Milou heeft een badpak onder haar thermokleding aan en ze zit er eigenlijk niet op te wachten om die warme laag uit te trekken. Ze klappertandt in de koude wind, maar verwacht dat het warmer zal worden, later op de dag. Het is inmiddels mei geworden, dus wat warmte mag inmiddels wel.
Ze bevindt zich aan het water, bij een gedeelte dat direct diep begint.
De andere meisjes, buiten haar zijn er nog tien over - wat het aantal deelnemende jongens op veertien brengt - hebben hun elastieken jurken aangetrokken, wat een goed idee is gezien de informatie die ze gekregen hebben.
De jongens hebben allemaal slechts een zwembroek aan. Stuk voor stuk hebben ze hun ene arm over de andere geslagen, maar dat is meer om er intimiderend uit te zien - daar is Milou zeker van - dan om de kou uit te drijven. Hun ietwat gespreide benen bevestigen die theorie.

Er worden bananen en mueslirepen uitgedeeld en tegen haar zin kauwt Milou uiteindelijk een reep weg. Ze is niet zo'n fervente ontbijter, maar heeft de tips van haar vader wel ter harte genomen, waardoor ze haar maag prima onder controle heeft.

Aan een zijkant van het meer, ze schat dat de betreffende plek zich op ongeveer twee kilometer van haar huidige positie bevindt, ziet ze ook beweging. Er heeft zich daar een grote groep mensen verzamelt en ze ziet dat er ook glimmende attributen staan. Bomen en afstand beletten haar om te zien wat die dingen exact zijn. Ze slaat haar armen om zichzelf heen, trachtend de rilling van spanning en kou tegen te houden.
Behalve de jury en de deelnemers zijn er ook enkele toeschouwers, hoewel er niet zoveel zijn als het geval was in de Arena, tijdens de Twist. Het vroege tijdstip zal daarmee te maken hebben, samen met de kou en verdere locatie.

"Goedemorgen deelnemers en welkom op deze laatste dag van de Spelen. De tien met de meeste punten zullen uiteindelijk doorgaan naar de volgende ronde, waarvoor je naar Moonlight zult gaan. Deze tien zullen de rest van het jaar worden gevrijwaard van school of werk, zonder inhouding van diploma of salaris."

Er klinken opgewekte uitroepen om haar heen. Milou blijft stoïcijns voor zich uit staren. Ze vindt dat degenen die het daarvoor zouden doen hun prioriteiten niet op orde hebben.
Zij denkt vooral aan de opties die dit biedt. Zal de opdracht - of opdrachten - in Maneschijn dan zoveel tijd kosten?

"Goed, over op de opdracht van vandaag. Die moet uiteraard eerst voltooid worden," de Alfa zet een ernstige toon op.
"Jullie gaan niet alleen zwemmen, zoals misschien gedacht werd. Jullie gaan een triatlon voltooien."

De uitroepen klinken nog steeds veel te vrolijk in Milou's oren. Haar eigen lichaam verstijft. Hoewel ze graag fietst - het tweede onderdeel bij een triatlon - weet ze dat zij hier niet op voorbereid is. Althans: minder dan de anderen. Wolven zijn uitmuntende zwemmers, bijna net zo goed als het hardlopers zijn. Het enige wat haar medekandidaten in hun mens zullen doen, is fietsen. Kort flitst er een beeld van een fietsende weerwolf aan haar geestesoog voorbij. Haar lachje is in tegenspraak met haar gevoel.
Zij zal als laatste eindigen, hierover bestaat geen twijfel.

"In verband met de tijd en het feit dat jullie niet voor deze specifieke tak van sport hebben getraind, is besloten tot een halve triatlon," vervolgt haar vader. "Dat houdt in: 1,9 kilometer zwemmen, 90 kilometer fietsen en 21,1 kilometer hardlopen."

Nog steeds lijkt niemand moeite te hebben met deze informatie.

"Fysieke hulp bij een ander leidt tot diskwalificatie," dooft Vince onbarmhartig het laatste restje hoop bij zijn dochter.
Ze krimpt ineen.

Maar dan recht ze haar schouders. Ze had niet eens aan hulp gedácht, voordat hij erover begon. Zij kan dit alleen klaren. Waarschijnlijk zal ze er de hele dag over doen, maar zij zal de finish bereiken op eigen kracht.

"Aan de overkant zullen jullie worden geholpen met handdoeken en de juiste kleren, eten en drinken, en uiteraard de fietsen," neemt Tim nu het stokje van de Alfa over.
"De gehele tocht zullen jullie niet alleen zijn. Het fysieke deel moeten jullie zelf doen, maar wij staan jullie bij met alles eromheen."

Milou kijkt naar Felix, die ook een zwembroek aanheeft. Hun blikken kruisen en zij beseft: hij zal ook gaan zwemmen. Hun veiligheid, maar ook hun eerlijkheid, zal ook in het water gewaarborgd en gecheckt worden.

"Zijn er nog vragen?"

"Ja, wanneer gaan we beginnen?" Het is Orlando die dat vraagt. De grote tiener staat overduidelijk te trappelen om zijn zwembroek los te scheuren van zijn lichaam door in zijn veel grotere wolf te veranderen. Deze activiteiten zijn op zijn lijf geschreven.

Vince schudt lachend zijn hoofd en zegt zachtzinnig: "Zo direct. Eerst wil ik dat jullie je op gaan warmen. Ochtendgymnastiek is verplicht vandaag."

Milou voelt zijn blik even op zich branden. Dit heeft hij gezegd voor haar. De anderen zullen geen krampen krijgen, als ze zich a la minute in het water laten storten in hun wolf, maar hij wil haar de tijd geven om er ook klaar voor te zijn. Ze kijkt hem niet aan, maar laat met een miniem lachje weten dat ze dat waardeert, waarna ze maar meteen haar spieren dusdanig losschudt dat ze het na verloop van tijd goed warm begint te krijgen.
Dat laatste zal direct veranderen als ze zich in het ijskoude water zal dompelen, maar dat is een probleem voor straks.

De uitroepen om haar heen zijn opgewonden en lacherig. Er klinkt nu wel wat spanning in door.
Als het bijna helemaal stil is geworden, vindt Vince het blijkbaar tijd om te gaan beginnen. Hij roept iedereen bij elkaar en plaatst alle vijfentwintig deelnemers vlak voor het kabbelende water. Iedereen heeft, theoretisch gezien, dezelfde kansen.

Er klinkt luid gescheur. De zwembroek van Orlando belandt in reepjes om hem heen. De grote achttienjarige jongen is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een gigantische zwarte wolf.

Niemand van de juryleden reageert hierop. Er wordt zachtjes gemompeld onder de deelnemers. Sommigen kijken elkaar of de jury vragend aan. Maar dan volgt een ander zijn voorbeeld. En nog een. Langzaam maar zeker verandert iedereen in zijn wolf, totdat alleen Milou daar nog staat in haar thermokleding, omgeven door diepzwarte weerwolven met rode ogen.

De dieren zijn niet bepaald stil, het gejank is niet van de lucht, net zoals hun bewegingen voor de nodige onrust zorgen.

Milou doet langzaam haar warme kleding uit, laat het op een hoopje achter zich liggen. Ze rilt nu ongecontroleerd en knikt naar haar vader, die aan de zijkant al haar bewegingen nauwlettend heeft gadegeslagen. Dan gaat ze achter de lijn staan die in het gras is uitgezet.
Felix stapt uit de rij van juryleden en loopt naar een nieuwe positie, achter de deelnemers.

"Iedereen klaar?!" roept Vince dan. Zijn machtige stemgeluid zorgt ervoor dat het abrupt stil is onder de gelederen. Dan jankt er één kort, dat is Derrick weet zij, en hij zet zich strak achter de lijn, in de starthouding. Milou ziet enkele anderen met hun grote kop knikken en het voorbeeld van Derrick volgen. Ze zijn er klaar voor.

"Beginnen maar!" brult Vince en dat is het teken voor het publiek om te gaan juichen. Het is ook het teken voor Milou om naar de water te rennen, tegelijk met de stortvloed aan wolven.
De plonsen van de grote dieren in het water zijn kort de enige geluiden die ze vervolgens hoort, maar dan neemt ze zonder te aarzelen zelf een duik en voelt dan even niks anders dan de ijzige kou waardoor ze wordt omringt.
Haar ledematen verstijven direct en het kost haar moeite om haar gedachten erbij te houden. Het enige waar haar brein zich nu druk om maakt, is overleven, lucht!
Gelukkig is dat een goede gedachte en ze weet zich een weg naar de oppervlakte te banen.

Hoestend komt ze boven. Ze ademt in, zo goed en kwaad als dat gaat.

Voor zich ziet ze zwarte koppen deinen. Het zijn nu al kleine puntjes vlak boven het water en ze weet dat zijzelf nog minder voorstelt qua volume. De wolven bewegen razendsnel van haar vandaan, op weg naar de andere oever.
Ze voelt een stoot tegen haar elleboog en merkt dan dat ze niet alleen is. Derrick heft zijn rode ogen naar de hare en kijkt haar indringend aan. De betekenis is overduidelijk: zwemmen meid!

Hijgend zegt ze: "Raak me niet aan, dan word je gediskwalificeerd. En ik ook."
Derrick gromt, ze ziet zijn scherpe tanden blikkeren, en dan schept hij een kleine afstand. Maar hij blijft bij haar in de buurt.

"Wat doe je? Ga zwemmen, haal de eerste plaats," Milou merkt hoe wanhopig ze zich begint te voelen. Ze heeft al haar kracht nodig om de slagen te maken, niet om discussies te voeren met koppige beesten.

Achter zich hoort ze gespetter en ze draait haar hoofd. Felix zwemt achter haar. Hij fungeert als hekkensluiter.
Meer nog dan de aanwezigheid van Derrick, voelt zij hoe er een stoot hete energie door haar lichaam trekt, door Felix' presentie. Hij zwemt, net als zij, in zijn mens en hoewel zij verstandelijk weet dat hij het alsnog minder koud zal hebben dan bij haarzelf het geval is, is het gevoel van saamhorigheid dusdanig dat ze haar slagen trefzeker weet te maken.
Haar adem wordt geleidelijk aan rustiger. Gelijkmatig. Haar zwemkunsten spiegelen zich daaraan.

En zo weet ze, vergezeld door Derrick en Felix, de andere oever aan te tikken. Hun trouwe houding heeft ervoor gezorgd dat ze de moed niet opgaf en niet slechts golven zag, waar ze ook keek. De weerstand van het water remde haar af, maar doordat ze niet alleen was, had ze de wetenschap dat ze wel vooruit kwam.
Ze heeft er ruim een uur over gedaan en laat zich bekaf en dankbaar uit het water hijsen. De warmtedeken en de onmiddellijke zorg helpen haar tot rust komen.

De andere kandidaten zijn in geen velden of wegen te bekennen. Er staan nog slechts twee fietsen klaar, omringd door enkele motors.
Milou schrikt op van geklap. Ook hier staan, afgezien van de hulpverleners en de drie juryleden die inmiddels hun weg om het meer hebben gemaakt, toeschouwers. Ze zijn stilletjes in hun houding, slechts hun applaus is hoorbaar.

Een beetje onwennig kijkt ze achter zich, waar ze Derrick verwacht. Maar ze staat daar alleen en het publiek kijkt haar strak aan. Ze kan hun gezichtsuitdrukking niet goed peilen.

Felix loopt op haar af, ook hij heeft een warmtedeken om zich heen geslagen. Derrick staat iets verderop. Hij is volkomen naakt en heeft een fietsbroek in zijn hand, een item die haar ook net wordt gebracht door een crewlid.

"Ze klappen voor jou, Milou," zegt Felix zacht tegen haar. "Ze zijn onder de indruk van jouw prestatie. Net zoals ik dat ben."