"Milou, hoe gaat het met je?"

Felix staat net buiten de open plek, enigszins verscholen achter een stevige boom die zijn grote zwarte wolf slechts ten dele maskeert, en kijkt met een half oog in de richting waar zijn zus op haar rug in het gras ligt. Omdat ze haar voeten dusdanig op de grond heeft gezet dat haar knieën duidelijke oriëntatiepunten zijn, is dat het enige aan haar wat goed zichtbaar is. De rest wordt door het hoge gras praktisch geheel onttrokken, zeker door het onrustige gegeven dat er steeds meer volk komt binnendruppelen, dat - door het vrij kleine oppervlakte dat de open ruimte behelst - dicht bij elkaar blijft.
Wat hij wel weet, is dat ze bekaf is. Dat is zelfs maar al te duidelijk: ze ligt al zo'n tien minuten in exact die positie zonder ook maar een enkele beweging te maken, er is geen grassprietje rondom haar dat beweegt.
De vraag die Derrick haar net stelde lijkt hem dan ook onnodig.

"Nog heel even," Milou praat zacht, maar door zijn scherpe gehoor en zijn bekendheid met haar stem, pikt hij het geluid moeiteloos tussen de andere murmelende gesprekken uit.

Hoewel hij zichzelf tegen moet houden, zo graag wil hij naar haar toegaan en doorgeven dat ze haar spieren niet stijf moet laten worden in die comateuze toestand van haar, is het overgrote deel van zijn gevoel gericht op de trots die hij voelt voor haar fantastische krachttoer van net.
Ze heeft, met een grote achterstand, alle anderen in weten te halen met die flitsende fiets van haar. Het teamwork met Derrick was subliem, maar zíj was duidelijk degene die hen er doorheen heeft geloodst.
Het grote nadeel is dat hierna het onderdeel aan de beurt is waar de rest van de groep uitermate goed in is getraind. Tim zal zo achter de laatste deelnemer rennen - in zijn wolf - en hij weet dat die - dus - het grootste gedeelte van de tijd bij haar in de buurt zal verblijven, hoe graag hij dat ook anders had gezien. Het zal namelijk niet lang duren of iedereen heeft haar: de enige mens, zonder mogelijkheid om in een wolf te veranderen, ingehaald.

Al kan hij zich zo voorstellen dat Milou de tocht niet als enige mens zal voltooien. Derrick is trouw.
Hij denkt persoonlijk dat die eigenschap, in deze mate, geschikter is voor een assistent dan voor een Alfa. Een onderdaan moet loyaal zijn aan zijn leider, een Alfa moet het geheel overzien en gaan voor wat goed is voor de complete roedel, zelfs als dat betekent dat er iemand achter moet blijven - als dat laatste inhoudt dat de rest veilig is.
Doordat op dit punt duidelijk te zien is dat Derrick op Milou wacht, is zonneklaar waar hij voor kiest: het ondersteunen van een op het oog zwakke medekandidaat, wat natuurlijk een loffelijk streven is. Maar daardoor zorgt hij er indirect voor dat iemand als de brute Orlando deze ultieme Speeldag gaat winnen en dat heeft waarschijnlijk een negatieve impact op de rest van de wedstrijd. Hij kan niet in de toekomst kijken, dus hij weet niet óf en hóe dat effectief uit zal pakken. Maar hij betwijfelt of er iets goeds uit die nasleep gaat komen.

Via de link, die hij deelt met enkele anderen van de roedel die in hun wolf zijn, ziet hij dat Tim de pauzetijd net heeft doorgekregen die zijn vader per deelnemer bijhoudt. Alfa Vince is in zijn mens en coördineert het hele gebeuren. Liesbeth zal bij hem blijven en zij heeft deze ronde de taak om af en toe te switchen van mens naar wolf. Zo kan zij alle informatie naar haar Alfa doorspelen die hijzelf, Tim en andere crewleden onderweg verzamelen.
Hij zal straks in ieder geval een tijdje vooraan rennen, bij de deelnemer die zich daar op dat moment bevindt. Hij heeft er alle vertrouwen in dat hij diegene makkelijk bij kan benen, aangezien hijzelf geen negentig kilometer heeft hoeven fietsen. Maar ook als een wissel van die positie nodig is, is de link uitermate geschikt om dat te bewerkstelligen.

Het kwartier pauze - die iedereen gerechtigd is te nemen, zonder daarvoor gediskwalificeerd te worden - is bijna voorbij voor Milou en het doet hem geen plezier dat iemand haar moet laten weten dat ze weer verder moet. Hij is eigenlijk wel opgelucht dat zijn taken ergens anders liggen en dat een ander dat karweitje zal moeten klaren.
Ze heeft tweederde van de triatlon vervolmaakt, maar uiteraard moet het meest pittige nog komen. De laatste loodjes wegen inderdaad het zwaarst.

De kleine open plek in het beboste terrein, hemelsbreed op een kleine twintig kilometer afstand van het paleis, is inmiddels bomvol nu de laatste uitgeputte fietsers zijn gearriveerd en hun fietsen plompverloren kriskras hebben gedropt. Milou is lang niet de enige die daar voor pampus op de grond ligt. Her en der informeren crewleden naar de gezondheid van deze en gene, maar dat lijkt wel goed te gaan: hij ziet al aan de steeds fitter wordende reacties hoe de helingskrachten van de weerwolven hun werk doen. Hoewel Milou als eerste is geëindigd, is zij er met stip het slechtste aan toe. Hoe mak de rest er ook uitziet.

Felix heeft zelf geen inspraak gehad in de onderdelen die de Spelen vertegenwoordigen, maar is onder de indruk van de uitkomst die het tot nu toe heeft gebracht. Het heeft het kaf van het koren weten te scheiden: degenen die nu in de top vijfentwintig zitten - ondertussen eigenlijk de top drieëntwintig, twee zijn er definitief afgevallen tijdens de fietsronde - zijn het neusje van de zalm. Daarom doet het hem ook zo'n deugd hoe goed zijn tweelingzus dit alles oppikt. Hij beschouwt zichzelf niet als een snob, maar ze flikt het hem toch maar mooi, en dat zonder de gebruikmaking van ook maar en flintertje wolf. Heeft haar huzarenstukje dan toch te maken met haar koninklijk bloed?
Waarom heeft zij eigenlijk geen wolf? Als ze daar over had beschikt, zou ze deze laatste ronde triomfantelijk kunnen eindigen. Hij is ervan overtuigd dat het zijn weerslag op haar zal hebben nu dat bittere gegeven haar zegetoer, die anders zeer potentieel plaats zou hebben gevonden, dwars zit.

Dan, met een ruk draait hij zijn kop naar het scheurende geluid dat zijn oor vangt. Orlando, degene die enkele minuten na Milou en Derrick finishte, heeft kennelijk voldoende adem verkregen en is klaar voor de laatste ronde. Typisch voor hem is dat hij niet even de moeite neemt om zijn fietsbroek uit te doen, maar ervoor heeft gekozen om de stukken stof rond zich te laten dwarrelen, met zichzelf ertussen, pronkend met de enorme wolf waarin hij is veranderd.

Felix denkt kort terug aan wat een eeuwigheid geleden lijkt, maar in werkelijkheid nog maar drie dagen geleden is gebeurd: het moment dat de oudere jongen moest touwtrekken om zijn plekje in de volgende ronde te waarborgen. Van die wisselvallige houding is nu niks meer over.
Orlando is bijna twee jaar ouder dan hijzelf, maar ineens ziet hij, tot zijn genoegen, dat hun wolven elkaar evenaren in grootte, net zoals hun menselijke gedaantes dat doen - nu hij daar over nadenkt. De ander is net zo donker als zijn eigen vader, maar heeft zijn lippen dusdanig opgetrokken, dat hij een permanent agressieve uitdrukking op zijn gezicht heeft. De arrogantie die uit zijn ogen straalt zorgt voor een geheel. Het is het typische uiterlijk van een persoon waar anderen, wie dan ook, altijd behoedzaam mee om zullen springen.

De achttienjarige is groot voor zijn leeftijd, dus dat híj net zo lang blijkt te zijn, is echt een flinke mijlpaal voor Felix.
Orlando is trouwens wel een stuk grover gebouwd, waardoor hij - tot nu - hun niet-bestaande lengteverschil nooit zo duidelijk heeft opgemerkt.

Felix beschouwt zichzelf prompt als puber-af.

Orlando intussen, laat iedereen even genieten van zijn massieve aanblik en sprint dan weg, naar de afbakening richting het paleis, waar de finish is. Vaag hoort Felix hoe Derrick Milou aanspoort om nu echt op te staan, maar dan concentreert hij zijn hele wezen op het inhalen van de huidige nummer één.
De beelden daarvan stuurt hij in een grote stroom naar Liesbeth en de andere wolven die in hun separate communicatiekanaal zitten. Het is een nieuw kanaal, speciaal opgezet voor de Spelen, en daardoor kunnen de crewleden van de Maneschijnroedel er ook gebruik van maken, terwijl de kandidaten er geen deel aan hebben. Ook in hun wolf kunnen zij zijn informatie dus niet meekrijgen, maar zelf hebben ze natuurlijk wel de normale kanalen tot hun beschikking: bijvoorbeeld degene die ze voor de training gebruiken.
Alle gegevens samen zorgen voor de puntentelling. Felix is blij dat zijn vader dat op zich neemt, want dat is - op enkele Speeldagen na - elke keer een lastig proces gebleken.

Zeker deze laatste dag moeten er geen fouten worden gemaakt.

De bomen schieten in een vertrouwd ritme aan zijn oog voorbij, terwijl hij de patserige achttienjarige snel in weet te halen. Orlando staat niet voor niets zo hoog in het huidige klassement, hij is behalve sterk ook slim - dat laatste bewijst zijn perfecte score tijdens de theorie - en ook nu gaat hij wijs om met zijn adem, kracht en de resterende kilometers.
Zo jammer alleen dat hij zo'n onaangenaam karakter heeft, als hij dat bij de ander weet te negeren, ziet Felix diens potentie echt wel.

Omdat de enkelbanden nog steeds op hun plek zitten, kunnen de deelnemers niet valsspelen: dat wordt er uiteindelijk wel uitgefilterd tijdens de controles die momenteel elke dag plaatsvinden.
De weg is duidelijk afgebakend, de finish is bekend. Daarom kunnen ze het overzicht houden met de, in verhouding, slechts enkele medewerkers waarover ze nu het bevel voeren. Felix weet dat Alfa Gerard hier al een tijdje intensief mee bezig is geweest en tot nu toe werpt dat zijn vruchten af.
Hij weet het fijne niet van de grote opdracht die de winnaars straks in Maneschijn te wachten staan, maar hij weet wel dat het ingrijpend gaat worden. Hij is bijna blij dat zijn plekje als Alfa al verzekerd is. Al trekt het avontuur hem enorm - hij voelt daarom ook een klein beetje jaloezie jegens de winnaars uit Blauwewater en omstreken.

Gelukkig gaat hij mee naar Maneschijn, samen met de andere juryleden. Volgens hem is dat niet eens zo nodig, de crew van Maneschijn laat maar al te duidelijk blijken hoe prima ze alles in de hand hebben, maar gelukkig staat ook zijn vader te trappelen om de winnaars te begeleiden.

Felix switcht in zijn hoofd wat tussen de diverse linkjes, die alle kanalen vormen, en heeft zo een duidelijk beeld van het verloop van de wedstrijd. Orlando rent ongeveer twee keer zo hard als een mens - de topsnelheid van een weerwolf is drie á vier keer zo snel als een sprintend mens, dus hij blijft verstandig - en is daardoor makkelijk door hemzelf bij te houden. Hij blijft op kop, maar Felix merkt op dat anderen ook van start zijn gegaan. Milou en Derrick zijn de enigen die in hun mens zijn gebleven, zoals verwacht. Ze zijn nog niet helemaal achteraan, maar dat gaat niet lang meer duren.
De puntentelling is - zoals hij eerder ook al had bedacht - deze ronde niet heel duidelijk, maar hij weet wel dat degenen die als laatste finisht, helemaal niks zal krijgen.

Zullen Derrick en Milou voldoende vooraan staan in de classificatie om de uiteindelijke top tien te redden?

Het hangt helemaal af van de volgorde van binnenkomst. Als een aantal personen, die zich op dit moment in de middenmoot bevinden, nu meters beginnen te maken, dan is dat voor de twee hardlopende mensen zeer goed nieuws.
Hij weet dat alles mogelijk is. Deze laatste dag is ontzettend gericht op kracht en uithoudingsvermogen, de dagen hiervoor was de focus veelal op andere kwaliteiten gericht, zelfs de Twist, die boven alles om behendigheid ging.
De echte krachtpatsers zullen nu hun kans grijpen en zich gaan openbaren.

Hij heeft het nog niet gedacht of hij ziet Sent ineens langs zich rennen, vergezeld door zijn vriend Che. Twee oorspronkelijke middenmoters, die nu voor de eerste plekken gaan en broodnodige punten moeten pakken, dat ook nodig hebben, willen ze kans maken.
Orlando laat dat gezichtsverlies niet op zich zitten en zet een flink tandje bij. Felix blijft achter de drie hangen, die elkaar uit blijven dagen, en houdt intussen ook het aantal gelopen kilometers bij.
Via de mindlink van een crewlid ziet hij dat er meerderen achterop komen, waaronder Geoffrey, die er immens uitziet naast de veel kleinere Resa. Ondanks het verschil in grootte, kracht en, erg belangrijk: longmassa - iets wat in een menselijke vorm al zo verschilt tussen beide geslachten, maar tussen mannelijke en vrouwelijke wolven nog groter is - lijkt zij hem prima bij te kunnen houden.

Zijn zij en de anderen niet te snel met hun spurt begonnen? Alleen de toekomst zal dat uitwijzen.