"Hey mam, jij hier?" Milou klinkt verrast terwijl ze nieuwsgierig de stapels boeken bekijkt waar haar moeder zich mee omringt. Het zijn nou niet direct de meest populaire verhalen, te zien aan het gewicht, de onhandige grootte en ook aan het stof dat overal duimendik op ligt. De vele vingerafdrukken zorgen voor diepe sporen op de leren kaften. 
Alexis was aan het niezen, anders had zij haar nooit gezien, zo verstopt in de donkerste krochten van de grote bibliotheek. Het verbaast Milou dat haar moeder woorden wist te onderscheiden met het weinige licht. 

"Een Beknopte Beschrijving* van Blauwewater," leest ze hardop. "Nou, dat kan je wel zeggen," reageert ze dan lachend, terwijl ze de dikke pil oppakt en schattend weegt. "Wat een gewicht zeg!"

Alexis verzamelt intussen alle boeken en stapelt ze op elkaar. Ze zijn oud. Het papier is perkamentachtig en bruingeel. De titels zijn bijna net zo donker als de boekomslagen, waardoor ze nauwelijks leesbaar zijn. De geur vertelt eenzelfde verhaal: deze boeken zijn niet zomaar gedateerd, maar oeroud. 

"Mam, wat doe je met deze boeken?" Nu is Milou toch wel nieuwsgierig aan het worden. Ze weet: haar moeder houdt van lezen, maar dit lijkt meer op studeren en onderzoeken, dan op lezen voor je plezier. 

Alexis kijkt op, de rimpel in haar voorhoofd verdwijnt terwijl ze erover wrijft. Ze zucht even en zegt dan: "Nou, eigenlijk doe ik dat voor jou."

Milou trekt een wenkbrauw omhoog, terwijl ze het gevaarte in haar hand op de ietwat wankele stapel legt.

"Ik maak me toch zorgen over die melodie in je hoofd," mompelt Alexis dan. "Het zal je waarschijnlijk niet schaden, maar het is ook niet natuurlijk. Ik heb er nog nooit van gehoord."

"Dat komt omdat je niet opgegroeid bent met weerwolven," merkt Milou wijsneuzerig op. Ze moet even bedenken wat ze van deze onthullingen vindt en reageert op het gedeelte waar ze direct een antwoord op heeft. 

"O, weet jij iets wat ik niet weet?" Dit keer trekt Alexis een wenkbrauw omhoog. Het is waar, Milou is al haar hele leven omringt door 'mythen' zoals ze het af en toe benoemd. Zij heeft nooit anders geweten dan dat dit hele sprookje gebaseerd is op de waarheid. 

Net zoals ze altijd het gevoel heeft gehad dat ze een buitenbeentje is in de haar bekende wereld. 
Milou beweegt even ongemakkelijk, kort haar hoofd schuddend, terwijl ze de pijnscheut in haar binnenste probeert te negeren. In plaats daarvan omarmt ze het warme gevoel als ze bedenkt dat haar moeder dit voor haar doet. Ze sluit zich vrijwillig op in een donker plekje van de bieb om zaken voor háár uit te zoeken. In een opwelling komt ze dichterbij en knuffelt haar moeder. Dat doet ze sowieso veel te weinig. 

Ze knuffelen even, genieten allebei van het korte moment in volkomen vrede. Met elkaar, met hun leven en met de wereld. 

"Wat doe jij hier eigenlijk?" vraagt Alexis.

Enigszins schuldig trekt Milou zich wat terug en mompelt: "Informatie opzoeken."

"Waarover?" Alexis is oprecht nieuwsgierig. "Je hebt toch geen school deze week?"
Maar dan begrijpt ze het al. "Voor de theorie?"

"Ja," Milou klinkt opstandig, ze is er zich van bewust dat dit als valsspelen kan worden opgevat. Degenen die als eerste werden opgeroepen, hebben die kans nooit gekregen. Maar het duurt maar en duurt maar voordat zij aan de beurt is en ze kreeg de kriebels. Kon zich nergens meer op concentreren, zelfs niet op de Twist en het feit dat haar eenzame plekje bovenaan de ranglijst nog steeds verzekerd is. 

Waar de vragen exact over gaan is een goed bewaard geheim, maar wat ongeveer de bedoeling is, is wel uitgelekt. Het gaat om meerkeuzevragen over het wel en wee van Mångata en Blauwewater, afgetopt met weetjes over weerwolven in het algemeen. 
Het is algemeen bekend dat Milou niet de juiste concentratie heeft om al die zaken te weten. 

Ze zit niet voor niks in het laagste niveau op school - ook al zijn er maar twee per leerjaar. Omdat ze, behalve dat, ook in de jongste groep zit van degenen die meedingen naar de titel 'Alfa', heeft ze voor zichzelf besloten dat ze haar tijd maar beter goed kan benutten. 

In de praktijk weet ze haar melodie, datgene waar haar moeder onderzoek over aan het plegen is, wel te negeren. Als ze bezig is met theorie, is dat vrijwel onmogelijk. 
Reden waarom ze meer door de bibliotheek aan het dwalen was, dan daadwerkelijk aan de studie ging. Ze geniet voornamelijk van de rust, die nog steeds overwegend heerst in de bijna-lege zalen en gangen van het paleis. De vloer trilt van de activiteiten in de Arena, al is dat laatste eigenlijk verbeelding omdat de bibliotheek zich op de vierde verdieping bevindt, een etage boven de klaslokalen. 

"Uhm, Milou," zegt Alexis dan en ze knikt veelbetekenend naar haar dochters voeten. 

Aha, het was toch geen verbeelding. De band om haar enkel flitst op en is aan het trillen. Zij is aan de beurt voor de theorie.

"Succes lieverd," zegt haar moeder en drukt haar nog even tegen zich aan. Milou protesteert halfslachtig. Op haar leeftijd is het niet meer stoer om als kleine meid behandeld te worden, maar stiekem vindt ze het helemaal niet erg. 
De lach die ze haar moeder toewerpt, terwijl ze zich richting de klaslokalen begeeft, is er dan ook een vol liefde. 

De zenuwen in haar maag zijn van een heel ander kaliber dan gisteren of eerder, bij de fysieke opdrachten. Ze weet hoever ze haar lichaam kan pushen en wat die aankan - of niet. Maar met theoretische kennis is het heel anders gesteld in haar bovenkamer. Paniek neemt de overhand, iets waar de melodie luidruchtig op inspeelt. Het geluid lijkt sowieso harder, sinds ze is begonnen met de Spelen. Alsof iets in haar lichaam zich ergens klaar voor maakt. 
Misschien had ze dat tegen haar moeder moeten vertellen, maar dat vindt ze moeilijk. Eerlijk gezegd heeft ze die melodie het grootste gedeelte van haar leven niet benoemd. In het begin wist ze niet beter dan dat iedereen dat had. 

Later, rond haar dertiende, kwam ze erachter dat zij niet in een wolf veranderde, terwijl Felix dat wel deed. Dat deed haar beseffen dat zij anders is dan anderen, zeker toen de gedaanteverwisseling op zich bleef wachten, tot het heden aan toe. 
Het heeft sindsdien ruim een jaar geduurd voordat zij haar melodie ter sprake bracht bij haar familie en nog bijna drie jaar later voordat haar moeder er specifiek informatie over begon op te zoeken. Een gegeven waarmee ze zich in het nu bevinden.
Als je niet door een dergelijk geluid verzwolgen wordt, zoals zij, ís het ook lastig om je er een voorstelling van te maken. 

Ze weet dat het alles te maken heeft met haar zielsverwant. Omdat ze niemand anders in haar roedel heeft gehoord over een melodie - matchend met de hare of niet - weet ze dat die persoon zich hier niet bevindt. Maar hij bestaat wel, daar is zij van overtuigd. 

Met een licht trillende hand duwt ze uiteindelijk de deur van het klaslokaal open. Ze heeft haar gedachten even succesvol van de komende test af weten te houden, maar nu ze de haar geïnstrueerde ruimte inloopt, bonst haar hart zo luid dat het bijna boven haar melodie uitkomt.
Haar wiskundeleraar kijkt haar aan, een spottend lichtje in zijn ogen, en Milou weet onmiddellijk dat de test een absolute ramp gaat worden. 

*Een kleine eerbetoon aan J.K. Rowling en haar 'Een Beknopte Beschrijving van Zweinstein', het boek waar Hermelien zo graag mee zeult.