Milou schrikt wakker van hard gebons op haar deur en kijkt naar de wekker op haar nachtkastje die zo te zien al enkele minuten aan het piepen is. Ze heeft destijds expres een exemplaar uitgekozen met het meest harde, irritante geluid dat ze maar kon vinden, maar dat mag niet baten. De melodie in haar hoofd heeft de vervelende gewoonte om 's ochtends niet zozeer hard, maar wel allesoverheersend te klinken. Als ze dan ook een intense droom heeft, zoals nu, kan de buitenwereld nauwelijks tot haar doordringen. Het heeft er meerdere malen voor gezorgd dat ze te laat in het klaslokaal verscheen. Weerwolfprinses of niet, ze mag bijna wekelijks nablijven en ook haar schoolwerk lijdt eronder. 

"Ja ja! Ik hoor 'm," roept ze richting de deur en ze drukt op het juiste knopje. De daarop volgende stilte is weldadig, afgezien van de melodie die op dat moment ogenschijnlijk een heel orkest inzet maar slechts hoorbaar is voor haar alleen. De droom glipt inmiddels bij haar weg, ze kan al niet meer zeggen waar het over ging. Er blijft slechts een fijn gevoel achter en dat is voldoende voor haar.
Als ze even later een snelle douche neemt hoopt ze dat haar aandacht naar het geluid in haar hoofd spoedig af zal zwakken, want anders wordt het weer een slechte dag - ondanks de lieflijke klanken waar ze constant door wordt begeleidt. 

Ze trekt een jurkje met lange mouwen over haar hoofd en maakt haar outfit compleet met een dikke legging. Hierdoor is ze, behalve mentaal, ook zichtbaar anders dan de rest, want de algehele mode is om zo min mogelijk aan te hebben. Niet dat er de afgelopen decennia ook maar één aanval op het goed beveiligde paleis is geweest, maar stuk voor stuk hoopt elke tiener dat vandaag de dag is en dat ze hun wolf legitiem mogen onthullen om in de aanval te gaan - samen met de rest van de roedel. De menselijke weerwolven hebben het ook niet zo snel koud, waardoor dat allemaal prima mogelijk is. Milou betwijfeld of de laag uitgesneden kleding van de meiden hieraan bijdraagt, het zorgt er in ieder geval voor dat de jongens weliswaar moeiteloos - en verhit - naar school te krijgen zijn, maar echt niet altijd goed opletten. 

Ze loopt een verdieping omlaag, waar de koninklijke familie een aparte eetkamer heeft - aansluitend aan de huiskamer. Eigenlijk is in deze gehele noordelijke vleugel plaats voor gezamenlijk huiselijke en andere activiteiten. De grote zaal beneden, vlak bij de centrale keuken, is bedoeld voor al het personeel, maar Milou is blij met deze afzondering. Zoveel heeft ze niet op met haar leeftijdsgenootjes.
Stilletjes eet ze haar ontbijt in haar eentje aan de bar, die zorgt voor een brug tussen de relatief kleine keuken en de eetkamer. Dit keer maakt ze gebruik van haar melodie om bewust wat meer afgeschermd te zijn van haar familie. Ongeïnteresseerd zag ze bij het binnenkomen dat zelfs haar vader mee eet, maar ze laten haar allemaal met rust. Milou wendt zich af en denkt met een steek van schuld aan haar onafgemaakte huiswerk en wat dat zal doen met haar positie in de klas. Ze wil zo graag, maar het lukt simpelweg niet. 

Elk jaar heeft twee klassen, twee verschillende niveaus met elk ongeveer twintig leerlingen erin. Hierin zitten alle paleiskinderen, maar ook de tieners van het dorp en enkele omliggende dorpen. Allemaal kinderen van weerwolven. Op de derde verdieping van het paleis bevinden zich alle lokalen, wat voor de koningskinderen betekent dat ze enkele etages omlaag moeten gaan om hun juiste lokaal op te zoeken.

Ze kijkt nerveus op als ze een zware hand op haar schouder voelt. Terwijl ze het nutteloze geroer in haar ontbijtkom laat voor wat het is ziet ze dat de kamer ineens bijna leeg is. Slechts haar vader is er nog en hij kijkt haar betekenisvol aan.
"Ga je mee?"

***

Vince kijkt enigszins bezorgd naar zijn dochter als ze met gebogen hoofd opstaat en met hem meeloopt naar beneden. Ze lijkt het niet gek te vinden dat hij dezelfde richting op gaat, wat maar weer bewijst dat ze er niet helemaal bij is met haar gedachten. Terwijl er zich een frons op zijn voorhoofd vormt, vraagt hij zich af wat het komende evenement met haar zal doen. Hij weet dat hij een uitzondering voor haar zou kunnen maken, hij is per slot van rekening de koning van alle weerwolven. Maar Gerard heeft hem specifiek gevraagd om het eerlijk te houden en hij weet ook: als hij begint met uitzonderingen maken, is het hek van de dam. Gelukkig is er nog hoop, want meedoen mág, maar is absoluut niet verplicht. Misschien beseft ze gelijk dat het gekkenwerk is voor haar. Aan de andere kant... ze lijkt van al hun kinderen het meest op Alexis, zowel qua uiterlijk als karakter. De kans dat ze zich willoos aan de kant laat schuiven is zeer klein. 

Hij ziet een kleine vonk van interesse in haar ogen verschijnen als ze ziet dat er een stroom leerlingen naar de gemeenschappelijke ruimte worden gedreven en hoort dan aan enkele woorden dat alle vierde- vijfde- en zesdejaars daar worden verwacht. Ze zal het vast niet erg vinden dat ze de wiskundeles nu moet missen. Milou kijkt naar hem op en vraagt: "Wat is dit, pa?" 

"Dat zal ik zo aan iedereen vertellen. Kies je een plekje vooraan? Dan versta je het goed." Hij ziet hoe haar blik verduistert en dat ze dan, zonder nog een enkele opmerking, van hem wegloopt.
Hoofdschuddend kijkt hij haar even na. Pubers, wat moet je ermee?

Terwijl hij haar dan al snel uit het oog verliest tussen de ruim zeventig andere tieners - in leeftijd variërend tussen de zestien en negentien jaar - die allemaal rumoerig plaatsnemen, loopt hij naar het podium toe, waar de directrice op hem wacht. Liesbeth is de beste vriendin van zijn vrouw en is ook al van alles op de hoogte. Toen de achtendertigjarige vrouw eenmaal doorhad dat les- en leidinggeven precies is waar ze goed in is, heeft ze al snel de scholingsmethodes van Blauwewater en omstreken naar een hoger niveau getild en heeft zich vervolgens met hart en ziel op deze roeping gestort. Dat is maar goed ook, want de weerwolfpopulatie lijkt almaar toe te nemen en heeft behoefte aan goede leiding en theoretische kennis. 
Ze knikt hem toe en wijst hem zijn plek in het midden van het podium, terwijl ze zelf aan de zijkant plaatsneemt. 

"Beste leerlingen," begint Vince kalm. Hij weet dat hij niet hard hoeft te praten, met alle scherpe wolvenoren om zich heen zal hij tot in de verste uithoek glashelder hoorbaar zijn, tenminste... als het geklets wegsterft - wat het inmiddels doet. 
"Ik heb goed nieuws voor jullie: deze week zullen er geen lessen worden gegeven."

Grinnikend wacht hij tot het gejoel weg is gestorven voordat hij kalm een hand opheft. Het is in één keer doodstil, want nu willen ze wel horen wat hij te zeggen heeft. 

"Aan de andere kant van het Duistere Woud is, zoals jullie weten, de Maneschijn roedel. Momenteel staan Gerard en Louise daar aan het hoofd, maar zij willen binnenkort het roer uit handen geven."

Een brutale zesdejaars roept: "Laat me raden, ze zijn oud en versleten en willen met pensioen?"

Vince weet dat hij de adolescent zonder moeite in het gareel kan krijgen door zijn 'enge blik' op te zetten - iets waar zijn dochters hem reeds meerdere malen op hebben gewezen - maar op dit moment is hij in een te goede stemming, waardoor hij slechts gemoedelijk zegt: "Pas op met wat je zegt, Gerard is jonger dan ik ben," de ander daarmee uitdagend om hém dit keer oud te noemen. Blijkbaar heeft hij de gevaarlijke glans in zijn ogen niet helemaal uit kunnen zetten, want de jongen slikt en zakt wat naar onder in zijn stoel. Vince knikt tevreden en laat het daarbij. 

De weerwolfkoning vervolgt: "Zoals bekend hebben zij geen opvolger en daarom zijn bij deze de Spelen in het leven geroepen."

Hij doet een kleine stap naar achteren en vouwt zijn armen over elkaar. Zijn publiek is een milliseconde doodstil, maar dan beginnen ze als op commando door elkaar heen te roepen en schreeuwen. Stoelen vallen om en de chaos viert hoogtij. Rustig wacht hij af en ja hoor, eentje weet een stiller moment af te wachten en roept dwars door die relatieve rust: "Wat houden de Spelen precies in?"

"Fijn dat je dat vraagt," glimlacht hij en hij gaat van start met de uitleg. Zijn toehoorders lijken collectief hun adem in te houden.

"Deze week zullen er voorrondes worden gehouden in de vorm van diverse opdrachten. We hebben een minimum leeftijdsgrens ingesteld van zestien jaar, vandaar dat de jongere klassen hier niet bij zijn. Er is ook een maximum leeftijd van twintig jaar. Dat betekent dat er, behalve jullie, weerwolven meedoen die niet meer op school zitten."

Hij wijst naar achteren en inderdaad, ongemerkt voor de meeste leerlingen, zijn daar nog een vijftigtal negentien- en twintigjarige weerwolven gaan staan. Zij zijn ook mededingers naar de titel. 
De sfeer is direct nog een keer zo gespannen.

"Waarom alleen deze leeftijden?"

Vince zoekt naar degene die de vraag stelt, maar krijgt haar niet zo snel in het vizier. Hij antwoordt daarom in het algemeen: "Hier hebben we specifiek voor gekozen omdat deze leeftijdsgroep, jullie, hun leven nog voor zich heeft en makkelijker kan anticiperen op onverwachte zaken."

Hij hoort geen weerwoord en knikt, waarna hij zijn verhaal vervolgt: "De wedstrijden beginnen vanmiddag. Deze ochtend hebben jullie vrij om je erop voor te bereiden. De beste tien zullen uiteindelijk door het Woud trekken om daar met andere winnaars voor de uiteindelijke winst te gaan. Zijn er verder nog vragen?"

"Wat houden de wedstrijden in?"

Tevreden kijkt Vince naar de jongen wie de vraag stelt. Hij is blij dat iemand het vraagt, want nu kan hij glimlachend zeggen: "Dat is uiteraard een verrassing," wat op licht gemopper en een nog intensere spanning van de atmosfeer komt te staan. 

"Mogen we in onze wolf meedoen met de wedstrijden?"

De glimlach verdwijnt langzaam van zijn gezicht en hij probeert de blik te vangen van zijn enige dochter die hier aanwezig is. Het kost hem enkele seconden om haar te vinden, maar dan kijkt hij haar recht aan terwijl hij zegt: "Ja, elke vorm is toegestaan. Weet ook dat deze wedstrijd niet verplicht is, gewoon toeschouwer zijn is geen schande."

Als hij de verbeten blik op haar gezicht juist interpreteert, had hij dat laatste net zo goed niet hoeven zeggen.