Hoewel het lente is - en een warme dag in dat seizoen - is de temperatuur onder de grond, in de Arena, gereguleerd en daarom is het prima verantwoord om een warme chocolademelk te drinken in de kantine, uiteraard met mini-marshmallows en een dotje slagroom. Later op de dag zal Resa een krachtinspanning van jewelste te wachten staan, dus waarom zou ze hier niet van genieten? 

Met de rug naar haar toe, zit Milou voor haar aan een eigen tafeltje, helemaal alleen. Toch heeft ze haar rug recht en ze ziet eruit alsof die eenzame positie haar eigen keuze is. En ondanks dat Resa weet van de dagelijkse omstandigheden waarin het jongere meisje verkeert, gelooft ze ook direct dat ze daar inderdáád uit eigen keuze zit. Ze reageert vaak laat op gesprekken om haar heen en kan daardoor ietwat arrogant overkomen. Maar Resa heeft ook gemerkt dat de ander - als haar aandacht eenmaal verkregen is - geïnteresseerd en oplossingsgericht overkomt. 
Milou kijkt door het raam de gymzaal in en Resa volgt haar blik, terwijl de meiden om haar heen om het hardst aan het kletsen zijn. 

"Heb je die mannen gezien? Wauw, wat een spieren," verzucht Mabella, haar achttienjarige vriendin. Zij refereert aan de crew die rondom de Twist loopt en de kandidaat van dat moment assisteert vanaf de zijlijn. Het zijn mannen en vrouwen die vanuit Maneschijn zijn gekomen om in opdracht van hun Alfa op de diverse Spelen het parcours op te zetten die op dit moment de complete gymgelegenheid van de Arena bedekt. Resa heeft respect voor de snelheid waarmee dat gebeurd is, het kan niet anders dan dat ze daar gisteren de hele dag voor hebben genomen, maar alsnog. Het vullen van het immense bad alleen al lijkt haar een dagtaak.

In tegenstelling tot de anderen is Resa direct naar boven gegaan, nadat Alfa Vince klaar was met zijn toespraak. En dat alles om een goed plekje in de kantine te bemachtigen. Daardoor heeft ze de crew nog niet van dichtbij bezichtigd en volgens de anderen heeft ze daar een hoop aan gemist. Maar ze heeft scherpe ogen en ziet ook van deze afstand wel waar Mabella het - voor de twintigste keer - over heeft. 

"Vooral die donkere, met die smeulende blik. De leider van de groep. Wat denk jij, Resa: zal hij al een zielsverwant hebben?" 

Resa kijkt op nu haar naam wordt genoemd en vervolgens weer door het raam, naar de mannelijke weerwolf waar Mabella haar, al wijzend, op attendeert. Hij heeft een zongebruinde huid en zijn zwarte haar is een tikje te lang; het valt tot ver in zijn nek. Maar dat accentueert alleen maar zijn donkere - en smeulende - ogen en scherpe kaaklijn. De man heeft duidelijk een leidersfunctie, te zien aan zijn aanwijzende gebaren en de anderen die hem hun vragen stellen.
Ze moet toegeven, hij is om op te eten, en daarom knikt ze lachend naar Mabella. 

"Waarschijnlijk wel, hoe oud zal hij zijn? Vijfentwintig? Zo te zien reist hij veel, dus als hij zijn partner niet in Maneschijn tegen is gekomen, dan wel ergens anders."

"Hun Alfa was anders ook erg laat," merkt een ander op. 

"Dat is waar. Alfa Gerard was over de dertig toen hij uiteindelijk zijn zielsverwant vond, een mens nog wel."

Resa denkt terug aan dat moment, inmiddels ruim een decennium geleden, toen dat nieuws hen ter ore kwam. Hoewel ook hun eigen Alfa geen volbloedweerwolf heeft gestrikt, kan Alexis in een wolf veranderen, iets wat de vrouw van Alfa Gerard nooit zal kunnen. Was dat voor die twee een reden om niet aan kinderen te beginnen? Feit is in ieder geval dat ze nooit nageslacht hebben gekregen, wat de Spelen natuurlijk ook verklaart. 

"Weet jij waarom ze nooit kinderen hebben gekregen?" mengt een vierde zich nieuwsgierig in het gesprek. 

Haar vraag wordt beantwoordt met diverse theorieën en het gesprek kabbelt door.

***

Aan de tafel voor haar, verstrakt Milou wat als de woorden achter haar uiteindelijk tot haar doordringen. De melodie in haar hoofd is de laatste tijd intenser geworden, waardoor ze moeite heeft met de aandacht verleggen naar haar directe omgeving. Hun eerdere woorden over de knappe weerwolf heeft ze van zich af laten glijden. 
Zijzelf weet wel hoe het zit wat betreft het verhaal Gerard en Louise, maar vindt het bijzonder dat iedereen daar schijnbaar zo openlijk een mening over moet hebben. Milou heeft haar ouders er eens over horen praten; Louise heeft nooit een kinderwens gehad en Gerard heeft dat gerespecteerd. Volgens Milou is dat helemaal hun eigen zaak en zou niemand zich daar mee moeten bemoeien. Maar de nieuwsgierigheid wint overduidelijk van het fatsoen. 

Ze heeft geen behoefte meer om naar de luide roddels achter haar te luisteren en staat abrupt op om naar beneden te gaan. Ze krimpt kort ineen: de pijnstillers werken niet echt goed en door de rust is haar hele lijf stijf en nog pijnlijker geworden. Eerlijk gezegd betwijfelt ze of zij zo door kan gaan. Het voelt alsof Rik iets definitief kapot heeft gemaakt in haar lichaam en het wordt haar angstig te moede. 

Ze zorgt ervoor dat niemand haar gezichtsuitdrukking kan lezen, terwijl ze wat afval oppakt, en loopt in de richting van de trap. Sinds haar vader heeft aangegeven dat iedereen vrij is om te gaan en staan, een signaal van hun enkelband zal een ieder duidelijk maken wanneer die aan de beurt is, voelt ze zich een beetje verloren. Iedereen moet wel in de buurt blijven en dus hangen de kandidaten wat rond. Ze vermengen zich met het resterende publiek, dat ook komt en gaat, lopen rondom de Twist en spreken de vreemde weerwolven aan, die her en der - in hun menselijke gedaante - rondlopen.
En een groot deel van de weerwolven van Blauwewater zitten in de kantine om zich vol te proppen met nieuwtjes en eten. 

De Twist zal twee dagen duren en is een individuele opdracht: pas als de bel wordt geluid, of als de kandidaat opgeeft of drie keer is gevallen, is de volgende aan de beurt. 
Omdat de Spelen officieel zes dagen duurt, is ook direct bekend gemaakt dat de vierde opdracht in deze twee dagen moet worden voltooid. Het betreft droge theorie, wat iedereen, direct toen dat duidelijk werd, een luid gekreun ontlokte: er wordt dan ook nauwelijks aandacht aan besteed. Degenen die daarvoor worden opgeroepen - via een ander signaal van de enkelband - verdwijnen stilletjes om een uurtje later weer present te zijn in de Arena. Milou is voor beide opdrachten nog niet aan de beurt geweest. 

De kantine wordt inmiddels drukbezocht door een ieder en - nu lunchtijd nadert - stroomt hij nog voller. Milou gooit een laatste korstje brood in de vuilnisbak en is blij dat ze die grote drukte net heeft weten te ontlopen terwijl ze de trap afloopt, richting de gymzaal. 

Ze besluit wat rond te gaan hangen bij het begin van de Twist, misschien kan ze wat ideeën opdoen door te kijken naar haar medestrijders, hoewel ze dat betwijfelt. Het is natuurlijk niet voor niks dat ze gewoon toe mogen kijken naar hoe de anderen het ervan af brengen. 
Hun leider heeft het zelfs voorgedaan en Milou voelt nog steeds het ontzag als ze ziet met hoeveel gratie en souplesse hij het traject heeft volbracht. 
Hij heeft er vijf minuten over gedaan en is tot nu toe de onbetwiste kampioen. De tijd die een kandidaat doet over de Twist wordt groot in beeld vertoont aan de toeschouwers en de snelste tijd - na die van de leider - staat op tien minuten. Geen wonder dat ze zo vroeg zijn begonnen en dat alles zo strak is georganiseerd. Om vijfentachtig tieners gestroomlijnd door het parcours te laten gaan, is wilskracht, organisatietalent en heel veel doorzettingsvermogen nodig. 

Ze ziet dat het onderwerp van gesprek, de knappe weerwolf, ook naar de start is gegaan en daar net aan heeft gegeven dat de kandidaat van dat moment kan beginnen. Het luide geroezemoes in de zaal maakt plaats voor aanmoedigingskreten. Het publiek is het nog lang niet zat en de sfeer is doordrongen van plezier en opwinding. 

"Ralf, kan ik nu pauze houden?" De leider wordt aangesproken door één van zijn ondergeschikten en zo weet Milou direct zijn naam. Handig wel.
Terwijl Ralf knikt, lopen een aantal crewleden weg en ook Ralf zelf schat blijkbaar in dat het momenteel goed gaat. Hij loopt wat naar achteren, naar de muur direct naast de klimwand, en leunt daar tegenaan: volkomen op zijn gemak. 

Milou aarzelt even, maar omdat er al de hele tijd een vraag door haar hoofd aan het zeuren is, besluit ze hem toch te storen in zijn rust. Ze loopt naar hem toe en vangt zijn aandacht. Ze ziet hoe de ogen van de man inderdaad smeulen en nu ze haar zo direct aankijken, voelt ze een rilling over haar rug lopen. Ze weet niet of dit een slechte rilling is, maar ze slikt nerveus. 

"Ja? Kan ik je ergens mee helpen?" De stem van Ralf is diep en aangenaam.

"Eh, ja. Ik heb een vraagje." Milou is er zich van bewust dat er meerdere personen bij komen staan. Ralf is blijkbaar dermate charismatisch dat hij die invloed heeft. Ze ziet enkele crewleden en wat medekandidaten.
Ralf knikt haar toe. Wat wil ze weten?

"Jullie zijn met ruim twintig personen hier, allemaal twintigplussers en afkomstig van Maneschijn," begint Milou. 

"Dat klopt?" Ralf vraagt zich duidelijk af waar zij naartoe wil met die opmerking.

"Waarom worden er Spelen georganiseerd, terwijl er duidelijk voldoende capabele weerwolven uit Maneschijn zelf zijn om uit hun midden een eigen Alfa te kronen?"

"Ah." Ralf knikt waarderend, nu hij weet wat ze precies bedoelt. Hij sluit even zijn ogen, als om na te denken en vervolgt: "Om Alfa te worden heb je een bepaalde mentaliteit nodig. Behalve de vaardigheid, moet je ook beschikken over andere talenten. Vandaar de theorie die tegelijk met deze praktijk wordt gegeven. Anderen moeten naar je luisteren en jouw bevelen opvolgen. Zoals je vast al hebt gezien bij deze Spelen, is niet iedereen geschikt om een Alfa te worden."

Milou wil reageren, ze vindt dat haar vraag nog niet is beantwoord, maar Ralf praat al verder: "Wij zijn er tevreden mee om die druk en verantwoordelijkheid niet te hebben. Wij hebben ons eigen plekje in de rangorde van Maneschijn."

Dat klinkt logisch. Er zal allicht over nagedacht zijn, dus Milou knikt peinzend nu haar nieuwsgierigheid is bevredigd. Een nieuwe vraag popt alweer op.

"En jullie gaan straks wel luisteren naar een zestienjarige?"

In hun hoekje van de gymzaal is het doodstil geworden. Het lijkt wel of iedereen de adem inhoudt nu zij deze woorden heeft uitgesproken en de stilte duurt voort. Lang en ongemakkelijk.

Ralf keek ernstig, maar lacht plotseling en zegt dan: "Nou meisje, jij hebt al het juiste talent. Iedereen luistert naar jou, wacht op jou. Denk daar maar eens over na."

Milou wil hierop reageren en maakt aanstalten. Maar eigenlijk weet ze niet zo goed wat ze hierop moet zeggen. Haar reactie eindigt daarom ook in een half opgestoken vinger en haar adem die ze inhoudt, klaar voor woorden die niet komen.

Op dat moment gebeuren er meerdere dingen om haar heen, waardoor haar houding verder niet opvalt. Een luide plons halverwege de zaal geeft aan dat de huidige deelnemer een onvrijwillig bad heeft genomen en Ralf beweegt zijn hoofd abrupt. Maar als Milou naar hem kijkt, merkt ze op dat hij zijn blik niet op de onfortuinlijke duikelaar heeft gericht, maar dat hij zijn neus in de lucht heeft gestoken en - met een gelukzalige uitdrukking op zijn gezicht - een haar onbekend aroma insnuift.