Azel

Twee maanden. Ik kan het gewoon niet geloven. Het is al twee maanden geleden dat bij de Magieorde was. Terwijl ik bezig ben met mijn dagelijkse taken blijft mijn geest terug zweven naar de Magieorde en de Hoofdmagiër. Het is vreemd. Waarom kan ik niet stoppen met aan haar denken? Zo intiem was onze tijd daar niet. Natuurlijk, ik heb magie van haar geleerd, net als hoe de Magieorde en de academie werken. Maar toch...

Ik ga weer aan de slag met het papierwerk. Het onderzoeksschip dat de golf van Ternalor moest onderzoeken heeft niks van zich laten horen. Vreemd. Ik zal toch weer contact met de Magieorde en de fabriek daar moeten maken. De Magieorde...

Carolien zit tegenover mij. Doordat de deuren naar het balkon van haar torenkamer wijd open staan waaien haar kastanjebruine haren zachtjes heen en weer. Zoals ze in haar kleermakerszit zit lijkt ze de rust zelve. Haar ogen dicht, haar borstkast rustig op en neer gaande onder haar schitterende gewaad. Ze heeft haar cape afgedaan zodat haar gouden vleugels schitteren in het kaarslicht. Ze is zo mooi. Ondanks dat haar gewaad vloekt met haar vleugels is ze schitterend. Dan opent ze haar felblauwe ogen. 'Goed Azel. Als je de rust gevonden hebt moet je jouw armen iets strekken, palmen omhoog.'

Half betoverd doe ik wat ze zegt. Carolien ziet hier en daar dingen die beter kunnen. Ze pakt bijna teder mijn polsen beet terwijl ze mijn polsen iets naar haar toe trekt. Dan drukt ze mijn vingers zacht tegen elkaar en draait de gewrichten zodat mijn handen een soort kom vormen. Ik voel me zo dom dat ik het ondertussen niet in een keer goed doe. Ik ben hier al drie dagen mee aan het oefenen. Elke keer weer zeggen Carolien en Koeral dat ik het verkeerd doe. Dan spreekt ze weer zacht. 'Goed. Probeer nu de magie te kanaliseren. Focus je op wat je wilt. Ik denk dat ijs vandaan een leuke uitdaging is.'

Ik doe wat ze wil. Voor mijn neus vormt zich een sneeuwkristal. Het kristal is schitterend om naar te kijken. Dan zie ik Carolien gebaren dat ik vrij ben om er verder mee te gaan. Terwijl ik bezig ben merk ik hoe veelzijdig ijs is. Het kan van alles zijn, hoewel het niet erg makkelijk is om er scherpe hoeken mee te maken zoals deurposten. Dan lijkt Carolien even afgeleid. Ze kijkt kort naar buiten. Ik vraag me af wat er mis is. 'Is er iets?'

Carolien schud haar hoofd. 'Let maar niet op mij. Focus je. Ijs blijft alleen in deze warmte bestaan als er continu magie op uitgevoerd wordt.'

Tot mijn teleurstelling zie ik dat het ijs in water begint te veranderen. De mooie beukenhouten vloer is nu verpest door mij. Carolien lacht er alleen maar om. 'Maak je geen zorgen. Die vloer heeft een drietal draken en een stel dakspanten op zich gekregen. De vloer kan wel meer aan.'

Ik schud met mijn hoofd als ik uit de dagdroom kom. Kom op. Ik moet nog meer doen. Ik werk het rapport af en ga verder met het volgende rapport. Het gaat over de vleugels die we ontwikkeld hebben dankzij de Hoofdmagiër. Ze worden nu al aan de lopende band gemaakt, maar door de vele kleine en gecompliceerde onderdelen gaat de productie langzaam. Bijna meteen begint de volgende dagdroom...

Ik zit weer in het kantoor, in een kleermakerszit. Verrassend genoeg gaat Carolien niet tegenover me zitten. In plaats daarvan loopt ze naar het balkon. 'Ik denk dat je klaar bent voor een volgende stap, Azel.'

Verbaasd volg ik haar naar het balkon. Ze zit nu op de railing. Ze kijkt kort naar de sterren aan de wolkenloze hemel voordat ze weer naar mij draait. Even denk ik iets vreemds in haar ogen te zien voordat ze knippert met haar ogen. Ik schrijf het enkel aan mijn verbeelding toe. Haar zachte, zoete stem klinkt dan weer. 'Ik heb wat onderzoek gedaan naar de oorsprong van magie. De magie die wij beiden hebben nu is de basis voor veel magie die overdag in de lessen behandeld wordt. Maar ook oudere en sterkere magie, zoals die van de Draconic en die van de Fenicon, zijn gebaseerd erop. Ik dacht dat je het wel uit wil proberen.'

Verbaasd kijk ik naar haar. Wat bedoelt ze daarmee? Ze strekt kort haar vleugels. Wanneer ze haar vleugels weer opgevouwen heeft kijkt ze mij weer aan. 'Onze magie werkt anders dan de magie van de rest. Wij denken alleen wat wij willen. Onze wil zorgt ervoor dat de magie werkelijkheid wordt. Het verschil van de magie op de wereld om ons heen bewerken en op onszelf is enkel waar je de magie op focust. Je kan dus de vorm van een draak aannemen door enkel de magie op jezelf te focussen.'

Verbaasd doe ik wat ze vraagt. De magie focussen op mezelf. Ik voel, tot mijn schrik, mijn ledermaten zich hervormen. Ik zie hoe gouden schubben zich verspreiden alsof het als water over me heen stroomt. Mijn magiërs-gewaad trekt zich in mijn lichaam terwijl mijn stand van tweebenig naar vierpotig veranderd. Ik wordt eigenlijk bang hiervan. Maar ik wordt niet half zo bang als wanneer ik Carolien op de balconrailling zie klimmen en haarzelf laat vallen. Ik zie het gebeuren, maar ben veel te druk bezig met mijn veranderingen om mezelf ertoe te kunnen zetten om haar na te kijken. Als ik bijna veranderd ben komt er van onderen een grote, gouden draak vliegen. Ik hoef het niet na te vragen. Dit is Carolien. Ze wenkt me. 'Kom je, Azel?'

Ik voel de vleugels en weet op de een of andere manier hoe ik ze moet gebruiken. Onthuts volg ik Carolien de lucht in. We vliegen steeds hoger, ver boven de stad. Met grote ogen kijk ik naar de schoonheid van Stereno, een schoonheid die de Techniekorde nooit zal kennen. Ik wordt uit de trance gehaald door een zacht gekietel over mijn vleugel. Ik zie hoe de beeldschone Carolien met haar vleugel over die van mij gaat. Mijn hart slaat op tilt terwijl we samen vliegen onder het licht van miljoenen sterren...

Hey allemaal. Jullie hebben waarschijnlijk wel gemerkt dat ik weer terug ben met een schrijven. Doordat ik vele ideeën heb voor dit verhaal ben ik nu fanatiek hiermee bezig. Ik ben alleen wel nieuwsgierig wat jullie vinden van mijn "Lovescene". Ik weet dat ik het eerder heb geprobeerd bij Vleugels, maar nu wil ik het iets uitgebreider proberen. Wat vinden jullie ervan?