Het is nog geen middag en het spel van vandaag is - in principe - met goed gevolg afgerond. Er zijn geen punten meer te behalen, dus, nadat Milou en haar groep binnen waren gestormd, heeft Vince zich laten zien aan de overgebleven groepjes en verteld hoe de vork in de steel zat.
Het geeft hem en de resterende juryleden de mogelijkheid om de nieuwste update van de ranglijst al aan het begin van de middag op te hangen. De punten zijn vooraf bepaald, degenen die als eerste en als tweede groep het juiste antwoord hadden, zullen respectievelijk vijftig en vijfentwintig punten krijgen. De derde groep krijgt, als een soort wrange bonus, vijf punten. Maar dat is beter dan niks: en dat laatste is precies wat de resterende zes groepen zullen ontvangen.

Vince weet de cijfers uit zijn hoofd en heeft het al uitgerekend. Derrick staat eerste en Orlando, de winnaar van deze ronde, heeft zich met die winst een weg naar de top drie gebaand: hij staat tweede.
Dit is voor het eerst dat Milou verder dan de tweede plek omlaag is gezakt, maar zij mag alsnog in haar handjes knijpen met haar derde plaats.

Maar dat is wel de reden dat Vince ietwat moeilijk kijkt: híj weet wat de groep te wachten staat in de finale van deze Spelen. Vijfentwintig personen zullen strijden om de tien felbegeerde plekken en hij weet: het hebben van een wolf is in een groot deel van deze fysieke uitdaging een must.
Milou zal eenvoudigweg niet snel genoeg zijn.

Bovendien zit Gerard, de Alfa van Maneschijn en degene die de Spelen in het leven heeft geroepen, hem ook in de nek te hijgen. Die heeft al meerdere malen - zeg maar: dagelijks - laten blijken dat hij niet zo blij is met een niet-wolf zo bovenaan in de ranglijsten. Hoeveel pijn het hem ook doet, diep in zijn hart is Vince het met hem eens. Hij denkt simpelweg niet dat iemand die geen wolf is, een roedel kan leiden. Heeft Gerard dat niet zelf bewezen door een volbloedmens te trouwen? De Spelen bestaan niet voor niks.

Morgen zal beslissend zijn en hij is niet heel blij met de gang van zaken. Als Milou op eenzame hoogte stond met haar scores, dan was het een ander verhaal geweest. Maar ze wordt inmiddels met rasse schreden ingehaald door anderen, waardoor haar positie steeds wankeler wordt.

Terwijl het paleis weer volstroomt en de lunch wordt opgediend - iets verlaat en vrij simpel omdat de keukens de hele ochtend buiten gebruik waren - gaat hij naar zijn kantoor om de scorelijsten te verversen met de nieuwste informatie.

***

Alfa Vince komt de eetzaal binnenlopen, de lijsten in de hand. De lunch is afgelopen en degenen die niks met de Spelen te maken hebben zijn inmiddels uit de zaal verdwenen. Resa knijpt haar hand steviger om die van Ralf, die wel is gebleven. Waar ze eerst vooral meedeed om de spanning en het wedstrijdelement, wil ze nu maar wat graag winnen. Het lijkt haar wel wat: de Alfa zijn van de Maneschijn-roedel, met Ralf als haar dichtstbijzijnde adviseur. Haar tweede man.
Maneschijn zal onoverwinnelijk zijn.

Natuurlijk moet ze eerst nog de volgende ronde goed doorstaan - ze staat momenteel hoog genoeg in het klassement om verzekert te zijn van die finaleplaats - maar daarna kan ze vol trots met Ralf mee, naar zijn woonplaats. Haar persoonlijke situatie is eigenlijk al duidelijk: door de rang van Ralf weet zij dat hij in zijn roedel zal blijven. Daarom is het logisch dat zij zich daar ook zal settelen, of ze de titel nou wint of niet. Resa is tot nu de enige die al serieus aan het inpakken is en reeds afscheid neemt van deze en gene. Het wil niet zeggen dat ze minder haar best zal doen, met wat haar morgen dan ook te wachten zal staan.
In Maneschijn zullen de Spelen verdergaan met deelnemers uit andere roedels. Ook daar wil ze haar kansen wagen.

Het kost een weerwolf een kleine week om het Duistere Woud te doorkruisen - uiteraard is dat afhankelijk van de omstandigheden. Zo vaak zal ze niet even heen en weer 'hoppen'. Het is niet voor niks dat ze haar ware zielsverwant niet eerder heeft ontmoet.

***

Derrick wacht tot het wat rustiger is rondom de flink geslonken lijst. Als hij er eenmaal goed bij weet te komen, scant hij de namen snel. Onderaan staan twintig duidelijke strepen en hij baalt als een stekker dat daar de namen van Iris en Lulu bij horen, twee meiden die vandaag nog in zijn team zaten. Hij heeft het gevoel dat hij heeft gefaald en daar doet zijn eigen eerste plaats niks aan af.
Derrick lacht kort en humorloos. Vijf miezerige punten voor de derde plaats van vandaag. Had dan helemaal niks gegeven.

Maar goed, elk puntje is er uiteindelijk één. Hij zal ze waarschijnlijk hard nodig hebben in de laatste ronde.

***

"Ik vraag jullie aandacht even, nu de punten bekend zijn," begint Vince. "Voor degenen die doorzijn naar de laatste ronde: gefeliciteerd!
Ik wil jullie op het hart drukken om de resterende dag rustig aan te doen. Misschien een lichte training op te pakken. Een middagdutje te doen."

Dat laatste bezorgt hem een zacht gelach dat door de zaal rommelt.

"Morgen wordt extreem zwaar," waarschuwt hij dan.
Zijn suggestie was niet als grap bedoeld.
"Vooral fysiek, maar het zal mentaal ook veel van je vragen. In ieder geval twee elementen zijn uitermate geschikt voor je wolf, maak daar gebruik van."

Het is weer stil, langzaam maar zeker lijken ze doordrongen van de ernst van de situatie.

"Morgenochtend beginnen we om acht uur 's ochtends bij het meer. Bereid je voor om te gaan zwemmen. Ontbijt licht maar koolhydraatrijk. Trouwens, begin daar vandaag ook al mee. Zorg voor een goede bodem."

Hij zwijgt. Hij heeft voldoende informatie gegeven aan zijn publiek om ze in luid geroezemoes uit te laten barsten.
Vince laat zijn blik over het groepje gaan. Door de diversiteit aan opdrachten is de ranglijst niet altijd even stabiel gebleven. Twee vrienden van het eerste uur: Che van twintig en Sent van negentien, staan ineens vrij bovenaan. Aksel van negentien en zijn zus Mabella van achttien maken ook een goede kans voor de top tien morgen. Lucinda - de tweelingzus van Rik, maar met een heel wat beter karakter - staat nu elfde, maar als zestienjarige zijnde staat ze derde, achter Milou en Chiel.

Veel van die namen had hij van tevoren al op dat hoge niveau bedacht. Dat zijn de natuurlijke uitblinkers. Maar dat bijvoorbeeld Chiel het zo goed zou doen, of - en nu is hij compleet eerlijk tegen zichzelf - Milou, had hij nooit verwacht. Geoffrey heeft zijn massieve uiterlijk zeker mee, maar heeft mooi mee kunnen liften met het winnende groepje vandaag. Anders had Vince betwijfeld of die daadwerkelijk zo ver zou komen als nu het geval is.

Als hij terugkijkt op de Spelen tot nu toe, is hij tevreden met hoe het uit heeft gepakt. Iedereen heeft alle kansen gehad om hogerop te komen en de natuurlijke selectie heeft zijn werk uiteindelijk gedaan.

Hij werpt een laatste blik op Milou, die stilletjes naast Resa zit. Hij weet niet zo goed wat hij op dit moment van zijn oudste dochter moet denken.