Ik opende mijn ogen. De wind gilde mijn naam. Bloed viel als regen op me. Schaduwen werden groter dan de wereld en verduisterde alles. Ik zag in flitsen de schim weer staan en begon te huilen. Ik zakte in elkaar midden op straat. Hoe ik daar was gekomen? Geen idee. Of ik dit zou overleven? Geen idee. Wel wist ik dat ik dat ik zou moeten vechten om levend te blijven. Plots stond de schim daar weer. Ik keek hem bang maar vastberaden aan. Zijn sluwe glimlach was het enige wat te zien was. Zijn mondhoeken waren dichtgenaaid, zijn lach liep zelfs over zijn wangen. De lange zwarte cape zorgde ervoor dat je niks zag in deze duisternis. Hij raasde op me af en greep me bij mijn keel. Hij kneep niet, hij tilde me omhoog. De cape deed hij af waardoor je zijn zwarte harnas nu zag. Zijn helder blauwe ogen staken in me. Ze doordrongen me. Hij begon langzaam te knijpen. Mijn luchtwegen werden afgesloten en ik stikte. Ik nam de moeite er niet voor om tegen te stribbelen, het zou niet helpen. Deze duistere stalker had me in zijn macht. Hij vernauwde zijn greep niet. Ik kon nog een klein beetje lucht binnen krijgen. Hij stompte me in mijn maag en grijnsde nog breder dan hij al deed. Ik kromp in een van de pijn. Dit was een klap die me onvruchtbaar zou kunnen maken. Hij kwam met zijn andere hand naar mijn gezicht en zette me weer overeint. Ik keek hem aan en tufte in zijn gezicht. Hij keek mij aan. Zijn helder blauwe ogen veranderden. Ze werden zwart en het leek alsof zijn pupillen zijn irissen opslokte. Geshockt keek ik naar het wezen dat hier voor me stond. Zijn lichte huid werd steeds witter tot een onmenselijk witte kleur. Zijn lippen werden rood van het bloed dat de wonden langs zijn wangen naar beneden liet stromen. Was hij bezeten?! Zijn handen veranderden in klauwen. Ik wist dat ik hem kwaad had gemaakt...