen er heel wat van een koude kermis thuiskomen. Dat brengt hem op het volgende.

"Denk er allemaal heel goed over na. Er bestaat een kans dat je dit niet overleeft. Dit is niet een of ander kinderspelletje. Dit is de rauwe werkelijkheid. We proberen je klaar te stomen om Alfa te worden, vat dat niet licht op. Morgen gaan we van start, weet dat je je elk moment kan terugtrekken."

Gerard neemt het weer van hem over. Zijn stem klinkt nu krachtig, maar Vince hoort er een uitputting in, die hij nog nooit heeft gehoord. Ook Gerard heeft last van hun gekonkel.

"De enkelbanden nemen omgevingsgeluid op en enkele andere gegevens. Maak elke dag een kleine gesproken samenvatting van de afgelopen gebeurtenissen, waardoor wij achteraf onze keuze kunnen maken."

"Hoe weten wij dat dat eerlijk verloopt?" Weer spreekt Derrick en zijn ogen flitsen toornig.
Vince knikt hem toe. Derrick heeft een uitstekend punt.

"Daar zorgen wij voor." De stem komt uit de achterhoede van het publiek en klinkt helder door het geroezemoes heen. De stem is vrouwelijk en hartverscheurend bekend.

Vince valt op zijn knieën als hij Milou naar voren ziet stappen, hand in hand met een knappe vreemdeling. Vaag registreert hij dat de vier uit Havenpoort elkaar ongemakkelijk aankijken, maar dan heeft hij al zijn concentratie nodig voor zijn prachtige dochter die daar ongedeerd staat.

Derrick lacht geschokt.

De kerkklok begint het middaguur te slaan.