Martijn

Zodra Sekhmet met haar vingers knipt springen de leeuwen en leeuwinnen naar mij en Hanna. Mijn lynx beklimt het standbeeld van Sekhmet in het midden van de kamer. Vanaf daar laat hij mij en Hanna zien welke tactieken de leeuwen gebruiken. Daardoor is het voor ons makkelijker om samen te werken en elk een leeuw te isoleren. Via mij kijkt mijn leeuw ook mee. In het begin wacht hij af, vooral kijkend naar het gevecht en hoe het loopt. Zodra ik in de problemen begin te raken bespringt hij de leeuw die mij in de hoek heeft gedreven van achteren en maakt de leeuw snel in. Jankend rent de leeuw weg, onder de bloedende krassen. Ondertussen bevecht ik een van de leeuwinnen zonder een wapen. Ik zie dat Hanna ondertussen vergroeid is met haar cheeta, om samen te vechten tegen de andere leeuwin. Ik ben de enige die niet samen werkt met zijn of haar kat. Op zich gaat het redelijk. Hier en daar weet de leeuwin wonden te openen, maar veel problemen krijg ik er niet van. Dan spreekt mijn leeuw ineens. 'Geef het toe, jonkie. Het gaat fout. Je gaat het niet lang volhouden.'

Ik moet wel toegeven dat hij gelijk heeft. Ik begin vermoeid te raken. Fijn. Heb jij een idee?

Hij lacht. 'Wacht maar. Wees klaar om mij te accepteren.'

Ik hoor hoe hij met een grom in mijn richting rent. Dan hoor ik een brul. Door een beeld dat hij me stuurt weet ik dat de leeuwin me weer gaat aanvallen, en ik naar links moet rollen. Dat doe ik dan ook. Zodra ik uit het pad ben van de leeuwin voel ik hoe de leeuw op mijn rug land en wij versmelten. Maar we versmelten niet zoals ik gewend ben. In plaats van dat ik de controle over zijn lichaam krijg en mijn lichaam verdwijnt gebeurt er iets anders. Op het contact vergroeien we. Ik blijf een soort van menselijk, maar krijg ook leeuwentrekjes. Zodra ik opsta heb ik de vacht van een leeuw, de zintuigen van een leeuw en ik denk ook de kop van een leeuw. Uit mijn nu kortere vingers steken klauwen, en een grote staart maakt het geheel af. Als ik voel aan mijn nek voel ik een dikke vacht. Mijn manen, besef ik. De leeuwin gromt. 'Ga je nog iets doen, jochie?'

Ik ontbloot mijn tanden. 'Ja, jou verslaan.'

Doordat ik rechtop loop is het veel makkelijker om haar te ontwijken. Mijn lange klauwen zijn geweldig voor het bevechten van anderen. Ik kan me om de leeuwin slingeren. Zodra ik op haar zit begeven haar poten het. Ik heb meteen de kans om haar kop te raken, en drie dikke krassen ontstaan boven en beneden haar rechter oog. Ik gebruik mijn klauwen dan om me goed vast te houden, terwijl ze aan het bokken is. hoeveel ze ook haar best doet: ik houd me goed vast. Dan gooi ik mezelf opzij. Ik raak de grond hard, maar de leeuwin is nu aan het spartellen. Zodra ik weer op mijn voeten ben sla ik met beide klauwen naar haar.

De leeuwin staat op. Tenminste, de vrouw staat op en laat de leeuwin van haar af vallen. De leeuwin rent weg, maar de vrouw blijft door vechten. Ze trekt een mes dat aan haar heup hangt. Een snelle scan van mijn omgeving laat zien dat ik geen wapens in mijn buurt heb. De vrouw valt mij aan. Ik duik langs haar, mijn rechter klauw uithalend. Drie bloedende krassen ontstaan op haar buik. Toch blijft ze door gaan. Via mijn geestlink zie ik dat Hanna haar tegenstanders al in puin heeft achtergelaten. Dan doet mijn lynx ineens iets raars. Hij is behulpzaam. Hij springt van zijn hoge uitkijkplek en haalt de vrouw neer. Ik wil net gebruikmaken van de afleiding als Sekhmet roept: 'Stop!'

De vrouw en mijn lynx stoppen beiden meteen met vechten. Sekhmet komt naar ons toe. 'Sanne, het is voorbij. Geef het op. Hanna en Martijn hebben gewonnen.'

De vrouw, Sanne, gromt. 'Dacht het niet.'

Sekhmet gromt terug. Ik word er bijna bang voor. 'Sanne, kijk om je heen. Jouw leeuwin is zwaar gewond. De leeuw van je partner wordt in leven gehouden door mij, maar zou anders dood zijn. De rest is al verslagen.'

Sanne probeert mijn lynx te wurgen. Mijn lynx haalt een paar keer uit naar het gezicht van Sanne. Via de link zet ik hem terecht. Ik voel hoe Sekhmet via mijn leeuw en Hanna mee luistert. Zodra we beiden klaar zijn loopt mijn lynx zonder wonden en met een hoge staart naar mij toe. Sanne wil mij aanvallen als Sekhmet haar hand grijpt. 'Ophouden zei ik! Leer wanneer het gevecht voorbij is!'

Sanne kijkt Sekhmet boos aan. 'Ik ben niet zo zwak als de rest. Ik blijf doorvechten tot mijn laatste adem.'

Sekhmet zegt in eerste instantie niets. Dan grijpt ze met haar hand haar eigen mes en ramt die in de borstkast van Sanne. 'Dan is dit je laatste adem.'

Het mes licht op en Sanne verdwijnt. Geen druppel bloed valt op de grond. Zowel Hanna als ik kijken geschokt naar waar Sanne stond. Sekhmet veegt haar mes af en lacht. 'Ze was ongeschikt. Ze luistert naar niemand en is veel te edel. Maar ze is niet dood. Ze zal herboren worden als een leeuwin. Ik heb slechts haar lichaam vernietigd en haar geest naar een nieuw lichaam gestuurd.'

Ze bergt haar mes op. Dan legt ze een arm op mijn schouder. 'Welkom bij de zonen en dochters van Sekhmet, Martijn.'

Hanna lacht naar me. De twee jongens en de vrouw kijken boos naar me. Ik negeer ze. In plaats daarvan kijk ik Sekhmet aan. 'Sekhmet?'

Ze kijkt terug naar mij. 'Wat is er, Martijn?'

Terwijl ik de vraag stel gebaar ik naar mijn lichaam. 'Hoe kun je dit verklaren? Ik bedoel daarmee: wat is er zojuist met mij gebeurt hier?'

Ze lacht. 'Ik verwachtte die vraag al. Dat is een godenvorm. Je leeuw en jij zijn samen gesmolten met jou als belangrijkste element in plaats van jouw leeuw als belangrijkste element. Bij mij en Bastet duurde het een week of drie voor wij dit voor elkaar kregen. Jij bent een stuk sneller. Ik denk dat, als ik dit bij Bastet naar voren breng, jij direct geaccepteerd word als god.'

Ik knik. 'Maar eerlijk gezegd wil ik nu wel terug veranderen. Het gevecht is voorbij.'

Mijn leeuw begrijpt de tip en splitst af. Dan maakt Sekhmet een ronde, en ze geneest iedereen met wonden. Hanna, mij en onze leeuwen kan ze overslaan. Mijn lynx is ook in orden. De cheeta van Hanna heeft wel een paar wonden, maar die heeft Sekhmet snel genezen. De leeuw van een van de jongens kost wel veel tijd. Hanna is flink tekeer gegaan tegen hem. Dan haalt Sekhmet een zwaard met een gebogen lemmet tevoorschijn. Het zwaard zit aan een riem. Ze geeft het aan mij. 'Probeer deze even. Dit is een Khopesh. Een oud Egyptisch zwaard. Ik heb het zelf ook een paar keer gebruikt. Hanna, jij weet zelf wel waar jouw riem met mes liggen.'

Hanna rent weg en komt terug met een riem om haar middel. Aan de riem hangt een groot mes. Zodra ze ziet dat ik aan het rommelen ben met mijn zwaardriem komt ze mijn kant op. Met een soepele beweging gespt ze het zwaard om mijn middel. Sekhmet gebaard naar het zwaard. 'Wil je het niet uitproberen?'

Als antwoord trek ik de Khopesh. Het is enorm licht. Als ik ermee zwaai zoeft de punt door de lucht. Het handvat past perfect in mijn hand, waardoor ik ook niet bang ben om het zwaard te gebruiken. Het enige waar ik mee zit is dat ik totaal niet weet hoe ik met een zwaard, en al helemaal een gespecialiseerd zwaard zoals de Khopesh, moet vechten. Bastet ziet dat ik onwennig ben. 'Ik leer het je nog wel. Je hebt tenminste het wapen al. En dan is het nu tijd voor de lessen. Jongens, kom erbij!'

De jongens komen erbij staan met hun gezichten op onweer. Sekhmet negeert het. 'Zo, het is tijd voor jullie dat jullie leren vechten met je wapens. Helaas moest Sanne het onmogelijk maken voor haar om door te gaan, dus zijn we met een oneven aantal. Daarom zal ik ook mee oefenen. Dus, jongens, gaan jullie maar oefenen met elkaar. Hanna, aan jou de eer om met Helia te oefenen. Martijn, jij gaat met mij oefenen. Kom op! Trek je wapens!'

Ik heb mijn Khopesh al in mijn hand. De jongens hebben beiden een speer en de vrouw die Helia heet heeft een zwaard met een bredere punt dan het zwaard breed is bij het handvat. Sekhmet lijkt geen wapen te hebben. Ze lacht en houdt haar hand met de palm naar beneden gericht vooruit. Een staf komt omhoog vanaf de grond. Ze pakt de staf met een hand vast en slingert die over haar schouder. 'Kom maar op, jochie.'

Ik lach en pak het handvat van de Khopesh met twee handen beet. Sekhmet slaat met de staf tegen me aan, nog voor ik weet te blokkeren. 'Houd je zwaard met een hand vast. Twee maakt je reactietijd een stuk slomer.'

Ik knik en haal mijn linker hand van de schede af. Sekhmet kopieert de beweging van daarnet, en nu blokkeer ik de staf voor de staf in de buurt komt. Dan begint Sekhmet met andere bewegingen in het spel te brengen. Terwijl we aan het sparren zijn wijst mijn leeuw me op dingen die ik fout doe. Tegen de tijd dat ik vermoeid raak is Sekhmet nog gewoon vol energie. Dit veroorzaakt een woedegolf. Mijn leeuw zorgt ervoor dat ik net genoeg vertraag voor hem om met mij te versmelten. Nu let ik erop dat we voor de godenvorm gaan. Weer vechten Sekhmet en ik, met een verschil. Het is nu een gelijke match.