Milou heeft het gevoel dat ze weer terug bij af is. Ze zit op haar favoriete plekje bij het meer, niet eens zo gek ver van waar de triatlon gisteren van start ging, en tracht zonder succes platte steentjes over het water te keilen. De melodie in haar hoofd lijkt harder dan een week geleden, maar heeft hetzelfde ritme als normaal.
De zon straalt bovenin de hemel. Het is inmiddels mei en midden op de dag, en dat is merkbaar aan de temperatuur en de zwoele sfeer overal om haar heen. Ze gelooft er niks van dat er storm in de lucht hangt zoals haar moeder vanochtend aangaf. Hoeveel verstand heeft die er per slot van rekening van?

Ze mijmert verder. Aan het einde van de maand is ze jarig en dan wordt ze zeventien. Het zal de eerste keer zijn dat ze hun verjaardag zonder haar broer zal vieren.

Het feit dat ze nu aan het spijbelen is, zorgt voor een gespannen sfeer in haar binnenste, maar ze vertikt het om zich in het klaslokaal te vertonen.
Niet nadat ze ook al quasi-vrolijk afscheid heeft moeten nemen van de tien geluksvogels, haar broer en haar vader, Liesbeth en Tim. Direct daarna heeft ze zich abrupt omgedraaid en is hem gesmeerd.
Ze werpt een luie blik op de zon. Aan de stand daarvan te zien, is de schooldag inmiddels afgelopen. Anderen gaan nu weer over op de normale gang van zaken. Trainen op de velden bij het paleis, veranderen in hun wolf. Zaken waar zij toch niks mee van doen heeft.

Ze voelt zich ontzettend alleen.

Alleen en verslagen.

De niet aflatende spierpijn blijft ze hevig voelen en ze besluit dat dat de reden is voor de falende worpen met de steentjes.

Haar telefoon gaat af en laat haar opschrikken. Zonder te kijken wie het is, laat ze hem lekker in haar broekzak zitten. Als mensen haar echt willen vinden, lukt dat wel. De reukzintuig van een weerwolf is wijd en zijd bekend.
Nu probeert ze vooral een boodschap af te geven dat ze even alleen wil zijn, moet zijn.
Door de gemiste oproep, heeft ze ook geen zin om haar telefoon te pakken en daarmee haar gedachten wat af te laten dwalen.

Ze zakt wat verder onderuit en sluit haar ogen.
Het kan zijn dat ze even in slaap is gevallen, haar meest recente gedachten flitsen in een onontwarbare brei aan haar geestesoog voorbij, lieflijk vermengd met haar unieke melodie, als ze overeind schiet. Het deuntje in haar hoofd is in ieder geval harder dan tijdens de Spelen. Komt dat omdat haar gedachten toen afgeleid waren door de fysieke zaken?

De vogels kwinkeleren, enkele waterdieren plonzen in het nat, insecten zoemen, de bomen en struiken ruizen in de wind.
Dat allemaal zijn niet de geluiden waar ze net van is opgeschrokken.

Ze hoort een onnatuurlijk geritsel in haar buurt en spitst haar oren. Voor de zekerheid staat ze op, hoewel haar gevoel, ontdaan van elk soort zelfbehoud, aangeeft om lekker te blijven liggen.

Alexander verschijnt in beeld, laat een bebladerde tak los, die net dun genoeg is om te zwiepen, en loopt vanaf het gecreëerde gat richting Milou.
Hij is nog gekleed in zijn schoolplunje, dat wil zeggen: een simpel shirt met een spijkerbroek. Het wil ook zeggen dat hij zich niet al in zijn wolf heeft veranderd, anders had hij alleen een korte broek gedragen. Of niks.
Alexander is nog maar dertien, maar heeft die mogelijkheid tot gedaante wisselen inmiddels al. In tegenstelling tot zijzelf en waarschijnlijk de reden waarom ze er op dit moment extra bewust van is.
Ondanks haar chagrijnige gedachten, beseft ze ook dat hij daar natuurlijk niet zoveel aan kan doen. Toch blijft ze behoedzaam als ze zegt: "Hey Alex, jij hier. Hoe is ie?"

Alexander blijft voor haar staan. Hij heeft zijn handen in zijn zakken en kijkt haar niet aan. In plaats daarvan begint hij wat met de punten van zijn schoenen in de mossige grond te pielen.

"Eh, wel goed." Zijn stem heeft die typisch karakteristieke krakende stem van een jongeman die net de pubertijd heeft bereikt. De baard in de keel is toentertijd tegelijk gebeurd met het eerste keer verschijnen van zijn wolf.

"Ik had je gebeld," verklaart hij dan. Milou maakt een aha-beweging, maar blijft hem aankijken: haar wenkbrauwen vragend opgetrokken.

"Ik eh, zoals je weet deed ik deze week de prullenbakken," vervolgt hij dan. Nu kijkt Milou vooral fronsend. Wat wil hij daarmee zeggen? Haar eigen taak, het afruimen van de tafels na het avondeten, wacht haar vanavond en - niet dat ze er over na gedacht had - ze is in principe gewoon van plan om die verantwoordelijkheid te nemen. Alexander vervolgt: "Omdat pa weg is, besloot ik zijn kantoor gelijk maar te doen."

"Dan ben je daar weer van af," zegt Milou instemmend. Dan bedenkt ze iets. "Was je niet gisteren al klaar met die taak?"

"Ja, eigenlijk wel. Maar gisteren ben ik er niet aan toegekomen en daarom heb ik afgesproken om vandaag ook nog een deel te doen."

Milou snapt er niet zoveel van. Wat wil hij hiermee zeggen? Ze beweegt ongeduldig. Alexander ziet dat en graait in zijn broekzak. Pakt de bal papier die hij daar al die tijd vast heeft gehouden en houdt hem haar voor.
Aarzelend pakt ze het aan en vouwt het uit. De gelijkmatige rij en het lettertype komen haar direct bekend voor.

Ze werpt een vragende blik op Alexander, die echter duidelijk heeft besloten om het papier zelf zijn verhaal te laten vertellen. Opgewonden knikt hij ernaar. Milou strijkt het blad zo goed en kwaad als dat gaat wat gladder en begint te lezen.

***

Naarmate ze haar blik verder naar beneden scrolt, worden haar ogen groter. Op een specifiek punt haakt ze haar blik wat langer vast. Zo lang, dat het nu Alexander is die begint te wiebelen.
Als ze uiteindelijk opkijkt, is ze bleek weggetrokken. Haar vingers trillen en haar ogen bliksemen.

"Wat is dit?" sist ze.

"Dat vond ik naast het bureau van pa," mompelt Alexander. Hij begint inmiddels bijna spijt te krijgen van deze spontane actie.

"Hier staat dat ik gewoon op de tiende plek sta. Geoffrey staat elfde, met vier punten minder," zegt ze dan toonloos. Alexander ziet hoe haar vinger over de dikke streep door die laatste naam gaat. Hij weet dat er een pijl naast Geoffreys naam staat, die met een boogje boven Milous naam eindigt.
Hij ziet hoe haar gedachten overuren draaien, maar direct al prima kijken te begrijpen wat hier aan de hand moet zijn geweest. Een eenzame traan verlaat haar ooghoek en rolt over haar wang. Ze staart verloren voor zich uit. Heel even is de lijst vergeten.
Alexander merkt dat ze te diep in gedachten is verzonken om het glinsterende spoor van de traan weg te vegen. 

"Alexander, wat is dit?", vraagt ze nogmaals. Uit haar blik straalt wanhoop. "Wilden ze niet dat een niet-wolf zou winnen?"

"Eh," Alexander weet duidelijk niet hoe hij hierop moet reageren. Direct blijkt dat de vraag retorisch was, Milou praat dwars door zijn gestuntel.

"Waarom hebben ze dat niet meteen aangegeven?"

"Omdat jij de enige uitzondering zou zijn en zou protesteren," suggereert hij. Hij kent Milou langer dan vandaag. Dit zou zij echt niet over haar kant laten gaan. Milou knikt, is het met hem eens. Maar blij is ze nog steeds niet. Ook wel terecht natuurlijk, hij heeft niet voor niks besloten om haar kant te kiezen toen hij eenmaal zag wat hij in handen had.

"Wat ga je doen?" vraagt hij dan verschrikt. Milou heeft een resolute blik in haar ogen. Ze strijkt het papier nog iets gladder en vouwt hem dan zorgvuldig op. Als ze het blad in haar eigen zak heeft gestopt, bij haar telefoon, kijkt ze hem pas weer in de ogen. Haar blik is zelfbewust.

"Ik ga dit onrecht rechtzetten," verkondigd ze dan. Milou is altijd al dramatisch geweest in haar woordkeuze en handelingen. Haar trotse houding past er goed bij.
Ze geeft hem een vluchtig glimlachje en loopt dan kordaat weg.

***

De rugtas van haar moeder is zeer geschikt. Kort kijkt Milou naar het elastieken jurkje die de bodem bedekt en haalt dan bewust haar schouders op. Het kledingstuk neemt nauwelijks ruimte in en zorgt weer voor een schone outfit. Het feit dat het haar een scheut van pijn bezorgd - elke keer als ze het ziet - heeft ze op een bepaalde manier verdiend, vindt ze.
Ze gaat namelijk weglopen en niemand zal dat te weten komen, afgezien natuurlijk van Alexander.

Het kostbare stuk papier legt ze op de jurk, gevolgd door wat ondergoed en meer kleding die ze - samen met haar toilettas - uit haar eigen slaapkamer heeft gevist. Beneden in de keukens zal ze wat van de voorraden pakken, voldoende voor een week.

Waarschijnlijk zal ze veel te lang over de trip door het Woud doen, maar dat is nou eenmaal niet anders.
Zij zal zorgen dat ze haar gerechtigheid haalt. Voor de zekerheid heeft ze ook een foto van het bewijs gemaakt en goed opgeslagen, maar het origineel gaat sowieso mee.

Wat denken die verschrikkelijke Alfa's wel niet? Met haar valt niet te sollen, zij komt eraan om haar gram te halen.

Een ietwat verwrongen grijns glijdt over haar gelaat. Mooi niet dat ze haar gebruikelijke taak vanavond uit gaat voeren. Vanavond zal ze al een heel eind in het Woud verdwenen zijn.

Ze werpt een laatste blik door haar ouders' slaapkamer en pakt de twee items waarvoor ze oorspronkelijk deze kant op was gekomen.