Martijn

De dagen vliegen voorbij in vogelvlucht. De aanwezigheid van Hanna en Eline zorgen ervoor dat ik mijn vriendin helemaal vergeet. Eline en Hanna weten precies wanneer ik weer aan haar wil denken en vallen dan mijn gedachten in. Na zes dagen is mijn lynx het zat. 'Hou toch op met aan dat mens te denken! Je hebt twee geweldige meiden om je leven mee te delen! Als dat niet genoeg is haal ik iedere meid die hier is erbij!'

Ik zucht diep. Je weet niet waarom ik aan haar terug blijf denken. Zij was degene met wie ik mijn leven wilde delen. Ik deed alles voor haar. Maar dat begrijp je niet. Je begrijpt niet hoe liefde voor het leven werkt.

Boos sluit ik hem uit en loop ik weg. Aan de rand van de kamer ga ik tegen de muur zitten, geen zin om ook maar iets anders te doen. Hanna komt naast me zitten. Haar leeuwin komt met haar kop op mijn benen liggen. Zodra Hanna zit begint ze. 'We hoorden de discussie tussen jouw en je lynx.'

Ik knik. 'Ik geloof gewoon niet dat hij het nog steeds niet begrijpt.'

Hanna zucht. 'Hij was best wel wanhopig om weer met je te praten. Hij begrijpt nu wel iets meer waarom. Maar er is iets anders dat hij met je wil bespreken.'

Ik laat hem weer binnen. Met hem komen ook de aanwezigheid van mijn leeuw en Hanna en haar katten. Mijn lynx is nu iets kalmer. 'Het spijt me dat ik zo deed. Ik begreep nog niet dat mensen partners kozen voor het leven.'

Mijn lynx, die zich excuseert? Dat is een primeur. Ik ben blij dat je dit nu inziet. Waar ik het meeste mee zit is dat mijn vriendin de ware leek te zijn, maar dat ik haar nooit meer zie. Mijn hele leven leek naar haar te leiden, maar nu heeft het lot ons uit elkaar gerukt.

De leeuwin van Hanna bemoeid haar ook met het gesprek. 'Wanhoop niet, Martijn. Ik dacht ook mijn koning voorgoed kwijt te zijn. Ook toen Hanna je als mate nam ging ik ervan uit dat jij een ander zou kiezen. De kansen waren nihil dat mijn mate terug zou komen. Toch koos je hem. Het lot heeft een manier om liefdes samen te brengen.'

De leeuwin heeft gelijk. De kans dat ik haar mate zou kiezen was nihil. Maar ik koos hem wel. Nu heeft zij haar mate weer in de buurt, hoewel niet meer hetzelfde. Terwijl ik er over na denk komt Sekhmet naar ons toe. 'We gaan weer trainen, maar ik wil nu iets anders doen. Kom erbij.'

Hanna en ik lopen met Sekhmet naar de rest toe. De rest is nog even aan het praten maar word stil als ze erbij komt. Sekhmet lijkt een beetje sacherijnig vandaag, dus maar beter om haar niet boos te maken. Ze neemt het woord. 'Goed, ik heb een mededeling. Over een week gaat elke god zijn of haar opvolger kiezen. Ik heb vandaag een bericht ontvangen dat Ra op sterven ligt. Zijn dood zal het begin aanduiden van de volgende generatie goden. Jullie. Daarom moet de training sneller gaan. Voor twee van jullie betekent dit dat ze een test gaan krijgen, en een van jullie gaat vandaag aan het einde van de training horen dat hij of zij niet geschikt is. Diegene die dat laatste gaat horen is niet per se een van de twee die getest gaat worden, maar degene die het minst presteert. Dit vermeld te hebben ga ik verder met het volgende punt. Vandaag wil ik dat jullie de godenvormen aan gaan nemen, zoals jullie zagen met Martijn. Ik laat jullie zelf ermee rommelen. Martijn, Hanna, ik wil jullie apart spreken.'

De rest loopt ervandoor met hun leeuwen en laten mij alleen met Hanna en onze katten. Sekhmet ontspant een beetje. 'Ik ben niet blij hoe ik nu mijn training moet versnellen. Misschien kan ik nog lang genoeg hier blijven om mijn opvolger of opvolgster te helpen met zijn of haar eerste week, maar ik zal niet lang hebben. Maar goed, ik heb besloten jullie ook een test te geven. Ik wil namelijk een van jullie twee als mijn opvolger hebben, maar ik moet bewijs hebben dat jullie inderdaad goed genoeg zijn. Daarom geef ik jullie de volgende opdracht: ik wil dat jullie met elkaars originele kat fuseren. Dus Martijn, ik wil dat jij met Hanna's leeuwin fuseert en Hanna, jij neemt Martijns lynx.'

Ik zie het doel van de opdracht niet echt. 'Sekhmet, waarom deze opdracht? Ik bedoel: Hanna en ik kunnen elkaars katten al horen en ermee spreken. Wat voor een nut heeft dit?'

Sekhmet komt iets dichterbij. 'Eigenlijk heeft fit meerdere redenen. Ten eerste moet een godheid tussen al zijn of haar dieren kunnen wisselen, inclusief de dieren van een ander geslacht. Door elkaars dieren te nemen krijg je hulp met de aanpassing van een bekende. Ik kan je wel vertellen dat het enorm raar voelt in het begin, maar het went. Ook helpt dit met jullie bonden versterken. Ik betwijfel ten zeerste dat Bastet een ander tussen haar poesjes heeft zitten die zo goed zijn als jullie. Ik verwacht dat jullie twee onze opvolgers worden, maar daarvoor moeten jullie wel samen kunnen werken met elkaars katten.'

Ik knik en ga door mijn knieën om de leeuwin te aaien. De leeuwin spint. Dan spreek ik haar aan. 'Vind je het erg om een keer met mij samen te werken?'

De leeuwin kijkt op, haar diepblauwe ogen mij in de ogen kijkend. 'Ik heb er geen probleem mee, Martijn. Ik ben degene die je origineel wilde, dus dan kan ik best samen met je werken.'

Ik slinger mezelf op haar rug. Ik had verwacht een black-out te krijgen van de fusie, maar dat gebeurt niet. De samensmelting gebeurt bijna soepel. De leeuwin lijkt tevreden. 'Niet slecht. Je doet het ook echt met de ervaring die je al hebt. Je laat zien dat je al vaker dit gedaan hebt.'

Dan sta ik op. Net als met de vorige keer dat ik in mijn godenvorm veranderde zit mijn Khopesh gewoon aan mijn heup, de riem nog steeds waar het hoort. Maar er zijn ook dingen anders. Ten eerste ben ik nu iets slanker gebouwd. Ik heb niet de spiermassa's die ik eerst met mijn leeuw had. Ook de manen waar ik net gewend aan begon te raken heb ik nu niet. Ook als ik verder kijk zie ik dingen die verschillen. Ik heb het lichaam van een godin. Het voelt inderdaad raar aan. Hanna volgt mijn voorbeeld. Ze aait mijn lynx en vraagt om de samenwerking. Hij reageert knorrig dat het maar moet. Ik kijk even weg. Pas als ik een hand op mijn schouder voel kijk ik weer om. Ik kijk recht in de ogen van mijn lynx. Hanna heeft haar godenvorm perfect aangenomen, maar doordat ze met mijn lynx samen is gesmolten heeft ze de mannelijke godenvorm. Ze heeft nu grote spieren en ziet er enorm soepel uit. Ze gebaart naar me. 'Hoe voelt het, om in het lichaam te zitten waar ik normaal in zit?'

Ik lach. 'Je weet het antwoord waarschijnlijk zelf wel. Het voelt raar. Ik heb niet meer de spieren die ik gewend ben, ik heb de korte klauwen van een vrouwtje en eigenlijk het hele lichaam van een vrouw. Ik voel me helemaal niet meer mezelf.'

Ze lacht. 'Ik weet het. Ik voel me ook mezelf niet. Ik ben gewend om soepel en snel te zijn. Maar nu ben ik gespierd en slomer.'

Ik knik. Dan onderbreekt Sekhmet ons. 'Nu is het tijd om te oefenen. Trek je wapens.'

Ik trek mijn Khopesh. Hanna probeert snel haar mes te trekken, maar is slomer dan ze denkt. Terwijl ze bezig is haar mes te trekken sla ik een van de platte kanten van het lemmet tegen Hanna aan. Ze gromt als antwoord. Ze valt mij aan met het mes. Hoewel zij dichtbij het voorbeeld heeft kan ze haar kracht niet gebruiken met haar mes. Ik heb aan de andere kant problemen met mijn verminderde spieren. Het zwaard voelt aan als lood. Hoe langer we vechten hoe meer dit zo is. Hanna krijgt ook steeds meer moeite om snel te bewegen. Dan stopt Sekhmet ons. 'Stop. Hebben jullie niet door dat dit niet werkt?'

We houden even op met vechten. Ik leun zwaar op mijn Khopesh. Hanna wil gaan zitten maar word omhoog gehouden door Sekhmet. 'Ik zeg dat dit niet gaat omdat jullie de verkeerde spiergroepen gebruiken. Martijn: je kan niet meer winnen door je kracht te gebruiken. Niet zoals je nu bent. Je hebt nu snelheid nodig. Hanna, snelheid is niet meer jouw sterke punt. Je moet vertrouwen op je kracht.'

We knikken beiden. Dan kijk ik even naar mijn Khopesh, en geef die aan Hanna. Hanna stopt haar mes weg en pakt het zwaard van me over. Sekhmet knikt tevreden. 'Je hebt de hint begrepen, Martijn. Maar je kan niet iemand met een zwaard, vooral een Khopesh, bevechten als je geen wapens hebt. Even een moment.'

Sekhmet houdt haar hand weer met de palm naar beneden. De staf komt weer uit de grond omhoog. Sekhmet geeft de staf aan mij. 'Voorzichtig. Dat is een godenwapen. Het is wel het beste wapen dat mensen zoals jij en ik kunnen gebruiken, maar het is niet geschikt om hard mee te slaan.'

De staf is erg licht. Een paar keer door de lucht heen halen is genoeg om dit te voelen. De staf voelt geweldig. Dan knik ik naar Hanna. Ze begrijpt het en pakt mijn Khopesh goed vast. Dan beginnen we.