Milou deinst achteruit, want Ralf grijnst, waardoor zijn glinsterende - en messcherpe - hoektanden zichtbaar worden.

***

Het voelt voor Resa aan alsof ze door stroop aan het waden is. Onwillig staat ze dan ook stil, zo'n acht meter van die prachtige man af. Hij ziet eruit alsof hij haar ter plekke wil marken en op dit moment is zij geneigd om daar per direct aan toe te geven. 
Ze snuift diep in om niets van zijn heerlijke aroma te hoeven missen. De diepe, aardse geur is overduidelijk, net zoals een puur mannelijk bouquet waar zij geen naam voor heeft. Zij zou er volkomen tevreden mee zijn om, als enige activiteit, de rest van haar leven simpelweg die geur in te kunnen snuiven. 

"Hoi, hoe heet jij?" vraagt hij. Hij klinkt enigszins ademloos, maar zijn stem heeft een wonderschoon timbre en ze voelt hoe er iets in haar binnenste op zijn plaats klikt. Ze voelt zich ineens compleet. 

Het lukt haar om de laatste meters af te leggen en, terwijl ook hij haar kant uit komt, uiteindelijk voor zijn neus uit te komen. Hij is een halve kop groter dan zij: een prima lengte, voor wie het haar vraagt. 
Haar donkere huid contrasteert mooi bij zijn zongebruinde en ze kan niet wachten om haar vingers door zijn dikke, zwarte haar te halen. Staan er mensen om hen heen? Ze heeft geen idee, zo gaat ze op in deze ene persoon. 

"Ik ben Resa," zegt ze. Ze merkt dat ze zelf ook een beetje buiten adem klinkt. "Wie ben jij?"

"Resa." Met zijn stem klinkt haar naam zo geliefd, terwijl ze merkt hoe hij het woord over zijn tong laat rollen. Ze voelt hoe de spanning in haar lijf oplost in kleine vonkjes die door haar lichaam wervelen. Ze zucht bibberend. 

"Ik ben Ralf en jij bent mijn zielsverwant."

Resa kan niks anders doen dan knikken. Zij zijn inderdaad voor elkaar bestemd. Ze kijkt kort naar de vloer, een beetje verlegen, maar heft dan haar hoofd stoutmoedig en glimlacht stralend naar hem. In zijn ogen ziet ze hoe er ook bij hem iets op zijn plek valt. De smeulende blik is een moment gevuld met vuurwerk en dan buigen ze - als op afspraak - naar de ander toe. Hun lippen raken elkaar en - voor haar gevoel uren later - wordt ze zich plotseling bewust van onrust om haar heen. Geklap en gejuich. 
Ze zijn dus niet alleen. 

Vaag hoort ze een belletje rinkelen, ergens schuin boven haar. De huidige kandidaat heeft intussen het parcours, na die eerste onsuccesvolle poging, zegevierend afgerond. Dat doet haar ergens aan denken. 

"O eh, ik ben nu aan de beurt," zegt ze, terwijl ze een geluid maakt dat tussen lachen en hijgen in zit. Ralf kijkt haar even niet-begrijpend aan, maar dan gaat hem duidelijk een lichtje op. Hij checkt haar enkelband, die inderdaad de aangegeven melding maakt. 
Hij lijkt even in paniek.

"Ik kan wel met haar ruilen, ik ben nog niet aan de beurt geweest," hoort ze dan naast zich. Het is Milou, die al die tijd in de buurt is blijven hangen en nu hun twijfels ziet. Ze kijkt naar Ralf terwijl ze dat zegt en heeft een lieve glimlach om haar lippen als ze zich vervolgens naar Resa keert. Haar hele houding schreeuwt uit hoe blij ze voor hen is. 
Ondeugend zegt ze: "Dan hebben jullie wat meer tijd om elkaar te leren kennen."

Resa moet lachen, maar is het stiekem volkomen met Milou eens. 

"Prima, doe dat. Regel het met Jared, die staat daar," wijst Ralf en verliest vervolgens alle interesse in Milou en de gehele Twist. Resa is ervan overtuigd dat zij morgen wel aan de beurt zal komen, terwijl Ralf haar vastberaden meetrekt, de Arena uit.  

***

Milou moet lachen terwijl ze de twee nakijkt en draait zich daarna om, om Jared te zoeken. Ineens voelt ze de vlinders door haar buik wervelen, want nu is zij opeens aan de beurt. Ze slikt, want ze voelt zich er absoluut niet klaar voor. Door te kijken naar eerdere deelnemers, hoopte ze voorbereid te zijn op wat haar te wachten staat, maar beseft nu dat ze haar zenuwen heeft onderschat, samen met de pijn die maar door haar lichaam blijft bonzen. Ze klemt haar kaken op elkaar. 

Ze is er al achter dat haar lengte absoluut niet in haar voordeel is. Er is zeker een deel klimmen bij de Twist, maar bij het grootste gedeelte moet gesprongen worden - van onderdeel naar onderdeel. Wat dat betreft is zij trouwens praktisch de enige die zich daar níet op verkijkt, want zij is het gewend om te sporten en bewegen in haar mens. De anderen gaan, als het moeilijk wordt, al snel over naar hun wolf. Alleen is dat echt niet mogelijk bij de Twist. De diverse elementen moeten met handen worden aangepakt: om jezelf op te hijsen of tegen te houden.
Een wolf is hier nutteloos - en waarschijnlijk is dat expres gedaan. Natuurlijk wil niemand het gevaar lopen om als wolf roemloos in het water te vallen. Stel je alleen al de pels voor, die direct al zijn majestueuze glamour kwijt is. 

De boodschap is duidelijk: een Alfa ben je net zozeer in je mens als in je wolf. Bewijs je maar.

En dat is Milou precies van plan om te doen. Hoewel zij niet in een wolf kan veranderen en - zoals altijd - wordt gekweld door de unieke melodie in haar hoofd, staat zij in de top drie van de ranglijst en ze staat daar niet voor niks. Het is tijd om de anderen te laten zien wat zij waard is. 

Jared - de ondergeschikte van Ralf - heeft een wat blekere huid, net zoals ook zijn haar wat lichter is. Maar verder lijkt hij als twee druppels water op de ander, wat Milou doet vermoeden dat het broers zijn. 
De lach op zijn gezicht bewijst dat: hij is blij voor Ralf, als de ene broer voor de ander. Toch ziet Milou iets van jaloezie terug in zijn gezicht en beseft: ook Jared heeft zijn zielsverwant nog niet gevonden. 
Zij is in een omgeving opgegroeid waar het meer regelmaat dan uitzondering is om een mate voor het leven te vinden en, hoewel zij zich echt wel zorgen maakt om haar wolfloze status, eigenlijk heeft zij nooit getwijfeld of zij een wederhelft zal vinden of niet. Maar dat is iets voor de toekomst. Ze is nog maar zestien, zij heeft de tijd. 

"Hoi Jared," zegt ze, en trekt daarmee zijn aandacht. "Ik ben Milou en wissel van plaats met Resa. Ralf gaf aan dat jij me gaat instrueren."

"Ja, hoi. Die Ralf is weer lekker bezig," lacht Jared. "Vindt even zijn zielsverwant en geeft ons de chaos van de organisatie."

Milou kijkt om zich heen. Op het moment gebeurt er niet zo heel veel omdat er niemand bezig is de Twist te verslaan, maar de crew is desalniettemin stoïcijns bezig met hun taken vervullen. Enkelen maken de componenten weer klaar voor de volgende deelnemer - met een kriebel vrees beseft Milou dat dat voor háár is - het publiek, niet eens zozeer zichtbaar vanuit haar positie als wel hoorbaar, is één grote en golvende massa, en niemand lijkt in de paniek te zijn die Jared suggereert. 

"You're fine," reageert ze dan ook. 

"Dat moet nog blijken." Jared pakt er een tablet bij en als Milou op het scherm gluurt, ziet ze enkele, haar nietszeggende, tabellen en cijfers. 

"Het zou niet handig zijn om een alarm bij jou te laten afgaan, terwijl je volledig geconcentreerd de Twist aangaat."

Milou kijkt onbegrijpend.

"Je wordt ook opgeroepen voor de theorie, weet je nog? Als je daarvoor aan de beurt bent, ontvang je een melding via je enkelband en dat moet natuurlijk niet tegelijk gebeuren."

O ja, dat is waar ook. Tot nu heeft ze dat saaie onderdeel succesvol weten te negeren, dus ze kijkt even donker nu hij daarover begint. 

"Zo, geregeld," geeft Jared inmiddels aan en tegelijkertijd voelt Milou hoe de band om haar enkel begint te zoemen en op te lichten. "Nu ben je opgeroepen voor de Twist. Ga er vanuit dat je pas morgen de theorie hoeft te doen."

"Oké, top." Het kan zijn dat ze enigszins sarcastisch overkomt als ze die woorden uitspreekt.

Jared moet in ieder geval lachen, maar dan ziet ze dat hij een switch maakt in zijn gezichtsuitdrukking en opeens in de volle modus van die van 'instructeur' zit.

"Goed," begint hij dan ook zakelijk. "Dit is hoe het werkt: je krijgt twintig minuten van ons waarmee je begint. Daar eindig je natuurlijk niet mee, want er zit een complete Twist tussen jou en de bel. Die straftijd is hoeveel tijd, en dus punten, je uiteindelijk krijgt. Onderweg kan je tijd verdienen of kwijtraken. Overal is een makkelijkere weg, zoals je ziet. Maar die kost je - per optie - dertig seconden op je totaal. Door op de bonusknoppen te drukken, ontvang je dertig seconden plustijd. Uiteraard zitten die knoppen op lastige plekken, je moet ze echt verdienen."

"Dus, ik moet er zo snel mogelijk - en zo foutloos mogelijk - doorheen gaan," vraagt Milou droog. Iets in haar had dat al een beetje uitgedokterd.

"Dat klopt." Jared is volkomen serieus. "Als je valt, begin je weer opnieuw. Ook daar zit een twist," hij lacht niet eens als hij dat laatste woord gebruikt, "als je op een bonusknop hebt gedrukt, begin je vanaf daar. De tijd wordt stopgezet tijdens de val, maar begint weer te lopen zodra je klaarstaat voor je volgende poging."

"Duidelijk," zegt Milou. 

"Moet je nog even rekken en strekken? Een ritueel uitvoeren?"

Ze lacht om die laatste suggestie, maar ziet - wederom - dat Jared geen grapje maakt. 

"Eh, even rekken en strekken inderdaad," mompelt ze dan, ze probeert de pijnscheut te negeren die door haar lichaam trekt, waarschijnlijk als in reactie op de komende activiteit. 

"Prima. Als je zover bent, ga je bij het begin staan. Ik blijf in de buurt en wacht op je teken. Als je begint, gaat je tijd in."

Hij wacht even en zegt dan, zijn glimlach is weer terug: "Heel veel succes Milou. Je bent de kleinste hier, volgens mij, maar ik zie aan je houding dat je je niet met een kluitje in het riet laat sturen. Ik heb alle vertrouwen in jou. Niets in de Twist is boven jouw kunnen."

En ze geeft het niet toe, maar die lieve woorden zorgen ervoor dat er een opgebouwde spanning wegvalt, waardoor ze - ondanks haar ongemakken - alle vertrouwen heeft in de uitkomst. 
Er waren enkelen die er ruim een half uur over hebben gedaan - moeheid helpt niet echt om beter te presteren - net zoals er al enkelen hebben opgegeven, en ze vindt zichzelf niet arrogant als ze bedenkt dat zij dat een heel stuk sneller zál voltooien.
Nu nog even de daad bij het woord voegen.