Azel

Nerveus peuter ik aan mijn vingernagels. De klok links boven in mijn scherm tikt veel te langzaam naar mijn zin. 8:54:27. Ik kijk naar het wegtikken van de tijd. Om negen uur precies zoekt mijn computer verbinding met de vergaderruimte in de fabriek in Stereno. Op mijn verzoek zal alleen Carolien er zijn. Het is veel te lang geleden dat ik haar onder vier ogen heb gesproken. Ik ben enorm nerveus ervoor. Mijn hart bonst weer in mijn borstkast. Kom op. Zo speciaal is dit toch niet? Een bespreking tussen de leiders van twee orders?

Eigenlijk is het wel speciaal. Een bespreking tussen mij en de schitterende, mooie, talentvolle, jonge leidster van de Magieorde. Ik moet mezelf onder controle houden. Kom op. Ze is dat wel allemaal, maar zij is de leidster van de Magieorde. Er is geen manier waarop ze een oogje op mij heeft. Waarschijnlijk heeft zij een of andere talentvolle jonge magiër aan die kant van de Grote Zee die geen last heeft van enorme stres. Iemand die wel haar kan helpen met haar taken. Iemand die geboren is met magie.

8:57:54. Bijna. Nog even. De klok lijkt een uur te doen over elke seconde. Nerveus pak ik een spiegel en een kam. Ik controleer nog een keer of mijn zwarte haar goed zit en kam mijn eigenwijze kruin weer. Dan herinner ik me weer waar de spiegel vandaan kwam. Het was een cadeau van Carolien. Er zit geen magie in, maar het is een schitterend symbool van handwerk waar de Magieorde om bekend staat. Een gouden lijst met meerdere hand-geslepen robijnen om een perfecte glazen spiegel. Pure perfectie, net als zij. Kom op. Gedraag je. Een beetje schamend leg ik de spiegel opzij. Kom op. Nog een paar seconden. Mijn hart maakt een sprongetje als het beeld veranderd. De klok wordt opgeslokt door het nu wel bekende beeld van de haven van Stereno. Sinds ik er was zijn er een paar dingen veranderd, maar het is nog steeds schitterend.

De haven heeft nu een betonnen stijger erin, maar de stijger is ondertussen geverfd in een soort donkerrood/bruine kleur. Aan de stijgers liggen meerdere schepen, die ook allemaal geverfd zijn. Ze vallen gedeeltelijk weg tegen de zachte golven van het water. Dat moet het werk zijn van Carolien. Achter de haven ligt Stereno. Half gebouwd van hout en half van geslepen natuursteen is de schoonheid zoals ik me herinner. Tussen de huizen door loopt de rustige rivier die de vruchtbare delta waar Stereno op gebouwd is heeft gemaakt. Als ik goed kijk zie ik erachter de Magieacademie. De statige torens zijn precies zoals ik me herinner. De hoge toren die ertussen staat brengt een gevoel van heimwee naar voren. Carolien. En over Carolien gesproken: die zit midden in het beeld. Haar bovenlichaam en hoofd verhullen het grootste deel van de tafel. Ze zit in een luxe, rode, lederen stoel. Zodra ze mij zit lijkt ze blij. 'Azel! Goed om je weer te zien!'

Ik voel me meteen een stuk beter nu ik Carolien weer zie. 'Carolien! Ik ben blij dat ik jouw gezicht weer kan zien. Hoe is het daar?'

Carolien kijkt even om, richting de Magieacademie. Als haar schitterende, blauwe ogen weer op het scherm zijn gericht glimlacht ze zacht. 'Tja... het gaat zijn gangetje. Ik ben nu minder druk. De techneuten spenderen veel tijd in de stad met relaxen nu ze weinig werk hebben. Ikzelf... Ik ben klaar met mijn opleiding. Niet al te lang nadat jij vertrokken bent heb ik met Sira gesproken en zij was het met mij eens dat ik niet veel meer kon leren in de klaslokalen. De meeste middagen heb ik nu voor mezelf, net als de avonden. Ik vlieg nu meer met Tharkis, Sirana en Siricade. Hoe is het daar bij de Techniekorde?'

Ik wrijf onbewust door mijn haren heen. Stomkop. Nu is het weer een warboel. 'Ach, het gaat wel. We hebben wel hier en daar probleempjes maar niets serieus. Ik heb alleen een vraag.'

Carolien gaat iets naar voren zitten in haar stoel. Daardoor denk ik dat ik de vraag kan stellen. 'Zou je... is het goed als ik een weekje daar langskom?'

Carolien laat haar hoofd zakken en wrijft onzeker over haar linker bovenarm. 'Tja... er is wel ruimte en tijd voor. Het enige probleem is dat we tegenwoordig veel worden aangevallen. Ik weet niet of het veilig is.'

Ik lach het weg. 'Ach, mijn schip is goed verdedigd. Ik zou het niet echt een risico noemen. Er is alleen een ding wat ervoor geregeld moet worden. Iemand moet voor de Techniekorde zorgen in mijn afwezigheid. Ik hoop dat ik jouw toestemming kan krijgen om een van jouw magiërs dat te laten doen. Jouw magiërs handelen sneller dan mijn techneuten.'

Carolien kijkt op. Ze heeft een vriendelijke glimlach op haar lippen, maar haar ogen lijken iets anders uit te stralen. Het lijkt op hoop. Heeft ze me zoveel gemist? Dan spreekt ze. 'Als je bereid bent de oversteek te maken dan zullen we jou verwelkomen met open armen. Ik heb al begrepen dat de Magieorde als een soort vakantieoord wordt gezien door jouw techneuten, dus ik denk dat jouw mensen het niet erg vinden. Alleen moet ik een ding zeggen over de Magister als invallende leider van de Techniekorde. De Magisters hebben geen idee hoe de Techniekorde precies werkt. Ze hebben allemaal mijn verslag gelezen maar begrijpen er minder van dan ik. Dus je kan het ze niet kwalijk nemen als ze een foute beslissing maken.'

Mijn hart maakt een sprongetje. Ik kan het niet geloven. Mijn plan gaat door! Ik heb dadelijk een week vakantie bij de Magieorde! Bij Carolien! Ik moet serieus moeite doen om mijn gezicht in een plooi te houden. 'Ik zal de Magister duidelijke instructies geven. Dan zie ik je straks.'

De glimlach op het gezicht van Carolien wordt breder. 'Tot straks, Azel.'

Ik verbreek de verbinding. Maar terwijl ik dat doe vertrekt mijn mond in een enorme glimlach. Ik sluit even mijn ogen terwijl ik achterover in mijn stoel leun. Op mijn oogleden zie ik de Magieorde al. Nog even. Dan ben ik daar weer. Daar bij Carolien.