"Heb je nog een extra deken nodig?" Na die opmerking houdt Alexis snel haar mond want Milou heeft een typisch puberale blik. Als zij door blijft vragen, zal haar dochter a la minute naar haar eigen kamer verdwijnen. Verzoenend houdt ze haar handen omhoog en glimlacht naar haar prachtige oudste dochter. Ze is ontzettend dankbaar dat Milou hier in levende lijve voor haar zit en zelfs al weer wat kleur op haar wangen heeft. Milous lip is verzorgd met wat vette zalf, de rest van haar gezicht is gelukkig ongeschonden.
Het trage genezingsproces baart haar zorgen, maar dat spreekt ze niet uit. Als Milou de vermogens van een weerwolf had zou er nu - enkele uren na het incident - niks meer van de wond te zien zijn. Net zoals ze geen pijn meer zou hebben aan haar nieren en schouder. Ze is al ontzettend blij dat Milou niks heeft gebroken.

Net als ze thee aan haar dochter geeft en naast haar plaats neemt op de comfortabele bank, haar eigen kopje in de hand, komen Vince en Felix binnen stommelen. Ze merkt hoe Milou meteen opfleurt van hun aanwezigheid. Alexis mijmert in zichzelf dat de Spelen nog niet zo lang aan de gang zijn, maar dat de afstand tussen haar twee oudste kinderen direct groter is geworden. Het lijkt onvermijdelijk te zijn door de taken die Felix nu al opgelegd krijgt. Maar haar dochter is al zo'n eenling, ze betwijfelt of dat een goede zaak is voor Milou. Ze besluit direct om Vince daar binnenkort over te spreken.

Maar nu is niet het juiste moment, Vince heeft namelijk zelf nieuws.

"Ah, hier ben je," zegt hij tegen Milou, na een glimlachje richting zijn vrouw. "Ik heb hier de uitslag voor je."

Milou wil al opveren, maar haar vader is haar voor. Hij schuift de papieren haar kant op en Alexis merkt hoe gretig zij de informatie leest.

"Ik sta derde," merkt ze op. "Maar ik heb er geen punten bij gekregen?"

"Nee, jij zat bij de verliezende partij, alleen de roden kregen punten."

Alexis schuift meer naar Milou en kijkt mee, zij is ook nieuwsgierig. Vince neemt het zijn van een jurylid erg serieus en zij weet allang dat hij er deze tijd niet helemaal bij is met zijn gedachten. En hoewel dat prima is, is het jammer dat ook Liesbeth bij de jury hoort en ze daarom enigszins is afgesneden van de twee die haar zo lief zijn. 
Maar het geeft haar in ieder geval extra tijd om in de bibliotheek te zoeken naar meer gegevens over het fenomeen Milou. Er móet meer aan de hand zijn, daar is zij van overtuigt.

Intussen neemt ze de gegevens van het formulier in zich op en ziet de namen van honderdtien personen onder elkaar staan. Onderaan zijn de meeste namen doorgestreept, maar ze ziet - meer aan het begin van het papier - ook enkele strepen.

"Wat betekent dat?" wil ze dan ook weten. Als ze echter die specifiek doorgestreepte namen leest, snapt ze het eigenlijk al.

"Zij zijn gediskwalificeerd." Het is dat Alexis haar man zo goed kent, anders was haar de verbeten manier van spreken nooit opgevallen. Hij is dan wel jurylid, en daardoor onpartijdig, maar hij is ook een vader. Zijn kind is onrecht aangedaan. Er spreekt voldoening uit zijn toon en houding, en Alexis sluit zich daar volledig bij aan.

"Zij zijn de negen die om mij heen stonden," zegt Milou. Ze leest: "Maike, Rik, ... alleen Resa is de dans ontsprongen."

Milou zwijgt even en zegt dan zacht: "Hee, ik wil niet klagen, maar in principe deden ze niks verkeerd. Ook Rik niet. Hij stond volkomen in zijn recht volgens de gegeven regels."

"Nee hoor," zegt Vince grimmig. "Jij hebt om genade gesmeekt. Dat was voldoende geweest. Een Alfa is geen sadist. Resa heeft juist gehandeld door haar leider erbij te halen, als iemand van de anderen had geprotesteerd, was diegene ook niet gediskwalificeerd. Maar ze gaven Rik de ruimte en stonden er passief bij."

Felix, die tot nu geen woord heeft gezegd, zegt zacht: "Houd constant in je achterhoofd wat een Alfa zou doen in de gegeven omstandigheden."

Vince reageert enigszins fel en zegt scherp tegen zijn zoon: "Geen tips geven. Juist niet bij Milou. Elk voordeel in die zin, zal juist een nadeel zijn. Als zij wint, moet dat volkomen eerlijk zijn gebeurd."

Dit keer bemoeit Alexis zich ermee, zij zegt - ietwat verrast: "Maar Milou heeft pijn. Naar wat ik begrepen heb, zal morgen een pittige dag worden." Ze draait zich naar haar dochter en vraagt: "Milou, zie je dat wel zitten? Om te stoppen om de reden als wat jou is overkomen is absoluut geen schande."

Felix werpt een snelle blik op zijn vader en zegt: "We kunnen vast wel een reden aanvoeren om dag drie en vier om te wisselen. Dag vier wordt juist heel rustig. Pa, ik vind dat we daar best even achteraan kunnen gaan."

In de tussentijd heeft Milou haar telefoon gepakt en begint te scrollen. Alexis vraagt zich kort af of dat typisch dwars gedrag is om zo abrupt uit een belangrijk gesprek te stappen. Maar dan leest Milou voor: "In de meeste gevallen geldt: bewegen moet, ook als het pijn doet. De pijn gaat ook niet sneller weg van rust. Wel verslappen de spieren erdoor, ontkalken de botten en gaan de reflexen achteruit, zodat u gemakkelijker valt en iets breekt."
Ze kijkt op en praat verder in haar gewone stem: "Dat is dus duidelijk. Morgen doe ik gewoon mee."
Nadrukkelijk kijkt ze dan ieder van haar familieleden afzonderlijk aan en zegt: "Ik geef niet zomaar op."

Zo kennen ze Milou.

Net als de heren zelf wat drinken hebben gepakt en plaats hebben genomen, komt Alexander de gezellige huiskamer binnenlopen. Zijn gezicht voorspelt weinig goeds en chagrijnig kijkt hij kort naar zijn ouders en oudere broer en zus, voordat ook hij in de keuken wat voor zichzelf inschenkt. Met een plof komt hij er uiteindelijk bij zitten en Alexis is blij als Milou vraagt: "Wat is er aan de hand?"

Ervaring leert haar namelijk dat, als zíj dat had gevraagd, er waarschijnlijk slechts "niks" geantwoord zou worden. Leer haar haar kinderen kennen, zeker degenen die net beginnen te puberen. En dat terwijl hij de afgelopen tijd in zo'n juichende stemming was omdat hij recent zijn wolf heeft gekregen. 

"Ik moet de prullenbakken doen," moppert Alexander. 

"Eh ja..." reageert Felix. "Dat moeten alle twaalf- en dertienjarigen?" Het vraagteken is duidelijk voor iedereen. "Bedank opa daar maar voor, het was zijn idee om iedereen in het paleis van tien jaar tot hun volwassenheid een taak te geven."

"Ja-ha," reageert Alexander. Het duh-gehalte van zijn reactie komt goed over. "Maar ik heb met de anderen besproken dat we ieder een week pakken, waardoor we niet zo vaak aan de beurt zijn."

"En deze week ben jij aan de beurt," begrijpt Alexis. "Maar dat wist je toch? Vind je het zo erg om te doen?"

"Dat ook, maar de prullenbakken zijn tegenwoordig overvol doordat we al dat bezoek hebben. Daardoor heb ik veel meer te doen dan de rest in hún weken."

"Ah, dus de Spelen komen jou niet zo goed uit," zegt Vince, een kleine glimlach siert zijn lippen. "Je bent boos op mijn actie omdat ik de mededingers uit de omgeving hier laat slapen?"

Aarzelend kijkt Alexander nu naar zijn vader. Hoewel hij lang is voor zijn leeftijd - om precies te zijn: net zo lang als zijn moeder - torent zijn vader ruim boven hem uit en dat voelt opeens intimiderend, ziet Alexis. Nu moet zij even glimlachen.

"Nou... ja," zegt hij dan toch. Hij steekt zijn borst dapper vooruit en hij kijkt verbaasd als Vince een zware hand op zijn knie legt en zegt: "Je hebt helemaal gelijk. Daar heb ik geen moment aan gedacht. Ik moet zeggen, ik was juist zo trots op jouw geregel. Ik meen me te herinneren dat Felix en Milou destijds gewoon elke dag kwamen opdraven voor die taak."

Nu is het aan die twee om te gaan protesteren en lachend kijkt Alexis toe naar het gezellige gekrakeel dat ontstaat. Als dan ook Luana en Eloïse binnenkomen, gekleed in fluffy onesies aangezien hun bedtijd nadert, is haar gezin compleet en Alexis voelt het geluk door zich heen stromen als ze zich omringt ziet door iedereen die ze lief heeft.