Martijn

Samen met Hanna gaan we naar Eline. De leeuwin van Hanna loopt mee naast haar, en mijn lynx naast mij. Zodra we bij Eline zijn omhels ik haar. 'Hè, partner.'

Eline draait om haar as. 'Hè, schat. Waarom ben je hier?'

Hanna neemt het over. 'Hij is hier omdat mijn leeuwin en zijn lynx ons erin hebben geluisd.'

Eline lacht nerveus. 'Wat is er aan de hand?'

Hanna wijst naar onze katten. 'Die twee hebben achter onze ruggen om afgesproken dat Martijn en ik partners moeten zijn. Mijn leeuwin is zelfs nog een stap verder gegaan: ze had Sekhmet, mijn godin, ingelicht erover. Nu worden Martijn en ik vanavond mee genomen naar aarde om allebei een kat van elkaars godin te kiezen en vanaf morgen worden we elke dag naar de andere godin gestuurd. Allemaal omdat die twee vonden dat we een mooi stel zijn.'

Eline lacht erom. 'De herkenning. Zie je die witte tijger daar?'

Hanna knikt. Eline reageert daarop. 'Die witte tijger sprak met die lynx van Martijn terwijl Martijn en ik aan het slapen waren. Vervolgens nam ze het over, waardoor Martijn en ik nu aan elkaar verbonden zijn. Maar je zegt niks nieuws. Want door die tijger en lynx kan ik in de geest van Martijn kijken, en ik zag wat er gebeurde. Ik zag dat hij dit niet wilde en dat jouw leeuwin dit deed.'

Ik ben verbaasd. 'Hoe kan dat? En waarom ben je niet boos? Er zijn meer dan genoeg mensen die dit verraad zouden noemen!'

Eline schudt haar hoofd. 'Ik ben niet zo. Dit gaat buiten jou om. Het is die leeuwin die het deed. Die leeuwin mocht je omdat je degene die volgens Bastet jouw broertje en zusje zijn hebt gered. Er is niks mis mee. Laat het maar erbij zitten. Geniet gewoon maar van het feit dat je nu een tweede partner hebt. Maar weet dat ik het doorheb als je er iets mee te maken hebt.'

Dan loopt Eline weg.

Hanna

Mijn leeuwin is niet enorm blij. 'Waarom maak je mij en die lynx zo zwart? We hebben gedaan wat je nodig had.'

Ik laat een grom in mijn geest klinken. Je begrijpt het nog steeds niet. Je moet weten wanneer iets gewenst is en wanneer iets nodig is. Dit was onnodig en ongewenst, naast dat het mij oncomfortabel maakte.

Martijn en ik staan daar even. We kijken op als Sekhmet verschijnt. 'Het feestmaal is afgeschaft. Ra is ziek. We gaan dus nu wat eerder naar de Kattenvallei. Kom.'

Sekhmet neemt ons mee naar de zelfde ruimte als waar ik eergisteren vertrok. Ze ziet de herkenning op mijn gezicht. 'Dat klopt. Dit is waar iedereen vertrekt als ze naar aarde gaan. Maar ik heb wel liever dat jullie de katten hier achter laten, want het is anders een rotzooi om iedereen op tijd terug te brengen.'

We knikken beiden. De lynx gaat liggen, een beetje teleurgesteld. Mijn leeuwin lijkt bijna blij. Zodra ik aangeef dat ik klaar ben gooit Sekhmet me de bubbel in. Van eergisteren weet ik dat ik moet landen door mijn knieën te buigen. Als ik in de Kattenvallei ben, en Martijn verschijnt, zie ik dat hij dit niet weet. Hij maakt een geweldige snoekduik de grond in. Ik moet moeite doen om niet om hem te lachen. Sekhmet komt als laatste, soepel landend. Ze gebaart. 'Laten we eerst maar op bezoek gaan bij de leeuwen.'

Op een goede vijf minuten stappen van de transportbubbel is het territorium van de leeuwen. De leeuwen liggen lekker te genieten in de late middagzon. Een grote leeuw springt in het oog. Hij is lichter gekleurd dan de rest. Zijn grote manen zijn aan de andere kant feller. Hij is de grootste van het stel. Zodra ik hem zie weet ik zeker: dat is degene die Martijn gaat kiezen. Als ik naar hem kijk zie ik dat ik gelijk heb. Sekhmet tikt Martijn aan. 'Je weet zeker welke je wil?'

Hij knikt. 'Die vale, met felle manen.'

Ze lacht zachtjes. 'Dat is de koning. Toevallig de koning van haar leeuwin.'

Sekhmet wijst naar mij bij het laatste deel. Ik wordt er een beetje ongemakkelijk van. De leeuw is een redelijke afstand van ons vandaan. Sekhmet en Martijn praten even, voor Sekhmet Martijn zover gooit dat hij de hele afstand in een keer overbrugt. Martijn kan nooit veel wegen, maar door de snelheid waarmee hij op de leeuw land wordt de leeuw van zijn poten af gegooid. Terwijl dat gebeurt verdwijnt Martijn in de leeuw, net als wanneer hij met zijn lynx versmelt.

Martijn

Net als met de eerste keer fuseren met mijn lynx krijg ik een black-out als ik versmelt met de leeuw. Zodra die black-out voorbij is voel ik de andere aanwezigheid. De ander is veel rustiger dan mijn lynx. Veel kalmer. Maar hij is ook onzeker over wat er is gebeurt. Ik besluit hem tot rust te brengen. Rustig. Er is niks aan de hand. Ik heb je gekozen als mijn leeuw.

De leeuw wordt er nog nerveuzer van. 'Wie ben jij? Waarom ben jij in mijn hoofd? Waarom voel ik mijn lichaam niet meer?'

Het kost moeite om rustig te blijven onder de stortvloed van vragen. Ik ben Martijn. Ik ben een van de keuzes van Bastet. Eerder vandaag besloot mijn lynx samen met de leeuwin, die tot voor kort jouw koningin was en nu gebonden is aan een van de keuzes van Sekhmet, dat de keuze van de leeuwin en ik bij elkaar passen. Sekhmet besloot dat ze dat goed keurde, zolang als we beiden een kat van de anders godin kozen. Ik heb jou gekozen.

De leeuw kalmeert er wat door. 'Maar waarom voel ik mijn lichaam niet?'

Nu is het makkelijker om te antwoorden. Dat komt omdat ik nu de controle heb overgenomen. Als ik van je afsplits dan krijg je de controle gewoon weer terug, maar als we samen een zijn dan ben ik de baas. Zo werkt het ook met mijn lynx.

De leeuw gromt tevreden in mijn geest. Ondertussen loop ik terug naar Sekhmet en Hanna. De leeuwen en leeuwinnen om me heen kijken me verbaasd na. Zodra ik bij Hanna en Sekhmet ben knikt Sekhmet goedkeurend. 'Dat heb je goed gedaan, Martijn. En ook nog eens snel. Nu komt het tijdrovende gedeelte, namelijk een kat vinden voor Hanna. Heb jij misschien een idee wat er bij haar past?'

Ik denk even na. 'Er zijn verschillende katten met verschillende karaktertrekken. Hanna is onzeker van haarzelf. Ik herinner me dat Eline vertelde dat ze een poema wilde kiezen, en Eline is ook onzeker. Aan de andere kant denk ik dat een poema niet passend is vanwege de andere karaktertrekken van Hanna. Ik weet het niet.'

Sekhmet denkt over wat ik heb gezegd. 'Je hebt een punt. Maar ik heb ook een idee.'

Sekhmet rent weg. Hanna is meteen bang. Daarom ga ik voor haar neus liggen en laat ik haar op mijn rug klimmen. Zodra ze zit en ik aan mijn manen voel dat ze niet van me af valt als ik ga rennen achtervolg ik Sekhmet. Het rennen als een leeuw voelt ongeveer hetzelfde als het rennen als een lynx, op de snelheid na. Ik ben veel sneller. Het duurt ook niet lang voor ik Sekhmet inhaal. Ze kijkt tevreden naar mij en Hanna. 'Niet slecht. Helemaal niet slecht.'

Dan stopt Sekhmet ineens met rennen. Ik rem af, maar moet het een stuk langzamer doen om te voorkomen dat Hanna voorover kukelt en mijn manen eruit trekt. Zodra ik stil sta stapt Hanna van mijn rug af. Sekhmet komt er naast. 'Zo, je hebt Hanna gewoon op je rug meegenomen? En jouw leeuw gaf niet eens commentaar erop?'

Mijn leeuw spreekt weer in mijn hoofd. 'Ga je nog reageren dat ik me afzijdig heb gehouden?'

Rustig. Anders ga ik je vergelijken met mijn lynx. En die ga jij zelfs irritant vinden.

'Hahaha. Ik mag je, jonkie.'

Ik richt me tot Sekhmet. 'Mijn leeuw geeft zojuist aan dat het hem niks uitmaakt. En eerlijk gezegd mogen we elkaar wel. Hij is niet zo'n irritant als mijn lynx.'

Op dat moment komt de kat opdagen waar Sekhmet ons voor mee heeft gebracht. Een cheeta. Hanna knikt bijna onmerkbaar. Sekhmet gooit haar richting de cheeta. Zonder moeite grijpt Hanna de cheeta. Even later komt ze aanlopen als cheeta. 'Nu heb ik dit ook gehad. Zullen we terug gaan?'

Sekhmet knikt.