Carolien

Na het vliegen moet ik meteen door naar mijn lessen. Ik maak me natuurlijk nu zorgen om mijn gewaad, maar de Hoofdmagiër zegt dat hij daar een oplossing voor heeft. Hij geeft mij een cape gemaakt van de huid van een eenhoorn. Het is niet echt passend bij mijn blauwe vleugels en rode gewaad, maar mijn vleugels worden tenminste niet door elke windvlaag open gewaaid. De les die we daarna krijgen zit ik enorm te rommelen met mijn vleugels. Wat ik ook doe, ik krijg ze niet comfortabel. Of mijn linker vleugel zit klem of mijn rechter. De botten zijn ook zo dun dat ik bang ben een van mijn botten te breken. Gelukkig weet ik een beetje hoe ik verschillende fantasiewezens leven, dus valt de les mee. Aan het einde van de les vraagt Celine aan mij waarom ik een cape draag en waarom ik niet stil kan zitten. Als antwoord trek ik haar een zijgang in en til ik de cape op. Ze kijkt verbaasd naar de netjes opgevouwen vleugels. 'Je kan zelf vliegen? Maar waar word dat zadel nu voor gebruikt?'

Ik gebaar haar om dichterbij te komen. Dan fluister ik in haar oor. 'Terwijl ik bij de training was vroeg Siricade of ik zijn mate ook hierheen wilde brengen. Zijn mate is Sirana. Ik kan misschien regelen dat Sirana af en toe met je wil vliegen.'

Celine stapt verbaasd naar achteren. 'Meen je dit? Of maak je een grapje?'

Ik schud mijn hoofd. 'Ik meen het, net zoals ik het meen dat mijn naam Carolien is.'

Celine vliegt me om de nek. Door de snelheid waarmee ze om mijn nek vliegt knal ik hard tegen de muur met mijn rug. Een krak vertelt mij dat mijn vleugels er niet onbeschadigd uit zijn gekomen. Voorzichtig open ik een van mijn vleugels. De derde vinger is gebroken. Celine houd een hand voor haar mond. 'Sorry. Ik had niet door dat je vleugels zo breekbaar zijn.'

Ik houd mijn handen omhoog. 'Geen probleem. Ik moet toch oefenen met een bepaalde soort magie. Let maar op.'

Ik leg de hand met schubben op de gebroken vinger. Zoals Siricade me had uitgelegd met de wond bedenk ik me in hoe de vleugel eruit zag toen de vinger nog niet gebroken was. In tegenstelling tot de wond van mijn hand gebeurt er niks vreemds. Celine laat haar hand over de vinger gaan, waar geen teken meer is van de wond. Het kriebelt aan alle kanten. Ik trek mijn schouders naar achteren terwijl de rillingen over mijn rug lopen. Celine stopt dan. 'Zijn ze zo gevoelig?'

Ik knik zachtjes. 'Ik heb er ook weinig controle over. Ik kan ook niet opstijgen zonder mezelf van een grote hoogte te gooien. Ik zal ook veel oefenen met Siricade de komende tijd.'

Celine lacht. 'Ik wil dan mee gaan. Denk je dat je kan regelen dat ik met Sirana mee kan de volgende keer dat je gaat vliegen?'

Ik reageer niet geamuseerd. 'Als ik mezelf ertoe kan zetten nog een keer de lucht in te gaan zonder iets tussen mijn benen.'

Celine kijkt me vragend aan. Als antwoord vertel ik hoe ik mezelf tot twee keer toe bijna te pletter vlieg. Celine begrijpt me nu wel. 'Je hebt het tenminste overleefd. Maar hoe zit het met de schubben?'

Ik haal mijn schouders op. 'Siricade wist het niet, en van de Hoofdmagiër moet ik het niet hebben. De enige twee waar ik op kan vertrouwen zijn Sirana en Siricade.'

Dan bedenken we tegelijkertijd dat we naar onze lessen. We rennen zo snel mogelijk naar het volgende lokaal. Gelukkig is het weer de Hoofdmagiër die ons lesgeeft als plusklas. We komen net op tijd aan. Sirana en Siricade zijn er ook al. Ik introduceer Sirana aan Celine. 'Sirana, dit is degene die volgens een van de Magisters mijn bèta is. Celine. Celine, dit is Sirana, de mate van Siricade.'

Sirana en Celine nemen de tijd om elkaar te begroeten. Dan stel ik de vraag. 'Sirana, ik heb even een vraag aan je. Ik heb nu mijn eigen vleugels, waardoor ik niet meer mee moet liften met Siricade elke keer als ik wil vliegen. Nu hebben we al een drakenzadel voor Siricade gemaakt, zodat ik op zijn rug mee kon rijden. Vind jij het erg om af en toe met Celine te vliegen?'

Even denk ik dat ze boos gaat worden naar mij. Ze lijkt erg diep in gedachten te verzinken, voor ze me weer aankijkt. Ik maak me al klaar om de volledige lading over me heen te krijgen, tot ze zegt: 'Dat is geen probleem, Carolien. Siricade heeft jou, dan neem ik jouw bèta wel.'

Opgelucht laat ik de adem uit mijn longen gaan. Dat was te dicht bij. Celine omhelst me weer, maar nu houd ze ook rekening met mijn vleugels. Dan vliegt ze Sirana om de nek. Sirana trekt een poot omhoog en vraagt me wat Celine aan het doen is. Als ik haar vertel dat het een teken van dankbaarheid is slaat ze voorzichtig haar poot om Celine heen. Siricade en ik lachen allebei om het aanzicht van de twee. Siricade spreekt me aan in mijn geest. 'Bedankt dat je dit hebt gedaan. Sirana weet het misschien niet, maar ze heeft dit nodig. En ik twijfel er niet aan dat het ook goed is voor Celine.'

Ik zucht. Ik weet het. Maar of het goed is wat ik gedaan heb weet ik niet zeker. Die twee zijn allebei erg speciaal. Deze samenwerking kan verkeerd eindigen.

Siricade knikt. 'Ik zal doen wat ik kan om ze bij elkaar te houden. Je hebt goed werk gedaan, nu is het aan mij om dat werk in stand te houden.'