Die Resa. Derrick grinnikt nog steeds in zichzelf als hij lenig de platte massieve buis oploopt en aan het eind daarvan de ketting stevig vastgrijpt om zich naar de stellage te slingeren. Tot nu toe gaat het redelijk probleemloos, maar hij ziet alle komende onderdelen die hij nog moet overwinnen en focust zich daarop. Verdere roddels kunnen wachten totdat hij de bel heeft geluid. 

Vijf minuten en acht seconden. Is dat de tijd die hij moet inhalen om de beste te zijn, om ervoor te zorgen dat híj bovenaan in het klassement terechtkomt? Hij heeft al gezien dat enkele kandidaten er een half uur over hebben gedaan en anderen hebben het zelfs opgegeven. Dit is een pittige opdracht en hij moet daar zeker niet te licht over denken. 

Het platform waar hij zijn handen tegen de zijkant heeft gezet, begint naar voren te kantelen en hij raakt even in paniek. In een adrenaline verhogende situatie verandert hij meestal in zijn wolf, maar dat is op dit moment niet zo handig. Hij probeert in te schatten wanneer hij naar de ketting moet springen, maar beseft opeens dat dat moment reeds gepasseerd is. Het platform is teveel graden gezakt. Met een wanhopige sprong weet hij de ketting te grijpen, maar te laag. Derrick slingert door zijn beweging wel ongecontroleerd naar voren en voelt hoe zijn onderarmen hard tegen de rand van de Paddenstoel komen. Hij zal moeten klimmen. 

Hij is nu al moe.

Met trillende armspieren weet hij hoog genoeg te komen om met zijn benen naar de Paddenstoel te hengelen. Het kost hem een uiterste inspanning om zijn enkels om de stam te haken en zichzelf op het kleine oppervlakte te werken. Hij vouwt zichzelf om de stam en voelt zijn borst heftig op en neer gaan terwijl zijn adem in stoten zijn lichaam verlaat. Met gesloten ogen leunt hij ook even met zijn voorhoofd tegen de stam. Hij heeft dringend rust nodig. Nu al.

Maar de tijd tikt meedogenloos door en hij moet verder. 

De volgende Paddenstoel is bijna drie meter verder. Hij kan zich geen voorstelling maken hoe het Milou is gelukt om daarheen te springen. Heeft zij gebruikgemaakt van de veilige optie? Nee, dan had ze vast niet zo'n recordtijd weten te bemachtigen. 
Als het haar lukt, zal het hem ook moeten lukken. Hij is één meter drieëntachtig, minstens twintig centimeter langer dus. Dat moet toch íets betekenen? 

Hij houdt zich vast aan de stam en gaat zo ver mogelijk voorin de hoed hangen. Een aanloop is hier niet mogelijk, dus dan kan hij het beste via een dergelijke manier de afstand proberen in te korten. 
De twintigjarige jongeling ademt diep in en blaast dan alles puffend uit. Bij de derde puf zet hij af en mist glorieus. 

Hij krijgt niet eens de kans om de hoed van Paddenstoel nummer twee aan te raken. 

Het water is steenkoud en zijn rug doet pijn van de harde klap tegen de oppervlakte. 

Al het geluid valt weg als hij onder water verdwijnt, behalve de stem van een crewlid vlakbij, die "Stop de tijd," roept. Als hij door- en doornat weer bovenkomt, merkt hij direct op hoe stilletjes het publiek is. Waarschijnlijk zijn zij net zo gedesillusioneerd als hijzelf. 

Balend hijst hij zich uit het bad en loopt druipend terug naar het begin. Hij mag drie keer vallen, maar elke keer is er één teveel. Dit had niet mogen gebeuren. Dit mag niet meer gebeuren. 

Hij ziet Jared staan. De tweeëntwintigjarige kijkt hem aan zonder uitdrukking op zijn gezicht. Het zal Derrick niks verbazen als hij inderdaad geen mening heeft over dit fiasco. Hij zal het vaak genoeg fout hebben zien gaan om zich hierover te verwonderen. 
Milou echter, die - helaas - overduidelijk een getuige was van zijn afgang, kijkt hem niet spottend aan: iets wat hij wel had verwacht. Haar gezicht laat medelijden zien en ze vraagt zelfs of het gaat. Maar hij voelt de pijn in zijn rug al nauwelijks meer. De helende kracht van zijn lichaam doet zijn werk goed. De pijn van de nederlaag is heftiger.

Hij schudt zijn hoofd naar haar en zegt tegen Jared: "Ik ben er weer klaar voor." Hij hoort zelf hoe grimmig zijn stem klinkt. 

Druipnat de Twist beklimmen is lastiger. Zeker nu hij erbij ook moe is van zijn vruchteloze eerste poging. Maar hij gaat door, met zijn tanden op elkaar geklemd. Bij de Paddenstoelen aarzelt hij, maar hij gaat toch voor de moeilijkste route. Hij weet nu waar hij op moet letten. Hij grijpt de ketting stevig en hoog beet en weet al heel wat makkelijker - en vlotter - op de eerste Paddenstoel terecht te komen. Zijn mindset is ook anders dan net. Minder zeker van het parcours - dat aanvoelt als een levend en onvoorspelbaar beest, maar wel nog steeds zeker van zijn eigen kunnen. 
Hij leunt even naar achteren en springt voor een tweede keer naar de tweede Paddenstoel. Hij geeft alles van zichzelf in die machtige sprong. 

Hij landt keihard met beide voeten op de rand. Zijn handen grijpen wanhopig naar de stam en weten die stevig vast te klemmen. 

De omhelzing met het levenloze en ijskoude object voelt louterend aan. 

De eerste bonusknop is letterlijk onder handbereik en, met een overwinnende gezindheid, heeft hij die extra dertig seconden in ieder geval in de pocket. 
Het zorgt ervoor dat de falende indruk in zijn binnenste minder scherp aanvoelt.
De twee opvolgende Paddenstoelen zijn makkelijker, misschien omdat ze iets lager hangen dan hun voorganger, en weet hij probleemloos te overbruggen.

***

Vince ziet de val met lede ogen aan, maar merkt direct dat Derrick hardnekkig opnieuw de Twist aangaat. De vastberadenheid straalt ervan af.
Hij ziet hoe Tim net zo gespannen kijkt als hijzelf en geeft hem een klap op diens schouder om hem van zijn medeleven te betuigen. 
Behalve fysiek, is de Twist ook mentaal erg zwaar en daar komt men eigenlijk pas achter als ze middenin die uitdaging staan. 

Derrick is bij het begin van het Woud en zelfs van deze afstand is duidelijk te zien dat hij alles rustig op een rijtje zet. Het slimste is om de korte route te nemen en hopen dat je kracht genoeg hebt in je schouders, armen, maar erg belangrijk: ook in je handen, om het in één keer te voltooien. De kettingen moeten hoog worden vastgegrepen. Jezelf ophijsen zorgt voor tijd- en krachtverlies. Hier in het Woud - het midden van de Twist - is het keerpunt. Het Woud vertegenwoordigd de meeste onvrijwillige duiken in het water. 

Hij hoopt dat Derrick zijn prestaties niet afweegt tegen die van Milou. Nul keer vallen is vóór haar sowieso niemand gelukt en Vince betwijfeld of het iemand anders zal lukken, nu zelfs Derrick - degene van wie hij dat het minst verwachtte - een duik heeft gemaakt. 

Derrick is inmiddels van start gegaan en Vince merkt hoe Tim nog verder naar voren buigt om maar niks te hoeven missen. 
Het gaat bijna direct fout. De ketting is beduidend gladder dan dat Derrick dacht en - begeleidt door de collectief ingehouden adem van het publiek - roetsjt hij naar beneden. Zijn voeten raken het water, maar dan heeft hij het gladde metaal toch weer klemvast. Vince vóelt de pijn in zijn eigen handen. 

Nu komt het zware werk. Hij moet weer omhoog klimmen en daarna overspringen. En dat herhalen totdat hij op het platvorm terechtkomt: het volgende rustpunt. 
Vince ziet hoe Derrick zijn tanden knarst en zijn vuisten om de ketting balt.
Naast zich kopieert diens vader die bewegingen. Tim is verdacht stil.

Vince heeft geen idee wat het hem kost, maar Derrick krijgt het voor elkaar. Het publiek juicht om deze immense krachtinspanning. 

Hij slingert zich naar de volgende ketting en vervolgens naar een trapeze. Het geeft aan de ene kant rust voor de handen van de kandidaten, maar aan de andere kant zorgt het ook weer voor een nieuw soort krachtinspanning. Als je dat onderschat, lig je zomaar ineens in de plomp. 
Maar Derrick heeft geleerd van zijn eerdere zelfingenomen houding en hij weet de slinger fraai te voltooien door probleemloos over te springen naar de volgende ketting. 
Derrick geeft een luide brul als hij nog een sprong maakt. Het is een uiting van ontlading, van de ontzettende inspanning die hij nu levert. De kreet echoot door de Arena en zorgt ervoor dat het publiek weer stilvalt. De geweldige spanning is voelbaar, het knettert door de ruimte. De ontladende orkaan aan geluid in de gehele zaal is buitengewoon als Derrick zich uiteindelijk door het Woud heeft weten te worstelen. Vince ziet hoe Derrick zijn vuisten triomfantelijk balt als hij daar staat. Groot, sterk en onoverwinnelijk, als je zijn doornatte haren en kleding wegdenkt. 

De klok geeft vijf minuten en acht seconden aan. 

Hij ziet hoe Derrick dat ook doorheeft en hoe diens schouders wat inzakken.
Maar hij recht ze alweer en draalt nu niet langer. Het volgende onderdeel wacht op hem.

Zijn sprongen zijn lomp, maar voldoen. Hij slecht de roterende wielen en de daaropvolgende Bouten. De schijf is een ander verhaal. Die moet met elegantie worden overwonnen. Hij hoopt van harte dat de ander beseft hoe belangrijk het is dat dit goed gaat. Als hij valt, moet hij het Woud opnieuw afleggen: hij moet dan opnieuw bij de Paddenstoelen beginnen. 

***

Derrick beseft dat. Hij weet zijn lichaam perfect in balans te houden als hij exact in het midden op weet te staan. De sprong moet vanuit die stilstand gemaakt worden. 
Het lukt hem, hij knalt met zijn maag tegen het rustpunt, wat voor een scheut van pijn zorgt. Zijn lichaam is bijna geveld en hij merkt hoe zijn wolf moeite begint te krijgen met die combinatie van pijn en uitputting. 

Even blijft hij hangen en dan klautert hij moeizaam op de mat. 

De klok staat op zeven minuten en drieëndertig seconden. Het enige wat hem nog wacht is de Onmogelijkheid: de klimwand met bovenin de verlokkelijke bel. 

Bijna ziet hij een bonusknop over het hoofd, maar hij weet de sprong dusdanig bij te sturen, dat hij hem net aan weet te raken.
Hij valt zwaar op de mat, verzwikt zijn enkel doordat hij het materiaal niet goed inschat. Maar het doet geen pijn - al kan de adrenaline daar ook een part in spelen - en hij staat nu voor het laatste onderdeel van de Twist: de klimwand, oftewel de Onmogelijkheid.

Zodra hij de klimstenen aanraakt, beginnen zijn armspieren te trillen. Ze voelen al aan dat zij weer aan de bak moeten. Hij moet dit in één keer goed doen, anders is het gebeurd.
Halverwege lijken ze hem fysiek tegen te houden. Hij moet door de pijn heen, door de verzuring. Slechts pure wilskracht houdt hem op de been terwijl hij, voor zijn gevoel zo sloom als een slak, over de verticale wand beweegt. Zijn lengte is in zijn voordeel, zijn gewicht niet.

De klok geeft 8.57 aan als hij de bel luidt. 

Een machtig geluid van gejuich barst rondom hem los. 

Derrick laat zich plompverloren vallen en stuitert met zijn rug op het matras. Hij is het hele Resa-Ralf verhaal compleet vergeten.