Enigszins misselijk van de zenuwen - de reden waarom ze haar lunch nauwelijks heeft aangeraakt - zorgt Milou ervoor dat ze haar hoofd trots recht houdt, terwijl ze tussen haar klasgenoten in gaat staan, zoals aangegeven. 
Ze staan met honderdtweeëndertig personen voor haar vader in de Arena, de sportzaal die nog maar een paar jaar geleden onder het paleis is gebouwd. Alfa Vince vond het destijds welletjes en heeft de gevangenis en alle lege voorraadkamers, die alle ruimte onder de grond aan het innemen waren, omgebouwd tot dit prachtige complex. Ze is er afgedaald vanaf de begane grond van het paleis, waar een duidelijke ingang aan de zijkant de sporter eerst door een grote kantine leidt, die door middel van grote ramen de immense sportzaal schuin onder zich uit laat strekken. 
Via toegangsdeuren van daaruit zou ze op de tribune plaats kunnen nemen, die bijna de gehele korte kant en de complete rechterzijde beslaat. Smalle trappen zorgen voor een makkelijke toegang in de zaal zelf, maar Milou is aan de andere kant van de kantine nog een brede trap afgegaan op welke verdieping zich de reguliere ingang bevindt, terwijl recht onder de sportkantine, in een doodlopende gang, de toiletten en douches zijn. 

Terwijl haar vader het zich makkelijk heeft gemaakt op een afgescheiden plekje, midden op de langste tribune - en waar twee vreemd gevulde tafels op de grond en de daaraan gehangen rood-witte linten die over de tribune tot de muur lopen zorgen voor die grens - heeft Milou achter zich al een opstelling waargenomen die haar een ideetje geeft van het te gebeuren spektakel. 
Grote scheidingsmuren zorgen ervoor dat de gigantische ruimte in vieren is gedeeld en ze heeft in de gauwigheid gezien dat elk deel ruimte biedt aan een teamsport. 
Met een schuin oog kijkt ze naar links, waar aan de korte zijde een grote klimwand die complete muur beslaat, en hoopt dat daar ook wat mee gedaan wordt. Omdat zij niet in een wolf kan veranderen heeft zij veel van haar vrije tijd besteedt in deze zaal en vooral in het klimmen - hier maakt het niet uit dat ze anderen soms niet hoort door de muzikale ruis in haar hoofd. Ze durft zelfs te beweren dat ze beter is getraind in menselijke sporten dan haar gedaanteveranderende leeftijdsgenoten. 

***

De tribunes worden langzaam gevuld met publiek van omliggende leeftijden, maar laten het gesepareerde gedeelte met rust, waardoor Vince - met zijn donkere, machtige gestalte - duidelijk te onderscheiden is. De weerwolfkoning trekt zich niks aan van de toestroom en begint de jongelingen recht voor hem toe te spreken.

"Goedemiddag allen en welkom op de eerste dag van de Spelen. Ik zal eerst een korte uitleg geven, mochten er daarna nog vragen zijn, dan kunnen die daarna gesteld worden."

Hij kijkt even kort naar zijn publiek. Er klinkt wat gemompel en er wordt geknikt.

"De komende zes dagen zullen er Spelen gehouden worden. Aan het eind blijven er tien finalisten over, die uiteindelijk met verder gelegen weerwolfgemeenschappen zullen strijden om de uiteindelijke titel als Alfa van Maneschijn. Dat betekent voor nu vooral dat er elke dag een grote groep af zal vallen.
Er worden punten gegeven voor jullie prestaties door een vakkundige jury, waaronder ikzelf. Om enige controle uit te kunnen oefenen op jullie verrichtingen, krijgt iedere deelnemer een waterdichte enkelband waardoor we onder andere hartslag en locatie kunnen monitoren. Is het tot zover duidelijk?"

Weer knikken enkelen, waaronder Milou. 

"Vandaag worden alle deelnemers in groepen gesplitst om te gaan sporten, afhankelijk van de aanmeldingen. Degenen die niet mee gaan doen, mogen nu plaatsnemen op de tribune rondom mij, de anderen kunnen een rij vormen bij de twee tafels en een enkelband omdoen.
Tussen haakjes, iedereen die hun band afdoet of dat bij een ander doet, wordt per direct gediskwalificeerd."

***

De boodschap is duidelijk en langzaam maar zeker ontstaat er geloop als iedereen zich gericht naar zijn of haar bestemming begeeft. Milou stond helemaal links en gaat naar de dichtstbijzijnde tafel om zich aan het einde van de rij aan te sluiten.
Twee klasgenoten, Rik en Chiel, komen net na haar aan, maar geven haar dan met een harde duw te kennen dat zij daar geen boodschap aan hebben. Knarsetandend ziet ze machteloos toe hoe ze voordringen, wetende dat ze er niks aan zal doen. Op school zit Felix in de andere groep, de klas met het hoogste niveau, en hij heeft geen weet van het gepest dat zij dagelijks moet ondergaan. Haar trots verbiedt het om te gaan klikken en geen haar op haar hoofd die eraan denkt om nu naar haar vader of een ander te lopen. Een gegeven waar haar kwelgeesten zich maar al te zeer van bewust zijn. 

Door haar geïrriteerde gedachten duurt het even voordat haar iets opvalt en ze fronst haar wenkbrauwen bij het zien van een ontwikkeling. Het is namelijk zo dat de meeste meiden rechtstreeks naar de tribune lopen, waardoor de twee rijen voornamelijk gevuld zijn met jongens. Slechts een twintigtal meisjes staan - net zoals Milou zelf - in een rij, maar ze ziet al dat enkelen twijfelen en richting de tribune beginnen te lopen. Dat is toch niet de bedoeling?  
Zachtjes houdt ze er één tegen, zij heet Iris en zit een klas hoger, en vraagt: "Waarom doe je niet mee?"

"Alle meiden kijken toe," zegt Iris en trekt zich los. Ook oudere klassen hebben niks op met Milou, het meisje zonder een wolf, en het lijkt erop dat het rossige meisje niet te lang bij haar in de buurt wil zijn. 
Met het misselijke gevoel in haar buik nog hoger opgevoerd, kijkt ze zwijgend toe hoe, op vijf na, alle meiden uiteindelijk op de tribune gaan zitten. De plek daar is goed vol nu er ongeveer zestig jonge vrouwen zitten. Alsof dat precies de bedoeling was. 
Maar dat is toch niet het geval? 

Haar rechtvaardigheidsgevoel zorgt ervoor dat ook Milou - zonder er verder over na te denken - uit de rij stapt en luid begint te praten. Hoewel er veel geroezemoes is van de deelnemers en de toeschouwers, draagt haar heldere stem ver, wat, samen met het scherpe gehoor van haar toehoorders, zorgt voor een duidelijk monoloog. 

"Meiden, waarom zitten jullie op de tribunes? Deze Spelen zijn voor iedereen van onze leeftijd die mee willen dingen naar de Alfa-status. We zijn tegenwoordig niet meer zo ouderwets dat alleen mannen Alfa kunnen worden. Heeft Alfa Vince jullie expliciet buitengesloten soms?"

Haar woorden zorgen voor een golf aan geluid bij de meiden, die zachtjes met elkaar beginnen te redetwisten. 
Milou werpt een blik op haar vader en ziet hoe hij haar met een felle blik aankijkt. Het lijkt een mengelmoes van trots en irritatie te zijn, maar het is ook zo weer weg: de Alfa is er als geen ander toe in staat om zijn emoties te verbergen. 
Dan voelt ze plotseling hoe ze hard vooruit valt als er wederom een stevige elleboog in haar rug wordt geplant. Struikelend weet ze te voorkomen dat ze echt op de grond valt en met een verschrikte blik kijkt ze achterom, naar de aanstichter. Enkele jonge mannen hebben een front gevormd en kijken haar woedend aan. Ze zijn het duidelijk niet met haar woorden eens en zij weet heel goed waarom. Waar de deelnemers al - voordat er überhaupt begonnen was met de Spelen - praktisch gehalveerd waren, heeft zij er voor gezorgd dat de vrouwelijke tieners de tribune weer verlaten, te merken aan de rijen voor de tafels die langzaamaan steeds langer worden. 

Waarom heeft ze dat gedaan? Ook haar eigen kansen heeft ze hierdoor dusdanig klein gemaakt dat de kans op een persoonlijke overwinning nihil is geworden. 
Maar dan klemt ze haar kaken op elkaar. Ze wil ontzettend graag winnen, waarschijnlijk het liefst van iedereen hier, maar niet ten koste van wat haar rechtvaardig lijkt. 

Haar woorden hebben doel getroffen en ze beseft dat de meiden hier zelf nauwelijks over nagedacht hebben. Ze namen gewoon aan dat dit een spel voor de jongens zou zijn. Haar mond trekt omhoog in een grimmige glimlach en dan ziet ze hoe een oudere jongen van de andere rij - een twintiger die Derrick heet en niet meer op school zit - haar actie fantastisch lijkt te vinden. Hij is duidelijk de enige. De meisjes zijn blij met haar voorspraak, maar kijken haar nauwelijks aan. De jongens blijven giftige blikken in haar richting werpen, al hebben ze zich verzoent met deze toestroom en algauw zijn beide geslachten weer gemengd en is het volume van de gesprekken hard en opgewekt. Milou voelt zich opeens uitgeput en zo eenzaam dat ze in een hoekje zou willen wegduiken om uit te huilen. 
Maar dan schudt ze het gevoel van zich af, recht haar schouders en neemt haar plekje in de rij opnieuw in. 
Als ze weer naar de tribunes kijkt, telt ze nog maar negen meisjes.
En Felix.

Hij praat genoeglijk met hun vader en ziet eruit alsof hij geen kant op gaat. Zijn benen heeft hij op de rij onder zich gezet en hij draagt duidelijk geen enkelband. Wat is er aan de hand? 

Liesbeth en Tim, de laatstgenoemde is de vader van Derrick, zijn bij de tafels gaan staan en delen vlot alle enkelbanden uit. Voor zover Milou kan zien wijst het zich vanzelf, waardoor de rijen al snel oplossen in kleine groepjes jongeren.
Sinds de tweede man van haar vader jaren geleden een eigen roedel is gestart, midden in het Duistere Woud, heeft Tim promotie gemaakt en staat híj nu direct onder Vince. Derrick is recent toegetreden als jongste lid van de speciale eenheid, maar is momenteel duidelijk van plan om wat hoger te mikken in de rangschikking van de organisatie, ook al zal dat bij een andere roedel zijn.  

Milou klikt haar band vast en loopt vervolgens in één lijn naar haar vader en broer toe. Met opgetrokken wenkbrauw blijft ze uiteindelijk recht voor hun neus stilstaan en kijkt de twee zwijgend aan.
Ze begrijpen de boodschap maar al te goed. 

"Milou, ik word later Alfa van deze roedel. Ik kan moeilijk meedingen naar een titel waar ik niks mee ga doen."

Ze haat het als hij zo redelijk is. Het eenzame gevoel dat om haar heen golft is niet zíjn schuld. 
Maar ze had gedacht dit samen te doen en nu valt ook die zekerheid weg. 

Haar vader bemoeit zich er ook mee. Zacht, zo zacht dat alleen zij drieën het kunnen verstaan, zeker in de algehele chaos, zegt hij: "Milou, de anderen kunnen zich in weerwolven veranderen. Ze zijn sterker, sneller, groter. Weet je zeker dat je mee wilt doen? Je kunt, zonder gezichtsverlies, gewoon plaatsnemen op de tribune. Niemand die het je kwalijk zal nemen."

De steek van pijn vlamt door haar heen. Ze hoopt dat er niks van op haar gezicht te zien is, terwijl ze neutraal antwoordt: "We gaan nu een teamsport doen. Voor zover ik zie zijn al die sporten met een bal en hebben ze specifieke regels. Volgens mij zal iedereen vandaag in zijn mens blijven."

Daar heeft haar vader niks tegenin te brengen. Milou loopt abrupt weg, terwijl Liesbeth en Tim - net klaar met hun taak - naast de twee plaatsnemen. Vince schraapt zijn keel. De Spelen gaan van start.