Milou is ervan overtuigd dat iedereen haar bonkende hart hoort. Het is angstwekkend stil om haar heen.
Haar vingers vlecht ze zenuwachtig in elkaar, om ze direct daarop weer los te rukken en onrustig samen te ballen. In gedachten scheldt ze op haar vader, kan die ouwe niet eens opschieten? Zo moeilijk kan een lijst uitprinten toch niet zijn?
Samen met de anderen zit ze - gedoucht en omgekleed - in de eetzaal, die voor de gelegenheid gesloten blijft voor anderen. Zelfs Ralf en de andere crewleden zijn geweerd.
Het is al ruim na etenstijd, dus dat is geen probleem. Milou is bekaf en hard toe aan haar bed, en met haar alle andere deelnemers. De spierpijn zorgt voor een loden gewicht op al haar ledematen.

Ze weet dat ze nog lekkerder zal slapen als de uitslag bekend is. Voorkeur heeft natuurlijk wel dat zij bij de top tien zit.

*** 

"Ja, Gerard. Je commentaar is overgekomen en genoteerd." Met een nijdige klik drukt Vince het uitknopje van de telefoon in. Die hoorns van vroeger, zo een die je gewoon op de haak kon gooien, mist hij wel. Het geeft gewoonweg niet voldoende voldoening om alleen dat stomme knopje in te drukken en hem dan zo precies in de houder te moeten keilen. 
Hij is nog steeds gefrustreerd. 

Hij pakt het papier weer vast, het betreft de nieuwste ranglijst en officieel het definitieve overzicht. De zesde dag van de Spelen zit erop. De uitslag is bekend.
Hij is er niet tevreden mee. 

Orlando staat bovenaan, hoewel hij geen eerste is geworden met de wedloop die nog maar een uurtje geleden is voltooid.
Het bleef spannend tot het laatste moment, maar uiteindelijk heeft de negentienjarige Sent gewonnen. Hoewel die een jaar ouder is, zijn hij en Che vanaf het eerste moment dat ze elkaar zagen onafscheidelijk geweest, en die volgde dan ook in zijn kielzog, waardoor Orlando derde werd. 
Zijn puntentotaal, plus het feit dat Milou en Derrick respectievelijk tweeëntwintigste en drieëntwintigste werden tijdens de wedloop, is echter genoeg om zo direct wel tot algehele winnaar aangekondigd te worden. Vince denkt terug aan de reactie van Felix. Die was daar niet echt blij mee - en zelf moet hij ook bekennen dat hij het liever anders had gezien.

Alles telt mee in dit overzicht. De tijden van het zwemmen, fietsen en hardlopen gezamenlijk, maar ook apart. De reacties en acties van de individuele speler van vandaag, maar ook van de eerdere vijf dagen. De enkelbanden zijn inmiddels ingeleverd en uit drieëntwintig stuks is daar alle informatie uitgehaald.
Het is een hele puzzel geweest, maar hij heeft hem nu gecompleteerd en vandaar zijn belletje aan Gerard.

Vince staart van het scherm, waar de getallen nogmaals - zonder gevoel - hun harde cijfers showen, naar zijn hand, waarin hij het papier al half in elkaar heeft gefrommeld. 
Milou zal gedesillusioneerd zijn. Ontroostbaar. 

Derrick heeft - doordat hij boven Milou stond qua punten - een mooie achtste plaats binnen weten te harken, ondanks zijn nederlaag tijdens de triatlon. Hij gaat zonder twijfel door naar de volgende ronde. 

De Alfa aarzelt. Zijn handen zweven boven het toetsenbord, de prop papier ligt vergeten op een hoekje van zijn bureau. 
Dan maakt hij een drastisch besluit. De tijd is gekomen om vals te gaan spelen. Het geeft Milou een minieme kans, waarschijnlijk vooral valse hoop, maar hij kan dat niet laten liggen.
Gerard kan de pot op.

Hij past een enkel cijfertje aan, wat grote gevolgen heeft. De grote streep door de elfde plaats verdwijnt. Het programma moet even denken, maar gaat dan aan de slag met deze nieuwste gegevens. Langzaam ziet Vince een nieuwe definitieve werkelijkheid in het beeld verschijnen. 
Zijn actie zorgt ervoor dat de tiende en elfde plaats omkaderd worden. Het is nu gelijkspel. 

Milou zal een één op één gevecht moeten houden met Geoffrey.

***

De deuren gaan open en de vier juryleden verschijnen. 
Flitst de blik van haar vader nou naar haar toe? Hij heeft nog niet eerder al zo voorbarig iets laten blijken van de uitslag. Maar wat betekent het? Is het positief of negatief? 
Milou voelt de spanning door zich heen zinderen. 

Zonder inleiding begint haar vader te praten. De korte lijst houdt hij, inmiddels is dat een traditie geworden, met de geprinte kant tegen zich aan. 

"De uitslag van deze laatste dag is bekend. Ik hang hem op, neem een kijkje."

Milou fronst haar wenkbrauwen. Iets in haar zegt dat er nog wat achter zijn woorden zit. Hij staat erbij alsof hij zo direct meer uitleg gaat geven. 
Ze staat op en voegt zich bij de anderen. 

"Gefeliciteerd Orlando!" is het eerste dat ze hoort, de lijst is op dat moment onleesbaar voor haar.

"Sent en Che, jullie mazzelaars!"

"Dat meen je! Ik ben twaalfde, huilen dit."

"Alfa, wat betekent dat, dat kader op die plekken?"

Na die laatste vraag blijft het even stil. De opgewonden gesprekken verstommen en één voor één keren de deelnemers zich naar hun Alfa toe. Milou grijpt de kans om dichter bij de betreffende lijst te komen. Ze neemt de namen in zich op. Resa's naam is niet doorkruist, ze staat vierde. Derrick is achtste. 

Haar hart maakt een tuimeling als ze haar eigen naam ziet. Niet doorkruist, maar ook niet in de top tien. Ze staat elfde en haar punten zijn gelijk aan die van Geoffrey. 
Haar maag maakt een onmogelijke salto om haar hart, er gebeurt in ieder geval iets in haar binnenste wat zeer onprettig aanvoelt. 

Dat kader, wat betekent dat?

Maar diep vanbinnen weet ze het al. Haar vader bevestigt het.

"Milou en Geoffrey gaan de strijd aan voor de laatste plek op de ranglijst."

"Alfa, kunnen we niet met z'n elven naar Moonlight toe?" De voorzichtige vraag wordt door Resa gesteld en Milou merkt hoe een warm gevoel door haar verkilde hart wervelt. 

"Helaas, zo werkt dat niet." De stem van haar vader klinkt bars, maar Milou hoort nog iets anders in dat zo vertrouwde geluid. Er is ook iets van schuld hoorbaar. 
Waarschijnlijk is dit besproken met Alfa Gerard en heeft die de uiteindelijke beslissing gemaakt. 

Milou is dankbaar voor de kleine kans die ze krijgt. Maar dan kijkt ze naar de gigantische spierbundels en de moeiteloze houding van Geoffrey en ze slikt. Wat houdt dat gevecht precies in? 

"Gaan we boogschieten?" zijn dan haar eerste woorden sinds haar vader de eetzaal binnen is gekomen. Hoopvol probeert ze de activiteit naar iets om te buigen waar niet direct brute kracht voor nodig is. Toevallig is ze ook goed in die sport, dus dat heeft haar absolute voorkeur.

Haar vader schudt zijn hoofd, weer ziet ze de schuld door zijn ogen flitsen. Ze lacht hem waterig toe, zij heeft al besloten dat dit niet zijn schuld is. Ze zal Alfa Gerard snel eens flink aan de tand voelen. Maar blijkbaar niet in de directe toekomst. Met de volgende woorden van haar vader wordt die hoop namelijk ruw weggerukt. 

"Jullie gaan armpje drukken. Degene die twee van de drie keer wint, gaat door naar de Finales."

Ondanks haar depressieve gedachten, weet ze er een sarcastisch lachje uit te persen. 
Ja, dat lijkt haar een geweldig goede, en vooral eerlijke, krachtmeting. 

"Meteen maar doen dan?" Haar stem klinkt haar vreemd in de oren. Het geluid is hoger dan normaal, zenuwachtiger. Maar ze voelt ook hoe opstandig ze wordt. Haar ogen flitsen.
Verontwaardiging over deze onrechtvaardigheid voert de boventoon. De spieren in haar armen kloppen pijnlijk en zwaar. 

Die van Geoffrey rollen moeiteloos in een machtige spierbal, die hij op dat moment opzet. Geoffrey is er meer dan klaar voor. Milou betwijfeld of er ook maar íemand in deze kamer van de twintigjarige kan winnen, misschien met uitzondering van haar eigen vader. 

De kansen zijn niet echt in haar voordeel.

Geoffrey heeft een medelijdende glans in zijn ogen. Hij zou het graag anders zien, daar is zij van overtuigd, maar ze weet ook dat hij ontzettend graag mee wil. Hij gaat dit winnen en hij zal daar geen spelletje van maken. 

Geoffrey zet zich aan een tafel, wijst met zijn hand uitnodigend naar de plek tegenover hem. Milou kijkt even naar haar vader. Is dit het dan? 
De blik op zijn gezicht is onleesbaar, maar hij knikt naar Geoffrey. Ja, dit is de bedoeling. 

Milou voelt zich ontzettend nietig als ze plaats neemt. De resterende deelnemers en alle juryleden vormen een kring om de twee. 
Weer lacht Milou terwijl ze blikt naar haar arm en dan naar die van Geoffrey. Zonder overdrijven heeft zijn bovenarm ruim vijf keer de omvang van de hare. Zeven keer, nu hij hem aanspant.

Ze zet haar elleboog midden op de tafel en ziet hoe haar hand dan compleet verdwijnt in die van de ander. Ze weet ternauwernood goed grip op zijn duim te krijgen. Voelt zijn moeiteloze kracht.

"Ik tel tot drie," zegt Vince. Wonderlijk genoeg kan er geen glimlachje bij hem af, bedenkt Milou sarcastisch. Deze hele onderneming is toch te zot voor woorden?
Hij kijkt alsof hij ergens diepe spijt van heeft als hij verder gaat, de donkere bas van zijn stem in de verder doodstille ruimte zorgt voor een surrealistisch effect. 
"Op drie beginnen jullie. Degene wiens hand op de tafel ligt, heeft verloren."

Milou en Geoffrey knikken tegelijk. De regels zijn duidelijk.

"Eén... Twee... Drie!"

Milou tracht te duwen, maar merkt dat haar hand al op de tafel ligt, haar arm in een gekke hoek. Ze klemt haar kiezen hard op elkaar. 

Het blijft stil. Er wordt niet gejuicht of hard gepraat. Slechts een zacht gemompel klinkt nu door de ruimte.

"Goed. Eh, nog een keer. Als Geoffrey deze ronde wint, is het klaar. Anders wordt er nog een derde keer gespeeld."

Milou weerstaat de nijging om nogmaals droog te lachen. Ze snuift nu maar eens, gewoon: ter variatie. 

"Eén... Twee... Drie!"

De stem van haar vader klinkt lusteloos. Geoffrey wacht nu iets langer, maar het resultaat is hetzelfde. 

Terwijl Milou voelt hoe haar hand de tafel raakt, ziet ze haar droom, om Alfa van Maneschijn te worden, in rook opgaan.