De andere wolven stromen het plein af en slechts Winston staat nog naast haar, zijn witte vacht schittert in het licht van de zon die zijn eerste stralen over het dorpje werpt.

"Het is goed, pa," zegt Milou en ze legt een hand op haar vaders arm. Ze heeft haar elastieken jurkje aan en hijst haar rugtas hoger op haar rug. Beide zaken heeft ze - zonder haar medeweten - overgenomen van haar moeder, net zoals de boog en pijlen, die zich ook in de tas bevinden. Zowel de tas als de jurk zijn dusdanig ontworpen dat ze de explosieve verandering van mens naar wolf zonder kleerscheuren kunnen overbruggen.
Ze ziet hoe haar vader het er nog steeds moeilijk mee heeft, maar gisteren hebben ze de hele middag gehad om alles tussen haarzelf en de twee Alfa's uit te spreken. Het kostte beduidend weinig moeite om de twee hun fout in te laten zien en omdat ze weet dat allebei de oudere mannen al hun twijfels hadden, wijt ze hun snelle ommezwaai niet alleen aan haar nieuwe vermogen om goed uit haar woorden te kunnen komen.

Wat haar betreft is alles goed, niet in de laatste plaats omdat zij en Winston allebei een enkelband dragen en daarmee bewijzen dat zij Finalisten zijn.

De hele groep is onderweg naar de Koperen Einde roedel, vanwaar ze uiteindelijk in de Grim uit zullen komen. Het totaal van alle kandidaten bedraagt geen twintig stuks meer, want niet iedereen heeft er voor gekozen om door te gaan met het project. Anderen zijn op het laatste moment gediskwalificeerd. Het wordt nu menens.

Milou is juist extra vastberaden. Behalve dat zij en Winston twee doelen hebben, lijkt het haar goed om een frisse wind door het Alfa-schap te laten waaien, die tot nu toe bijna geheel uit types zoals haar vader en Alfa Gerard bestaan. Het wordt tijd voor wijsheid en finesse boven arrogantie en brute kracht.

Daarom is ze ook zo blij met Winston aan haar zijde. Ze merkt dat hij er moeite mee heeft om zijn wolf in bedwang te houden, maar over het algemeen is hij stabieler dan zij. Haar eigen arrogantie zal dan ook ietwat ingedamd moeten worden, net zoals zijn brute kracht.
Maar ze weet: zij zorgen voor elkaar en zullen daar samen ongetwijfeld uitkomen. De tijd zal het leren.

Eerst moeten ze het ruige buurland zien te betreden en hun opdrachten daar uitvoeren.
De titel winnen.

Haar vader buigt zich naar haar toe en omhelst haar zo stevig dat ze haar botten voelt kraken. Protesterend steunt ze: "Eh, pa, ik moet nog even mee. Rustig aan alsjeblieft."

"Milou, ik hou van je. Doe me één plezier, wil je?"

Ze knikt, ziet hoe moeilijk hij het heeft met het feit dat zijn dochter haar vleugels uitslaat.

"Blijf in leven en blijf jezelf."

"Dat zijn twee dingen," zegt ze, waterig lachend. Maar de Alfa blijft haar aankijken en dus knikt ze uiteindelijk met een serieus gezicht en een goed gemoed.

"Dat is het plan."

Haar vader draait zich naar haar zielsverwant, Winston heeft al die tijd bewegingloos naast haar gestaan. Zijn vreemde blauwe ogen boren zich in de bijna zwarte van de Alfakoning. Er wordt geen woord gesproken tussen de twee, maar de boodschap is duidelijk. Milou rolt met haar ogen. Mannen.

Ze sluit haar ogen en bereid zich voor op de korte, intense pijn die haar zo ten deel gaat vallen.

Met een machtig gevoel switcht ze haar lichaam van mens naar wolf, volgens het instinct waar zij sinds kort mee behept is.

Milou laat haar wolvengrijns zien en heft haar kop om een jank uit te stoten. Alfa Vince zag al hoe laat het was en is haastig bij het resterende publiek gaan staan om niet doof te worden. Hij belandt naast zijn zoon en stoot hem aan. Felix staat er wat verloren bij. Zijn zus gaat avonturen beleven en hij moet achter blijven. Toch merkt Milou hoe hij voor haar een lach opzet - hoewel ietwat zuinig - en ze voelt in haar hart hoe hij haar het allerbeste wenst.

Winston heft ook zijn kop en na een laatste gezamenlijke huil, draaien ze zich naar het Woud waar het volgende avontuur op hen wacht.

~ Einde van deel 1 ~

Toe aan wat meer informatie? Zie het volgende hoofdstuk --->