Ik haastte me uit bed en liep naar mijn reserve schriften voor school. Ik pakte een kleine A5 lijntjes schrift en pakte het briefje van gister. De letters waren spoorloos, het blaadje was leeg maar ik wist beter. Ik plakte het in mijn schrift en schreef er onder met balpen: "je zult nooit meer van me afkomen Jade". Ik zuchtte diep. Ik liep naar mijn raam toe en opende de gordijnen. Tot mijn schrik zag ik weer een briefje hangen. Hoe kon die daar terecht komen? Ik pakte het briefje van mijn raam af en staarde naar de schim die zich had gevormd op de plek van het briefje. Veel tijd had ik niet want na één keer knipperen verdween hij weer. Mijn hart klopte in mijn keel. Nee hij klopte niet, hij bonkte, zo hard dat ze dat zelfs aan de andere kant van de wereld zouden kunnen horen. Ik keek snel naar het briefje. "Hou dit voor jezelf Jade anders zullen er maatregelen getroffen moeten worden". Ik begreep het niet. Maatregelen? Voor wat? Ik had een leeg briefje aan mijn ouders laten zien was dat dan zo erg? Ik trok me er niks van aan en plakte het nieuwe briefje in mijn schriftje en schreef er onder: "hou dit voor jezelf Jade anders zullen er maatregelen getroffen moeten worden". Ik liep mijn kamer uit en liep mijn vader tegemoed. 'Pap er hing weer een briefje op mijn kamer...' 'Jade misschien moet je minder fantasie verhalen lezen.' Onderbrak hij me. Ik stond versteld van zijn abrupte antwoord. Mmm... Ze wilde me niet geloven. 'Pap het bedreigt me!' Zei ik angstig. 'Jade stop ermee! Je broertje slaapt nog! Kom maar eens met echte problemen...' Zei hij kill en daarna liep hij weg. Natuurlijk! Ik kon Dylan overhalen me te geloven! Ik snel naar zijn kamer en liep als een zombie zijn kamer in. 'Mwhuaaaa.' Gromde ik. Ik keek zijn kamer rond. Hij was er niet... Misschien was hij... Mijn gedachten braken af. Op zijn raam hing een nieuw geel briefje. Ik durfde er amper naar te kijken. Ik graaide het briefje van zijn slaapkamerraam af en las het, zonder de schim één blik te gunnen. Ik las het aandachtig. "Geloof je me nu nog steeds niet?" Ik schrok me terpletter! Mijn broertje! Waar was hij! Ik rende naar beneden maar ik verstopte eerst het briefje in de mouw van mijn shirt. 'Mam, pap! Dylan is weg!' Riep ik. Mijn moeder moest haar lach inhouden. 'Jade zie je spoken ofzo?' Vroeg ze giechelend. 'Geloof je me niet?! Ga maar kijken dan!' Riep ik kwaad voor ik naar de keuken liep en kwaad mijn cracker besmeerde met een dunne laag pindakaas, ik was immers bezig met afvallen. Op het raam hing geen briefje, alleen de schim die daar stond, precies tegenover me. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond om mijn gil binnen te houden. Het mes viel op de grond en dat maakte lawaai. De schim verdween meteen weer en mijn vader liep de keuken binnen. Ik schrok van zijn hand op mijn schouder waardoor ik gilde. Ik had hem niet horen binnen komen. Hij schudde afkeurend en raapte de mes op. Hij legde hem terug op het aanrecht en pakte mijn cracker en duwde hem in mijn handen. 'Ga je opfrissen.' Zei hij streng. Ik knikte enkel, nog steeds niet van de schrik bekomen.