Door: Tink

Datum: 5 mei 2019

Jahoor, je ziet het al. Vijf mei is natuurlijk bevrijdingsdag! En drie keer raden wat er dan op het programma staat? Juist ja, feest!

Zoals inmiddels een traditie is geworden (die helaas dit jaar niet doorgaat omdat zowel Suze als mijn broer me in de steek hebben gelaten en ergens in het buitenland zitten #zelfmedelijden #slachtofferrol #anywaygaeensdoormetjeverhaal) vieren Suze en ik bevrijdingsdag in Wageningen, waar mijn broer woonde. Mijn broer woonde in een gezellig studentenhuis in hartje centrum, waar we gezellig mee barbecueden met hem en zijn vrienden op het dakterras. Super gezellig en lekker, óók omdat zijn huis dus midden in de festiviteiten was gelegen. 

Op die manier konden Suze en ik keihard meeprofiteren van mijn bloedbanden, omdat we niet elke keer als we bier wilden een halfuur in de rij hoefden te staan en een rib uit ons lijf moesten betalen, maar simpelweg even bij mijn broer aan konden kloppen, twee biertjes uit de koelkast konden pakken, en weer verder konden dansen. 

Het probleem was alleen dat we dan twee flesjes hadden, en het nog weleens een lastig karwei kan zijn om die open te maken als je zowel geen bieropener en geen aansteker bij je hebt, al moet ik zeggen dat ik toch een aardig geskillde bieropenmaker ben, waardoor ik vrij vaak heb geoefend om mijn biertje open te maken met diverse materialen. 

Zo dacht ik dat het een makkie zou zijn om mijn biertje open te maken met mijn sleutel. Hoppa, het lukte nog ook, en ik gaf een geopend biertje aan Suze. Toen pakte ik de volgende, schoot uit en... sneed een stuk huid van mijn knokkel eraf. 

Een halfuur bloeden, een pleister bietsen van mijn broer, nóg een pleister bietsen omdat de andere doorgebloed was en toen weer twee biertjes later, stonden Suze en ik weer te dansen alsof er niets gebeurd was. Echter hadden we opnieuw een probleem: de biertjes open maken. 

Goed, de sleutel was niet langer een optie, aangezien ik vrij gehecht ben aan mijn handen (komen altijd handig te pas, ha ha ha!!!!). 

Dus stapten we over op een origineler alternatief: Een prullenbak! Stevig, met een goede rand waar je het flesje naar beneden kon drukken zodat de dop eraf vloog. Het was even prutsen, maar het lukte wel! 

Weer een paar flesjes later, hadden we inmiddels van alles gebruikt om ons bier mee te openen. Ook hadden we mensen om een aansteker gevraagd (werkt nog altijd het best), maar die per ongeluk half gemold (het gaat niet zo soepel met een verwondde hand oké), onze excuses aangeboden, en het de volgende keer weer met een prullenbak geprobeerd. 

Al met al een vrij lange dag/avond, met veel avonturen. Het verhaal zou echter niet half zo grappig zijn als het einde ervan zou ontbreken. Ik zette Suze die avond namelijk af bij de bushalte, waar we het op de een of andere manier na een aantal flauwe grappen over zelfverdediging kregen. Ik reageerde half grappend, half serieus: "Oh joh, ik hoef toch nooit voor iemand bang te zijn, ik draag toch altijd een zakmes bij me."

Het bleef een paar tellen stil. We keken elkaar aan. Het kwartje viel. "Wacht eens..." Zei ik, terwijl ik verwoed in mijn zak graaide naar mijn zakmes. 

Ik pakte hem uit mijn jaszak, het bleef weer een paar seconden stil, en het volle besef begon door te dringen: Behalve een mes, zijn de twee overige attributen van mijn zakmes: Een kurkentrekker en - jawel... Een bieroper...

Zucht.